Een vorkheftruck bood ter ondersteuning enige uitkomst
bij, denk ik, wel een erg moe paard.
Her en der lagen ruiters. Een waar slagveld. Of ze waren
bezig in hun pannetje een eitje te bakken in de zon.
In de schuur werd gedronken en gegeten en gepraat.
De laatste run zat er aan te komen.
Het was even wachten naast en op elkaar.
Met witte wijn in de benen gaat alles niet meer zo
snel.
De honden waren eerder bij de finish na de derde run dan
de paarden. Het spektakelstuk van de middag kon beginnen.
De meute werd op een hoopje gedreven via lichte
zweepaanwijzingen.
Er werd een hele emmer met pens op de wei gegooid.
(Waarom zat ik toch nog steeds op die rottige achterbank)
De honden mochten alleen maar kijken, kijken, nog eens
kijken en beslist niet aankomen. Er moest eerst nog een ruiter, die voor het
eerst mee had gedaan een stuk pens adellijk over de wangen worden gestreken.
Traditie noemen ze dat. Of gewoon slipfolklore. Of gewoon heel lekker.
Na kort hoorngeschal dook de meute op de dis. Grauwen,
grommen, trekken. Het ging allemaal vrij ordentelijk. Ik had er zeker een
robbertje om gevochten.
De pannen gingen allemaal omhoog om de organisatoren te
eren en te bedanken.
Toen ging het richting stamppot.
Thuis wachtte mij ander voer. Mijn wolvenneus rook
echter een blijde vriendin, die graag met mij zonder slip op stap wilde. Daar
laat ik graag mijn voer voor staan.
We hebben vandaag de dag de bek vol van het
klimaat. ik probeer mijn poot er op te leggen.
Ik sta heel dicht bij de natuur als KwartDNA-wolf,
dus ik kan er zeker over mee janken.
Vanochtend ben ik beschouwend op mijn terrein gaan
rondkijken.
Zijn mijn aanwijzingen als Baas van de Berghoeve
wel afdoende.
Wat is er en wat zijn de
verbeterpunten.
Die ponyâs moeten eigenlijk weg. Veel te veel poep.
Elke ochtend een grote kruiwagen vol.
Ik heb Saranka er hedenochtend over
aangeblaft.
Ik heb met haar geen klimaatakkoord kunnen sluiten. No way.
Zij verweet mij ook te poepen.
Ze heeft daar wel een beetje gelijk in, maar ik
produceer niet eens een klikobodem vol per week.
Opeten is geen optie. Binnenwaarts recyclen kan
mijn lever vast niet aan.
Ik heb er over nagedacht. Wat moeten de vliegen en de wormen zonder onze
keutels.
Nooit meer een vlieg doodhappen geeft minder
beweging en aarde zonder wormen wordt er niet beter op.
De veestapel is hier al vervangen door een
mestvarken van polystone, dat #MeTooVarken staat te doen met een uitstootloze
koe.
Onze geit is overleden en niet meer vervangen. Ook
een hele goede bijdrage aan de natuur, vind ikzelf.
Ten behoeve van elke ochtend een blij ei zijn de
kippen aangeschaft.
Ik ben daar niet tevreden over. Je stopt er van
voren iets in in de hoop, dat er van achter iets waardevols uitkomt. Ze
scharrelen wel in hun vrije uitloop, maar in deze winterperiode is er stremming
in het leggen. Het lijkt de NS wel.
We moeten het daarom nu doen met AH-biologische
eieren. Ik weet niet, wat ze in die biologische kippen stoppen. Onze eieren
prikkelen de smaakzin, zijn dieper van kleur. Janny en Robèrt: de ingrediënten
zijn graan, andijvie, boerenkool, meelworm en gierst. Die eieren uit de winkel
bewerkstelligen bij mij geen smaakexplosie. De overheid zou op dit punt
maatregelen moeten gaan nemen en anders maar een vrije donderdag voor de
leerlingen onder het motto âGeef onze kippen beter te etenâ organiseren. Met als
gevolg een gezondheidskipsubsidie met extra werk voor 143
ambtenaren.
Wij voeren hier de vogels op zes plekken. Ze
krijgen pindaâs, pindakaas, zaad, vetbollen en broodkruimels van de
Coop.
We barsten daarom van de vogels.
Dat komt ook omdat
we heggen hebben. Wel alles bij elkaar een kilometer lang.
Zelfs in de lucht.
Ik geef toe het is veel werk. Twee keer per jaar
wordt er hier suf geknipt. Dit noem ik een pijnlijke
klimaatmaatregel.
Nu we toch lekker bezig zijn vind ik een
spijbelwoensdag zeer op zijn plek. âGeen puin in de tuinâ vind ik een passend
thema.
Voor de watervoorziening van de planten hebben we 3
regentonnen.
Is natuurlijk niet toereikend bij hittegolven. Dan
sproeien we uit eigen bron. Ik hoorde, dat het water landelijk niet meer goed
gezuiverd kan worden.
De mensen schijnen geen pilbeheersing te hebben. Dat noem ik echt een reden om dinsdag ook maar als spijbeldag voor de jeugd te
nemen.
Thema: âZuiver uw plas, blijven wij in de
sas.â
Wij kijken TV via de satelliet, dat heeft een
allochtoontintje, maar het werkt wel.
Ik hoop, dat de vliegtuigen straks niet laag gaan
overkomen en ruis op ons beeld gaan geven.
Beter voor het klimaat, dat ze
wegblijven.
Wij houden het gras groen door de sneeuw er op te
laten liggen. Scheelt bemesting.
Je moet goed gebruik maken van de
seizoenen.
Het zou ook goed voor het klimaat zijn, als alle
dieren zouden verstenen.
Wij zijn er hier al mee begonnen.
Geen kwalijke uitstoot meer, geen actiegroepen bij
boeren, nooit meer Yvon Jaspers.
Worden alle mensen vanzelf ook van
steen.
Bij alle betonnen beelden liggen hier mijn
voorgangers begraven. Mooi in het groen.
Klimaatneutraal.
Als ik er ben, is het stil en hoop ik, dat ik nog
jaren onbezorgd de Rova-kliko vol mag poepen, de laadpaal mag bewateren en
straks met een gerust hart mijn poot zonder te verbranden op de
inductiekookplaat mag leggen. Het is niet erg voor het klimaat, dat er straks
alleen nog maar op maandag niet gespijbeld wordt.
Een hele week studeren heeft toch geen zin. Worden
de studenten alleen maar vervelend van. Burn-out, te weinig stappen per dag en
van alles uitvinden, dat slecht is voor het klimaat.
