1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Ik kijk er naar uit om eens per jaar het T-shirt van Maastrichts Mooiste te kunnen dragen, zonder dat ik een verkeerd beeld oproep over Limburgs hoofdstad. Niet de drager, maar het wandelevenement van zondag wordt namelijk met het opschrift bedoeld.
De andere keren dat ik het T-shirt draag is nooit snoevend bedoeld.
Net driekwartier van huis, een klein half uurtje met de boot en ik waande mij in het buitenland. Nog twintig busminuten verder liep ik een georganiseerde wandeltocht van 20 kilometer op Texel.
Ondanks een temperatuur van 10° Celsius, was het een fantastische tocht door bos, duin en over het strand. Het viel mij op dat er op een aantal plaatsen in het bos koekoeksklokken waren opgehangen. Niet zichtbaar, maar des te beter te horen. Koekoek, kennelijk een Texelse gewoonte. Er was geen klok die op tijd liep, met als gevolg dat je van alle kanten regelmatig de koekoek hoorde. Pracht natuur met een overweldigende sound.
Omdat wij onze adviseurs vertrouwden, de financiële producten erg ingewikkeld waren, zijn wij vele jaren door de bank- en verzekeringsinstellingen voor miljoenen opgelicht. Heel wat consumenten zitten nu nog diep in de schulden, door de in hun maag gesplitste spaarbrieven, aandelenleasepakketten, koopsompolissen, achtergestelde depositos en te hoge hypotheken. De bonusboeven, verantwoordelijk voor dit leed, zijn volledig buiten schot gebleven.
Alsof er geen Nederlandse Bank (DNB) of Autoriteit Financiële Markten (AFM) bestaat, heeft de Vereniging van Effectbezitters (VEB) het lot van de consument, van pakweg het jaar 2020, zich aangetrokken. Zij willen een financiële basiskennis als vak op de scholen introduceren. Met andere woorden: de volwassen consument van de toekomst moet op school leren, hoe zij financiële adviseurs in hun verkoopgesprek kunnen ontmaskeren, zodat zij niet meer kunnen worden opgelicht?! Is het niet logischer dat het verkopen van financiële wanproducten simpelweg strafbaar wordt gesteld?
In de vervoersbranche zijn ze helemaal niet voornemens de consument bij te scholen. Neem nou die verdomde strippenkaart. Het is echt niet zo moeilijk om in gevouwen toestand zon kaart af te stempelen. Alleen, je weet nooit hoeveel strippen je moet afstempelen?! En er is geen tram- of busmaatschappij die daarin voorlichting geeft. Stempel je te veel af, wordt je bedankt; stempel je te weinig af en je wordt gecontroleerd, ben je zuur.
Inmiddels hebben de vervoersbedrijven een systeem bedacht, waarbij de reiziger niet meer zelf hoeft te bedenken hoeveel strippen er afgestempeld moeten worden. De OV chipkaart regelt dat automatisch voor je. OV chip is dus de elektronische portemonnee-graaier. Bij instappen effe er tegen aan houden en bij uitstappen effe er tegen aan houden, OV chip bepaalt en (ont)neemt je de reiskosten. Nauwelijks valt het nog te controleren. Ook hier is de consument het willige slachtoffer. Een ideetje misschien voor meneer Heijn, gewoon ons automatisch boodschappen sturen en de kosten automatisch van onze rekening afschrijven. Wie volgt.
Over het DSB Bank debacle heeft de aangestelde onderzoekscommissie Scheltema het rapport in concept klaar. Het vreemde is dat het vandaag eerst, ondermeer met Noud Wellink (directeur van De Nederlandse Bank) wordt doorgenomen, alvorens het openbaar wordt gemaakt. Keurt de slager hier zijn eigen vlees? Doordat de onderzoeksresultaten niet gunstig voor de heer Wellink zijn uitgevallen zou censureren van het rapport, of erger nog, de doofpot, heel verleidelijk kunnen zijn.
Dit weekend was het Paul de leeuw weer gelukt om een uitzonderlijk goed tv-programma te maken, waarin het Downsyndroom opnieuw centraal stond. Een uitgesproken topper was wel Roderick Prins. Overigens leek voor mij zijn enige handicap, zijn roepnaam Roderick te zijn. Maar goed, hij zal wel van bekakte huize zijn.
Roderick blijkt een verrassend creatief talent te zijn, getuige zijn prachtige gedicht: Mijn syndroom is Down. Het was zijn liefste wens dat dit gedicht werd voorgedragen door actrice Jette van der Meij. Kippenvel!!!
Graag had ik Rodericks gedicht hier afgedrukt, maar helaas kon ik het op internet niet vinden. Dan maar een eigen ervaring van weleer uit mijn kroondomein geplukt:
Ik ga maar vast.
Meer dan ooit bewees Van der Valk een ècht familierestaurant te zijn, toen mijn vrouw en ik bij hen een lunchje pakten. Een tiental tafeltjes verderop zag ik, over de volle breedte van het restaurant gegroepeerd, een busgezelschap mensen met het syndroom van Down, te genieten van een plezierig dagje uit.
Hun slaatje en een kuifhoge sorbet als toetje, hadden zij inmiddels achter de kiezen. Nu waren zij bezig met het schrijven van ansichtkaarten aan paps en mams van wie zij, ondanks dat bij hen wonen kennelijk onmogelijk is, ontzettend veel houden. Het was een feest om naar te kijken.
Op het moment van vertrek, verlieten zij heel gedisciplineerd de tafeltjes, om rij voor rij richting touringcar te vertrekken. Netjes sloot de ene rij bij de andere aan. Met veel genoegen keek ik naar dit vertederende schouwspel. Toen de laatste met Downsyndroom van tafel ging, kordaat als aller laatste in de rij aansloot, sprak hij met harde stem de voor mij onsterfelijke woorden: Nou, ik ga maar vast...
Wat een geweldig belevingswereld heeft deze goed gemutste dagrecreant. Zijn Ik ga maar vast is nooit meer uit mijn vocabulaire verdwenen. De keren dat ik als laatste of te laat vertrek, citeer ik steevast:
