Beeld- Tekstverantwoording; Foto's afkomstig van diverse bronnen; Beeldbank-Zeeuws Archief, Beeldbank-ZeelandNet, Beeldbank-Zeeuwse Bibliotheek Beeldbank-Wikipedia, Beeldbank-Google Openbare Sites, Collectie uit eigen archief. Tekst afkomstig van Wikipedia, en andere bronnen. in bewerkte of verkorte vorm Tekst uit eigen bron. Copyright; Eigenaren van foto's kunnen zich melden voor bronvermelding.
Educatief Internet-Magazine over historie van familie Klercq en duurzame mandenmakerscultuur
23-04-2011
Droogleever Fortuijn in onfortuijnlijke bankzaken
Droogleever Fortuijn in onfortuijnlijke bankzaken. mr. Cornelis Droogleever Fortuijn, directeur van de nv Nieuwe Nederlandsch Amerikaansche Hypotheekbank, en de nv. Nieuwe Internationale Hypotheekbank, geboren op 10 januari 1886 in Haarlem, is de zoon van Cornelis Droogleever Fortuijn en Geertruida Klercq. Zijn vader was gezagvoeder op de koopvaardij bij de Rotterdamse Stoomvaartmaatschppij Nederland. Mr. Cornelis Droogleever Fortuijn aan boord van een schip, mogelijk onder gezagvoering van zijn vader, Cornelis Droogleever Fortuijn, op reis naar Amerika.
Na de lagere school en de HBS in Haarlem te hebben bezocht kreeg Cornelis door middel van het Staatsexamen toegang tot een academische opleiding. Hij studeerde 5 jaar te Leiden, waar hij promoveerde op stellingen. In 1913 werd hij op 27-jarige leeftijd benoemd tot manager van de Holland-Texas Hypotheekbank te Port Arthur USA, en vijf jaar later werd hij aangesteld als directeur van de Nederlandsch Amerikaansche Hypotheekbank te Groningen, welke bank in 1929 overging in nv Nieuwe Nederlandsch Amerikaansche Hypotheekbank.
Hij was toen al 6 jaar getrouwd met de 3 jaar oudere Louise Donnelly, de dochter van Charles Donnelly en Roselea Rafferty, met wie hij op 22 augustus 1912 in New York in het huwelijk trad.
Tevens was Cornelis ook directeur van de nv Nieuwe Internationale Hypotheekbank. De Nederlandsch Amerikaansche Hypotheekbank was in 1893 door een aantal welgestelde Groningers opgericht, voornanelijk rijke herenboeren, die reeds eerder geld hadden gestoken in land en hypotheken in de landbouwstreken van de Mid-west en het Westen van de Verenigde Staten. Mr. Cornelis Droogleever Fortuijn
De rijke Groningers volgden daarbij het voorbeeld van de nv Nederlandsch Amerikaansche Landmaatschappij, die reeds enige tijd eerder, en met succes, het hypotheekbedrijf overzee hadden uitgevoerd. De aanmerkelijk hogere rente die in Amerika voor hypotheken te behalen viel, in plaats van Nederland, en de regelmatig stijgende prijzen van landerijen, zorgden voor een gunstige ontwikkeling van de Nederlandse hypotheekbedrijven overzee.
Eerst in de de Wereldoorlog kwam aan het licht, dat de landwaarden niet zo stabiel bleken te zijn als vele jaren eerder was voorspeld. Terwijl toen ook de valutaproblemen een rol gingen spelen. De gevolgen van de tijdelijk vrijwel onverkoopbare landerijen, tijdens de crisis, waren tenslotte zo funest voor het hypotheekbedrijf, dat het de renteberekeningen volledig in de war bracht. Voor alle in Amerika en Canada opererende Nederlandse hypotheekbedrijven, was niet veel anders te doen dan de lopende zaken af te wikkelen.
Cornelis reisde bijna de hele wereld af in zijn hoedanigheid als directeur hypotheekzaken. Meermalen bezocht hij Amerika, Canada, Mexico en Cuba. Weinig landen in Europa heeft hij niet bezocht, met uitzondering van Rusland en de Balkan, dat voor hypotheekzaken riskante landen waren.
Zijn huwelijk moet er door geleden hebben, want in 1925 wordt de echtscheiding voor het Arrondisements Rechtbank te Groningen uitgesproken. Zijn vrouw Louise bleef in Groningen wonen en overleed daar in 1971, op 88-jarige leeftijd.
