Wij doen onze avondwandeling hier in het
Benedenbos.
Dat gaat als volgt. We sleuren de eerste meters
onze begeleiders, die helaas met een lange riem aan ons vastzitten, de weg
over.
We scheuren tussen de paaltjes door het bos in met
de bedoeling het laatste nieuws tot op de bodem uit te zoeken.
Dat doen wij met
de neus.
Zo komen wij er achter wie er allemaal zijn geweest. Zonder App. Die krijgen ze
toch niet feilloos.
Wij doen eerst onze behoeften. Dat is netter en
voordeliger dan op eigen terrein en wij brouwen zo voor vliegen een heerlijke
maaltijd.
Er wordt helaas aangelijnd geen enkele rekening gehouden met onze
privacy.
Een hond in zo’n positie ziet er niet uit. Daarom doen wij het ‘t liefst uit
zicht en fixen wij het heel snel.
Costa heeft ook nog eens geen geduld. Zij is
beroemd (in kleine kring) om haar dropjessporen.
Wij mogen niet los. Het Benedenbos zit vol met
aantrekkelijke geuren, waar wij het onze van willen weten. Neem de geur van een
ree.
Als ik die ruik val ik direct in de aftrap-modus. Zou ik niet vastzitten, dan
wist ik het wel.
Ik heb de bazin al diverse malen om een enkelband
gevraagd. Daar zou ik nog mee kunnen leven. Dit gedwongen stilstaan past
helemaal niet bij mij. Ik word er bijna spierbevangen van.
Gisteravond kreeg ik me toch een heerlijke geur in mijn neus. Ik raakte erg
opgewonden.
Ik zocht de omgeving af, al zat ik in
beperking.
Een netwerkhek. Had ik daar niet iets over gelezen. Het werd helemaal wazig in
mijn hoofd. Mijn wolvenbloed begon te klotsen.
Overal schapen. En lammetjes. Bizar en dat in mijn voortuin.
Costa toonde geen enkele interesse.
Die stond zelf als een mak schaap op het pad te wachten. Ze heeft nou eenmaal
het voorrecht om elke zondag mee de Archemerberg over te gaan. Dan staat ze
geregeld samen met de schapen uit een trog te drinken. Gewoon verkeerde fok.
Tegenwoordig halen ze al het natuurlijke er uit.
De schapen kwamen steeds dichterbij. Ik voelde mij als wolf uitgedaagd en in
mijn eer aangetast.
Geen spoortje angst voor mij te bespeuren. Zo loop je toch hard de kans om
aangerand te worden. Al die koppen één kant op. Was dat maar zo in de hele
wereld.
Ik ben er maar op mijn gemak bij gaan zitten in het kader van de acceptatie.
Mijn maag zat toch al vol.
Misschien hadden ze vertrouwen in mijn gedegen
uitstraling of een antiwolvenvaccin gehad. Als ze namelijk niet gaan rennen is
er ook niet veel aan om ze na te jagen.
Nadat de bazin beloofd had, dat ik af en toe een avondje schapen mag beloeren,
ben ik met opgeheven kop, quasi nonchalant, weer vertrokken. Vierhonderd
schapen: hoeveel dagen zou ik er mee kunnen doen...
Die verrukkelijke beelden keren hopelijk in mijn dromen terug.
Thuis wachtte Kaytie op me. Uit frustratie ben ik maar achter haar aan gaan
rennen.
Nou ja, het werd al na 1 minuut sjokken.
Zodra ze denkt een lekker (vet) hapje voor mij te worden, onderwerpt ze zich.
Dan voel ik de trek gewoon uit me wegtrekken. Een schapenboutje op zijn tijd.
Da’s pas lekker.
Nu wordt het Pinksteren.
Kan ik mij terug gaan trekken in mijn luie stoel. Op gepaste afstand. Ik hoop,
dat ze vanuit de hemel dan 50 schapen op me laten neerdalen. Ik beloof, dat ik
lief voor ze zal zijn. Ik krijg hier tenslotte al genoeg te eten. Misschien
hebben ze toch bij mij ook iets natuurlijks er uit gefokt.
De laatste weken ben ik wat afstandelijker
geworden. Ik voel me steeds meer wolf. Af en toe knijp ik Costa even goed in
haar poot om te kijken of ik soms droom.
Als ze terug snauwt weet ik dat het echt is. Als ze de bal laat
vallen, dan wordt het Fight or Flight.
Het is hier langzamerhand zo stil geworden, dat ik de mieren op de
grond kan horen lopen. Ik houd ze goed in hun gaten.
De bazin is zo vaak thuis, dat er alsmaar meer bloemen op het
terrein komen. Ze sluipt af en toe met zwarte, luguber uitziende, beschermende
handschoenen het terrein af op weg naar een
tuincentrumafspraak. Daar date ze eerst online mee. Wonderlijk gebeuren. Schijnt
een modern beDisselt uitje te zijn.
Het is zo basic in deze tijd om je geluk in plantjes te
zoeken.
Erg zielig om ons bij het planten zo te vergeten, dat Costa soms
smeekt om naar binnen te mogen.
Omdat ze de bal neerlegt en er dan niet wordt gegooid is ze
helemaal van slag.
Hoe vertel ik haar, dat er de komende jaren nog weinig actie wordt
verwacht.
Dit is dus het Nieuwe Normaal. Tray’tjes legen.
Costa vroeg vandaag al aan Regibald en Roderick om de bal uit de
vijver te halen. Arme Costa. Ze kan beter ook meer wolf worden. Ik hoef niet te
bijten om te weten, dat het nepganzen zijn. Made in de USA. In slachthuizen, net
als het virus, ongewenst.
Een wolf is gewoon veel slimmer. Stelt zich verdekt op om toe te slaan. Krijgt
niet op zijn kop, ook al helpt hij 58 schapen in één week tijd aan een korter
leven. Ook heel wonderlijk.
Hier zit, nogal verwerpelijk, alles achter een beschermend hek.
Kijken, loeren en niet happen. Ik ben namelijk niet koninklijk genoeg voor een
jachtvergunning en ben niet van WA verzekerd.
Geregeld komen hier vierhonderd wandelende
schapenbouten langs. Als ze meer dan anderhalve meter afstand houden van de
grote kudde schieten wat collega’s van mij te hulp om de afstand weer te
verkleinen. De wondere wereld van nu dus op zijn kop. Ze noemen zich Bewust
Onrustige Aanvallers. Helaas mogen zij hun bek niet gebruiken.
