De keuken was favoriet en je lengte precies voldoende om te
kijken, wat er op het menu stond.
Het openluchtzwembad moest macho uitgeprobeerd
worden.
Gieters kregen van jou een extra
gaatje.
Je groeide goed je oren in, al waren die even niet
bij te houden.
Je snuit was net niet lang genoeg om de slagroompot
helemaal leeg te halen.
Een bezoek aan de dierentuin vond je fantastisch,
vooral die schapenboutjes.
In een paar maanden tijd was je al bijna net zo
groot als Costa.
En had je volstrekt maling aan wat anderen van je
dachten, als je er weer eens ongegeneerd bij lag.
Genieten, dan kon je als geen ander.
Je was en bleef bijzonder onbevangen.
Imposant en nog maar een half jaar
oud.
Je was mijn kerel. (Al zat je er soms vreemd bij)
Wijs en attent.
Van Costa leerde je waken, blaffen en verdachte
personen detecteren. Geen wolveneigenschap. De poorten durfde niemand te
benaderen, als jij er achter stond. Als je echter eenmaal binnen was en ik vond
het goed, dan vond jij dat ook. Je begroetingen waren wel des wolfs. Dat ging
nogal hardpotig.
De tuin was je domein (en planten pletten je
hobby).
In huis plette je Costa.
Als fotomodel kon je geen kritiek dulden.
Je eerste ervaring met sneeuw bracht de poolhond in
je boven.
Toen je vriendinnen loops werden en voor jou een
pakje aan moesten, gedroeg je je nobel.
Je wist precies, wanneer ze op hun lekkerst waren
en dan ontstond er hevige passie.
Deurkrukken werden met gemak naar beneden gedrukt,
het verfwerk wat luchtiger gemaakt,
Ontsnappingspogingen ondernomen.
Zelfs inbraakpogingen.
In je eigen bubbel had je veel vreugde. Zoals bij
het bomenrooien.
En bij het hooien.
En in de bladeren.
En op de Lemelerberg kon je je ook af en toe
uitleven.
Er gingen vele seizoenen voorbij en jij nam een
steeds Prominenter plaats in.
Je hield de krant goed bij om je journaals te
kunnen maken.
Over de inhoud was er wel eens
overleg.
Vooral toen je samen met Costa een bunzing had
gedood.
Of Kaytie censuur wilde.
Het werd eind 2020.
Je was nog net geen 5 jaar oud, toen je je eerste
toeval kreeg.
Mijn ontzetting was groot.
Ik had dertig jaar geleden een jonge hond gehad met
epilepsie en wist er vrij veel van.
Het ontzettende drama van toen, met dierenartsen en
pillen kwam aan mij voorbij.
Je was kerngezond, bijzonder krachtig, nooit ook
maar één dag ziek geweest.
Een waardige hond en dat moest je
blijven.
En dan overkomt je dit, als mokerslag bij heldere
hemel. Mijn lieve Falco.
De toevallen kwamen eerst om de twee, drie weken,
daarna om de week, toen na een week drie keer op een dag, na nog een week twee
keer op een dag...
De twee laatste toevallen hebben veel energie
gekost en vooral hoofdbrekens.
Je angst zie ik nog, als jij je, mijn
zelfverzekerde Falco, op me stortte om bescherming te zoeken tegen dat
vreselijke gevoel in je kop.
Je verzette je tegen de krampen, die je
onvermijdelijk gingen vellen en je gaf een oerkreet, die door merg en been ging.
Leegde je anaalklieren.
Je kop stuiterde heftig tegen alles aan, waar je
een uitweg dacht te vinden en je je verwondde, voordat je neerviel met krachtige
trekkingen van kop, lijf en poten.
Je lag daarna even in je kwijl en urine, voordat je
wankelend opstond en vervolgens stuurloos tegen alles aan kwakte. En ik kon je
niet helpen, alleen maar rustig toespreken.
Wie ben je dan als baas, als je toestaat, dat je
zelfverzekerde, trouwe vriend, verandert, angst heeft en pijn en je weet, dat
dit alleen maar erger kan worden en nooit meer over gaat.
Verleng mijn leven, maar verleng mijn lijden niet
is altijd mijn lijfspreuk naar dieren toe geweest.
Falco en ik hebben een heel mooi leven samen gehad.
Veel tekort. Het verdriet is groot en niet alleen bij mij.
Falco is op 11 juli jl. met behulp en na veel
overleg met een bijzonder bekwame dierenarts heel liefdevol, zonder pijn te
hebben gevoeld, ingeslapen.