Ik zou zeggen, hark je tuintje en maak je niet
druk. Geeft minder uitstoot.
Toen ik fiere Costa in haar pak bekeek, besloot ik er
snel van door te gaan.
Het idee om misschien wel de hele kerst in deze kleding
te moeten vertoeven knelde me letterlijk om de borst.
Costa volgde onmiddellijk, maar we liepen ons dood tegen
het hek.
Mislukte coupe. Dan maar expres met mijn achterste op
de foto.
Ik zorgde een tijdje, dat ik daarvoor precies in de
juiste pose stond. En de bazin maar roepen, dat we ons moesten gaan gedragen. We
droegen wel geen gele hesjes, maar deze kleuren waren ook geschikt om de kont
tegen de krib te gooien.
We werden min of meer onder dwang naar twee
strandstoelen gelokt. Strandstoelen met kerst. Hoe verknipt kun je zijn.
Het ging er wel grappig aan toe. Als ik in een
stoel bleef staan (zitten wilde ik gewoon niet), dan ging Costa heel sneaky van
de andere stoel af.
Wisselen van plaats lukte ook al niet. WA gaat toch ook
niet op Maximaâs troon zitten.
Toen Costa, echt slijmjurkje, zat, ben ik ertussenuit
geknepen.
Kaytie had inmiddels een rendierpak aan. Ze zag er uit
als een hert in het kerstkoelvak bij AH.
Zij wou ook niet zitten. Het klittenband trok aan
haar te dikke buik. Het Pioppi-dieet zou hier misschien wonderen kunnen
verrichten.
Die muts wilde ze ook al niet op. Ze produceerde uit nijd een extra forse
uitstoot CO2. En dat is nou net niet de bedoeling met al die klimaatmaatregelen.
Ze vluchtte de picknicktafel op, hautain als altijd.
Muts op, kan de kachel uit, meid! Zou een goeie slogan zijn voor Wiebes.
Kaytie probeerde mij te paaien haar rendiervacht uit te
doen. Ik keek wel uit. MeToo lag vast al op de loer in de bosjes.
Uiteindelijk is dit de kerstkaartfoto geworden. Volkomen
inspiratieloze medewerking van onze kant.
Ik hoop niet, dat China volgend jaar kerst ons land
nog verder overspoelt met zinloze prullen. Ik stel voor daar een
immigratieverbod voor in te stellen of een harde Nexit in te gaan.
Die goedkope lampjes van het Kruidvat zorgen hier
nu al dagen voor je reinste lichtvervuiling.
Beneden in deze arme boom hangen 1000 lampjes en
daarboven 768!
Afschot uit de Oostvaardersplassen staat hier zelfs
verlicht te grazen.
Je kunt dit toch met geen mogelijkheid verantwoorde
kunst noemen. Slangen horen in Artis.
Enfin, na de kerst nog even het banale geknal om op
heidense wijze het oudejaar uit te luiden. Zitten we zo weer in een nog
maagdelijk jaar te wachten op weer nieuwe fratsen.
Costa, Kaytie en ikzelf wensen jullie allemaal veel
vers biovlees en duurzame vis toe de komende dagen!
Waar laat je dan zoân geit? In bed naast je is geen
optie. In een grote doos ook niet. Daar tjoept ze dan zo uit. Als jullie dat nog
niet weten: een geit is een ZZP-er in de Firma Sloop.
Welnu, de kip vond het niet prettig, dat ze in het
hok zat. De duif ook niet. Die was namelijk verliefd op de ouwe kip, een soort
Stormy Daniels, en pronkte voor haar dat het een lieve lust was. Daar moet je
geen getuigen bij hebben. Kost al gauw een grote zak voer.
Zodoende werd Villa Alie (zo heette de vrouw van
Gerard) in elkaar gezet: een gaaf chalet van duurzaam en extra dik vandaal
bestendig hout.
Met groen dak, openslaand raam en deur met ruiten.
Ook werd er nog een anti-regenverblijf op palen neergezet, omdat geiten a) een
bloedhekel hebben aan regen en b) zich duidelijk verheven willen
voelen.
Voor de bevalling was dus alles netjes in
gereedheid gebracht. Kinderkamer klaar. Stro in het ledikant en kleur bruin op
de muren.
Op de dag, dat Prinses Amalia werd geboren, 7
december 2003, werd Jamai ook geboren. Een zwart bokje, dat kon je zien, omdat
hij uit het midden van zijn buikje pieste, vernoemd naar Jamai, de winnaar van
Idols, waar toen iedereen het over had.
Op voorhand, omdat uitbreiding van de geitenstapel
nogal ongewenst was, werd het advies van een dierenkliniek
ingewonnen.
Een te warmbloedige benadering van zoon-bok op
moeder-geit is namelijk niet netjes. Bij gebrek aan een verse geit moet je als
bok echter wat en wip je je moraal er even uit.
De (achteraf) onkundige dierenarts vond, dat Jamai
op de leeftijd van negen maanden âgeholpenâ moest worden.
Enfin, Jamai verloor twee edele delen op de schoot
van de dierenarts en Ince, afkorting van incest, werd geboren. Een zwart-witte
bok, die op wederom advies van de dierenarts dan maar met zes maanden onder het
mes moest.
Jullie hebben al een vermoeden: Ince sprong al met
drie maanden op zijn moeder en toen kwam er een tweeling: de zwarte bok Leendert
en zijn zwart-witte zusje Jozefien.
Binnen een jaar aanwas van 1 naar 5!
Door de castratie van bokje Leendert op zeer jonge
leeftijd is aan de dynasty een einde gekomen.
Als ik Jozefien zag in haar Geitenpaleis en ze
hooghartig naar me keek, dan kwam er iets in me los.
Dan moest ik wel blaffen.
Ik kon het niet uitstaan, dat ze haar onderkomens tot
ruïnes had gesloopt. Ze had beter een baan bij de Meesterslijpers kunnen nemen.
Kwam je te dichtbij, dan bokte ze al.
Ze zag er ook lelijk uit, als ze aan het vervachten was.
Toch was ik wel op haar gesteld.
Afgelopen zondagochtend stond ze nog met mooie glanzende
vacht fier naar me te kijken.
Twee dagen geleden heb ik heel stil, zonder te
blaffen, âs avonds in de grote wei, een hele poos naar haar liggen kijken. Kop
op de voorpoten. Ze had al een paar dagen geen brood meer willen eten. Dat was
wel eens meer gebeurd. Ik voelde echter aan, dat er iets met mijn Jozefien aan
de hand was.
Vanochtend lag ze dood in Villa Alie, 14 jaar
oud.
Ik heb mogen helpen om haar te
begraven.