Ik sta al twee maanden geregeld op de uitkijk. Of
er geen virus binnen komt waaien.
Of een besmette nerts. Of een uitrol van 5G. Die
nerts kan ik zien, maar die andere zijn onzichtbaar.
Supergevaarlijk, maar ik heb een goede neus. Daarom
wil ik ook geen mondkapje.
De rust, die hier nu is, mag niet meer verstoord
worden.
Dagelijks fluister ik Costa in haar oor, dat ze een doventolkcursus moet gaan
volgen. Erg handig als ik een persconferentie moet gaan houden over mijn
bevindingen en eventuele gedoogconstructies, want je moet wel flexibel blijven
in deze wonderlijke tijd.
Dan word ik net zo beroemd als Rutte en Costa is dan de nieuwe
Irma.
Helaas beschikt zij niet over enig voortschrijdend inzicht. Ze is
volledig stil blijven staan in haar balontwikkeling.
Het helpt ook niet, als ik de bal van haar af pak en me voordoe als
die bolle Kim Yong-Oen.
Hopelijk verdwijnen alle donkere wolken snel.
Ik heb liever plantjes op mijn erf dan dierenartsen, die willen
ruimen.
Ook de wereld wonderlijk op zijn kop. Het
wordt wel eens tijd, dat de virologen van de buis geruimd
worden. De deskundigen weer achter hun desk blijven zitten. De Efteling weer
voor iedereen open gaat. Kan ik daar proberen een grootmoeder op te eten. Dat
schijnen wolven gewoon te mogen doen zonder geruimd te worden. Ook in het Gewone
Normaal.
In de tussentijd geniet ik van de rust. Dat is een
hele kluif.
Volgens kenners van het Rusteloze Instituut Voor de
Medemens bevind ik mij in het Nieuwe Normaal.
Het moet hier dus abnormaal zijn.
De zon is vanochtend echter gewoon opgegaan.
De natuur ziet er heldergroen uit, net als vorig jaar.
Maar toch is de krul even uit mijn staart.
Ik heb een jasje uit gedaan. Ik ben namelijk geplukt. Mijn bazin was de enige
kapper, die nog open is en nu ligt mijn kapitale vacht bij de bank om weg te
waaien. Daarom ben ik een beetje depri.
Het Nieuwe Normaal is waarschijnlijk, dat het zomer
is in de lente, waardoor ik ook mijn vacht eerder verlies.
De geraniums staan hier al. Nogal abnormaal. Niets is meer heilig voor
Allerheiligen.
Ik weet dus niet of ik er nou zo blij mee moet zijn, dat mijn bazin met
handschoenen aan en vaseline in haar neus een tuincentrum heeft bezocht. In het
Nieuwe Normaal schijnt dat heel vet te zijn.
Ik moet echt veel nadenken over dat abnormale de laatste weken.
Ik doe dat op verschillende plekken ter land.
Ter zee en in de lucht kan dat nu niet.
Er wordt niet meer om prijzen gevochten anders dan
voor mondkapjes en desinfecterende zeep. Cruisen schijnt ook alleen nog maar in
stilstaand water plaats te vinden.
Kaytie is geen denker. Zij is toegetreden tot het Outbreak Management Team. Zij
is een doener.
Elke ochtend inspecteert zij de omheining op nieuwe
gaten. Soms graaft zij zelf een gat om uit te breken. Dan moet zij worden
teruggehaald. Van oudsher is dat heel normaal.
Ik doe de krul soms weer terug in mijn staart om haar verrichtingen gade te
slaan. Wel op gepaste afstand. Kan ik haar Face goed Timen.
Ze kan zich voordoen als een engeltje,
maar hou haar uit de gaten!
In het Nieuwe Normaal worden ook veulentjes geboren. Daar denk ik dan
aan.
De kippen leggen elke dag eieren voor hardgekookt op de asperges. Ik eet ze
liever slap warm.
De kanaries maken nesten en de duif me ‘s morgens wakker.
Costa kijkt nog steeds achterom of ik er aan kom.
Zou dat een teken zijn, dat alles weer normaal
wordt. Dat juist alles abnormaal was.
Dat reinheid, rust en regelmaat nog zo gek niet
zijn.
Vanochtend is hier een rat gevangen. Ik heb er nog over gedacht om hem naar
Zuid-China te brengen voor de wilde beesten markt, maar ik hoorde, dat die
gesloten is. Bovendien laat ik liever hier mijn jas uit doen, dan daar met een
tondeuse.
Ik heb nagedacht en nagedacht. Ik denk, dat het
Oude Normaal met aanpassingen moet worden teruggebracht. Niet hollen, maar
vliegen, kan niet meer. Verplicht stilstaan bij wat je hebt en wat je kwijt kan
raken wordt dagelijkse kost. Geen drie zoenen meer op de bek. Alleen gemeend
aanhalen met wederzijdse toestemming. Oudjes ook aubade gaan brengen in
Covidloze tijden.
Ik ga Kaytie vragen dit in het OMT onmiddellijk aan
te kaarten. Ik zie de eerstvolgende persconferentie met vreugde tegemoet. Ben
trouwens benieuwd hoe die doventolk dit gaat brengen.
We zitten eigenlijk allemaal in een coma, al
jarenlang. Duimen, dat we er uit ontwaken en de echte betekenis van ons bestaan
weer kunnen zien.
De zon scheen volop, de bloemetjes bloeiden. Het was
heel stil hier aan de weg.
Ik kon heerlijk zitten mijmeren. Geen Pfas, geen CO2.
Werkelijk een heerlijk klimaat. Buiten was het fantastisch.
Maar binnen barstte constant de hel los. Ze hadden
kennelijk virologen en psychologen uit hun lange winterslaap gehaald. Nooit
geweten, dat die zoveel niet wisten.
De bomen van de wetenschap groeien namelijk echt tot in
de hemel, maar die gaan vaak tegen elkaar in.
Van al die zeer deskundige BN-ers in wording worden
de mensen een beetje bang. Wat niet weet, wat niet deert. Door die zogenaamde
deskundigen wordt het hebben van grootouders je zelfs tegen
gemaakt.
Mijn grootouders zie ik nooit. Dat is gewoonlijk zo bij
wolven en honden. Ze hebben vast ook geen overgewicht. Daar hoef ik me dus geen
zorgen over te maken.
