Op zondag 17 februari 2013 gaat de Landschapsgroep naar de Korenmarkt in Nijmegen. Op de agenda staat contact maken met de Witte Godin aldaar.

De Korenmarkt behoort tot de Verticale Zuil Etherisch Licht in het centrum van Nijmegen.

We verzamelen ons op de Grote Markt en wandelen naar het terras voor de Commanderie van Sint Jan, boven de Korenmarkt.

Een van de vrouwen, Schone Zwarte Parel zal ik haar noemen, vertelt dat de Witte 

Godin een Etherisch Wezen is dat Kosmische Informatie in de Vorm van een Klankenspel doorgeeft aan alle Elementwezens die de de Manifeste Schepping, inclusief de Mens, behoeden, verzorgen en vormgeven.

Al snel wordt besloten dat de groep zich over het gebied gaat verspreiden om eigen ervaringen op te doen. 

In 2011/2012 is de Korenmarkt op de schop gegaan. Op de glooiende heuvel ligt nu een open park. Bovenaan het witte zuiltje van de Witte Godin en de resten van de middeleeuwse St.-Janskapel. Een brede trap met plateaus en marmeren treden vleit zich naar beneden en op het onderste plateau kan een fontein spetteren.

Bij de kapelruïne zijn enkele grafkelders afgedekt met glasplaten. Jammer genoeg is er ook al sprake van graffiti. 

Ik kan me levendig voorstellen dat de buurt een open parkje wilde en geen bos; bomen zijn natuurlijk prachtig, maar een bosje zou gespuis of drank- en drugsverslaafden kunnen aantrekken en dat zag de buurt niet zitten.

Al dwalend met enkele anderen tref ik een bijzondere plek onderaan de heuvel, en wel na de eerste drie marmeren treden op het eerste plateau boven het plateau van de fontein. Met de rug naar de kapelruïne helemaal links vooraan op de keitjes. 

Staand op deze plek wordt mijn Lichaamsenergie sterk omhoog doorstroomd, het voelt alsof mijn Hart wijd geopend wordt.

Als ik er anderen op wijs hebben ze op deze plek Gelijksoortige Ervaringen.

Wat later verzamelt de groep zich weer op het terrasplein voor de Commanderie van Sint Jan. Enkelen hebben waargenomen dat de boom, in het verhoogde perk aldaar, energie kan gebruiken en de groep besluit rond de boom te gaan staan en ieder voor zich op de Boom af te stemmen en Energie te geven door in eigen klanken te zingen. Ik sta met mijn rug naar de Sint Stevenskerk. Een van de aanwezigen drumt. 

Het is verrukkelijk om te doen, het voelt alsof via de klanken van mijn stem de Kracht uit mijn Hart niet enkel de Boom steunt maar het Gehele Heelal doorgaat. Al afstemmend, blijk ik vrij hoog in de Lucht te staan. 

Dan zie ik een Eiland onder, linksachter, me.

Uit het Zuidoosten komen Golven aan, Bruisende Golven, ze slaan tegen een Eiland aan.

'Kijk ik naar een Eiland? Is dit El Hierro, een van de Canarische Eilanden?'

De Zee lijkt te koken; de Golven zijn Grote Bubbels.

Na korte tijd stopt de groep met 'zingen' en vervolgens gaan de anderen nog naar een van de leden om te ervaren hoe de merkaba in haar tuin 'werkt'. Ik heb een afspraak met Mijn Lief in het centrum.

Warrior Iadied

Een goede vriend nodigt me uit om 26 maart in Tiel naar een concert van ProCanTi, het koor waarin hij zingt, te komen luisteren. Op de betreffende avond blijk ik al een afspraak te hebben staan.

Als ik hem dit 16 maart meld, vertelt hij dat het koor op zondag 17 maart 2013 optreedt in... het kerkje in Heelsum. Verrast sta ik aan de telefoon: 'Het kerkje op de heuvel! Daar zou ik toch nog een keer naartoe gaan. Dit is geen toeval.'

Zo wandel ik de vandaag rond de romantisch gelegen Hervormde Kerk aan de Koninginnelaan in Heelsum. Over de Kerkweg heen dendert de leylijn over het brede pad langs de kerk. Dwars erop lopen, van Zuid naar Noord, een aantal evenwijdige lijnen. 