Het moest een diep gat worden.
Toen ze er in lag, heb ik even liggen treuren. Costa,
onze trut, bleef op discrete afstand zitten.
Er lag al een laagje aarde over haar heen.
We hebben gespit en de boel aangeharkt. Even een ouwe steen erop gelegd.
Er komt nog een betonnen geit op haar graf te staan.
Kunnen we haar niet vergeten.
Het had goed
geregend en daar hou ik van. Overal plassen, vooral grote, bij Buurman Boer. We
hebben hier niet te klagen, dat de Rijn bij Lobith op het laagste peil
is.
Helaas had ik er
niet helemaal een goed oog voor. Ik had vannacht nogal rot geslapen. Ik heb
namelijk aandelen in het kippenhok zitten. Althans, dat vind ik. Nu wil het
geval, dat mijn bazin gisteravond een paar krielkippen heeft gekregen van
iemand, die haar ergens dankbaar voor was. Ik dus ook, dacht ik. Ik ben namelijk
nogal gek op iets met vleugels.
Het is een
buitenlands ras. Staat pittig op de poten. Kan ik in de toekomst mijn dividend
verzilveren en de eieren zonder belasting op gaan vreten.
Ze moeten wel
gezond blijven en daarom zette ik ze gelijk aan de ochtendgymnastiek. Opjagen,
zodat ze de poten goed strekken, de spieren warmen en Maarten van der Weijden
kunnen gaan begeleiden op de oever, als hij het water nog een keer induikt.
Karweien dienen immers te worden afgemaakt. Ik zette dus mijn beste pootje voor.
Het moet ook gezien worden als wolventraining. Komt er een vreemde wolf of
wolvin op het terrein, dan weten ze zich snel te redden. Als ze een beetje aan
mijn postuur gewend zijn, schrikken ze ook niet van een ander mooi
beest.
Ik maande
Kaytie mee te doen. Ze zette even de spurt erin.
En haakte af.
Zeker op zoek naar Jos Brech. Die meid ontbreekt het geheel aan teamgeest met
mij. Wat erger was: mijn bazin werd vals op mij. Ik mocht die twee nieuwe
krielen niet aanzetten tot vliegen. Krijgen we zeker teveel fijnstof. Het werd
voor mij dus een potje gehoorzaamheid-in-herhaling.
Eerst moest ik fatsoenlijk
op mijn kont blijven zitten
en daarna moest ik afgaan en zo voelde dat ook.
Ik mocht alleen maar naar mijn nieuwe aandelen kijken.
Toen de bazin uit
zicht was, heb ik toch nog lopend enige blikken kunnen werpen. Helaas werd er
niet meer gefladderd. Alles went, dus ook ik bij die twee krielen als
vent.
Ik ben toen
maar bij mijn vriendinnen gaan kijken, die hooi kregen
en bij de
vogels, die net eten hadden gehad.
Daarna ben ik
hard naar huis gegaan om ook te gaan eten.
Nu lig ik te
chillen. Een beetje irritant, dat mijn aandeel in het kussen geen 100%
is.
Het is hier de Sahara. De Grote Vergeler is aan het
toeslaan.
Vanavond lag mijn immer actieve vriendin haar buik te raspen op het dorre gras.
Wonderlijk, dat het weer haar één tel rustig heeft weten te krijgen. Mij is het
nooit gelukt. Zet haar op een fiets en ze wint zo de Tour de France. Tong
lekkend op het stuur en poten zwetend in de wind. Ik rijd dan wel mee in de
volgauto.
Het is hier inmiddels zo droog aan het worden, dat
de ponys nauwelijks meer vers te vreten hebben en de
grasmaaiers op non-actief zijn gezet.
Het land van buurman boer ziet er ook al zo raar
uit. Als er nu een haas zit, zie je meer dan alleen de oren. Er achteraan gaan
is geen optie. Veel te warm voor mij. Ik jaag nu liever op
Poolhazen.
Ze wijzen mij misschien als dader aan, maar ik heb
dit echt niet op mijn geweten.
Het zou heel erg misselijk zijn om mij hier ook de
schuld van te geven.
Het is gewoon vroeg pruimentijd dit jaar!
We plukken niet alleen pruimen, maar nu ook de
avond. We zetten onszelf overdag in de spaarstand. Als LED-lamp: LuiEnDik. Als
de bazin in de avonduren die onnatuurlijke plantenbakken water gaat geven met
een zichzelf oprollende tuinslang komen wij pas in actie.
Al bij de deur gaan we volop in de King Kong. Dat
wil zeggen: ik ben King en dat rooie ding is Kong.
De kunst is om die Kong met haar eraan op het gras
te krijgen en dan zo te draaien, dat haar kop tussen haar voorpoten doorkijkt.
Ik moet bekennen: het lukt vaak niet.
Ik moet dan wel overgaan tot een judo-greep om haar
te vloeren. Ik moet bekennen: dat lukt ook vaak niet.
Er zit dan niets anders op dan aan elkaar vast op
te trekken.
Totdat ik het zat ben en mijn troefkaart erin gooi:
even aftaaien en doen alsof ik het opgeef met die hitte. Als ze mij zeer
hinderlijk hijgend staat uit te dagen, sla ik flitsend toe.
Lekker Trumpieën noem ik dat. Zij heeft dan het
nakijken en ik de trofee. Gewoon een politiek spelletje.
Met Kaytie heb ik een heel andere relatie.
Vreedzamer zou ik bijna zeggen, al zet ik wel eens een poot op haar, als ze
vervelend is. We jagen samen. Bij de vijver spelen we iedere avond Ratzee. Er
zit namelijk een rat en die kan veel te snel zwemmen. Met een Thaise grot zou
hij geen problemen hebben. Wij sporen met zn 2-en de nauwe doorgangen van hem
op, maar kunnen er helaas zelf niet door zonder zuurstoffles.
Als echte man laat ik Kaytie het meeste werk doen.
Ik treed pas op, als de rat toevallig langs mijn bek komt.
Als het niet anders kan trek ik ook wel een
sprintje. Verleden week heb ik nog een familielid van hem omgelegd. Hij dacht
ongezien uit het water te kruipen en te ontsnappen via de heg.
Ik was lekker sneller.
Achter de klikos, de kussenkisten en de
regentonnen schieten elke avond de muizen heen en weer.
Ze mogen dus van ons wel heen, maar niet
weer.
In hecht samenwerkingsverband werpen we
strategische blokkades op en stellen ons de martelende vraag: wie krijgt
vanavond het sateetje?
