'Ik ben gechoqueerd als ik mezelf in badpak zie'Vlaamse anorexiapatiënte Inez doet mee aan missverkiezing 
Ongezien in Vlaanderen: Inez
Kempeneers, 22jaar en amper 37kilo, nam als anorexiapatiënte deel aan
een missverkiezing. De jonge graatmagere vrouw deed het om lotgenoten
de ogen te openen. 'De confrontatie met mijn lichaam in badpak is
vreselijk', zegt ze.
Geschokt en ontroerd. Zo reageerden de toeschouwers van de Miss
STVV-verkiezing in Sint-Truiden enkele weken geleden. Op het podium
tussen de andere finalistes stond de graatmagere Inez Kempeneers, 22
jaar en 37 kilo. De anorexiapatiënte, niet meer dan vel over been, deed
mee aan de misswedstrijd, niet om te winnen maar om een statement te
maken. 'Ik wilde mezelf confronteren met mijn eigen lichaam', zegt de
jonge vrouw. 'Ik zal zeker mensen gechoqueerd hebben, maar ik heb toch
vooral positieve reacties gekregen. Mensen vinden het moedig wat ik
gedaan heb.'
Inez lijdt al 12 jaar aan anorexia. Het begon toen ze als 10-jarige
meisje op school werd gepest. Ze kropte alles op en toen haar mama op
dieet ging, deed ze gewoon mee. Sindsdien betekende vermageren voor
haar dat ze mooier werd. 'Ik ben nooit gestopt met eten en heb nooit
een maaltijd overgeslagen. Maar in de winkel bestudeerde ik elke
verpakking en rekende ik elke dag uit hoeveel calorieën ik mocht eten.
Ik ben nochtans iemand die graag eet. Een hongergevoel negeren is een
marteling, maar al die jaren deed ik het toch. In december woog ik nog
amper dertig kilo en zag ik de dood voor ogen. Mijn lichaam was
uitgeput. De dokter waarschuwde me. Door mijn ondervoeding vermoeide ik
mijn hartspier zo dat ik mezelf aan het doden was. Toen gingen mijn
ogen open. Of toch voor een deel. Sindsdien ben ik zeven kilo
aangekomen.'
Maar voor Inez blijft het een
moeilijke strijd. Dus wou ze een doel voor ogen stellen. Om zichzelf te
confronteren met haar eigen lichaam. 'Deelnemen aan de missverkiezing
was een eerste stap. Ik durfde voor een volle zaal toegeven dat ik aan
een ziekte lijd', zegt ze. 'Ik kende enkele mensen van de organisatie
en ze vonden het een goed idee. Ze waren wel bezorgd. Bang dat ik het
door de zware choreografie te moeilijk zou hebben. Enkele weken voor de
verkiezing wou ik er ook mee ophouden. Ik zag het toch niet zitten om
met mijn lichaam op een podium te verschijnen. Maar de andere
kandidates hebben me toen hard gesteund. Als ik nu de foto's van mezelf
zie in badpak die avond, dan krijg ik tranen in de ogen. De
confrontatie met mijn magere lichaam is heel pijnlijk. Ik moet genezen,
want het ziet er niet uit. Vreselijk gewoon.'
Inez wil het bij deze ene verkiezing houden. 'Ik wil niet bekend
worden, of zo. Ik doe dit om eerlijk te zijn met mezelf, de
buitenwereld en andere meisjes die anorexia hebben. Ik hoop dat ik de
ogen van die meisjes help openen.'
Inez heeft al
veel reacties gekregen op haar deelname aan de missverkiezingen.
'Sommigen waarschuwen me dat ik niet in de modellenwereld mag gaan,
omdat het net een wereld vol eetstoornissen is. Maar dat is dus niet
mijn bedoeling. Anderen zijn gechoqueerd, maar de meeste mensen vinden
het toch goed dat ik het gedurfd heb. Veel lotgenoten laten me weten
dat ze zichzelf herkennen in mijn verhaal. Dat doet me deugd.'
Inez zit vol toekomstplannen. 'Ik wil zeker nog tien kilo bijkomen.
Mijn streefgewicht is 48 kg, dan zou ik al heel blij zijn. Ik heb ook
een fantastische jongen leren kennen. Hij doet me alles vergeten en bij
hem kan ik zelfs zonder problemen eten. Maar mijn ziekte schrikt hem
wat af. Hij is bang voor de toekomst. Het geeft me extra kracht om door
te gaan en de ziekte verslaan. Anorexia zal niet nog meer dromen van me
afpakken. Ik moet en zal haar verslaan.' (br.Het Nieuwsblad)
|