Waar ik me wel zorgen om maak is het afstandsgedrag
hier op het erf.
Met mijn vriendinnen in de wei heb ik het minst te
stellen. Ze zijn vast bang, dat Rutte komt langs fietsen. Maar hoe lang nog. (En
hoe lang fietst Rutte nog)
Gelukkig heeft hij Rembrandt van Rijn uit een vorig
leven terug gehaald. Ouwe spullen uit de Kringloop schijnen het erg goed te
doen.
Tot mijn ontsteltenis zag ik echter vanochtend, bij mijn ochtendsoes, twee
knuffelende ganzen! Ik schrok me rot.
Kan er niet de hele dag bij blijven als handhaver. Ik heb ze gelijk uit elkaar
gehaald.
Dat heb ik ook gedaan met de strandstoelen. Kan
iedereen, die er in zit, zich even volledig niezend laten gaan. (In de hoop dat
Koolmees net niet langs vliegt)
Om Costa te ontwijken (zij is erg onhebbelijk) moet ik
allerlei fratsen uithalen om haar op anderhalve meter afstand te houden. Die
meid laat zich door geen enkel virus afremmen. en zelfs niet door
Grapperhuis.
Ik heb uit wanhoop een hele lange stok gepakt en haar
een punt ervan aangeboden.
Ze trekt zich ook helemaal niets aan van Ab Osterhaus.
Negeert diens instructies totaal. En mijn jongleren.
Uitgeput raak ik er van. Gaat ze ook nog onder mijn neus
zitten te poepen, net nu het klimaat hier zo heerlijk is geworden.
Een ware knock-down. Zou Boris Johnson zich nu ook zo
voelen? Ik heb namelijk door al dat gehannes met Costa nu ook milde
klachten.
Gelukkig heb ik hier mijn eigen Keukenhof. Constant
bewegend beeld in de wind vandaag.
En een lock-down hek. De pakjesbezorgers durven niet
eens het hek op twee meter te naderen, als ik buiten ben.
En ik heb gekke Kaytie, die mij wel respecteert.
Ik hoop, dat dat afstandsgedoe gauw voorbij is. Als
je een baby niet knuffelt, gaat die dood. Als wij dat virus niet knuffelen, gaat
die ook gewoon dood.
Er waart een virus rond in de wereld. Het lijkt op
een een sprookje van Grimm.
Costa loopt hier op het erf als een Gelaarsde Kat.
Ze zet geen poot meer op me. Ze geeft me nu een
elleboog. Te vaak en dat is niet prettig. Dat is het nooit, als iets vanachter
de ellebogen komt.
Ook draagt ze een mondkapje.
Ze denkt, dat ze Slimme Grietje is, maar ze ziet er uit
als Vrouw Holle.
Er zit namelijk een gat in de kap, terwijl de kap juist
op haar gat moet zitten.
Bloot is ze nogal bevreesd. Ze voelt zich dan Het Meisje
zonder Handen, denk ik, onze Costavid.
Ik heb haar al verteld, dat dit echt gaat werken. Alleen
al met de aanblik van zulke ogen gaat het virus op de loop.
Alles wat er gaande is zet me wel aan het
denken.
Wanneer komt de Geest weer terug in de Fles of is
dit het nieuwe normaal.
Ik wil gewoon weer genieten en niet bang hoeven zijn,
dat de grootmoeder van Roodkapje het Zingende Botje wordt. En mijn
wolvenpensioen naar de ratsmedee gaat.
Ik wil Koosje weer kunnen kussen.
Ik heb me voorgenomen, dat als ze gaat slapen ik haar
weer als mijn Doornroosje wakker maak.
Ik wil geen gras gaan eten, omdat de Zeven Raven onze
brokken hebben geplunderd. Wij wolven leggen ook geen voorraad aan van Zeven
Geiten. Straks moeten wij genoegen nemen met De Broodkruimels op Tafel.
Hamsteren doe je bij 1 + 1 gratis. Als hier een hamster zou loslopen vinden wij
hem wel. Ik rol hem zo tot Magere Liesje.
Gelukkig heb ik geen 16 pakken toiletpapier nodig om
mijn gat af te vegen. Die schuur ik wel over de grond, als er wat aan blijft
hangen. Dat er later geen schoongrondverklaring kan worden afgegeven is gewoon
een gevalletje pech, Een mens is net een lemming. Springt er één in zee, dan
springt de rest er achter aan. Moet je gewoon
niet doen. Stabiel blijven, net als de wolven. Dan kom je gesterkt terug. Je kan
toch wel een keer worden overreden. Ook een gevalletje pech.
Het is buitengewoon rustig in de lucht. Als de Gouden
Sleutel tot de oplossing van het virus is gevonden hoop ik, dat het zo
blijft.
Dit hele gedoe heeft een heel groot voordeel.
Straks mogen we weer 130. Hebben we een grote klimaatwinst geboekt. Winst wordt
altijd meteen geconsumeerd. Costa en ik hebben onze fomule 1 races op ons bospad
trouwens opgeschort. Mijn bazin heeft haar te grote zwarte bril
tijdelijk afgezet.
Wie het waagt om dichter dan twee meter bij ons hek te
komen zal nooit meer griep krijgen. Die Trumpiaanse verordening heb ik trouwens
al enkele jaren geleden ingesteld en werkt als de beste.
Het wordt tijd voor de lente. Dat wordt het einde van
dit boze sprookje. Sprookjes eindigen altijd met Ze leefden nog Lang en
Gelukkig. Boze Corona verstopt zich dan weer tussen alle andere griepvirussen.
Die dragen geen naam, vallen dus niet op en als iets geen naam heeft is iedereen
er ook niet meer bevreesd voor. Gaan er volgende winter net zoals in voorgaande
jaren weer zoveel kwetsbaren dood. Het leven is nu eenmaal niet maakbaar, het
overkomt je. Met of zonder WC-papier.
Poot van Falco
P.S.
Geschatte oversterfte in Nederland door influenza, volgens gegevens
RIVM:
winter 2018/2019 2.990 winter 2017/2018 9.444
winter 2016/2017 7.503
Aantal doden Corona t/m heden 12
Aantal griepdoden in 2019 in Europa 165.000
In de periode 30-09-2019 tot 8 maart 2020 zijn er 584 soorten influenza
vastgesteld
Sinds ze in Nederland namen aan stormen geven, doet
het niet anders dan stormen.