In mijn dooie eentje moet ik helaas de grenzen
bewaken. Ongedierte graaf ik zorgvuldig en bedachtzaam uit (vooral met dit weer)
of ik ga heel stil liggen (ook lekker nu).
Dit heet de grond uitkijken. Intussen lig ik wel op
de stoppels.
Ik kan me de volgende week beter als een superluie
en traag vretende panda gaan gedragen. Bij 30 graden of meer wordt het uitvoeren
van een regendans waarschijnlijk te vermoeiend en te pijnlijk voor mijn spieren
en pezen.
Een oxycodonnetje mag ook al niet meer, dus reken
niet op enige actie van mijn kant.
Iedere avond, als de zon verdwijnt en de duisternis
gaat vallen loop ik naar de pomp.
Ik hoop niet, dat hij droog wordt gelegd. Het is
wel mijn benzine.
Er zit steeds minder druk op de straal en dan neemt
mijn straal ook teveel af.
Ze krijgen hier dan last van Dubbele Grote
Vergelers.
Het wordt gewoon slapen met de kop op het kussen
tot Piet Paulusma met beter weer komt aanzetten.
Die Oostvaardersplassen buiten kunnen me nu echt
gestolen worden.
Het is maar goed, dat ik net mijn winterjas aan de
kapstok heb gehangen. Wat een hitte de afgelopen week. Mijn poolkap is bijna
gesmolten.
Jullie weten zo onderhand wel, dat mijn lijf voor
50% uit de Noordpool komt en dan wordt het afzien bij die hoge temperaturen. De
25% slimme wolf, waaruit ik besta, heeft me gelukkig ingefluisterd vooral niet
te veel te bewegen. Dat kwam me heel goed uit. Ik heb alle relaxstandjes
geprobeerd.
Hier ga ik er met gestrekte voorpoten in. Gras is koel en dat moet je benutten.
Die half afgevreten Kong leg ik er voor de show bij. Wekt een vermoeden van
enige actie. Staart iets omhoog, dan lucht het lekker door. StandjeOnderbuik
noem ik dit. Mijn ogen vallen vanzelf dan dicht. Een echte aanrader.
Dit is StandjeUithijgen. Dat moet je doen op nog koude stenen. Kan alleen maar
s morgens vroeg. Van belang is de zijligging. Met de billen op elkaar voel je
de naden tussen de stenen niet en krijg je geen zand aan de edele delen. (Die
vriendin van me wil alleen maar ballen. Niet naar kijken dus.)
Boven de grond vang je meer wind. Dit noem ik DeHogeBomenStand. Kan ik net boven
het maaiveld uitkijken. Zorg wel, dat je aan vier kanten vrij bent.
Tegen een heg aan is namelijk dom, als die de wind vangt. Er door heenkijken of
je hem ziet is nog dommer.
Bij ernstige hitte moet je de AircoRelaxstand aannemen t Is dan wel binnen,
maar je hebt geen last van gekriebel en gezoem van allerlei rare
beestjes.
Dit is namelijk de VragenOmMoeilijkhedenStand. Je begeven in het natte, hoge
gras. Voor je het weet heb je weer erwten op je kop, in je nek, onder je oksel.
Ze zijn op je bloed uit. Krijg je die nagels van je bazin in je vel om ze eruit
te trekken. Kun je weer Slachtofferhulp bellen om je beklag te doen dat je
bultjes hebt.
Ik inspecteer vaak eerst het gras. Maar ja, dat vergeet je, als je met elkaar
aan het knoeien bent.
En altijd maar weer die Kong, hè. Ik heb haar al ingeschreven bij een
verslavingskliniek.
Ook al fluister ik dat in haar oor, luisteren ho maar!
Als het s avonds koel is ga ik pas uit mijn dak. Je moet toch gas geven. Kunnen
ze de kraan in Groningen wat eerder dichtdraaien. Het gras groeit hier volop.
Doneren aan de de Oostvaardersplassen zou een mogelijkheid zijn. Het is jammer,
dat hier geen schapen grazen.
Alleen ponys en die kan ik niet aanvreten en mag ik niet opjagen.
Soms moet ik overdag in de hete zon bewegen. Heb ik iets op gevonden.
StandjeTrekkendStandbeeld. Lichtelijk meedeinen met het gebit. Kost weinig
energie. Het zou misschien een goed idee zijn om wat zonnepanelen op mijn rug te
plaatsen.
Je moet de schaduwzijden opzoeken om de hitte af te voeren. Contact houden met
de aarde is overigens altijd aan te bevelen.
En drinken uit de vijvers. Er gaat namelijk niets boven water met vissenpoep en
kikkerdril. Ik laat Costa voorproeven. Gebeurt er een kwartier niets, dan weet
ik, dat het veilig is.
Ik moet stoppen. De hitte is voorbij. Ik moet achter de ratten aan met
Kaytie.
Er is hier iemand, die mij altijd treitert. Ze
daagt me uit, wil met me vechten, moordend keihard met me rennen. Ze heeft
helemaal geen inlevingsvermogen hoe ik me voel. Daardoor moet ik steeds
inleveren. Mijn bazin kent het probleem. Die heeft echter een heel groot
inlevingsvermogen. Anders was dit portret er allang uitgevlogen. (Corendon,
slechts 25 euro enkele reis België)
Je ziet het al aan haar blik. Zo loenig als die
Noord-Koreaan.
Als ze geen bal of Kong of restanten van die twee
in haar bek heeft is ze niet te genieten. Heeft ze wel wat in haar bek, dan
loert ze op me. (Imitatie Bordergrond-Collie)
Als ik beweeg (en ik houd me vaak heel stil)
dan sjeest ze met een enorme vaart op me af
om die Kong in mijn bek te douwen óf
om naast me te lopen (waar is het handtasje?) óf
om samen aan de bal te trekken.
Vandaag had ik mazzel. Het was voor zeer langdurige
trekpartijen te heet.
Zelfs ging die troela er bij zitten. (Stopzetting
kern-programma)
Maar toch weer Tinderig de hele tijd naar me lonken.
(Dat kan ze niet laten)
Wegens uitblijven van reactie op avances ging ze er
zuchtend en steunend bij liggen. Maar ja, wat wil je met zon Kong in je bek.
Amper een gat te vinden om je lucht weg te krijgen.
Toen ik mijn dorst ging lessen in de vijver begon zij onmiddellijk met de voortzetting van haar steevast liederlijke gedrag.
