1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Vandaag had ik in Volendam voor de 25
kilometer wandeltocht de keuze uit lopen naar Marken en met de boot terug, of de
zogenaamde landelijke route naar Warder. Omdat ik vorig jaar naar Marken liep,
die dijk er naar toe toch wel een klere end vond, koos ik dit keer voor
Warder.
Nu was het (ook) onderdijks een klere end
naar Warder. Het is best een vreselijk mooi gebied, met ontzettend mooie
dorpjes. Alleen waren de af te leggen asfaltwegen veel aangenamer om te fietsen.
Het gemis aan verrassende paadjes maakte de tocht een beetje saai. Een deel van
de tocht heb ik mij dan ook laten drogeren door muziek uit mijn MP-3 speler.
Desalniettemin bleef ik goed om mij heen
kijken, waardoor mij een bijzonderheid opviel, waar ik mij in het verleden ook
al over had verbaasd. Als stadse jongen wist ik inmiddels dat stolpboerderijen
een typisch Noord-Hollandse verschijning is. Maar over de zwarte
torenwoningen, of hoe ze ook mogen heten, heb ik nooit nadere uitleg
gekregen.
Toch kom ik deze typische
bouw regelmatig in het Noord-Hollandse landschap tegen. Hongerend naar
achtergrondinformatie over deze meestal zwarte torens, doe ik een beroep op de
lezers van mijn blog. Ik kijk naar de vele, of minimaal één goede reactie
uit.
Het hedendaagse begrip Onze werkvoorraad, volgens mij bedacht door de Minister van Veiligheid en Justitie Ivo Opstelten, wordt te pas en te onpas bij de politie gebruikt. Daarmee bedoelen zij eigenlijk dat ze een enorme achterstand in werkzaamheden hebben. Iets wat ook wel als excuus wordt gebruikt bij aangifte van bijvoorbeeld een gestolen fiets. Overigens niet de reden dat ik wekelijks een knap stukje ga lopen.
Bestaat de pagina www.vergelijkdevergelijkpagina.nl al? Zo niet, kan degene die zon pagina ontwikkelt, zich binnen de kortst mogelijke tijd de Quote 500 binnen verdienen. Mijn zege heeft ie. Als ik er dan ook maar profijt van heb. Want, nog geen halfjaar geleden heb ik mij via een aantal vergelijkingssites van de zorgverzekeraars gek zitten vergelijken, met een diversiteit aan uitkomsten. Geheel afhankelijk van de onafhankelijke sites. Met mijn boerenverstand ben ik uiteindelijk van CZ naar OHRA overgestapt. Achteraf bleek mij dat beide verzekeraars onder hetzelfde concern vallen. Voor mijn eigen gemoedsrust ga ik er dan maar van uit dat OHRA een goedkopere versie, een soort huismerk als het ware, van CZ is.
Vandaag werkte ik weer een riedel aan vergelijkingssites door om te overwegen per 1 juli van energieleverancier te veranderen. Ook nu was de uitkomst vergelijkingssite afhankelijk. Door de variatie aan kortingsvormen, kost het je zelf heel veel energie om daar het juiste aanbod uit te pikken. Moet je kiezen voor: variabel of vast tarief; voor 1, 3 of 5 jaar; voor 1 tot 5 jaar korting op de eindafrekening; tot 7 maanden gratis stroom, of welke variant dan ook?
Energieleveranciers opgelet! Binnen afzienbare, (om het spannend te maken) niet nader te noemen tijd, neem ik een besluit. Voor dit moment is er bij mij een lichte voorkeur voor een vast tarief voor één jaar, waar E.On nu nog de voordeligste in is. Kijk maar of jullie dat over je kant laten gaan. Ik steek er verder geen energie meer in.
Nu ik de pannentest, waarin ik de koekenpan van de steelpan moest onderscheiden, goed heb doorstaan, lijkt het moment steeds dichterbij te komen, dat ik aan de begincursus koken voor niet getalenteerden kan beginnen. En dat moet ook wel, omdat Truus nog steeds in de fase verkeerd dat zij haar eigen energie overschat.
Op weg naar zo langzamerhand ietsje gaan eten, heeft zij ingrediënten bij de supermarkt gehaald om, volgens een digitaal AH recept, een tomatensoep te maken, om die te pureren en te zeven. Hoewel het haar uiteindelijk wel is gelukt, de soep overheerlijk was, zij er lekker van gegeten heeft, kostte het haar toch te veel energie. Getuige de blosjes op haar wangen.