Het lijkt wel of ze in ijltempo het hele alfabet
willen vol maken.
Ze hebben Costa over geslagen en dat is maar goed
ook.
Het zal me maar gebeuren, dat die opeens Zuid-West
over me heen vliegt.
Vanmiddag kwam Ellen woest op me af en toen kon ik mijn
staart echt niet meer recht houden.
De krul woei er ook nog eens uit. Morgen maar even naar de kapper voor een
permanentje.
Ciara en Dennis hebben hier al vele ledematen de
lucht in laten vliegen.
Gewoon onfatsoenlijk van Dennis om iemand staartloos met
zo'n extra gat achter te laten.
Gelukkig is dat bij Kaytie niet gebeurd.
Bij de kip is de schedel gelicht. Blijkt hersenloos te
zijn. Kan dus meedoen aan de Amerikaanse verkiezingen.
De kammen zitten nog wel op de echte kippen. De
kukelende haan in het midden is vast van Kick-out Zwarte Piet.
Hij wil graag de twee zwarte kippen uit het hok
kicken en dat is niet netjes.
Wij hebben hier trouwens twee moorkoppen rondlopen. Doen
het goed in de storm. Zij zijn ook niet netjes. Staan met hun konten altijd
tegen de wind in.
Niet leuk voor Ellen. Je wilt toch iemand in de kop
kijken, als je met een vaartje aankomt.
Ciara moet een hekel hebben gehad aan vogelhuisjes. Deze
vloerde zij als eerste.
Daarna legde zij een hele villa om.
Door de stormen moeten de koolmezen nu scheef gaan
wonen.
Dat stellen ze in Den Haag niet op prijs, denk
ik.
In ons Achterafje kan ik niet meer met goed fatsoen zitten. Dennis
heeft, denk ik, een café-ruzie met hem gehad.
Redelijk normaal overigens, dat met carnaval het dak er af
gaat.
Ook Lijs Alaaf is uit de boom gemieterd. Aan de beker te zien heeft
hij gisteravond vast te veel gedronken.
Ons enige varken is getroffen door een bio-bom. In de vorm van een
tak.
Eén uit vele.
Er is hier de afgelopen weken genoeg gesprokkeld om een compleet
paasvuur aan te leggen.
Zal wel niet doorgaan, want die mogen ook al
niet meer. Dat je ons brood, spelen en kuchen moet geven is al lang vergeten.
Dat gezeur over klimaatveranderingen stemt mij soms droef. Het
stormt maatregelen. Van mij mogen de uitdenkers aan het gas.
Straks komt er misschien een laadpaal op ons
erf. Staat er een auto aan de elektra te slurpen, pies ik per ongeluk tegen de
paal en verbrand vervolgens mijn gereedschap. Snuif ik ook nog lithium in.
Moet je Costa dan horen
brommen.
Die staat nu achter de deur op mij te wachten. De
verzekeringsmaatschappij zal niet alle stormschade dekken, maar ik dek
graag.
Of het nu Kaytie of Costa is. De komende week wordt
het weer smachten. Mijn vriendinnen zijn weer in de stemming.
Toch jammer, dat ik geen panda ben. Je reinste
discriminatie, dat ik zonder zwart-wit lijf niet op NPO1 mijn kunstjes mag
vertonen op mijn krachtig getrainde achterpoten. Ik kan best een stevig showtje
weggeven en minder lui dan Elegante Ster.
Vanochtend heb ik nog geen panda gezien, ook niet
bij de buren. Wonderlijk, want wij hebben hier veel bamboescheuten.
De bamboe is destijds onder Chinese architectuur
aangeplant om panda's te vangen. Althans dat vermoed ik.
Ik lig al dagen te bedenken hoe bamboe te gaan eten om
een hondenhok te bestellen van 7 miljoen euro.
Het gaat mij niet om een mooi verblijf, maar om de
mogelijkheid een geschikte partner te krijgen, die graag in haar nek gebeten wil
worden om daarna mijn kostbare kind op de wereld te zetten. Kan me misschien
gaan opgeven bij Married at China First Sight. Het maakt me niet uit of ik een
stropdas moet dragen en of mijn bruid jonger is. Ik noem mijn pup dan Chantal of
Dreetje op zijn Chinees. Geen Corona, die houden ze daar maar.
Costa en kinderen, dat is hier een
no-go.
Die combinatie levert zeker geen jong van 500.000 euro
op.
Ik speel graag met Costa, maar zodra het een beetje
intiemer wordt, is of de bal belangrijker of als ze me wel ziet zitten mag ik
van hieruit niet Mhemhemhe gaan mompelen.
Komt vast, omdat ik geen Elegante Ster ben met mijn
lompe poten. Costa lijkt ook niet op een Krachtige Wolk.
Die verblijven hier
alleen maar in de lucht.
Vroeger zat op dit terrein wel twee keer per jaar
een Ster op een Wolk.
Links de Ster en rechts de Wolk.
Het hele team hier heeft zijn best gedaan om
ze van de bank af te halen en ze hitsig aan te moedigen. Tenminste, dat denk ik,
want dat heb ik bij die zeer opgewonden verzorgers van die panda's op NPO1
gezien.
Als Ster en Wolk van de bank af kwamen om aan hun
peepshows te beginnen werden er ook nog pikante fotoâs van gemaakt, die ik
helaas niet kan publiceren vanwege mijn verregaand ethisch normbesef. Het
ministerie van Justitie en Veiligheid heeft het al druk genoeg.
Ze hadden hier gewoon wat scheutiger moeten zijn
met bamboe en met hun Ouwehand urine moeten gaan rondstrooien. Dan was er
misschien wat leuks uit voort gekomen.
In mijn verlangen naar rijkdom denk ik vaak: Mhemhemhe.
Er komt tot nu toe niet één Chinees met mondkapje op af. Moet het, denk ik, met
chips gaan proberen in Giethoorn. Daar schijnen ze verzot op te zijn. Het is
vreemd, dat er zoveel Chinezen zijn en maar zo weinig panda's. Je zou toch
veronderstellen, dat er ook panda's na te maken zijn.
Voorlopig geen duur hondenhok voor mij, 't Wordt
hopelijk nooit daklozenopvang met afgeknipte stropdas, al is dat nogal
koninklijk. Tegen die tijd hoop ik, dat de toeslagen op orde zijn, de
woningmarkt uit het moeras is en ik wat goeds kan huren.
