De laatste twee maanden ben ik druk geweest met mijn uitvinding. Het uitwerken, presentabel maken en gegadigden aanschrijven om tot een gesprek te komen. Los van degenen die wat tijd nodig hebben om te reageren, wilden men met mij rond de tafel, zónder dat zij de door mij verlangde geheimhoudingsverklaring wilden tekenen. “Gewoon in volle vertrouwen.” Ja dag!!! Zij hebben niets en ik álles te verliezen. Zij getuigen daarmee, wat mij betreft met het predikaat ‘zakenman-kak,’ niet geschikt te zijn om met mij zaken te doen. GAME OVER.

Ik heb daar van geleerd dat ik mij te bescheiden heb opgesteld. Direct na de oliebollen neem ik met drie marktleiders contact op, nu niet met mijn hoed in m’n hand, maar met de terechte stelling dat zij ‘in aanmerking komen voor…’

Begin 2014 gaat alles zijn beslag krijgen. Omdat álles zo maar zou kunnen, wil ik toch nog even de 'Jan met de pet' uithangen. Kieneke, ik heb 'm morgen op hoor.

28-12-2013, 19:14 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Ik heb maar even de regie van m’n zussie overgenomen. Er hoeven geen kaarsjes meer worden gebrand! Maar wat ben ik dankbaar dat jullie dat wel hebben gedaan.

Het is nu ongeveer een jaar geleden dat mijn kaarsje ongewild leek uit te gaan. ‘k Weet mij nog met, “Het is goed zo…” te herinneren dat ik daar (even) enigszins in ging berusten. Kennelijk heb ik toen, met support van mijn omgeving, m’n knoppie “Game Over” teruggevonden, met na een jaar een ongekend resultaat.

Hier kom ik op, doordat ik in het ziekenhuis op controle ben geweest. Bij de chirurg die tot vier keer toe met mij heeft gestreden. Nu wist zij niet wat zij zag en wat zij hoorde. “Mag ik met u op de foto…”, grapte zij haar verwondering weg. Dit ‘wereldwijf’ verdient mij in haar prijzenkast. Maar ja, om daar in blakende gezondheid nou rond te gaan hangen…

Trouwens, ze kon ook heel ‘tirannisch’ zijn. Van de eerste tot na de vierde operatie kwam zij regelmatig met veel belangstelling aan mijn bed. Maar wel steeds met de vraag: “u komt toch wel genoeg uit bed?”; “Zit u wel regelmatig op een stoel naast uw bed?”; “Veel bewegen hoor”; Ik moest van haar zelfs een volle infuuszak gebruiken om mijn armspieren te trainen. “U loopt toch wel regelmatig?” “Hoeveel heeft u vandaag gelopen?” Zij bleef mij maar aansporen en wat een geluk dat ik naar haar luisterde.

Nu, achteraf, begrijp ik pas hoe belangrijk haar aansporingen zijn geweest. Ik zie het aan mijn ‘schijtzak’, vergeef mij het woord, maar voor het begrip ‘stoma’ ben ik de man niet naar. Gedurende wandeltochten, maar ook tijdens fitness op de sportschool, heb ik een heel goede productie. Voor een darmpatiënt van erg groot belang.

Over een half jaar gaan ze in het ziekenhuis weer eens kijken, naar datgene wat ze nu bijna niet geloofden. Lekker toch!

13-12-2013, 10:51 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)