Mept zij de bal niet in plantenbakken of emmers of
kruiwagens of stoelen, dan mept zij hem wel in het water. (Koersgerichte
projectielen)
Ze plokt hem er in, gaat dan vervelend lopen mechelen
in de hoop, dat een ander hem er uit vist en lukt dat dan niet
dan probeert ze hem tevergeefs te pakken te krijgen door
als een juffertje op de rand van de vijver te staan wiebelen (er mocht eens een
teennagel nat
worden..)
en vervolgens te hengelen middels waterverplaatsing via
poot. (Ach, gut, toch nat, wordt opnieuw zwart lakken...)
Dan heeft ze hem weer en
begint het dramspelletje weer opnieuw.
Om aandacht te vragen legt ze de Kong dan bijna in mijn
kont. Ik reageer niet. (Stroop is lekkerder)
Zoekt ze een ander. Jammer voor haar, dat dit geen
succes had. (Bij een voorgaande plok-aanval was er al een oor af gegaan)
Ik sluit mn ogen maar voor alles. Begrijp mijn bazin
echt niet. Met Costa heb je hier geen rust. Er moeten toch mogelijkheden zijn
voor opvang elders.
Straks zit ik met een post-traumatisch stress
syndroom.
Gelukkig heb ik Kaytie nog. We suffen wat af met zn
2-en.
Ik ga nu maar mijn bloemetjes voor Koningsdag
bewateren.
Het ras Tamaskan bestaat eigenlijk niet. Althans
niet officieel. Daar ben ik wel heel blij mee.
Ik heb geen plat geslagen neus.
(Hooguit een fotografisch gescalpeerde kop. Hier in Overijssel zijn ze wel eens
meer dronken.)
Had ik zon snorkel-neus, dan had-ie hier wel op de
foto gestaan. Onhonds, als je je neus niet overal in kan steken.
Ik ruik dus als de beste. Het voorjaar komt zo prettig mijn neus binnen. Ook het
aroma van de Paasvuren afgelopen weekend. De cultuur stroomt zo bij je binnen.
Daar zwarte pieten ze nu bij het RIVM over. Advies: meng je met het Oosten. Daar
komen de wijzen vandaan.
Mijn hersenen kan ik ook heel goed kwijt. Ik heb
zoveel ruimte over, dat er nog aardig wat rek in zit. Mijn bazin is het hier
niet mee eens. Ze vindt mijn schedel al genoeg gevuld.
Ik heb ook een rechte rug. Kan ik iedere hond
aanraden.
Ik zet gewoon mijn voorpoten hoog als ik van achteren een skibaan wil. Laat ik
alles van me afglijden en dan voel ik me even kyno!
Dat ik tweemaal per jaar verhaar komt door mijn
uitstekende lichamelijke conditie.
Het dooie spul schud ik als een windmolen van me af en zo zorg ik voor
koolmeesmatrasvulling. Eco-er kan niet.
Ik zie er sinds twee dagen heel anders uit. Ik moet worden geplukt. Mijn bazin
is daar niet goed in. Ze laat hier de bloemen ook staan.
Ik ken daarom wel hartproblemen. Lentekriebels.
Komt door al die bosjes narcissen. De Keukenhof
heeft namelijk ook hier een dependance. Vanwege het dicht geslibde westen. (Af
en toe een beetje water geven bevordert trouwens de gele kleur)
Voor de beluchting draag ik tevens zorg. Door mijn sterke poten en gebrek aan
OCD/ED veeg ik de boel zo aan de kant.
(De verhuizing van een heel bosje vindt dan ook als
bijwerking soms plaats)
Ik heb het vaak op mijn heupen, maar gelukkig niet aan mijn heupen.
Mijn staart is genetisch ook niet slap, al ben ik
niet gecoupeerd.
Ik kan hem wuft of stoer alle kanten opdragen. Hoef hem niet te kammen en te
föhnen. Ook Tamaskan.
Ik ben dus een pure bastaard. Niet erkend door de
Raad van Beheer. Die hebben gewoon een te kleine schedel. Gaan mopserig door het
leven. De mensheid moet juist blij zijn met mengsmering onder honden. Best of
more worlds.
Ik voel mij er niet minder om. Polig van achter,
herder van voren en wolf van binnen. (Die lammetjes, hè....)
Vandaag heb ik mij op het bankwezen gestort. Overal
zie ik hier banken. Ze verrijzen als paddenstoelen uit de grond. Het stomme is,
dat er bijna nooit op die banken iets wordt gestort. Ze hebben hier niet eens de
tijd om hun eigen lijf er op te zetten.
Nu de winter voorbij is vond ik het vanmorgen tijd
worden voor een inspectie. Omdat er nagenoeg nooit iemand op zit is het ook niet
zeker, dat er iemand door gaat zakken.
Op dus naar de eerste bank. Voelt goed zo tussen de
violen. Hier wordt wel eens gezeten om met de stal in de rug naar de volière te
kijken. Ik probeer iedere ochtend om door het
gaas een kwartel naar me toe te harken, maar helaas is mijn poot te groot. Als
de bazin me dan streng toespreekt ben ik gewoon even zo doof als een
kwartel.
Dit is de picknick-bank, mijn privé uitkijktoren. Als ik
waak wordt hier niks gepickt. Ik vind hem wel een beetje ingesleten. Even extra
gesprongen. Ik ging er niet doorheen. Kan nog een stief kwartiertje blijven
staan. Gewoon Herman den Blijker nooit uitnodigen.
Ik moet toegeven: de bazin zit hier wel eens op bij mooi
weer. Kan ze mij en Costa zien klieren met ballen en takken en met
elkaar.
Ik ga er gauw af. Te smal voor mijn getrainde torso. Ik moet wel goed uitkijken,
dat ik geen krokus raak. Ben ik weer niet eco genoeg.
Mooi bankje om naar binnen te gluren. Niemand thuis in
de Herdershut, zo te zien. Voelt stevig aan. Nog maar niet aanmelden bij Bouwval
gezocht.
Aangenaam staan. Blik op de geitenwei. Kan ik Jozefien
goed in de gaten houden. Altijd dat gemekker van die meid. Hondenbelasting
eruit, geitenbelasting erin. Bij de Kieswijzer kon ik er in mijn gemeente niets
over vinden.
Laten we het hier maar niet over hebben. Brocante
roesttroep. Als je opstaat heb je de gele splinters aan je achterste hangen. Een
Wehkampje. Ik heb begrepen, dat-ie eerdaags in de wei wordt gesmeten en wordt
vervangen voor beach-stoelen. Hoe verzin je het in het binnenland. Die krengen
staan nu nog ingepakt.
Kijk, hier word ik nou treurig van. Typische
bouwmaterialen. U-blokken en een paar planken. Niet eens een leuning. Als je per
ongeluk indommelt val je er geheid af. Er staat nog zon mormel op het bospad.
Op naar het stenen gedeelte. Mooie natuurlijke vormen.