Hij heeft een heel mooi plekje gekregen, bij ons,
in zijn eigen domein en in ons hart.
We hebben drie nieuwe kippen, een witte, bruine en
een zwarte, allemaal van bastaard Twentsehoenafstamming: Sneeuwwitje,
Bruinjoekeltje en Sylvanaatje.
Die laatste naam kan eventueel problemen op gaan leveren, we
wachten wel af.
De Jumbo is inmiddels ook op zijn schreden
teruggekeerd. Als ik naar de nieuwe kippen kijk gaan ze van links naar rechts.
En als ik ga rennen, dan gaan ze nog sneller heen en weer. Mijn bazin noemt mij
honds Snollebolleke.
Alles beter dan teringhond. Die naam vind je op
rechts en dan moet je ook nog gelovig zijn. Zouden ze bij de CDA niet weten, dat
een geheim van één, God alleen weet?
Ik vertel ook niet alles aan Kaytie. Een geheim van twee wordt
immers licht gemeen.
En als ik het ook nog aan Costa vertel, dan weet iedereen het.
Die geeft namelijk alles prijs voor een bal.
Een politiekgeheim is net als een snotje in je
neus. Zit het erin, dan is het niet vies, haal je het er uit, dan is het
tamelijk smerig.
Gelukkig gaat elke morgenvroeg de zon weer op.
Daar kan ik intens van genieten. Zo vroeg in de ochtend is
alles nog fris en ook veelbelovend.
Het is de kunst om de hele dag de rottigheid buiten de deur te
houden. Kaytie neemt hierin het voortouw en ik vul aan, waar nodig.
De buitenwereld ziet er hier aan de overkant nog redelijk uit.
Geen lammergierdodende windmolens, milieuverontreinigende biomassahoutcentrales,
ontvlambare electrische auto’s of oogverblindende zonnepanelen. Hoe lang nog. Ze
hebben hier ook monsterlijk gekapt.
Ze hebben al collega’s van mij ingezet om Japanse duizendknoop op te
sporen. Straks neemt iedereen een speurhond om nog een boom te
vinden.
Eergisteren vloog hier een oranje ballon over. Ik denk niet
met toestemming van de K(oninklijke)N(urkse)V(erbod)B(ond)..
Ik heb ze niet toegejuicht, want ik heb nog geen
cape.
Ik
zou ook graag een ballonnetje oplaten. Met alle niveau-verlagers van de politiek
erin. Zonder landingsrechten en vrije doorgang in de EU.
En zo’n reis kost maar een prikkie.
Dat compenseert een beetje de overbedeling van de heilige
Sywert en geeft ons de oranjegraal weer terug.
Er kwam een soort gierzwaluw het erf oprijden die
tussen de bomen neerdaalde.
Op zich niet vreemd, er landt hier de laatste
tijd wel meer een gierzwaluw.
Op zijn kop bevond zich een mens. Ik denk, dat het
Wopke was.
Wie anders zou er zo’n troep van kunnen maken.
Ladingen vol kostbaar hout
werden, denk ik, naar Frankrijk afgevoerd. Naar een andere vogel. Ik hoorde iets
van KasLadeMee.
Ik heb die vreemde vogel weten te
stoppen, toen zijn kop omlaag was.
Ik heb gezocht naar Wopke, maar die was hoogstwaarschijnlijk
de mondkapjes, die nog over waren, gaan tellen.
Wopke komt dus niet terug.
Tussen de buien door zag ik ineens een vervanger. Die
had een burn-out gehad en mocht weer voorzichtig aan het werk.
Tegenwoordig schijnt er popcorn uit buien te vallen.
Niks gezien, alleen maar stammen.
En onrustige pony’s. Die dachten door de herrie, dat ze in de
Gaza-strook waren beland.
Daar gooien ze met iets anders dan hout. Het geloof daar
klooft volksstammen.
Hier was een grote eik gekloofd. Hij dreigde op de stal te
vallen en moest dus sterven.
Songfestivals schijnen nooit te sterven.
Joris, onze pauw, zat elke avond bovenop de eik
zijn paringslied te schreeuwen.
Hij was net Jeangu Macrooy. Ook zo kleurrijk. Of-ie
van broccoli hield, dat weet ik niet.
Op alarmerende berichten vanuit België zijn Kaytie en ik, als
Nicky de Jagers, genderneutraal, behoedzaam op de composthoop onder de eik af
gegaan.
