Kan jij een week zonder te schreeuwen naar je kinderen?
Je ziet ze doodgraag, meestal toch, en dan vooral op het moment ze
niet het bloed onder je nagels vandaan halen. Maar op al die andere
momenten, verlies je wel eens je 'moederlijke cool' en schreeuw je naar
je kinderen. Meteen daarna al voel je je schuldig. Je weet dat het niet
'juist' is, dat het opvoedkundig niet mag en dat je ze zelf een slechte
gewoonte aanleert. Is het dan echt niet mogelijk zonder?
Eén moeder van drie kinderen (7, 6 en 2 jaar) probeerde een week lang om
niet te roepen. "Ik ben nochtans geen persoon die snel kwaad wordt.
Maar mijn kinderen kunnen dat wel. Ik ben niet trots op de manier waarop
ik mijn geduld verlies, en de dingen die ik op dat moment zeg. Daarom
doe ik een poging om te stoppen. Ook al omdat het geroep zijn effect
heeft verloren."
Dag 1: de uitdaging begint
"Eerste
vaststelling: een vechtpartij tussen de zonen stopt ook zonder roepend
tussenbeide te komen. Tweede vaststelling: ik mag niet roepen, maar de
kinderen doen het wel. Altijd eigenlijk. Waar hebben ze dat geleerd? Oh,
juist, van mij."
"Ik slaag erin om niet te roepen, maar ik zeg
dan ook bijna niets. Discipline uitoefenen en tussenbeide komen moet
toch op een andere manier kunnen? Wat als ik stiller ga praten, in
plaats van luider?
Dag 2: Het stille experiment
Dat
schijnt te werken. Tot het dreigement dat ik zo rustig uitte, moet
omgezet worden in een echte straf en de kinderen de straf niet willen
uitvoeren. Mijn man zal later opmerken dat ik boos werd om iets waar het
niet meer om ging. Ik moet dus leren stoppen voor ik het erger maak.
Dag 3: Stresstest
Kan
ik mijn cool ook bewaren als we op een openbare plaats zijn met nog
andere kinderen? Ik ga eten met een vriendin en haar twee kinderen. Dat
lukt maar half: de dame naast ons ergert zich, en als gevolg daarvan,
schiet ik in het defensief. Ik bedreig mijn kinderen fluisterend, mijn
vriendin geeft geen krimp. De vuile blik van de buurvrouw is haar
ontgaan, pizza meenemen vind ze niet nodig. "De kinderen zijn gewoon
kinderen, het is niet alsof ze de hele boel op stelten zetten." Weer een
lesje geleerd.
Dag 4: Combineren
Weer een
nieuwe dag. Ik hou het rustig. Mijn dochter wil een tutu dragen, ook al
vriest het buiten. Ik laat haar, en trek een extra dikke jas aan. Ik
voel me ook echt kalmer. Trots meld ik mijn vooruitgang aan mijn man.
Tot het bedtijd is en de tv uit moet. "Ik zei 'tv uit' en naar bed.
Komaan!". Dat is ook roepen, volgens mijn man, omdat het niet alleen om
volume maar ook om toon gaat. Waarop ik ook tegen hem begin te
schreeuwen.
Dag 5: Mission impossible
Ik
begin te vrezen dat het een onmogelijke opdracht is. Niettemin probeer
ik het vandaag opnieuw, zonder roepen dus, niet in toon en niet in
volume. Ik glilmlach en vraag alles vriendelijk, ook al moet ik het
honderd keer herhalen. Het is uitputtend en tegen het avondeten kookt de
pot over.
Een tip van een vriend: als de kinderen door het
lint gaan, neem dan de camera en zeg dat je het moment wil vastleggen.
"Helpt dat?" "Ongeveer, maar het geeft je vooral iets te doen als je ze
wil wurgen". Ik was al van plan meer foto's van de kinderen te nemen...
Dag 6: de waarheid
Op
de zesde dag, als ik probeer te telefoneren, vechtende kinderen uit
elkaar te halen en ontbijt klaar te maken, begin ik een patroon te zien.
Misschien veroorzaakt multitasking wel het schreeuwen. Als ik niet
probeer te babysitten én de badkamer te poetsen, lukt het misschien wel?
Dag 7: Laatste poging
Vandaag
is een goede dag. Ik focus op de kinderen, we hebben een heerlijke dag.
Ze zijn wild na het avondeten, maar ik slaag erin om ze in bed te
krijgen zonder te breken. Trots nestel ik me voor de tv voor een nieuwe
aflevering van mijn lievelingsreeks. En dan is daar plots een stemmetje
dat zegt: 'ik kan niet slapen'. 'Het is na bedtijd, ga slapen'. Maar hij
wil een verhaaltje, mama wil tv kijken en het resultaat? Ik schreeuw
hem naar bed toe.
Ik had het nog nooit zolang volgehouden, maar
het is me niet gelukt om één dag niét te roepen. Maar laten we positief
blijven: ik heb wel minder geschreeuwd en ik heb veel geleerd. Toch?
|