Klercq-en in de Oost Eeuwenlang hebben Nederlanders hun invloed doen gelden in de "Oost," zoals het voormalige Nederlandsch Oost-Indië binnen Nederlands-Indische families bekend stond. Met warme gevoelens wordt vaak teruggekeken op het comfortabele leven in de tropen. De melancholie van zwoele avonden op de waranda, de kruidig zoete geur van de hibiscus, het verleidelijke gezang van kleurrijke exotische vogels, de heerlijke Indische keuken, het society-leven op de clubs, vakanties aan paradijselijke stranden, de baboe en bedienden die gedienstig in de huishouding aanwezig waren. Er bestonden niettemin ook misstanden, die Eduard Douwes Dekker in zijn boek Multatuli beschreef. Misstanden waarvoor veel Nederlanders wegkeken. Het besturen van een eilandenrijk, dat groter is dan Europa, door een kleine koloniale macht leidt er zondermeer toe, dat een bepaalde repressie onvermijdbaar ontstaat. De belangen moesten gewaarborgd blijven, waar de Nederlanders ruime ervaring in hadden met andere kolonies. Daarentegen bestonden ook goede verstandhoudingen met de lokale bevolking. Gemengde huwelijken waren geen uitzondering. Sawah's op Sumatra
Ook leden van verschillende families Klercq zijn naar Nederlands Oost-Indië vertrokken. Soms om handel te drijven, anderen werden uitgezonden als miltair naar het K.N.I.L. Het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger. Deze Klercq-en zijn terug te vinden in archieven, doordat ze zijn overleden in de "Oost," of op een passagierslijst voorkomen van een scheepvaartmaatschappij. Een ander is er geboren of heeft er zijn of haar echtgenoot gevonden. Ik zal u een paar voorbeelden geven; Een oud-koloniaal huis in Bandoeng
Cornelis Johannes Klercq, militair, in rang niet bekend, is in Batavia op 24 sept 1855 overleden. (Archief RA-jaar/bladzij; 1856-521) Hij komt niet voor in de Dinteloordse-, Dordtse-, of Middelburgse stamlijst, dus zal hij vermoedelijk behoren tot de Roosendaalse Klercq-en.
Dat geldt ook voor Jacobus Verkouteren Klercq, ook militair, waarvan bekend, dat hij de zoon is van Arnoldus Petrus Klercq en Adriana Honcoop. Hij stierf ook in Batavia op 3 april 1857, althans zijn overlijden is daar geregisteerd. (Archief RA-jaar/bladzij; 1858/530) Het lijkt erop dat dit broer waren. Zijn vader's naam; Arnoldus Petrus Klercq, komt herhaaldelijk voor, ook in andere stambomen, maar personen met deze naam zijn geen directe familieleden van elkaar. Om welke reden deze naam in bijna alle stambomen voortdurend verschijnt is niet duidelijk. Mogelijk was die naam modieus voor die tijd. Dessa aan het Toba-meer
Wel kan met zekerheid worden vastgesteld dat Marinus Cornelis Klercq, die afkomstig was uit Middelburg, naar Indië is vertrokken. Zijn vader heette Marinus Hendrik Klercq en zijn moeder Pieternella Jacomina Kaasen. Marinus Cornelis Klercq was een zeevarende Marinier 1ste klasse. Tijdens de Atjeh-oorlog is hij overleden of gesneuveld in Kota Radja (Atjeh) Zijn overlijden is in Batavia opgetekend, op 15 augustus 1875. (Archief RA-jaar/bladzij; 1877/283) Marinus Cornelis is de broer van Jacobus Klercq, kok-hofmeester, die op zee is gebleven voor de kust van Bretagne-Finistre, waar bij een zeemansgraf heeft gekregen. Beiden broers zijn ongehuwd overleden. Van Marinus Cornelis is niet bekend of hij een Indisch kindje heeft verwekt.
Nog eerder woonde Pieter Marinus Klercq, zoon van Goutien Klercq en Iman Nierse, in Bandjermasin. Hij was ziekenopasser, wat we daarbij moeten voorstellen is me niet duidelijk. Over deze Pieter bestaat verwarring. Hij is met zekerheid een voorkind van Goutien, dus voor het huwelijk met Iman Nierse geboren. Maar ook staat hij bekend als Iman Klercq. Pieter is op 12 februari 1862 overleden op 27-jarige leeftijd. Een verrukkelijke markt in Bajawa
Van de Dinteloordse Klercq-en is meer bekend. deze familie is beter gedocumenteerd. Franciscus Gijsberthus Klercq (1878-1915), zoon van Arnoldus Petrus Klercq en Henriëtte Catharina Frederica Riesz, is op 37-jarige leeftijd, na een langdurig lijden te Bandoeng, op 10 november 1915, overleden. Hij was militair in dienst van het K.N.I.L-leger.
