Het speelde al lange tijd door m’n hoofd, om die mannen van parkeerbeheer eens een hak te zetten. Als rancune voor vaak die enkele minuten, die ik nog wel eens te laat en beboet, bij de meter terug kwam. Dus op naar parkeerbeheer.

“Goedemiddag, uh, ik ben een beetje in de fout gegaan, sorry hoor, maar per ongeluk heb ik een kwartier te lang bij de parkeermeter gestaan. Hier heeft u het tekort betaalde geld, € 0,50.” “Wat bedoelt u?, ” vroeg de loketmeneer verbaasd. “Nou ja, een kwartier parkeren kost toch een halve Euro?” “Jazeker, maar dat had u in de meter moeten gooien.” “Ja, dat is het ‘m nou juist. Toen ik bij m’n auto terug kwam, stond de meter een kwartier in het rood, vandaar dat ik bij u kom bij betalen.” “Ja maar, dat hoeft helemaal niet. U heeft gewoon geluk gehad. Hadden ze u gesnapt, had u een bon gekregen.” “Geluk? Welnee, het gaat mij niet om geluk, ik wil gewoon datgene betalen, waarvoor ik heb geparkeerd.”

“Nee, hoor laat maar zitten.” Nee meneer, ik sta er op.” “Nou oké, laat dat geld dan maar liggen,” meende de man van mij af te zijn. “Mooi, maar wilt u dan wel even een betaalbewijsje voor mij uitschrijven?” “Nee, daar begin ik niet aan.” “U moet wel, ik betaal toch.” “Maar ik zei u toch dat u niet hoeft te betalen.” “Dat wordt helemaal mooi, nu gaat ú bepalen of ik voor het parkeren te ja of te nee moet betalen. Dat kan toch niet. Ik moet betalen, dus ik betaal.” “Gaat u nu maar en neem uw 50 eurocent mee.” De parkeerwachter was duidelijk de situatie zat. “Niks daarvan, ik betaal, laat uw chef anders maar komen.” Morrend deed de kassaman wat hem werd gevraagd en er verscheen kort nadien loketbreed een hogere ambtenaar. “Wat wilt u nou precies meneer?,” sprak hij ligt geïrriteerd. “Nou gewoon, u heeft recht op nog een € 0,50 voor een kwartier extra parkeren op de Oude Gracht. Alstublieft en daar wil ik een betaalbewijs voor.” “Dat is helemaal niet gebruikelijk meneer.” “Niet ???, wilt u daarmee zeggen dat ik niet verplicht bent te betalen?” “Ja dat wel, maar…” “Nee meneer, dan geen gemaar, ik betaal, punt uit.” “Geef meneer maar een kwitantie voor vijftig eurocent.” De man had duidelijk geen zin in een verdere discussie. Met een prettig gevoel, dat ik na veel moeite aan mijn betaalverplichting, toch heb kunnen voldoen, verliet ik parkeerbeheer.

De dag er op parkeerde ik toevallig weer mijn auto op de Oude Gracht en gooide, in de wetenschap dat één euro onvoldoende zou zijn, een twee eurostuk in de meter. Dit bleek een slechte investering te zijn, want doordat ik op het bedoelde adres niemand thuis trof, stond ik nog geen vijf minuten later weer bij mijn auto. Dus opnieuw naar parkeerbeheer.

“Goedemiddag, alstublieft, hier heeft u mijn parkeerticket. Ik wil graag € 1,75 van u terug ontvangen.” “Terug?, Dat kan niet meneer.” “Natuurlijk wel, ik maak bij nader inzien toch geen gebruik van die parkeerplaats, dus heeft u ook geen recht op dat geld.” “Meneer, u heeft het zelf in de meter gegooid en dat kan ik u niet teruggeven.” “Ja, maar van de € 2,= heb ik maar voor een halve euro geparkeerd, dus is het toch logisch dat ik de rest van het bedrag terug krijg.” “Daar kunnen we niet aan beginnen meneer, als u een kwartier te lang zou hebben gestaan, en er is geen parkeerwachter langs geweest, hoeft u ook dat kwartier niet alsnog te betalen.” ” Dat is het ‘m nou juist, dat moest ik wèl, kijk maar, ik heb er een betaalbewijs van”, sprak ik met een blij gezicht. De man keek vol aandacht naar mijn reçuutje en fronste vol onbegrip zijn wenkbrauwen. “Tja, dat is door m’n collega uitgeschreven en die is vandaag vrij. Komt u morgen dan maar terug.” “Terug komen? Waarvoor? U kunt toch gewoon het te veel betaalde parkeergeld terugbetalen?!” “Ja maar, ik zei toch, we betalen nooit terug.” “Dat zal effe lekker wezen, u laat wel bijbetalen als er een kwartier langer is geparkeerd. Dat heb ik u toch laten zien!”, sprak ik gespeeld verontwaardigd. “Tja, uh, dat wel….” “Nou dan wil ik nu gewoon mijn geld terug, anders wil ik uw baas spreken.”

“Nou een ogenblikje dan.” En ja hoor, opnieuw werd het hele loket door de chef-ambtenaar gevuld. “Wat wilt u nu weer meneer?”, gaf hij er blijk van mij te herkennen. “Nou, kijk ik heb nu € 1,50 te veel betaald en die kom ik terug halen.” “Maar meneer, dat doen we nooit.” “Nee, maar wel geld van mij incasseren op het moment dat ik te weinig heb betaald… Dan moet u, als ik teveel heb betaald toch ook terug betalen.” Er was geen speld tussen deze redenering te krijgen, dus ging de baas zelf overstag en keerde € 1,50 aan mij uit. Kennelijk in de hoop mij nooit meer terug te zien. En dat is niet beloofd.