1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Het is absoluut geen wereldnieuws, maar slechts een gebeurtenis, wat mijn gedachten terugbrengt in de tijd. Vandaag heb ik afscheid moeten nemen van een paar fijn zittende schoenen. Er is een gat in de leren zool gevallen; pure slijtage dus. Geen nood, mn schoenenvoorraad is hiermee niet uitgeput. En dat is anders geweest, maar dan heb ik het wel over de tijd dat we thuis nog een zondagse kamer hadden. Ja echt, alleen zondags in gebruik. Ten tijde dat er ook plastic hoezen over de kussens van de bank waren getrokken en er plastic plaatjes waren aangebracht onder de deurkruk van de kamerdeur. Dit alles om het netjes te houden.
Zondagochtend, juist voordat ik als jongen buiten wilde gaan spelen, ontdekte ik een gat in de zool van mijn rechter schoen. Vette pech, want je moest wel van hele goede komaf zijn, wilde je naar een ander paar schoenen kunnen uitwijken. Tegen het moraal van de tijd in, spoorde mijn moeder mij nog aan om dan maar op gympies naar buiten te gaan. Op die grote onzin ging ik natuurlijk niet in. Nee, ik ging beteuterd voor hem raam zitten. Wij woonden op de eerste etage, direct aan een halfrond pleintje. Het domein van mijn speelkameraadjes. En, ondanks dat ik heel graag beneden met mijn vriendjes ging spelen èn ondanks dat zij mij maar naar buiten bleven roepen, bleef ik achter het raam verdrietig zijn. Want op zondag met gympies op straat, dat doe je gewoon niet. Wat een verademing dat wij, buiten de bijbelbelt, tegenwoordig meestal geen kledingvoorschriften meer kennen.
Een mop kan jaren rondwaren, om dan weer een generatie verder op te duiken. Zo ook de volgende mop, in gekuiste versie:
In het ziekenhuis wast een oudere verpleegster een zeebonk, waarbij zij op zijn penis het woord Adam getatoeëerd ziet staan. Deze hilarische belevenis moest zij natuurlijk aan haar collegas kwijt. De leerling-verpleegster mocht zich de volgende dag van deze bijzonderheid overtuigen. Na deze wasbeurt kwam zij proestend de koffiekamer binnen. Welnee, er staat helemaal geen Adam op, maar Alblasserdam.
Bij het opnieuw horen van deze voor mij versleten mop, schoot mij een leuke variant, uit eigen ervaring, te binnen. En ook hier is de werkelijkheid anders dan wat het lijkt. Na ons succes met Morro, wilden wij van Stichting Zwerfdier een tweede, moeilijk plaatsbare kat hebben. Mijn vrouw had daarvoor eigenlijk al haar keuze, via het kwartaalblad Zwerver gemaakt. Carlotte was zon vreselijk schuw diertje, dat voor haar de kans op een nieuw baasje uiterst klein was. Omdat wij ons met Morro beloond voelden, gunden wij Carlotte haar nieuwe huis.
Daarbij verlangden wij wel dat zij afstand deed van haar kakkerige naam Carlotte, wat wij hebben omgedoopt in Lotta. Twee dagen heeft Stichting Zwerfdier nodig gehad, om haar in een vervoersmandje te krijgen. Ook thuis liet zij zich alleen maar heel schichtig zo nu en dan zien. Nu acht jaar later is Lotta, zeker voor vreemden, nog steeds heel schuw. Maar voor ons toch redelijk gesocialiseerd, ontzettend lief en gek met het vrouwtje en met haar maatje Morro.
Dat zij wel héél erg schuw was moge blijken uit haar omschrijving van weleer. In het blad Zwerver was zij een poesje met een klein beetje wit. Haar ongegeneerde pose op de foto bewijst het tegendeel.
Op advies kochten wij destijds een duurdere Black & Decker kruimeldief, omdat daarvan de batterijen zijn te vervangen. Goed voor het milieu en de portemonnee. Vandaag waren de VersaPak batterijen van onze VP331 aan vervanging toe.
En wat blijkt, de batterijen zijn niet meer leverbaar. Er zal dus een heel nieuwe minizuiger moeten worden gekocht. Jammer dat wij het destijds verkeerd hebben begrepen, want niet het apparaat, maar Black & Decker blijkt de kruimeldief te zijn.
Bij een verhuizing is het de uitgesproken killer," de wasautomaat. Die dan ook nog eens op minimaal één hoog staat. Dat ding valt niet goed beet te pakken, is loodzwaar en daardoor compleet onhandelbaar. Zon apparaat komt uiteindelijk via een soort circusact de verhuiswagen in. En dan nog eens een keertje minimaal één trap op naar zn nieuwe werkplek. Halsbrekende toeren, met twee of drie stoere kerels, zijn hieraan vooraf gegaan. Raar toch eigenlijk .
Ik bedoel, de wasdroger was toch ook heel simpel te verhuizen. O, ik weet het wel hoor, de wasautomaat heeft nou eenmaal een gigantisch zwaar gewicht in huis, om tijdens het centrifugeren niet het hele huis door te wandelen. Een gewicht als soort stabilisator.
Maar dan nog . de heren wasautomaatfabrikanten, zoals meneer Philips dus, zijn toch behoorlijk bedrijfsblind. Allerlei toeters en bellen verzinnen zij, voor grote wasjes, kleine wasjes, voor slim voorwassen, energiearm wassen met weinig water gebruik en meedenkende energieknoppen. Alles bedacht om het simpel schoonwassen een verleidelijke meerwaarde te geven.