Het begon met sneeuw in januari. En ijzel. Niks geen
klimaatopwarming.
Ik heb nog in een hoekje gekeken. Misschien lag Greta er
toen al, maar ik heb niks gezien.
Kaytie is nog boven gaan kijken. I want her to
panic. Maar nee, Greta zat ook daar nog niet.
In februari deed ik mee aan een
slipjacht.
Onder mijn toeziend oog joegen de ruiters achter de
bloedhonden aan. Boeiende gewaarwording om met zijn allen achter de geur van een
slipje aan te gaan.
Nu word ik hevig geteisterd door
slip-schaamte.
In maart moest ik gaan stemmen. Op wie je toen ook had
gestemd, ze hebben allemaal last gekregen van geheugenverlies. Van alles wat ze
verkeerd doen, staat ze helemaal niets meer bij. Die momenten ken ik ook. Mijn
bazin noemt me dan heel denigrerend Markje.
In maart heb ik mijn brokkenvoer extra moeten
controleren op sporen van vleesvervangers. Ik zou vlees-schaamte moeten hebben.
Je wilt een wolf toch niet aan de zwavelzwam en vegaburgers zetten. Ach, doe
niet zo vervelend!
Ik moet er een poepie van laten!
Het was ook nog Lammetjesdag. Daar viel de vlees-schaamte
echter goed in de smaak.
In april sloeg de bio-diversiteit toe. Dat kwam hard
aan. Greta was nergens te bekennen. Waar was ze toen ik haar nodig had.
In mei waren we druk op zoek naar
schorremorrie.
Al ben ik dat soms ook. Niets fijner dan een bal van
Costa af te jatten en proberen stuk te knauwen. Daarna heb ik wel last van
Terugbezorg-schaamte.
In juni raasde er een storm over het land. Overal
bladschade. Klimaatverandering. Zegt men.
Leverde mij wel een ontlaadpaal op. Automatisch word ik
er heen gestuurd door mijn Tesla-blaas.
In juli waren er allemaal jonge kanaries in de voliére.
Niet wetende welk onheil ze later in het jaar zou overkomen zaten ze lekker
puppy-dik te wezen.
In juli was er ook in de wei even sprake van
klimaatschade. Greta kon niet komen kijken. Ze weigert te vliegen. Per zeilboot
is ook geen doen via het grondwater.
In augustus was het heel heet. De bakken water kwamen
uit de kraan. Ik jankte de hele dag hier op het chateau water, water,
water.
In september durfde ik zo lang weg te kijken.
Er kwam geen eind aan die boom in de Apenheul. Ik werd er emotioneel van. Geen
Greta in de top. Die zat daar wel bij de Verenigde Naties.
Het was leuk om iemand te ontmoeten, die net als ik, op
een theepot leek.
In oktober sloeg het noodlot toe. Weg kanaries. Weg
tortels van 20 jaar oud, weg kwarteltjes. De kaalslag op de Lemelerberg hakte in
op de leefomgeving van de dieren en joeg ze naar ons toe. How dare you.
De jeugd der kanaries ontnomen. De dromen van de wezel voorbij.
Het inzetten van het leger bleef bij een loze oefening.
Leverde in ieder geval stikstof op. Misschien was het wel de nieuwe koning van
Thailand, die zijn bijvrouw kwam verstoppen.
Nu is het december. Ik vind het maar een vreemde
maand.
Eerst daalden hier twee roetveegkippen neer.
Daarna een rendier.
Nu staat er ook nog constant een boom in de
fik.
Mensen doen gewoon vreemd. Er schijnt weer een
jaar af te lopen.
Het is time to say goodbye, maar
afscheid nemen bestaat niet.
Men richt zijn blik op de toekomst, maar men moet
leven in het nu. Men wil knallen in het nieuwe jaar. Dat hoor ik trouwens nu
al. Maar eigenlijk mag het niet.
Ik voel overal schaamtes. Als je niks verandert
hoef je ook geen schaamte te hebben.
Geen tech-schaamte, geen boeren-schaamte, geen
stook-schaamte, geen hype-schaamte.
Ik ben hoopvol, Mijn bench staat niet in de fik. Ik hoef
niet te verthuizen. Ik hoef niet te pinnen. Mijn achterwerk wordt niet
gebruikt om carbid mee te schieten. Mijn gebit is spierwit. Ik heb nog geen
extra zorg nodig. Ik ben omringd door bomen. Ik vlieg niet, ik loop, ren en race
gewoon het nieuwe jaar in. Wat heden bloeit, valt morgen af en dat zal altijd zo
blijven. Dat geldt trouwens ook voor al die gemolde BN-ers.
Ik hoop wel op een miljoen volgers, als ik zeg
Greta, van het negatieve van 2019 staat mij helemaal niets meer bij.
Het is echt herfst hier op mijn terrein en daar
verdiep ik mij nu dagelijks in.
Niet alleen de blaadjes vallen in groten getale, maar ook
mijn vacht laat los.
Het is hier dus één grote bende. Net als in heel
Nederland. Er dreigen opeens allemaal gevaren.
Ik heb Kaytie gewaarschuwd: Kijk uit voor PFAS!
Order!!!!
Luisteren doet ze niet. Ze gaat helemaal op in
Natura 2000 muizen.
Ik kan het nauwelijks meer aanzien. Wat doen al die
grondverschuivingen met haar en onze gezondheid.
Ze blijft maar spitten. Ondanks de bouwstop. Ik heb geen
controle meer over haar. Er is hier namelijk een enorme instroom van illegale
immigranten, waar alleen een harde aanpak resultaat kan opleveren. Dan moet je
concessies doen.
Mijn rol hierin is slechts
die van toezichthouder.
Met beperkt vermogen, zoals te doen gebruikelijk.
Volgens sommigen lig ik te zwammen. Die doen het trouwens erg goed onder de
stikstof.
We leven gewoon in een permanente Halloween, alhoewel we
er hier op ons terrein nog geen gezicht aan hebben gegeven.
De gingko ziet het, net als ik, ook niet meer zo helder.
Hopelijk heeft ze in het voorjaar haar geheugen weer terug.
De herfst zet bij mij in deze hectische periode de
mijmerstand in.
Kijk, de ongedierte instroom houdt toch gewoon aan.
Kaytie is ons legale gifloze wapen, maar met een te klein bereik.