Mijn Lief en ik struinen door de omgeving. De snelweg ruist en er staan veel huizen te koop. Op het kerkhof aanbeland, besluit ik te proberen contact te maken met de beuk die het dichtst bij de kerk staat. De andere beloof ik nog een keer terug te komen. De energie tussen beide beuken is heel hoog. Ze liggen samen op een 'dwarse' leylijn die door het oude (katholieke) oostelijk gelegen koor van het kerkje loopt.

Hm, links van me loopt evenwijdig aan de lijn die beide bomen verbindt een leylijn over een pad dat gericht is op een raampje in de toren van de kerk.

Maar goed, ik besluit tussen beide grote bomen in te staan, op een meter of drie van de boom het dichtst bij de kerk en kijk richting het Noorden (richting de kerk), en sluit mijn ogen: Ik groet de Boom: "Goedemiddag."

Ik hoor niks, maar voor me zie ik een Weg die eindigt bij een Wit Gebouw dat omgeven is door Groene Struiken en Bomen. 

Ik kijk en kijk en kijk en besef dat ik in de Middenwereld ben aanbeland, ben gebleven.

'Wat is dit voor een Gebouw? Voor de Hoofddeur lijkt een soort Portiek te zijn. Een Portiek met een Boog.'

Het Gebouw is omgeven door Groene Struiken en Bomen. Er lopen Mensen op de Weg naar het Gebouw: van en naar me toe. Sommigen worden ondersteund. Ze lopen moeilijk.

Een Vrouw in Uniform loopt op me toe.

'Een Non? Ze heeft wel een Witte Kap op haar Hoofd.'

Haar Japon is grijsblauw.

'Hm, misschien een Verpleegkundige of...'

Ik groet de Vrouw: "Goedemiddag."

"Goedemiddag."

"Wat is dat voor een Gebouw?"

"De Zieken zijn daar."

"De Zieken... "

Dan realiseer ik me dat het 1945 moet zijn; ik ben teruggegaan in de Tijd.

"Kan ik iets betekenen? Kan ik iets doen?"

"Ja, bid voor de Zieken", zegt de Verpleegster.

"Bidden, waar is dat goed voor?" 

"Als je bidt, vraag dan om Kracht voor de Zieken. Kracht om beter te worden of Kracht om over te gaan."

Ik knik, ik besef dat bidden voor de Zieken het Effect heeft van Energie sturen. Ze kunnen extra Energie gebruiken in het Proces van gezond worden of sterven.

De Vrouw is doorgelopen, en opeens denk ik weer aan de Boom.

"Waarom sta je hier? Wat doe je?"

"Ik sta hier om te begeleiden bij de Overgang."

Ik besef dat de Boom zijn Energie gebruikt om Overledenen te ondersteunen op hun Weg naar het Hiernamaals: "O, wat goed, dank U wel."

"Graag gedaan," antwoordt de Boom.

Als ik mijn ogen open, is de omgeving gehuld in een zacht bleekblauw licht: heel mooi en rustig. Het zonnetje schijnt en de kerkdeur staat open. Mijn Lief en ik gaan naar binnen. 

Even later zingt het koor ProCanTi uit Tiel 'Olivet to Calvary' van John Henry Maunder.

Het is gewoon genieten, en heel mooi om op Passiezondag het lijdensverhaal van Jezus zo schitterend 'verteld' te krijgen.

Warrior Iadied

Maar zoals gebruikelijk brengt de tijd spontaan gebeurtenissen met zich mee: de tweede drumavond in februari verzoekt Adriaan of ik de Steen weer wil meebrengen.

"Maar natuurlijk."

Zijn verzoek motiveert me om in de krokusvakantie mijn kennismaking met de Steen, op het strand van Chesil Beach op papier te zetten: 'Zo de inleiding is af.'

Begint maart reist Adriaan met de Steen en als ik korte tijd later zijn reisverhaal ontvang, staat onderaan impliciet de wens of ik de verhalen snel wil uitwerken, want hij hoopt zijn eigen verhaal snel met anderen te mogen delen. Ik schrik me wild en informeer voorzichtig bij eerdere reizigers.