Ondanks dat het op zeker is dat we met de eigen soep, de volgende keer van broccoli, door moéten gaan, was wel duidelijk zichtbaar dat dit dan niet meer door Truus klaargemaakt moet worden. Zij moet er alleen van eten en het liefst zoveel mogelijk.
Met 41 jaar is het lang genoeg een vanzelfsprekendheid geweest, dat mijn vrouw voor het eten heeft gezorgd. Het is zelfs niet nodig om hier ons huwelijkscontract voor open te moeten breken. Met de kennis van nu, realiseer ik mij dat mijn recht evenzogoed het aanrecht is. Daarom zal Truus mij de eerste simpele kookkunstjes aanleren. Het zal best te eten worden. Alleen zal het nog wel even duren, alvorens ik zonder vrees eters uit zal nodigen.
Wij voelen ons momenteel een beetje de kiloknaller. En dat in alle opzichten. Mijn vrouw heeft heel veel kilos in korte tijd verloren, maar juist vandaag mag het een kilootje méér zijn.
Waar Truus de kilos moet opvoeren, heb ik ze te reduceren.
Na drie maanden had ik vandaag weer een Body-APK-Keuring bij de sportschool. Mijn reïncarnatiegevoel van vorige week(blog 12.5), was al een prettig teken aan de wand. Nou dat bleek! Er is 2 ½ kilo mijn lichaam verlaten. Maar nog belangrijker is het dat 4,7 kilo vet is verdwenen. Ongetwijfeld komt een deel daarvan achter mijn navel vandaan, want mijn broekriem kan al weer een gaatje verder opgetrokken worden.
Van harte hoop ik dat het kilootje meer (voor Truus) en het kilootje minder zich binnen ons Kroondomein blijft voortzetten.
Mijzelf had ik zeker niet met deze foto geblameerd, als de aanleiding motie van wantrouwen zou zijn. Nee, ditvreugdeplaatje geeft weer, dat Truus een klein beetje terug is achter de kookpot. En dat na heel veel weken. Echt gekookt werd er niet meer bij ons, omdat zij de lucht niet meer kon verdragen. Mijn maaltijden komen momenteel kant-en-klaar van Albert Heijn en dat is heel goed binnen te houden. Voor mij dan. De recepten die ik lees zeggen niets van de ingrediënten, maar alleen iets van de tijd en in welke stand het in de magnetron verwarmd moet worden.
Omdat er vandaag weer bouillon, dit keer van kippensoep van de Chinees, werd gegeten, zou het heel goed kunnen dat Truus zo langzamerhand in een fase komt dat zij de kookluchtjes weer kan hebben. Dat zou mij dan niet achter het gasfornuis, of kachel zoals de professionele, mannelijke koks hun kooktoestel noemen, brengen. Opleiding technisch gesproken, ben ik daar nog niet aan toe.
In de ver achter mij liggende jaren heb ik wel iets met aardappelen gehad. Als jonge jongen, tijdens een zomerkamp, leerde ik de aardappel al in zn originele verpakking kennen en natuurlijk hoe zij waren te jassen. Een aantal jaren later kwam deze jaservaring mij heel goed van pas, toen ik in een cafetaria ging bijverdienen. Mijn kennis en ervaring werd in die periode uitgebreid met het snijden tot patat, voor- en afbakken. Deze vorm van consumptief klaarmaken van de aardappel had ik goed onder de knie. Een beetje geholpen met de royale opening van de frituurpan (oven). Want juist door dát detail is het koken van de aardappel mij tot op heden niet gelukt. Schillen oké, geen enkele moeite mee; in partjes snijden, prima, geen punt. De partjes dan door de hals van de fluitketel krijgen wordt al iets moeilijker. Maar, zijn de aardappels eenmaal gekookt, lukt het mij van geen kant om ze weer uit die fluitketel te krijgen. Geduldig zal ik Truus les koken van aardappelshiervoor afwachten.
Volgens mij verraadt de foto dat mijn kookles wel heel dichtbij is.
De foto laat ook een vrolijke vrouw zien, waarvan niet zichtbaar is dat zij ziek is en elf weken niet heeft gegeten.Oké, schijn bedriegt. Maar toch putten wij kracht uit haar aanblik. Want zij kan het aan! Daarom ben ik zo trots dat Truus ouderwets mijn naam draagt.