Het tekort aan tijdelijke huisvesting is ook nijpend,
omdat er zoveel beschermd is van overheidswege.
Het onderwijs schiet tekort. Ik kamp met een duidelijk
personeelsgebrek om alle gaten te dichten.
Ik beschik dan wel over mijn El baghdadi rechterpoot,
die, in ruil voor een balletje, Trump best in zijn tweets wil bijten, maar meer
heb ik ook niet aan haar.
Ze is in Nederland opgeleid namelijk. Bovendien
komt haar maximumsnelheid zeer binnenkort van wegenwetswege lager te
liggen.
Dus moet ik de controlewerkzaamheden, zoals het keuren
van hooi op ammoniak, helaas alleen doen
om mijn pony-vriendinnen niet teleur te stellen.
Het is wel gek, dat ondanks de boeren, die het hele jaar
rondom ons bezig zijn,
Ik geloof nog in boeren, vooral na een vleesmaaltijd.
Als het aan AH ligt moet ik aan de VEGA. Helaas spuug ik gal na een
graashap.
Straks zitten we weer met een ander klimaatprobleem, van
onderen. Ik ben blij met mijn bladerdek. Zit er een buffer tussen mij en het
grondwater.
Als de ratten en muizen de overhand gaan nemen en
wij nog verder gaan Hendrik Groenen dan vrees ik veel vervuilde grondplas. Dan
komen we tussen boven en onder knel te zitten. Raken we waarschijnlijk wat
afgeplat.
Kan ik als teckel door het leven. Een pil om dat lot te
kunnen aanvaarden mag ik helaas niet nemen. Beperking drugsafval. Ik richt mijn
blik nu maar op de autoloze zondag. Kan ik lekker los gaan.
De week begon met een zonnig grasbad tussen de vallende herfstbladeren. Als het
gras nat is knap je als hond heerlijk op na een nacht benchen.
In de ochtendzon kan ik als theepot de boel langzaam op
gang laten komen en mijn snuit laten wennen aan alles wat de rest van de dag nog
op mij af komt. De bomen beletten het wankelen, als ik niet helemaal goed wakker
ben. Ik adviseer politici om tussen twee stammen in te gaan staan bij het
verkondigen van hun plannen. Val je niet direct om.
Ik was heel benieuwd naar de troonrede, tenminste: naar
de baard. Zou WA, net als mijn favoriete eik, iets blijvends hebben laten
ontkiemen en wat zou Maxima voor vacht hebben.
Maxima kan beter net als ik twee keer per jaar verharen.
Lekker makkelijk, niet duur en je houdt zeeën van tijd over om je met
micro-eenheden bezig te houden. Doe ik ook met af en toe een uitschieter.
Ga ik toch voor mijn avondrondje met Costa naar
buiten en schiet er een vreemd beest met de snelheid van een Ferrari langs. Op
ons circuit. Dat werd gassen en proberen in te halen. Mislukt. Beest
ontsnapte.
Op normale snelheid vervolgens ons rondje gedaan
met pitstop bij het kippenhok. Vreemde geur hing daar. Ik besloot mij redelijk
alert te gedragen.
Bijna bij het woonhuis aangekomen, Costa was al
vooruit, kreeg ik de lucht van dat beest weer in mijn neus. Met de snelheid van
een nieuwe politie-auto karde ik er achteraan en jawel: ik had
beet.
Triomfantelijk sleepte ik mijn prooi, hij was nogal
lang, naar het grasveld om er mee te gaan spelen. Doe ik altijd. Ik heb zo mijn
eigen shock-therapie. Even laten bewegen, dan weer pakken en vervolgens al
rollend glad strijken.
Maar verdorie: het beest hing direct in mijn vel!
Ja, dat had-ie dus niet moeten doen. Ik gaf een piepje en op dat geluid kwam
hulphond Costa af. Ik had het verraderlijke geval aan de voorkant vast, Costa
aan de achterkant en vervolgens wilden wij allebei een andere kant op.
Eensgezind, maar toch van een andere partij. Zag je ook bij de algemene
beschouwingen. Balthazar, die naam kwam zo in mij op, werd steeds langer. Zijn
piep was veel luider en ietsje langer dan mijn piepje was geweest.
Tja, mijn natuur is soms wreed, maar wel
rechtvaardig. Balthazar had gewoon met zijn roetveeg-staart niet in onze bomen
moeten gaan hangen. Costa duikelde achterover. Een poot had los gelaten. Er werd
ook helemaal niet meer gepiept.
Costa ging naar huis, die wou naar bed. Ik bekeek
aandachtig of Balthazar nog bijtneigingen had. Ik zag niks meer bewegen. Ik
besloot toch nog maar een stief kwartiertje naast hem te gaan liggen. Met
misdadigers weet je maar nooit.
Mijn bazin moest bijna ook in therapie. Ze dacht
namelijk, dat ik een zwarte kat had geslacht. Met zoân staart zeker. Ze kon toch
ook wel zien, dat ik een boommarter onder mijn hoede had genomen. Ze krijste
eerst: "Getver, een bunzing", maar dat was van de zotte. Dan hadden Costa en ik
zeker een week lang niet in huis gekund, want hun stinkklieren spuiten wel 50
meter ver. Dan kun je beter wel beschikken over de garderobe van Maxima. Heb je
in ieder geval een verschoninkje of loop je tijdelijk in een
postzak.
Mijn bazin heeft Balthazar geen staatsbegrafenis
gegeven. Met een poepschep met telescoopsteel heeft ze hem naar de kliko geleid.
Poot ook.
Heel oneerbiedig heeft ze hem op een bedje van
voliére-afval gedrapeerd. Inmiddels is hij begraven.
Kijk ik in de Wikipedia en nou blijkt Balthazar in
het beschermingsprogramma van de overheid te zitten. Het is dus helemaal niet zo
vreemd, dat-ie nu niet meer leeft.
Ik ga rustig door met mijn circuit-bewaking. Voor 2,5
miljoen stukken vlees ben ik eventueel bereid om aan te wijzen, waar Balthazar
ligt. Voor minder doe ik het echt niet.
Ik ga nog even door met het bestuderen van de
miljoenennota. Ik hoop, dat ik hem aan alle eikels hier uit kan leggen. Echt een
verhaal met een baard.
Jullie weten het misschien nog niet, maar ik lees
op zaterdagochtend een heleboel kranten.
Daar word ik heel vrolijk van. Wie lacht niet, wie
de mens beziet. Brengt diversiteit in mijn hoeve-leven.