Inderdaad... ze worden ongeduldig; ze willen weten of er een gelijke noemer in de reizen zit. Globaal geworpen blikken doen mij voorzichtig antwoorden dat dit het geval lijkt. Gezien mijn gebrekkige aandacht voor de inhoud durf ik niet te zeggen wat precies en achteraf gezien zou ik dat ook niet gekund hebben.

Dan ligt het schrijven weer stil. Kommervol liggen de getypte en geschreven reisverhalen in een hoek van mijn studeerkamer. Het ontwikkelen van het tweede studiejaar duaal vereist meer inspanning dan gedacht en als mens kan ik, in principe, maar een ding tegelijk goed doen. Ik heb geen energie of inspiratie voorhanden om in de resterende, vrije uren te typen of een analysekader te bedenken. Soms verwijst ik het mezelf dat ik zoveel werk op mijn schouders heb genomen: 'Bah, Adriaan, jouw wens heeft me nerveus gemaakt.'

Nu kan ik hier natuurlijk uitgebreid gaan vertellen over alle obstakels en valkuilen; over de ontvangen hulp en ondersteuning, over mijn magistrale ervaringen in de andere werelden en fantastische reizen in de gewone wereld in de afgelopen jaren, maar... ik kies ervoor dat niet te doen. Zo nodig schrijf ik nog wel een deel twee van 'Het Verhaal van de Steen'.

"Hahaha... tja!"

Wat is nog echt belangrijk? Eind april 2001 ontdek ik dat in de aangeleverde reisverhalen honderd procent zeker te weinig grond is voor lessen in 'onbaatzuchtig geven'. Het lijkt enkel een persoonlijke les te zijn: 'Thea, het is belangrijk dat jij onbaatzuchtig geeft!'

Driftig zoek ik daarom naar andere invalshoeken om de verhalen te analyseren. Na weken, denken, zwoegen en tegenslagen besluit ik de reisverhalen te nemen voor wat ze zijn: 'Weg met alle hypothesen, ik ga de symboliek, de structuur en verder aan bod komende elementen verduidelijken.'

Warrior Iadied

's Avonds komen Siv en Åke met hun zoon bij mij op bezoek om afscheid te nemen. Maria is reeds naar Jönköping. Ze zijn aangeslagen, maar de begrafenis is geen gespreksonderwerp. Ondanks de verdrietige omstandigheden is het een gezellig samenzijn. We wisselen cadeautjes uit, ik vertel over mijn belevenissen en we beloven elkaar nog eens op te zoeken.

In alle vroegte ga ik de volgende dag met een taxi naar het vliegveld. In mijn bagage wederom een wonderbaar souvenir: Gids Petterwitsj... Sjamaanvader Petterwitsj... Peter Spiik... Oude Petter... Petter Witsj...

Warrior Iadied

Diep ontroerd door de ervaringen en inzichten wandel ik de volgende dag langs de bevroren rivier en oudste kerk van Gällivare. Dit is een van de plekken waar Saami gekerstend werden. Christelijke priesters brachten, in hun pogingen de inheemse cultuur de nek om te draaien, de oudste jongens uit de Saami-gezinnen onder in een groot, naburig, schoolgebouw. Met zijn allen sliepen de jongens daar op zolder, weggerukt bij hun ouders en weggerukt uit hun eigen cultuur. Ze sliepen er onder de dekens van thuis. Een deken zoals ik mezelf heb aangeschaft; een deken met beschermende motieven: de Goden; de kota's; de vrouw van de Sjamaan; de voorraadschuur; de beer; het zonnekruis-met-zijn-vier-gelijke-stralen; het rendier; de wolf; enz.

'Misschien heeft het voor hen geleken alsof de bescherming niet werkte, althans niet daar en niet onmiddellijk, maar... de mens wikt...'

Wandelend langs de Vassara älv voel ik me innig verwant met de geschiedenis van de Saami. De cultuurmoord scheen toentertijd gelukt te zijn, maar dergelijk menselijk ingrijpen zal in werkelijkheid nóóit lukken, want oude kennis kan terugkomen, reizen is er het probate middel voor.

