aphrodite

Het sterrenmeisje

Kimberley Vlaeminck: het meisje achter de tatoeages

Kimberley Vlaeminck opgenomen in de psychiatrie: het was even schrikken. Maar misschien zijn een paar weken gedwongen rust precies wat ze nodig heeft om te verwerken wat haar de voorbije weken allemaal overkwam. Na een bezoek aan tatoeëerder Rouslan werd ze in één klap een BV voor vele miljoenen -misschien zelfs miljarden- mensen. Het verhaal van de 56 sterren kennen ze van Londen over New York tot in Sydney en Peking. Maar niemand weet wie Kimberley Vlaeminck écht is. Wij praatten met haar, enkele dagen voor ze instortte. Over haar moeilijke kindertijd, haar niet altijd zo evidente leefwereld, haar prille dromen. De Kimberley die wij spraken is een meisje van achttien met toekomst. Fragiel en taai tegelijk. Met het hart op de juiste plaats en -voorlopig nog- iets te veel sterretjes op haar gezicht.

Kortrijk, vrijdag 3 juli 2009. Kimberley Vlaeminck lijkt nog amper op de schim die drie weken geleden het wereldnieuws haalde. Terwijl ze toen uit schaamte vooral naar de tippen van haar tenen staarde, kijkt ze nu met opgeheven hoofd en zelfverzekerde blik recht voor zich uit. Haar ogen zijn geschminkt met mauve make-up. 'Ik sta inderdaad terug voor de spiegel. Ik let zelf nog amper op mijn sterren. Maar begrijp me niet verkeerd: ik wil ze weg. Allemaal!'

Toch is ze nog niet helemaal blind voor overdreven nieuwsgierige blikken. Want Kimberley kiest van alle vrije tafels in een restaurant op de Grote Markt in haar thuisstad voor het tafeltje helemaal achteraan. 'Het is hier rustiger', zegt Kimberley. Toch op haar hoede, 'want ik heb door die hele affaire heel diep gezeten'. Ze steekt haar eerste van een hele reeks sigaretten op: 'Ik rook minstens een pakje per dag.'

'Ik ben blij dat mijn grootouders en nonkel Davy, de broer van mijn moeder, me zo goed opgevangen hebben. En mijn vriend Bryan ook. Hij heeft me meteen gezegd dat hij niet van plan was me te laten vallen door die lelijke sterren. Bryan zei me dat het hem zelfs niet kon schelen mocht ik ze toch houden. En toch was ik bang: dat hij me zou verlaten. We zijn nu langer dan een jaar samen en het gaat goed tussen ons. Maar we zijn enkele maanden geleden ook enkele weken uit elkaar geweest.'

Later op de dag wordt Kimberley verwacht bij Tattoo Mike voor enkele uren interimwerk. 'Ik ben blij dat ik iets om handen heb. Dat houdt me bezig. En ik ben het gewend om te werken. Ik moest thuis ook van jongs af allerlei huishoudelijk werk doen. Intussen heb ik ook al allerlei jobs gehad: in de Panos, in het shoppingcentrum, schoonmaken Eigenlijk vind ik het doodzonde dat ik nooit mijn school heb afgemaakt. Ik studeerde voor schoonheidsspecialiste en haalde goede punten. (fier) Soms zelfs meer dan negentig procent. Maar plots vond mijn moeder dat ik beter kon gaan werken in plaats van mijn broek te verslijten op de schoolbank. Zo bracht ik ook nog geld binnen. (zucht diep) Typisch mijn ma.'

'Met mijn mama heb ik nooit een goede relatie gehad. Nog nóóit heb ik een goed gesprek met haar gehad. Ze is een rebel en was zwanger op haar 17. Mijn vader heb ik zelfs nooit gekend. Eigenlijk hebben mijn grootouders me grootgebracht. Met oma heb ik een heel goede band. We gaan dikwijls wandelen en fietsen. En gisteren ben ik nog met oma naar een tattooshop geweest. Ze is 59 maar heeft zich een navelpiercing laten schieten. Opa zal schrikken. Hij weet het nog niet. (giert het uit) En nonkel Davy is er ook altijd geweest voor mij. Gelukkig. Want mijn moeder ging graag uit. Nu nog altijd overigens. Elke keer dat mijn moeder ging stappen, kwam nonkel Davy bij me babysitten.' Zelf heeft Kimberley Vlaeminck het niet zo begrepen op uitgaan. 'Ik ga wel eens naar een discotheek of naar een verjaardagsfeest. Maar zeker niet elke week. Ik drink ook weinig alcohol. Meestal slechts één drankje', zegt ze, zuinig nippend van een glas Pisang Ambon - dat ze niet eens halfleeg zal drinken.

'Kan je geloven dat mijn ma me nu nog altijd niets heeft gevraagd over mijn sterren? Ze heeft me wel al gebeld. En één keertje heb ik haar sindsdien gezien. Maar dan praat ze over andere dingen. Vooral over zichzelf. Ze trekt zich zo weinig mogelijk aan. Ik vind dat spijtig. En toch zie ik haar op een bepaalde manier graag. Maar ik vind haar geen goede moeder. Ik heb nog een klein zusje: Lisa. Nu zie ik Lisa wat minder. Mijn moeder en stiefvader zijn in een vechtscheiding verwikkeld. Lisa woont daardoor bij mijn stiefvader. Hij belt me overigens wél elke dag om te vragen hoe het met me gaat. Precies alsof ik zijn dochter ben. Dat doet deugd.'