Ik schrok natuurlijk wel even van het bericht: âDe natuur
verstikt!â
Ik adem namelijk nogal graag.
Ze proberen hier al jaren
een pruimenboom met een gespleten persoonlijkheid
te laten stikken.
Ze hebben hem maar
Trumpy genoemd, want elk jaar komen er weer meer pruimen aan. Van de KPN krijgen we nu
ook al een Sip Trunk om de ISDN in stand te houden.
Een mens verzint een heleboel om het daarna weer
te vernietigen.
Sip Trump samen met Xi Jinpoen kunnen hier best
luchtigjes plaats nemen. De stoelen staan al jaren klaar.
Ze kunnen dan genieten van onze bio-diversiteit (en
onze importmaaier uit China).
We vlinderen hier geweldig door het leven.
In ons Amazone-gebied. Er
zit geen brandluchtje aan.
We kappen alleen overhangende takken om ze vervolgens
weer in gedroogde staat te laten
overhangen.
We hebben zoveel bomen en zoveel overhangende takken,
dat ik adviseer om er een giraffe-reservaat van te maken met de mogelijkheid van
uitleen.
Zo behouden we de soort en de boomverzorging kan
thuis blijven.
Kaytie verplaatst veel zand. Na 1 oktober moet dat eerst gecontroleerd worden op PFOS, een vervuilend
stofje, alvorens de gaten weer dicht gegooid kunnen worden. Ik heb me aangemeld
bij de cursus Bijzondere Opsporingen om het werk van de bevoegde instanties hier
wat te gaan verlichten.
Voorlopig graaft Kaytie nog vrolijk door onder mijn
bezielend toezicht.
Ik ben ook toezichthouder vanaf de bank. Tot nu toe
stond ik er safe.
Vanochtend heb ik besloten er van af te springen. Het
rendement is nul.
Dat is het ook nu bij Costa. Ze is verliefd op mij, maar ik mag er niets mee
doen. Ik ben blij, dat ze iets ouder is dan ik, voor als het toch nog iets
wordt.
Beter iets doen met een cougar, dan me moeten
ophangen in mijn bench.
Onze koeien hebben helemaal geen batterij, doen niks,
loeien niet, produceren niks.
Na het lezen van de kranten en het nemen van anti-hitte
maatregelen lag ik te soezen.
Wij worden, als levende wezens, hartstikke
bedreigd. Straks zijn we allemaal van bio-plastic. Ik heb het navolgende plan
ontwikkeld. Begin met koeien en varkens continue
aan te sluiten via een flexibele slang in hun
achterste op containers. Scheep die containers vervolgens in naar de Amazone.
Gier de verbrande bosgrond en wij zijn er mooi
vanaf. Kan daar alles snel weer groeien en stikken we wat
langzamer.
En dat de groei snel gaat
bewijst Betsie 123. Ik hou het nat, de natuur doet de rest.
Ik neem nog maar een slokje Sallandâs oppervlaktewater
voordat alles is verdroogd.
Gelukkig hebben we hier nog een eigen reservoir, al kijkt Slapjanus over mijn schouders mee.
Vandaag hebben Kaytie en ik invallen gedaan op ons
terrein op zoek naar rare beestjes.
We zagen namelijk een stuk boomjas liggen.
Vanochtend ving ik op, dat er In Brandenburg
schorskevers bomen uitkleden en ze dan naakt laten staan sterven. Goed voor de
bio-diversiteit, slecht voor het klimaat en leve Natura 2000.
Omdat we hier absoluut geen nudistencamping willen
beginnen, hebben we de boel grondig aangepakt.
Kaytie's achterste leek wel een draaigatje.
Dat breidde gelijk mijn onderzoek uit naar onbetrouwbare
mieren.
We hebben hier een hele kolonne marcheren. Als hun
gatje draait, dan zouden ze mogelijk uit Almere afkomstig zijn en beter
verscheept kunnen worden naar Rusland.
Die houden van kolonnes. Als men ze in Rusland niet
wil hebben, dan weten ze daar zeker een passend gif voor die mieren te vinden.
Die mieren van ons bleken gewoon standaard. Hadden nog
nooit gehoelahoept. Van het kijken naar al dat gesjouw en ge-ren van die beesten
was ik erg lui geworden en als ik lui ben, ga ik
graag bij Bijou liggen en kunnen we door het hek heen de problemen van de dag
bespreken. Zo ook vanochtend.
We hadden het over kikkers. Er is hier in Salland een
Ranavirus, dat jacht maakt op amfibie-voertuigen.
Onze kwaakgrage Kermit was vanochtend nog
springlevend.
Om te zien of zijn vriendjes dat ook nog waren heb ik
mijn linkeroog wel eerst laten meten bij Eyewish en mijn rechteroog bij Pearl,
niet wetende, dat ik dat net zo goed alleen bij Pearl had kunnen doen.
Mochten de kikkers toch doodgaan, dan hebben wij al een
vervangend exemplaar. Er zit wel een gat in, maar dat kun je verwachten van
producten uit China.
Gaan de mollen dood, dan hebben we hier ook nog Merel
Westrik aan het lachgas.
Vreet de buizerd al onze buitenduiven op, dan zit hier
nog in pole-position tortel Rutte en dat zal hij zeker nog even blijven
doen.
Is er geen hooi meer, dan hangt Dijsselbloem nog aan de
muur. Die hoeft dan ook geen grote wortel meer te krijgen.
Onze geiten zijn al vervangen door stilstaande beelden.
Angela Mekker trilt ook niet meer.
Mijn vervanger ligt inmiddels al klaar. Moet-ie nog wel
even wachten.
Waarschijnlijk komt het door de hittegolf dat ik
meer tijd heb om over niets na te denken. We zijn, wat we denken, dus ben ik op
het moment niets.
Ik adem, dus ik leef. Ik laat alles gaan, wat is. Het is
de enige manier om je niet kapot te zweten.
Gisteravond was ik dolblij met de sproeier op de
grote wei.
Het is heel ok om gelukkig te zijn met een simpel leven.
En dat bestaat nu uit louter water.
Je kunt je kop wel in een plant steken, die een avond
daarvoor is nat gemaakt,
het is echter verstandiger om direct aan de
waterkraan te gaan hangen.
Als je troebel water met rust laat, wordt het vanzelf
helder. Dat is ook het geval in de vijver, als Costa niet net daarvoor haar bal
er in
heeft schoon gemaakt.
Laat zijn, wat is. Piekeren ontneemt het zicht op
vandaag en ik zie gelukkig nog gras, al is het met deze temperatuur niet
veel.
Kijk niet achterom, laat los. Ik moet zeggen, dat Costa
dat loslaten zowaar heeft gedaan. Met een bal in de bek is het slecht ademen en
dan laat je wel los, voor je alles eeuwig moet loslaten.
Misschien mis ik haar dan. Niets is immers blijvend,
behalve verandering.
Verandering hebben we hier genoeg. Stond er gisteren
opeens een ezel met een waterhoofd op het erf.
Heeft hij misschien iets te lang onder de sprinkler
gestaan. Het is ook maar net, wat voor gedachte je kiest.
Saranka staat lekker gedachteloos uren te grazen. Ik
heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan. Zonder te hoeven
kotsen.
Als ik kort graas, neem ik van die lange donkere
grassprieten. Kots ik ze er na dan niet uit, dan kom ik zo moeilijk van mijn
drollen af. Net alsof er rijgdraad in zit. Je kunt dan nog zo hard gaan lopen,
ze blijven je achtervolgen.
De wind krijgt er ook geen vat op.
Van de natuur hier krijg ik universele energie. De bazin
bewatert, ik mag dat niet doen. Puur racisme.
Als ik âs morgens naar buiten storm, moet ik
wachten met ontladen tot aan het bospad. Waarschijnlijk komt dat, doordat de
deur van het geluk naar binnen open gaat en bij ons gaan alle deuren naar buiten
open.
Daardoor belanden we ook in het bos. De deur gaat dan
dezelfde kant uit als wij en dat scheelt ook weer een dosis
koppijn.
Voor je het weet loop je anders al gauw weer in de
aurahealing.
Bij dit weer leer je steeds beter falen. Dan gun je
een ander ook wat en blijf je zelf koel. Zie je een muis, ga er dan niet achter
aan. Dat doet een ander wel.
Als het minder warm is, zeg ik verheugd:
âGoedemorgen, laat de stress maar weer komen.â
Vanmorgen had ik opeens de lucht van Sjakie de
steenmarter in mijn neus. Die stond gisteravond sissend en blazend naar Costa en
mij te dreigen in een bosje op veilige afstand aan de andere kant van het hek.
We hadden haar de dag ervoor een keer bijna te
grazen genomen. Costa lag toen beduusd in een spagaat naast het hek, toen ze een
grote net niet goed genoeg getimede sprong nam. Ze zag er op de grond uit als
Frans Timmermans.
Omdat ik meende Sjakie te ruiken begon ik aarde met mijn
neus weg te duwen.
Ik keek om hulp om naar Kaytie, mijn graafassistente. Ik
laat haar altijd het werk doen. Heb ik afgekeken van mannetjesleeuwen op de
EO.
Helaas. Ze ging er vandoor. Gisteren had ze nog een
woelmuis de grond uitgespit. Ik hoefde alleen maar mijn bek open te doen en snel
met hem weg te lopen. Heeft ze niet eens gezien. Ik heb haar gezegd, dat ze bij
Pearl de tweede bril gratis weggeven en nog een waardebon voor mij.
Hoe ik het zand ook op mijn neus verzamelde, geen
vangst, geen Sjakie. Ik was ook nog moe van een ander project.
Gisteravond was mijn bazin beukenbladeren uit de vijver
aan het vissen. Ze had niet eens in de gaten, dat ik haar hielp.
Zij zag wel een verdacht sleepspoor.
Er lagen veel vijverplanten door de wind plat. Ik heb
getracht die krengen recht te rukken.
Het lukte niet en toen heb ik ze maar
geapporteerd.
Stuk
voor stuk
heb ik ze in de boomgaard neer gelegd. Ik tevreden,
vrouwtje niet. Kan ik ook niet helpen.
Dan had ze maar alles moeten bestraten. Kost het ook
geen grond- en leidingwater om alles groen te houden.
Persoonlijk, als hond, heb ik niks met potplanten. Zeker
niet, als ze hoog staan. Ik ga niet als een pandabeer mijn gebied in de hoogte
markeren om Marcel Boekhorn in zijn zak te piesen.
Ik heb meer aan aanplant. Wij strooien hier in het
najaar met eikels. Komen vanzelf bomen uit, maar dat zal ik met mijn verwachte
levensduur van veertien tot zestien jaar niet meer meemaken. Als ik het wel haal
ga ik misschien aan de rupsen ten onder. Waarom klonen ze bomen niet?
Ik kijk niet alleen naar dierentuinprogrammaâs via
de satelliet, ik moet ook steeds de nieuwsberichten aanhoren. Mensentaal is
dikwijls onbegrijpelijk. Eerst worden er bomen overal gekapt voor heide. Nu moet
er voor elke gekapte boom een nieuwe worden geplant. Daar hebben wij dus nu
niets aan. Ik kan wel aan die boompjes gaan rukken, maar ik krijg ze niet tot
een aanvaardbaar CO2
reservoir opgerekt om een klimaatramp te voorkomen.
Tegels moeten uit de tuinen, maar als er dan groen
in zit, moet je ze laten verdrogen. In Den Haag heb je natuurlijk geen tuintjes,
alleen bij onze Willem. Mag die waarschijnlijk ook niet meer met een gietertje
rondlopen. Als troost kan hij de lucht in. Met zijn CO2
bom.
Ik heb Bijou nog geprobeerd tot een regendans te
verleiden. Omdat ze haar best niet deed heb ik Kaytie een tijdje
achternagezeten.
Leverde slecht drie millimeter regenwater op en een
verdroogde hond.
Ik kijk vaak naar die ene witte pot en die andere
zwarte. Het gaat om de inhoud en niet om de verpakking.
Ik heb al tegen Costa gezegd, dat we straks ook
geen gas meer mogen geven. Ik heb laatst met mijn neus tegen een stroomdraad aan
gezeten. Geloof me, electra is ook niet alles. Ik denk, dat je daar een andere
verpakking voor nodig hebt om het goed te brengen.
Ik houd in ieder geval die beesten hier allemaal goed in
de gaten. Als de portemonnee hier leeg is door al die klimaatmaatregelen zal ik
op jacht moeten.
Desnoods grijp ik een egel. Die heeft wel pennen,
maar geen brandharen.