In Bagoe trouwde hij op 25-jarige leeftijd met Jacoba Cornelia Sara Modderman, die toen 33 jaar oud was, dochter van een Indische moeder met de naam Radijah, en een Nederlandse vader. Zijn vrouw was 4 jaar voordien overleden, helaas ook aan een uitputtende en langdurige ziekte. Uit dit huwelijk is één zoon in Soerabaya geboren, die bij het overlijden van zijn vader, slechts 6 jaar was. Het moet voor de jonge knaap een traumatische jeugd zijn geweest. De ms. Sibajak van de Koninklijke Rotterdamsche Loydd (1949)
Deze zoon, die ook weer Arnoldus Petrus Klercq (02 mei 1905, geboren te Soerabaya) genoemd wordt, huwde, na een scheiding in 1945, met Antonia Nicolina Jaarsma, dochter van de bekende haardenfabrikant Nicolaas Heye Jaarsma. Mevrouw A.P. Klercq, dus Antonia N. Jaarsma is op 22 januari 1949 in Rotterdam ingescheept op de MS Sibajak op reis naar Soerabaya, via Port-Said, Sabang, Delawan, Batavia en Semarang. Aan boord waren 571 passagiers, waaronder 60 kinderen. De bemanning bestond uit 19 koppen, met de gezagvoerder A. Gravemaker. Er waren twee dokters aan boord; H. Ph. Wirth en A. van Dongen. Voor de kinderen werd gezorgd door twee kinderleidsters. Haar man Arnoldus was niet aan boord. En het moet worden gezegd, dat het wel een héél curieuze overtocht was, met uitsluitend vrouwen en kinderen aan boord. Gingen de dames allemaal op familiebezoek? Het antwoord moet ik u schuldig blijven. Het onbezorgde Indische leven.
Het Englandspiel was een Duitse operatie in de Tweede Wereldoorlog, aangeduid door de Abwehr met Operatie Noordpool, om een geallieerd zendnetwerk te gebruiken om valse informatie te sturen naar Engeland. Dit was mogelijk doordat de Special Operations Executive (SOE) in het Verenigd Koninkrijk communiceerde met haar in Nederland gedropte agenten, zonder te weten dat deze agenten door de Duitse Abwehr waren opgepakt. Het heeft veel mensenlevens gekost, en tot op de dag van vandaag is niet bekend, hoe deze contra-spionage mogelijk is geweest. Cornelis (Cees) Droog;leever Fortuijn
Reserve 2de luitenant Cornelis Droogleever Fortuijn zat bij het verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog. Cornelis wilde in Leiden gaan studeren. Maar toen hij daar aankwam waren al enkele van zijn studiegenoten naar Engeland ontsnapt in een 12-voets jol, op een nacht waren ze de Noordzee overgestoken.
Cornelis besloot met Pierre Louis d'Aulnis ook naar Londen te gaan. Via de Van Niftrik-route en Antwerpen kwamen ze in Frankrijk. Daar namen ze de trein naar Toulouse. d'Aulnis was verkleed in boerenkleren met een alpinopet op, maar Droogleever zag eruit als een vreemdeling, met zijn hoogblond haar en gekleed in jasje-dasje, zoals hij dat gewend was. Bij een Duitse controle in de trein, viel hij natuurlijk meteen op en werd hem gevraagd waar de reis heen ging, en of hij voor De Gaulle was. d'Aulnis zag een medaille op het uniform bij de Duitser waaruit bleek dat hij in de Eerste Wereldoorlog had gevochten, en gaf daar snedig commentaar op. Waarop de Duitser reprimeerde; "Ik zal u pas in Toulouse arresteren." Hierdoor kregen de vrienden de kans een station eerder uit te stappen, waarmee ze ontsnapten aan de arrestatie.
Ze staken de Pyreneeën over, maar werden in Spanje opgepakt. Via Barcelona kwamen ze terecht in het concentratiekamp Miranda de Ebro. Na zeven weken werden ze met enkele medegevangenen afgehaald door een ambtenaar van de Engelse ambassade. Aan boord van het Poolse passagiersschip MS Batory vervolgenden ze hun reis, en kwamen op 4 januari 1942 aan in Glasgow. Niet lang daarna arriveerden ze in Londen, waar de beide Engelandvaarders eerst grondig werden verhoord, daarna kregen ze een gedegen opleiding bij de M-16. Het Pools passagiersschip MS Batory
Droogleever werd in de nacht van 24 op 25 september 1942 gedropt uit een Fokker G.1 in de buurt van Ballo in Drenthe, om de marconist te worden van Karel Willem Adriaan Beukema toe Water, die diezelfde nacht gedropt was in Rijssen, Overijssel. Beiden werden na hun landing direct gearresteerd. Hun droppingsaktie was verraden. Een Fokker G-1 in aktie
Na hun arrestatie werden Droogleever Fortuijn en Karel Beukema toe Water op transport gezet naar Mauthausen in Oostenrijk, waar ze 2 jaar lang in bittere gevangenschap hebben doorgebracht. Op 6 september 1944 is Cornelis (Cees) Droogleever Fortuijn gefusilleerd. En een dag later trof Karel Beukema toe Water hetzelfde lot. De toeganspoort van Mauthausen
Concentratiekamp Mauthausen als afschrikwekkend monument behouden.
De ouders van Cornelis woonden op het Keizer Karelplein in Maastricht, vader was verbonden aan de Tapijnkazerne.
De zoon van Johannes Cornelis Klercq en Wilhelmina Cornelia Gal; Johannes Anthonie geboren op 23 sept. 1838 in Middelburg. In Huizen is hij overleden op 26 april 1911. Naar bekent is waren zijn ouders welgesteld, dus naar verwachting zou zijn toekomst voorspoedig verlopen. Helaas is zijn leven een trieste geschiedenis. Nadat hij de lagere school had doorlopen en het timmervak wilde leren, bezocht hij 's avonds "den Teekenschool" omdat hij architekt wilde worden. Hoe treffend is dit verloop vergelijkbaar met mijn droom om architekt te worden. Op jonge leeftijd werd hij "gegrepen" door het verlangen "een eenvoudige bouwer" aan Gods Koninkrijk te worden. Hij trouwde met Maria Donk, afkomstig van Meerkerk, maar dat huwelijk duurde niet langer dan een jaar. Met de moeder werd ook het pasgeboren kind ten grave gedragen. Een jaar later is hij hertrouwd met Maaike van der Dusse, van Overschie. Tien kinderen werden uit dit huwelijk geboren, waarvan twee vroegtijdig overleden. Zijn eerste aangenomen standplaats was Bruinisse, daarna Tholen (1874), Zuid-Beierland(1876) Den Helder(1879 en de laatste gemeente die hij leidde was Huizen, waar hij een smartelijk dood is gestorven. Van die laatste dagen bestaat een minitieus verslag. Ds. Willem Klercq Ned. Herv. Predikant
Willem Klercq stamt uit het geslacht dat de oorsprong in Dinteloord heeft. Zijn vader was Johannes Frederik Klercq en zijn moeder Cornelia Margaretha Scholl van Egmond. Willem' s vader heeft gestreden tijdens de Belgische opstand bij de Citadel van Antwerpen. Op één of andere wijze is hem daar een ongeval overkomen, waarbij hij zijn linkerbeen bekneld heeft. Vijf jaar lang heeft hij aan dit been geleden, waarna het geamputeerd moest worden. Onverdroten heeft hij van het restant van het bot een briefopener laten maken met een zilveren heft inclusief inscriptie. Het memorabilum circuleert in de familie.
Willem huwde met Anna Elisabeth Lucretia van Eeden te Sambeek. Zij was geboren in Saint Johns Island in Essequebo. En dat roept vragen op. Haar vader blijkt een planter te zijn, die suikerplantages bezat in de Zeeuwse kolonie van Guyana, noordelijk van het huidige Suriname. Na veel speurwerk is vast komen te staan dat hij die plantages had gekocht van de vader van zijn vrouw. Het heeft hem tot een welgesteld man gebracht, die in Sambeek Huize Rosalias Rust liet bouwen en daar is gestorven. Op deze geschiedenis zal ik terugkomen, wanneer ik over meer informatie beschik.
Anna Elisabeth Lucretia van Eeden is betrekkelijk jong overleden. Willem huwde daarna met Marijtje Geelhuijsen, haar grootvader was predikant. Willem's eerste standplaats was Engwierum in Friesland, daarna Hijkesmilde in Drenthe en vervolgens was hij "leeraar" te Koudekerk aan de Rijn. Willem heeft van zich laten horen bij de roeringen tijdens de Doleantie. Met een peleton bereden Huzaren die zijn rijruig moesten begeleiden en een tweetal veldwachters in de kerk heeft hij de ringpreekbeurt in Leiderdorp houden. Over deze gebeurtenis schreef ds.Willem Klercq een vlammend betoog.
Buiten Johannes Anthonie Klercq en Willem Klercq, die in feite geen directe familie van elkaar waren, en waarschijnlijk nooit een ontmoeting met de beide heren heeft plaats gevonden, omdat ze allebei tot een verschillende kerkgenootschap behoorden, zijn er nog meer predikanten, maar die zijn aangetrouwd. Vooral bij Willem' s familie zijn deze talrijk vertegenwoordigd, wat te denken van Droogleever Fortuijn, Geelhuijsen en Ens. De laatse predikant was overigens verbonden aan de Doopsgezinde gemeente. In detail is nog veel meer bekend over al deze personen.
Ik ben Albert Prins
Ik ben een man en woon in Geleen (Nederland) en mijn beroep is gep. Interieur Architekt.
Ik ben geboren op 06/02/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Genealogie, Writing. Art Basketmaking.
Write or Call me; 00-31-(0)46-4740641
Ik ben Albert Prins