Ik zie nu, dat er een paar gaten in zitten. Die zitten ook in mij. Ik kan zo
niet ontdekken, waar deze toe dienen.
Deze is veel steviger. Komt uit de vorige tuin van de
bazin. Heeft de bankencrisis doorstaan. Als ik er op pas, op mijn manier, krijg
ik vast een vette bonus.
Heb ik helemaal niet nodig, maar ik houd van
stapelen.
Wel klein, maar geschikt om over de uitgestrekte weiden
tot de horizon te kijken. Verruimt mijn blik. Zon blik op het groen zouden ze
ook in de Oostvaardersplassen moeten hebben. Corendon zou beter zijn vluchten
naar het zuiden kunnen vullen met Koningspaarden. Kunnen ze daar net zo ver
kijken als ik.
Ik moet weer verder met mijn bankinspectie. Deze bank op
de boomgaard vereist scherp toezicht. Bij het maaien wordt-ie omgegooid en dan
schiet de zitting er uit. Gooien ze hem terug, dan komt het meestal wel weer
goed. Niet geheel te vertrouwen. Kan het melden aan Pieter van Vollenhoven. Denk
er wel over na.
Deze bank is gewoon betrouwbaar. RVS. Ik kan goed naar
binnen kijken in de rooie kamer en omhoog naar de muizen, die achter de houten
bekisting in de nok zitten. Wat heeft een muis wat ik niet heb. Ik kom er niet.
Zo spijtig.
Wicker-setje. Noemen ze trendy. Bij storm vliegt-ie weg.
Die stoelen horen er bij. Ik vind ze tamelijk laag bij
de grond.
Heeft geen inspectie nodig. Nieuwe bank van Kees Smit.
Erg in, die Kees Smit. Ik heb toch maar een rondje gelopen.
Dit is de ouwe boombank. Staat om de magnolia. Ik kijk
wel uit om daar op te gaan staan. Verrot aan de poten. Ik wil die van mij graag
heel houden..
Fijne stationsbank. Goede bank, slechte naam. Er is
hier nog nooit een trein gestopt. Mis dus wel een spiegelei. Morgen toch maar
even bij de kippen langs.
Ook een nieuwe bank. Volgens mij heeft ze een bank
beroofd om er één te kopen.
Mijn taak zit er vandaag weer op. Als jullie
denken, dat ik hier alle banken heb gehad, dan hebben jullie dat mis. Ik moet er
nog drie doen morgen.
Ik vind het even belangrijker om met Kaytie op
muizenjacht te gaan in het hunebed. Dat heet samenwerking tussen twee partijen.
We hebben vaak een andere visie, maar ons doel is hetzelfde: de muis in ons net
slepen. Referendum overbodig. We doen het toch.
Al twee jaar ben ik nu in het mensenrijk en rijk
zijn ze, in woorden dan en soms snap ik er geen hout van.
Bijvoorbeeld: Sta ik zo in mijn kracht? Dan denk ik: Moet ik mijn staart dan
nog hoger doen?
Of geef ik wel genoeg feedback? Of betekent dit, dat
ik een reerug op moet gaan eten?
Of ben ik zo wel dicht genoeg bij mezelf? Ik ben
gewoon niet korter.
Of doen we op deze manier ons best om te scrummen?
Moet ze alleen niet zo inhalig doen.
Is dit mijn back office of ben ik hier een back-end
developer? Het is anders een aardig opstapje, hoor!
Kom ik misschien zo ín mijn flow?
Vormen we hier een zelfsturend team?
Durven we hier te dromen? (Waarom heb ik nog geen
papadag...).
Moet ik echt met dit geval verplicht gaan coachen? Ze
ziet me aankomen. Krijg vast een hakje.
Of moet ik op een stromat yoga gaan doen met de geit?
Kom ik nooit meer in mijn flow.
Is dit misschien brainstormen? Krijg er wel koppijn
van.
Doe ik zo een poging mijn horizon te verbreden? Verder dan het hek daar kom ik niet.
Ik trek me er gewoon niets meer van aan. Zit,
af en blijf zijn soms ook al DDOS-aanvallen voor me. Dan komt er helemaal niets meer bij mij binnen. Zeker als mijn
vriendinnen loops zijn.
Als ze zo naar me kijkt kan ik beter maar gaan
liggen.
Al heb ik van tevoren bij zit alles al in stelling
gebracht.
Ik blijf nog maar een beetje op de achtergrond.
Met drie commandos kom ik makkelijk aan mijn end.
De Luizenmoeder moet gauw die andere luizen maar uit mijn pels
verwijderen.
Momenteel zit ik in oorlogsgebied. Misschien wel
een aanval van Noord-Korea. Over de berg en in de weilanden rondom wordt
geschoten. Ik zie exploderende melkbussen, waaruit met vliegende vaart
voetballen schieten en raceponys. Die vliegen, net als die voetballen, maar dan
laag om zo, denk ik, het geluid proberen voor te zijn. De belegering houdt nog
wel even stand tot middernacht. Dan hakt men de tijd door. Er is dan opeens weer
een ander jaar. Vreemde gewoonte, want volgens mij verandert er niks.
Costa is nog even vervelend als altijd.
Blijft erg inhalig.
Mijn bewakings-CAO is niet aangepast. Ik sta nog steeds op flex-loon.
En de krul zit ook nog in mijn staart.
Als er opeens vannacht een ander jaar is, moet je
alles van het oude jaar nog eens goed liggen doorkauwen.
Al kauwende schiet dan als vuurwerk het hele jaar aan je voorbij.
Je moet dan zeker niet denken aan Roos, die overal met haar neusgaten bij wil
zijn. En haar manen weigert te kammen. Neem extensions, meid, dan lukt die
selfie vast beter.
Ook niet aan het aanmatigende gesis van een luchtballon, die in het afgeknipte
jaar je avondrust verstoort.
Of aan Kaytie, die zachtjes een poepje laat, dan de andere kant onschuldig
uitkijkt en mij in een walm van verrotting zet. Ik denk, dat er sjoemelsoftware
in haar zit.
#ikook (niet te verwarren met ik kook, alhoewel het bijna zo ver met me was)
sloeg ook op mij het afgelopen jaar. Costa probeerde mij in een zeer onflatteus
badpak te verleiden en ik was daar nog helemaal niet aan toe.
Ik probeerde mij zo genderneutraal als mogelijk op
te stellen om niet getraumatiseerd te raken en een psychiater nodig te hebben,
want die zijn er niet genoeg.
Het lukte me niet altijd goed om een trauma te voorkomen. Ik werd er
hieperdepiep van.