Een goed opgeleide militair zou zich daar, al dan
niet door Nicky vakkundig opgemaakt, kunnen bevinden. Militairen schijnen zich
extreem goed te kunnen verstoppen, ook denk ik in een popcornbui. Virologen raad
ik daarom aan af en toe omhoog te kijken.
Kaytie opperde te gaan graven. Geen zin, zei ik, je
hebt het hele terrein al open gelegd. Door het steeds maar weer storten van
nieuwe aarde om de gaten te vullen zitten we, in negen jaar tijd, al minstens
een meter hoger.
Toen wou ze ook nog gaan zoeken naar die twee
gevluchtenen uit Broek op Waterland.
Helaas viste ze achter het net. Waar ze misschien net onder
zaten.
Kaag en Rutte lagen onderwijl constant verscholen in overleg
midden in de Hofvijver. Ze wilden vast niet geïnterviewd worden door de
BBC.
Kan namelijk scheidingen geven.
Al met al waren er deze week dus veel mensen
zoek.
Ik begreep, dat ik blij moet zijn, dat ik een Tamaskan mag
zijn.
Anders was ik misschien helemaal een Duitse herder, als enig
erkend ras, geweest.
Ik heb mijn bot vandaag goed bewaakt.Tenslotte is mijn
vriendin een halve Duitse herder. .
Dan moet je af en toe wel even over je schouder
kijken.
Ik ben mijn vacht al aan het kwijtraken en daar moet het maar
bij blijven.
Ik houd Costa zoveel mogelijk op afstand. Al was ze
sneeuwwitje, dan nog zou ik haar geen likje geven.
Je likt je zo een proces in. Bovendien geloof ik niet in
sprookjes.
Daar ben ik te stoer voor. Als ik een beer in Roemenië was dan
zou een prins mij misschien wel willen afschieten.
Als Costa te water raakt wil ik haar nog wel redden, daar ben
ik heus niet te beroerd voor. Een misstap is gauw gemaakt.
Een bomenexpert heeft hier deze week naar de bomen gekeken.
Deze boom heb ik maar Astrazeneca genoemd. Geen prikkie meer waard.
Die moet gewoon om. We hebben maar geen nieuwe
besteld.
Deze dikke eik is in twee-en geklieft, net als het CDA. Dreigt
ook om te vallen. Pieter Omtzigt is waarschijnlijk door het gat gekropen. De
stabiliteit is er nu uit.
Van al deze bomen gaan de uitstekende
takken eraf. Ze geven teveel tegenmacht. Over een paar weken wordt het hier dus
een grote bende.
Soms wordt het mij allemaal een beetje
teveel.
Wanneer mag ik weer mee naar een evenement, een hondenshow
bijvoorbeeld.
Mooie
prinsesjes en een koningin bekijken. Daar wil ik best even een pensstaafje voor
in mijn neus.
Misschien valt er nog wat te matchfixen. De mooiste van de
show even rottig laten lopen in ruil voor een behoorlijke zak
hondenvoer.
Costa is daar niet geschikt voor. Veel te rechtlijnig. Ze
stond vanmiddag te snuiven naar benzineluchten. Waren er niet. Evacuatie was
niet nodig.
Het ruikt hier alleen maar naar bloemen. Jammer dat wat heden
bloeit,
morgen weer afvalt.
Het prille groen is vol in opkomst.
Naast alles, wat hier is doodgegaan, komt weer wat
nieuws.
Ik
geniet er intens van. Geloof ik misschien toch nog in sprookjes..
Ik heb de afgelopen jaren twaalf buxusbollen
regelmatig water gegeven.
Dat is de kleur niet ten goede gekomen. Vrouwtje
daardoor pisnijdig.
De bollen zijn nu gesloopt. Ik vind het effect zeer
ruimtelijk.
Ben benieuwd hoe het opgevuld gaat
worden.
De formatie is hier in volle gang.
Je zou er overspannen van kunnen
raken.
Ik heb gevraagd om openheid. Je wilt toch weten
waar je aan toe bent.
De bazin is nu in haar eentje. Notulen zijn er dus
niet. .
Dan ga je dus verkeerd herinneren, als je iets
gevraagd wordt.
Ik heb Kaytie verzocht om alles tot in de bodem uit
te zoeken.
Zij is een echte verkenner. Het voordeel van een
terrier is, dat ze zich volledig vastbijt.
Afgelopen week was Kaytie voor het eerst ook eens
uit balans. Ze had een dierenarts aan haar kont laten zitten. Haar
achterste stond namelijk net zo onder druk, als een onderzeeër op 850
meter diepte.