'Leefde mijn Gids Petterwitsj uit de bovenwereld ooit als mijn vader Petterwitsj in dit gebied? Leefde ik hier ooit als ik-Jonge-Man-Zoon-van-Peterwitsj? Jazeker, mijn reizen in de andere werelden gaven mij zicht op eerdere levens van de ziel van de huidige Thea Penterman, geboren 24 december 1954!'

Warrior Iadied

In 'Het Verhaal van de Steen' schrijf ik: 

'... in het boek  'The End of Drum-Time' dat Siv voor mij bij de bieb leende, las ik dat de Engelsen, die de Saami koloniseerden, er werk van maakten de namen van de Lapse bevolking te registreren. Aangezien zij de Saami-taal onvoldoende beheersten om de Lapse namen correct te schrijven, vroegen ze naar de betekenis van de naam en noteerden vervolgens de Engelse versie. Hedendaagse Saami bezitten dus twee namen: hun Lapse naam en de destijds officieel geregistreerde Engelse vertaling daarvan.'

En wat is nu het geval? In Lapland heb ik in de tweede en laatste week van mijn verblijf daar in 2000 en 2001 het boek 'The End of Drum-Time' gekocht. De laatste weken nu, in januari en februari 2013, heb ik in dit boek gezocht naar onderbouwing voor bovenstaande zin en... die kan ik niet vinden. Ik heb het boek 'The End of Drum-Time' ondertussen wel vijf keer gescand doorgenomen en voor een groot deel echt gelezen: geen opmerkingen te vinden over de kolonisatie!

Brr, om nerveus van te worden.

Nu zijn er meerdere mogelijkheden; thuis heb ik namelijk de tweede bijgestelde editie (second revised edition) van het boek. 

Håkan Rydving schrijft: 

'In this second edition I have made some minor changes of the text...'

Vertaling van mijn hand: 'Ik heb enkele kleine tamelijk onbelangrijke veranderingen in de tekst aangebracht.' 

Dus misschien was het biebboek van Siv de eerste druk en was de opmerking over de kolonisatie en de twee namen van de Saami daarin wel opgenomen.

De tweede mogelijkheid is dat ik de kennis over het ontstaan van de dubbele naam in het museum Ájtte in Jokkmokk heb opgepikt. Namelijk op 30 december 2000 toen ik, met Siv en Åke, de exposities in  het museum zo minutieus heb bekeken.

Bizar in dit kader is dat ik in 'Het Verhaal van de Steen' over het tweede bezoek aan het museum, op 3 januari 2001, schrijf: 

'Ik loop de zalen in: 'Zou er toch iets in het museum zijn?'

Het is zinloos. De eerste keer heb ik het museum minutieus bezichtigd en niets gevonden: 'Waar en hoe zou ik moeten zoeken?''

Tja, dan schrijf ik dit en dan zou ik ondertussen daar zo ongeveer het belangrijkste verklarende principe - de vertaling van de namen - opgepakt hebben.

Derde mogelijkheid is dat ik het hele principe zelf verzonnen heb. 

Nou daar geloof ik niet in. Nee, de vertaling van de naam is wezenlijk voor het bijzondere van mijn reis naar Lapland, maar 'het vertalen' ontspruit zeker niet aan mijn creativiteit. 

Hm, met de naamsverandering waar de Lappen zich mee bezighielden en waarover Håkan Rydving rept, wordt de vertaling trouwens wankel, want wat als de familie Spik of Spiik niet oorspronkelijk de Lapse naam Witsj had? Maar goed, zo zal het niet zijn want de naamsverandering betreft... voornamen. De familie Witsj is bij de kolonisatie door de Engelsen in de Engelse vertaling beslist Spik of Spiik gaan heten. 

Hm, nog enkele kanttekeningen. Mijn eerste, in de jaren tachtig overleden, echtgenoot noemde mij 'Wiets'; een liefdevolle afkorting van 'Prullewiets' dat zoiets betekent als 'grappig kleintje'. Tja, hij was over de twee meter en daar kon ik met mijn 1.67 maar net bij. Eerst noemde hij me volledig 'Prullewiets', maar vanwege de associatie met prul was ik niet zo blij met die bijnaam.