Ook die Fipronil-eieren hebben me niet lekker gezeten. Ze konden onmogelijk uit
de ei-tunnels van onze kippen komen, maar wie weet wat voor troep er in hun
kippenvoer zit. Ik eet graag een vers, warm, net gelegd eitje en daar moet ik
geen gekke gedachtes bij krijgen. Voor hetzelfde geld zit er arsenicum of
abrikozenpit in de dooier of, spaar me, in mijn vleesmaal Hepatitus E.
Ik kan er de meest bizarre complottheorieën over
verzinnen, die dan weer nepnieuws worden. Trump heeft bijvoorbeeld getwitterd om
gif in Hollandse aardbeien te doen, omdat Lubach Holland great heeft genoemd.
Jullie zien het: ik hou alles in de gaten, doe aan
researchjournalistiek.
Ondanks dat de stand van de bomen hier niet zal veranderen,
Costa en ik met onze strijd door zullen gaan,
de botten nog net zo lekker zullen smaken,
Kaytie naar muizen zal blijven zoeken,
ik haar daarin zal blijven steunen,
de visite me altijd zal willen knuffelen (help...),
geloof ik, dat ik me niet zo druk ga maken, als het
straks opeens 2018 word. Ik krijg toch wel op tijd te eten. Ik hoop natuurlijk
wel, dat alles zo lekker blijft voortkabbelen. Ook voor jullie natuurlijk.
Vandaar dat ik even mijn gedachtes wilde delen.
Het moet dan maar, maar ik meen het wel als
oprechte wolfhond: een heppiedepeppie nieuwjaar!
Door de kersttoespraak van de Grote Koning ben ik
vanmiddag op zoek gegaan naar een groter wei.
Ik heb namelijk het hele jaar gezocht naar een
breder ik door veel te eten en dat schijnt niet goed te zijn.
Je schijnt ook aan anderen te moeten
denken.
Daarom heb ik de Kong met Costa
gedeeld.
Het was wel een uurtje scheuren en trekken, maar
het is mij gelukt. In één keer heb ik aan de wens van de Grote Koning voldaan.
Minder breed geworden door alle inspanning en in een groter wei (het koninklijk
huis schijnt soms woorden eigenaardig uit te spreken).
Ik heb Costa gevraagd volgende week even te bellen
met Eikenhorst. Er lopen daar twee pauwen los rond, die ik graag wat opjaag.
Schijnt koninklijk te zijn en je hebt er meer aan dan die Fipronil-loze kippen
hier.
Ik heb met twee gespitste oren (ik kan niet op
tegen die lange lellen van Costa) naar WA geluisterd. Hij kwam met een
kerstboodschap. Mijn vrouwtje doet die altijd bij Albert Heijn en ik op het
bospad. Wij hebben nu een Appie-kerstboom staan.
Hij staat boven op de bench van Kaytie, die af en toe benauwd naar boven kijkt,
of-ie niet door het dak zakt.
Op de Eikenhorst hebben ze die dus niet. Kennelijk
uitgeleend aan de Windsors.
Ik heb dus ogenblikken van bezinning. Gisteren vloog
daardoor zomaar een kersttoespraak door mijn kop.
Dat heb ik gewoon in me. Noem het
instinct.
Gezond bijna twee jaar worden en dat met die hele
rotzooi hier samen mogen vieren is een allemachtig groot geschenk. Ik ben heel
dankbaar, dat ik dat dit jaar heb mogen beleven. Niet net als de meeste honden
kijk ik aan het einde van het jaar terug op de vele mooie momenten, dat ik
botten tussen mijn kiezen kreeg, oud-ijzer boeren uit stond te blaffen, met
Kaytie op muizenjacht ging en met Costa Formule-1 races hield. Ik kijk ook terug
op momenten van verdriet en gemis. Want die waren er voor mijn twee vrouwen en
mij zeker ook, wanneer er een muis ontsnapte, een bot werd ontvreemd, een Kong
door midden ging of dat de bazin een pestbui had. Ook vergeet ik niet die twee
keren, dat mijn wijfjes loops waren en ik niet voor kindekes mocht
zorgdragen.
Ik denk ook terug aan de ontreddering, die ik zag
in de tuin na een hevige storm en ik de takken niet allemaal in korte tijd kon
wegslepen.
Dit zijn nu donkere dagen, maar ik heb geen
beschutting thuis nodig, als ik buiten lekker bezig ben met Yoga tussen de
blaadjes.
Even niets anders aan de kop dan straks staat er
weer een bak eten voor me klaar en ga ik kijken naar de Top 20 leukste
dierenmissers.
De buitenwereld roert zich toch wel achter de
ruiten. Dat komt omdat mijn bazin vetbollen, pindakaaspotten en pindas neer
hangt en zo veel ellende in de vogelwereld weet te voorkomen.
Ik noem dit een moedige aanzet tot o.a. de
wederopbouw van de merel.
Ik heb mij vandaag afgevraagd wie ben ik. Nou,
gewoon, een Tamaskan, een mix van diverse soorten, dus eigenlijk is mijn vraag
wie zijn wij?
Er zitten heel veel verschillen in mij. Soms wil ik
een slee trekken, soms wil ik bij de Vereniging Duitse Herders, soms wil ik
huilen als een wolf.
Bij het trekken van een slee moet ik samenwerken
met mede-trekkers en kan ik me niet terugtrekken. Bij een vereniging zou een
verbindende functie aanwezig zijn, die aan het aftakelen is en als ik huil als
een wolf leg ik geen contacten met bijvoorbeeld een geit.
Over geiten gesproken, het afgelopen jaar heb ik me
reuze vermaakt met onze eigen geit Josephine.
Zij legt zeker geen verbindende functies tussen haar keuteltjes, die er uitkomen
als ware zij gedraaid in een gehaktmolen.
Onze communicatie via de buiten-Wifi geeft
fantastische duo-concerten van gemekker en geblaf. Dit geeft vast bij de buren
open vensters. Wij twitteren daar niet bitter over.
Ik ben heel nieuwsgierig naar de wereld achter de
hekken hier. Ik kan mij natuurlijk als vrijwilliger opgeven bij de stichting
Hulphond. Ik ben alleen bang, dat ik teveel gemeenschappelijks zoek door veel te
hard tegen iedereen op te springen.
Kan beter solliciteren bij de Vrouwen van Nu. Met
mijn wolfsklauwen breien ze zo een foute kersttrui. Hoef ik ook niet te vrezen
voor #MeToo. Ik val net als de geit op jongere blaadjes.
Op de vraag wie ben ik zoek ik maar geen
antwoord. Ik ben al breed genoeg en lig, speel, loop al in een groter wei.