Haar beide geurtorpedo’s zijn van de ballast
ontdaan. Had ze zelf maar harder moeten knijpen. Je moet als verkenner nooit
verslappen.
Ik zit hier in een mooie bubbel.
Heel wat mooier dan de bubbel, waar de hele wereld
nu op zit.
Af en toe landen hier eenden in de vijver. Dat mag
eigenlijk niet, want met twee tegelijk is dat nog niet toegestaan.
Gelukkig kwamen de zwaluwen ook niet met z’n allen
op één dag.
Toen er ook nog een fazant naar binnen wilde lopen
heb ik dat moeten blokkeren.
Vervangen van twaalf buxusbollen en dan ook nog een
boete oplopen voor de opvang is niet te verteren.
Volgende week is het koningsdag. Gaat door, want
een Grieks griepje is voorkomen.
Daarna ga ik in ieder geval weer lekker genieten op
mijn terras.
Vanochtend heb ik gekeken. Ik zag hem niet. Het gat
was toch breed genoeg om er doorheen te kunnen vliegen.
Kennelijk had hij geen mondkapje op of zat Petrus
in een lock-down.
Misschien moet hij nog even wachten op een
test.
Ik probeerde nog vrolijk te zijn. Mijn kluif
smaakte niet erg. Dat komt ook, omdat er met mij af en toe iets raars
gebeurt.
Ik heb al zes keer heel toevallig een toeval gehad.
Dan ben ik vijf minuten ook niet meer van deze wereld. Ik ben zo gezegd
genetisch verkeerd gemanipuleerd.
Het voordeel is, dat ik dan even niets meer echt
zie.
Geen boom, geen narcis.
Of dat erg is, weet ik eigenlijk niet. De hele
wereld lijkt wel verkrampt en dat duurt al langer dan een paar
minuten.
Bovendien kun je met slecht zicht nog altijd de
kamer in. Als Falco Ontzicht kan ik de plek krijgen van Pieter
Omtzigt.
Kan die een andere functie krijgen.
Ik schijn heel zorgvuldig te zijn gefokt. Toch is
er kennelijk iets mis gegaan.
Wat dat betreft doe ik kennelijk niet onder voor
een mopshond.
Eigenlijk alles, waar mensen zich intensief mee
bemoeien, gaat hopeloos mis.
Er wordt wat af geprutst. Nu zouden we weer
allemaal aan het gas kunnen.
Ook zit er een connectie tussen een blokkade in het
afvegen van je achterste en het dwars neer leggen van een
container-schip.
Kerkgangers worden agressief, terwijl ze als makke
lammetjes in een kerk behoren te zitten.
Op de Kaag hoor je te zeilen, maar ondanks de
stevige wind, zeilt Kaag deze week niet mee.
De tijd wordt vooruit gezet om vooral het
immuunsysteem te belasten. Geeft meer handen aan het bed en die hebben we
niet.
Nederland is hartstikke mooi, maar zit vol met
Vakkies.
Die moeten zo nodig met vakantie. en missen dan
weer de hagelslag.
Ik hou gewoon van Holland. De koeien van de buurman
geven zoveel melk, dat we slagroom op de bomen hebben.
Vakkies zien dat niet.
Costa ziet mij af en toe dus ook niet.
Ze moet er de laatste weken aan wennen, dat ik soms
vreemd doe.
Zij wendt zich dan met enige afschuw van mij
af.
Een stevige borrel water houdt haar op de poot.
Zij ziet er de laatste tijd door de tegenslagen
hier op de Berghoeve wat afwezig uit. Ik vraag mij wel eens af of ze er nog wel
een bal aan vindt.
Ze heeft een beetje het gedrag van een speler in
het Nederlands elftal.
Kaytie houdt gelukkig nog wel van me. Dat staat
buiten kijf. Zij is mijn eeuwige verkenner. Ze speurt voortdurend of er nog wat
valt te formeren. Kunnen we het beleid nog iets beter op elkaar
afstemmen.
Ze kan alleen geen notities maken, alles zit in
haar kop. Ook is haar oksel te klein voor een A-4tje.
Behalve een plas regen komt hier dus niets op
straat te liggen.
Wij hebben hier hopen bladeren. Die houden alles eronder. Je
moet diep graven om te zien wat er daar gebeurt, maar je kunt beter niet alles
weten.
Wij gooien de stront alleen over de eigen akkers.
Baasje, het ga je goed. Hier wordt het
ook wel weer zomer.