Hm, in de familie van mijn man waren bijnamen gewoon. Van origine stammen ze in de mannelijke lijn van Denen af en in het Deens betekent 'wits' verstand. Dus dan zou het een kleintje met verstand zijn... misschien een kleintje dat al heel vroeg kan praten. Haha, een wiets is ook een mop of grap. Dan betekent prullewiets: een kleine mop.

Door mijn weerstand tegen 'prul' werd het eerste deel van de bijnaam er enigszins gekwetst afgelaten en werd het 'Wiets'. Mijn geliefde buurvrouw van toen, haar man en haar ouders, inmiddels allemaal overleden, namen de (bij-)naam over. Zij spraken mij niet anders aan dan met 'Wiets(je)'. Als ik erover nadenk is het best ontroerend; door die naamsverandering, door die bijnaam, had ik een identiteit... was ik echt iemand die gezien werd in die gemeenschap. Ja, over naamsverandering bij de Lappen gesproken, mijn eigen geschiedenis sluit er mooi bij aan.

Ja, en dan is daar nog mijn opa van moeders kant. Deze vrolijke oude man pronkte bij zijn kleinkinderen graag met 'gekke' buitenlandse woorden. Misschien wel Bargoens; woorden die hij in de handel geleerd had. In de jaren zestig van de vorige eeuw - ik was rond de tien jaar - zei hij ooit eens: "Wat zit je te witsen...?" 

Toen ik hem bevreemd aankeek zei hij: "Ja, dat wist niet hè, maar 'witsen' betekent 'praten'!"

Ik kan me deze gebeurtenis nog goed herinneren omdat er, terwijl hij dit zei, rondom zijn hoofd allemaal witte bollichten vonkten. Ik keek naar hem... helemaal gevangen in zijn energie. Nu zou ik zeggen: net alsof we samen in een trancetunnel zaten. 

Ik vind het bijzonder; alsof er in mijn verleden, in mijn jeugd en twintiger en dertiger jaren, al voorbereidende ervaringen zaten naar 'het Moment van Inzicht' op 3 januari 2001 in Lapland.

Warrior Iadied

Ad ingescande foto van 9 februari 1976: Grootouders van moeders kant, mijn eerste echtgenoot en ik op onze huwelijksdag in het stadhuis van Nijmegen.

Penterman, Thea - Warrior (2006). Het Verhaal van de Steen. Utrecht: Uitgeverij Gopher.

Rydving Håkan (1993) 1995, The End of Drum-Time. Religious Change among the Lule Saami, 1670s-1740s. Acta Universitatis Upsaliensis. Historia Religionum 12. Uppsala.

Tja, daar sta ik dan. Vorige week was ik hier al met Siv en Åke. Voor de tweede keer binnen een week in hetzelfde museum! Eigenlijk is mijn toegangskaartje ongeldig, want het geeft enkel toegang voor het jaar waarin je het kaartje koopt. De medewerksters weten het, want na de jaarwisseling verkopen ze allemaal nieuwe kaartjes. Ze staan me wat onwennig aan te kijken, alsof ze denken: 'Moeten we die wat vreemde dame die helemaal uit Nederland komt nu voor de tweede keer entree laten betalen, terwijl een kaartje normaal... eigenlijk wel!'

Ze zeggen niets.

Ik voel aan wat hen bezighoudt, maar hou mijn kaken stijf op elkaar: 'Sommige regels!'

Ik loop de zalen in: 'Zou er toch iets in het museum zijn?'

Het is zinloos. De eerste keer heb ik het museum minutieus bezichtigd en niets gevonden: 'Waar en hoe zou ik moeten zoeken?'

Onwennig sta ik rond te kijken. Ik kan mijn draai niet vinden en bemerk opeens honger te hebben. Vrijwel direct schiet ik het museum uit: op naar de pizzeria in de hoofdstraat. Net als met Siv en Åke smaakt de pizza uitstekend en met goedgevulde maag wandel ik een uurtje later naar het bussstation van Jokkmokk: Mijn logeerverblijf en de derde Saami-film lokken.

Warrior Iadied