Door overreding heb ik poot voor poot hier terrein
gewonnen. Zo ben ik in die grotere wei terecht gekomen, waar eerst alleen de
ponys en de geit liepen.
Ik zal proberen ze komend jaar met rust te laten,
want laat er geen misverstand over bestaan, dat we bij elkaar horen en ook
zonder Wifi met elkaar verbonden zijn.
Ik ben als puppy geboren in een sluiswachtershuisje
en leef nu in een groter verband. En daar moet ik het maar mee
doen.
Ik wens jullie allen, waar jullie je ook bevinden
en hoe jullie persoonlijke omstandigheden ook zijn, een heel prettig
2018!
Er leeft bij mijn bazin een raar feest:
Sinterklaas.
Normaal heb ik mijn oren gericht naar voren, achter
en beneden, maar nu moet ik ook nog omhoog kijken. Er kan namelijk een Piet door
de schoorsteen naar beneden komen donderen.
Er is hier in huis echter een probleem: er zijn
twee schoorstenen.
1 en
2
Ik heb slechts één neus en daarvan mijn beklag
gedaan.
Mijn bazin heeft een oplossing gezocht en gevonden.
Eergisteren stond er opeens in onze relax-oranje kamer een schoorsteenschacht.
Piet had zeker geluidloze straalaandrijving (ideetje voor Lelystad?), want ik
heb helemaal niet gehoord, dat er s nachts een pakjeslanding heeft plaats gevonden.
Het ergste is nog, dat Kaytie het kennelijk wel heeft gehoord. Ik heb nu van
beschaamd vertrouwen een deuk in mijn neus gekregen. Ook heb ik niet kunnen
zien, wat iedereen bezig houdt, namelijk of Piet de juiste kleur wel op
had.
In schoorsteen 1 had ik de roet laten zitten en in
schoorsteen 2 had ik groene Slimey gestopt. Ik kan je wel verzekeren, dat ík
toen wel groen op had.
Er was een pak voor mij, een pak voor Costa en een
pakje voor Kaytie. Bij nader inzien geloof ik toch, dat Piet-Welke-Kleur-Dan-Ook
toch door de roetschoorsteen is gekomen. Die pakken bovenop en voor het gat
konden er helemaal niet doorheen! en ik vond de vloer ook niet meer zo schoon
als een avond daarvoor. Mijn neus rook dwars door het papier en de troep er
omheen, dat er iets eetbaars in zat. Geen angst dus voor gebreide sokken, mutsen
en kerstverlichtingshalsbanden. Tegenwoordig word je als hond nauwelijks meer
in je waarde gelaten. Er zijn zelfs loopbanden voor ons, als we obesitas
hebben doordat de baas te lui is om met het dikke lijf in de regen naar buiten
te gaan.
Enfin, we hebben, schrik niet, twee dagen van die
heerlijk riekende pakjes af moeten blijven, alvorens de aanval mocht beginnen.
We zijn ons volledig te buiten gegaan.
Overheerlijk, die troep. Vernielzucht schuilt
nu eenmaal in ons honden.
Het vergt wel wat van je energie. We waren
total-loss.
Piet heeft de vuilniszak met onze snippers echter niet meer opgehaald. Net zo
slecht opgevoed als wij, denk ik.
De seizoenen vliegen hier voorbij en de bladeren
ook. Ik word met de dag ouder. Ik zie ze hier nu al weer voor de tweede keer in
mijn leven vliegen.
Vanochtend ben ik eerst begonnen met eikels rapen.
Dat doe ik de laatste weken iedere dag trouw na mijn vleesontbijt en verplichte
plas- en je-weet-wel gang.
De eikels vallen en daar wacht ik op. Hoor ik plok, dan snel ik naar de
getroffen plek, neem de eikel tussen mijn tanden en breng hem, waar-ie wezen
moet: in het eikelkrat.
Dit is mijn oogst van hedenochtend. t Is wel effe buffelen, maar dan heb je ook
wat. Het is een eikel-mastjaar, maar vlaggen mag ik er niet tegen.
Kaytie haalt vervolgens de doppen eraf. Stom werk, maar ze moet ook wat te doen
hebben. Al die eikels worden geregeld weggebracht naar van die luie stinkvarkens
hier vlakbij. Die zitten in een Ecozorgboerderij en weten niet, dat ze als
zoethoudertje mijn eikels krijgen om na een half jaar grotendeels als karbonades
in een pan te gaan liggen looizuren. Ik doe dus best nuttig werk om de nodige
essence aan de daaruit voortvloeiende maaltijden te geven.
Na gedane eikelarbeid is het goed rusten. We hebben hier herfstwellness. Je
steekt daartoe je poten en buik geheel in het bladerdeeg en denkt daarbij
slechts aan niets.
Als de zon dan ook nog op je kop wil schijnen is het welbevinden compleet.
Als het aan de overheid ligt is het vanaf 2019 de
bedoeling, dat ook mijn kop eronder gaat. Dan komen hier namelijk te laag
prijsvechters overheen.
Costa moet altijd bezig zijn en kan het niet laten om mij weer in beweging te
zetten. Het is af en toe gewoon een nare meid. Ze gunt niemand rust. Die klacht
hoor ik hier meer.
Ze wil altijd met me vechten om de Kong of bal tegen elke prijs. Ik denk, dat
zij beter op haar plaats is bij Vliegveld Lelystad. Kan ze die Kongs tegen de
benen van die piloten aandouwen, zodat ze niet wegkomen.
Ze doet het ook goed in het kruiwagenvervoer. Kan zo een reisbureau beginnen.
Heel goedkoop. Die vakantiegangers zijn bovendien zeker een jaar weg, als ze in
een resort in Turkije willen zitten. Scheelt in de vervoersbewegingen en doen
geen aanslag op de infrastructuur. All inclusive en wij houden het hier stil.
Ze kan met haar hele voorkomen zo het nieuwe kabinet in. Ideeën gestroomlijnd,
alles opgepoetst, fel in de redevoering en zo druk, dat ze binnen vier jaar
helemaal grijs is. Met haar instelling is het best mogelijk, dat ze voortijdig
wordt afgezet. Stuur ik haar gewoon door naar Catalonië.
Ik pas dan wel op haar Kong en haar bankrekening. Een winkelhaak in de eerste en
een gat in de tweede is vast niet te voorkomen.
Helaas moet ik voorlopig mijn bladerhopen met haar delen.
Ik leg me er gewoon bij neer.
Alleen is maar alleen.
Wordt het me allemaal te veel, dan meld ik mij bij de eekhoornopvang. Met deze
staart laten ze me vast wel binnen.
