Alsof het zo moest zijn. Gisteravond
archiveerde ik een aantal familiefotos, waarbij zelfs kiekjes zaten die ik
nooit eerder had gezien. Soms aandoenlijk, om te zien hoe mijn Truus als klein
meisje was. Eén foto daarvan was wel heel opmerkelijk. Daarop stond zij met een
van mijn beste vrienden uit mijn jeugd. Hij als bruidsjonker, zij als
bruidsmeisje.
Dat Truus connectie had met mijn vriend Leo
wist ik, maar dat zij beiden een belangrijke rol hebben gespeeld voor hun beider
halfbroer, wist ik dan weer niet. Misschien komt dat ook doordat ik niet door
Leo met mijn Truus in contact ben gekomen. Dat was puur toeval en werd pas later
duidelijk.
Truus leerde ik in de buurt kennen
toen zij nog maar 14 jaar oud was, nou ja, bijna 15. Na een beetje dollen met
elkaar, kwam het eerste kusje (nou ja, kus) bij ons uitje naar Rotterdam. Jaren
later zou die stad van niet lullen maar poetsen voor mijn carriére een
belangrijke rol gaan vervullen, maar dit ter zijde.
Terug in Den Haag liepen Truus en ik met
elkaar, hadden we verkering. Zoals dat dan vaak gaat muteert je
vriendenkring dan voor een tijdje. Ga je om met vrienden van haar en de scene
die je dan samen opbouwt. Gabbertje Leo was daardoor een tijdje buiten beeld.
Tot het moment dat ik met mijn meissie bij hem langs ging. Verrek, das mn
halfzus; je hebt verkering met mn halfzus. Ja dag Leo, dan ben ik nu zeker
jouw aankomende halfzwager?! De altijd dollende Leo werd nu bloedserieus.
Nee echt, haar moeder is getrouwd geweest met mijn vader. Die hadden samen
een zoon, mijn halfbroer, maar ook de halfbroer van Truus. Dan ben je toch
familie van elkaar?! Zeker destijds, niet geheel op de hoogte van
familierelaties, hield ik mij vast aan het knikken van Truus. Als het
zo bestond, was Truus voor een kwart het jongere zusje van Leo en zou mijn
maatje wel eens mijn kwartzwager kunnen gaan worden.
Hoe dan ook. Leo is altijd een
bloedgabbertje van mij gebleven. We hebben wat af gedold. Heel vaak
kwam het voor dat ik Truus, na een avondje uit, netjes thuis had gebracht en ik,
op weg naar eigen huis, steeds weer de ingeving kreeg om nog even bij
Leo langs te gaan. Altijd te vinden in een gezellig buurtcafé op de rand van
Scheveningen. Truus wist hier achteraf altijd van en kon er nooit boos om
worden. Er is toch niks mis met familiebezoek?!
Ook na ons trouwen hielden we regelmatig contact
en zochten toen ook samen Leo in zijn buurtkroeg op. Zonder daar, in ieder geval
nu, verder op in te gaan, had Leo weinig geluk in zijn leven. Door een vreselijk
scooterongeluk, ja Leo reed al scooter toen Holleder nog geboren moest worden,
was hij voor de rest van zijn leven invalide. Nou ja, fysiek invalide, want lol
maken bleef hij.
Zoals dat meestal gaat, blijkt achteraf, dat
er achter zijn humor ook veel verdriet schuil ging. Mijn maatje, slechts twee
dagen jonger dan ik ben, of liever gezegd, toen was, heeft de vijftig jaar niet
mogen halen. Dit alles komt bij mij boven, bij het zien van die ene foto.
Struinend door mijn PC ben ik nog een niet afgemaakt verhaal tegengekomen, wat
ik vrij snel na zijn overlijden had geschreven. Bedoeld als een hommage. Wie
weet schrijf ik het nog eens af.
Maar ik begon met, alsof het zo moest
zijn
Want, vandaag is het Valentijnsdag en het is een aantal jaren van mij
een goed gebruik geweest om in mijn Kroondomein.com iemand in een verhaal een
virtuele Valentijnskaart te sturen. Dan zou die dit keer zeker naar Leotje
moeten gaan.
Hoewel
, sorry Leo, jij stond wel met stip
genoteerd, maar niemand kan hem meer verdienen dan mijn eigen Truus. Maar ach,
dan blijft het toch in de familie.
-o-o-o-
n.b.: Meer Valentijnskaarten
zond ik virtueel via mijn kroondomein: www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/wanmakerhuren.html www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/valentijn2008.html` www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/valentina.htm www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/oeridols.htm www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/genomineerden.htm www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/valentein.htm
|