Binnenkort gaat Kimberley met vakantie. 'Met oma en opa en de autocar naar Spanje (Kimberley noemt de naam van de badstad, maar die mag niet in de krant 'uit schrik voor ramptoeristen'.) Ik kijk er echt naar uit. Ik tel de dagen af. Het zal deugd doen. Veel heb ik niet nodig. Een zwembad en het strand. En de zon! En winkels ook. (lacht) Maar pas op: ik ben geen snob. Ik heb wel wat merkkleren. Maar ik ga evengoed winkelen in de Zeeman. Straks in Spanje zal ik nog al mijn sterren hebben. Dat besef ik. En já: ik weet dat de mensen me wéér zullen aangapen. Maar ik ben dat intussen gewend. Ik krijg overigens ook positieve reacties. Vooral van oudere mensjes. Die zeggen me dan: Courage hé, meiske . Lief hé.' Ze zegt dat sommige vrienden haar sinds de sterren hebben laten vallen. 'Veel vriendinnen had ik sowieso al niet. Ik schiet beter op met jongens. Hoe dat komt weet ik niet. Ik denk dat ze me gewoon koddig vinden. Omdat ik zo klein ben, 1,54 meter maar. Maar dat is groot genoeg. Ik kan overal aan.' (lacht) 'Er zijn natuurlijk ook die andere reacties. Zo noemen ze me op internet een domme kalle. Of een dwaze slet. Intussen ben ik gestopt met het lezen van die reacties. Ik mag daardoor overigens ook niet meer op internet van nonkel Davy', gniffelt ze. 'Hij is een beetje een vaderfiguur voor mij én mijn bodyguard. (lacht) Maar hij heeft er nog geen een bij zijn kraag moeten vastpakken. Zijn stem verheffen wél. Al meerdere keren! Omdat hij er niet tegen kan dat ze mij, zijn klein nichtje, uitlachen.'

'Nonkel zegt dat mijn leven nog moet beginnen. Hij zal wel gelijk hebben. Maar anderzijds heb ik al veel meegemaakt in mijn jonge leven. Veel tegenslag ook. Ik zou er boeken over kunnen schrijven. Boeken, ja. Eén zou niet genoeg zijn. Ik schrijf overigens graag. Over mijn leven. En gedichtjes. Ik heb al gedacht aan een boek over mijn sterretjes. Maar het probleem is dat ik enkel Kortrijks dialect kan. Iedereen zal wel al gemerkt hebben dat ik enkel Kortrijks dialect spreek. Wel, ik kan ook enkel in dat dialect schrijven. Ik kan niet goed ABN.'

'Veel mensen zeggen me dat ik beter zou profiteren van de aanbiedingen die we al kregen. Duitsers en Engelsen boden tot 30.000 euro voor een interview met me. Ik heb moeten weigeren van mijn opa en nonkel: omdat wij niet zo in elkaar zitten. Maar er zaten ook aanbiedingen uit Amerika tussen. Ik vind het nu jammer dat we dat hebben laten schieten. Ik was anders wel eens graag naar Miami geweest', vertelt ze met pretoogjes.

Intussen telt Kimberley Vlaeminck af naar de dag waarop ze haar oude gezicht terug zal hebben. 'Ik zal blij zijn als dat achter de rug is. Uiteindelijk hebben ze me nog een mooie naam gegeven: sterrenmeisje. Maar ik zal blij zijn als ik het ex-sterrenmeisje zal zijn. Ik denk dat de behandelingen kunnen starten als ik terug ben van Spanje. Allez, hóóp ik.' Of ze zich in tussentijd niet zal bedenken en zal beslissen toch enkele sterren te houden? 'Néén!' (herhaalt het drie keer) . En dan plots verrast ze. 'Toch wil ik ooit opnieuw een tatoeage. De naam van mijn zusje zou ik graag in van die speciale tekens op mijn rug laten tatoeëren.'

Kimberley ziet haar toekomst met haar vriend én kinderen. 'Ik zie Bryan graag. Maar trouwen? Neen, nooit. (fel) Omdat toch bijna niemand samenblijft. Kinderen wil ik wel. Maar nu nog niet. Ik denk dat ik er eentje wil. Of twee. Een jongen en een meisje. Of het mogen ook twee dochters zijn. Of twee jongens. (lacht) Het maakt eigenlijk niet uit. En tatoeages zijn pas toegelaten als ze het huis uit zijn. (buldert) Neen, nu serieus: eerst wil ik gaan samenwonen met Bryan. Ik maak kans op vast werk bij een vrouwelijke tatoeëerder in Aalst. Bij een ferme madam. Ze verkoopt ook gothic-kledij. Ik zie dat helemaal zitten. Als ik die job krijg, overweeg ik zelfs in Aalst te gaan wonen. Ik was er nog maar één keertje, maar de mensen zijn er helemaal anders dan hier in Kortrijk. Ze lachen er tenminste niet met mij.' (br.Het Nieuwsblad)