Niemand van die knappe koppen bedenkt dan ook nog eens dat een wasautomaat verhuis- vriendelijk moet zijn. Uiteindelijk wordt er in Nederland gemiddeld 7x in een mensenleven verhuisd. Zeven maal doet de wasmachine-fabrikant dus een aanslag op je rug. En daar wil ik, met gevoel voor techniek, als een koe voor boom klimmen, verandering in brengen. Want volgens mij is het heel simpel.
De killer binnen de wasautomaat, het gewicht, maak je mobiel. Stel je voor, het gewicht zit onderin de wasautomaat, achter een klep, met een slede naar buiten te halen. Met verhuizen haal je dan ook dat gewicht naar buiten. Bevestigt daar, bijgeleverde hefboompjes aan, zodat twee personen (zelfs man èn vrouw) dit gewicht makkelijk kunnen verplaatsen.
Gewichtloos is dan ook heel simpel de wasautomaat te verplaatsen, om op de nieuwe werkplek het gewicht weer de automaat in te schuiven. Verhuizen kost dan geen enkele moeite meer.
Kom op meneer Philips, het moet natuurlijk wel een Nederlandse vinding blijven, aan de slag.
Er komen steeds meer producten met piepgarantie. Wat inhoud dat de leverancier alleen iets aan een klacht doet als de consument begint te piepen. Zelf ondervond ik dat bij een bouwmarkt, waarvan ik de naam niet noem omdat ze na piepen het prima hebben opgelost.
Ik kocht bij hen een accuboormachine uit de aanbieding, met gratis een extra set boortjes. Eénmaal thuis bleek mij dat de boortjes er niet bijzaten; dus gebeld. Waar heeft u de boormachine gepakt?,was de verrassende vraag. Gewoon, bij u uit de winkel, wilde ik met een vreemd antwoord de idioterie van de filiaalhouder overtreffen. Ja meneer, dat begrijp ik wel, maar waar uit de winkel? Jeetje, ja hoe moet ik dat omschrijven? Nou, heeft u de boormachine daar gepakt, waar ook de andere merken liggen, of van de pallet in het middenpad? Nee, niet uit het middenpad. Aha, dus bij alle andere merken boormachines, klonk de man opgelucht, alsof hij hiermee een groot mysterie had opgelost.
Ja, en?, probeerde ik hem in zijn redenering te volgen. Nou kijk meneer, al onze speciale aanbiedingen hebben wij altijd op het middenpad staan. Waar u de boormachine heeft gepakt liggen niet de machines uit de aanbieding. U heeft ook niet de actieprijs van 109,95, maar 144,99 betaald, meende de verkoper verhelderend te hebben gesproken, in het vertrouwen dat daar de klacht mee was opgelost. Verrek ja, ik heb 144,99 betaald, las ik nu op mijn kassabon.
En nu?, wilde ik toch wel het gesprek voortzetten. Tja meneer, als u van onze aanbiedingen wilt profiteren, moet u natuurlijk wel naar onze aanbiedingenhoek, want daar liggen de machines die er speciaal voor zijn ingekocht. Ik begrijp u niet echt, het gaat toch om de Bosch boormachine type HP126F3B? Klopt meneer, maar uit de normale partij.
Nee klopt niet, sprak ik nu geërgerd. We hebben het over dezelfde boormachine, alleen bevalt u de plek waar ik m van heb weggehaald niet. Daarmee wilt u mij 35,= meer laten betalen en een set extra boortjes door de neus boren. Bewust gebruikte ik doe-het-zelf jargon om de baas toch wat milder te stemmen. Idioot natuurlijk, maar het leek te helpen.
Nou ja, ik wil u wel van dienst zijn, komt u maar naar de winkel, dan krijgt u een extra set boortjes. En die 35,= dan? Ja, dat is moeilijk meneer, want de fabrikant betaalt met de aanbieding mee, alleen bij de partij van in het gangpad. Ja nog effe, dan liggen de aanbiedingen van u op de WC, te koop tegen een schijtprijsje! schoot ik nu uit mijn slof.Het bleef even stil, misschien om in stilte mn grappige opmerking te verwerken. Oké, meneer, als u naar ons toekomt, krijgt u ook die 35,= terug, vraagt u even naar Hans. Waarmee de filiaalhouder echt de indruk wilde wekken dat de oplossing van mijn klacht wel heel bijzonder was.
Moraal van dit verhaal: Laat het er met een klacht nooit bij zitten, maar klaag (piep, in jargon) en blijf klagen. Vele jaren geleden kende men bij radio en tv al de juiste definitie van piep. Zodra hiervan een synoniem werd gebruikt, werd volgens de fatsoensnormen van toen de piep gebruikt. Want ja, piepgarantie staat dus voor niets meer dan kutgarantie.
kakkerige naam Carlotte, wat wij hebben omgedoopt in Lotta. Twee dagen heeft Stichting Zwerfdier nodig gehad, om haar in een vervoersmandje te krijgen. Ook thuis liet zij zich alleen maar heel schichtig zo nu en dan zien. Nu acht jaar later is Lotta, zeker voor vreemden, nog steeds heel schuw. Maar voor ons toch redelijk gesocialiseerd, ontzettend lief en gek met het vrouwtje en met haar maatje Morro. 
batterijen zijn te vervangen. Goed voor het milieu en 
