1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Beter boos dan aan de grond. Het zou me echt een zorg zijn dat ijskonijn Mark Rutte zich in zijn kuif gepikt voelt, doordat EOs Netwerk zijn partijprogramma enigszins onrecht heeft aangedaan. De als voorbeeld gestelde bijstandsmoeder gaat er niet 1.200,= per jaar op achteruit, maar hooguit 520,= (?!). Dat is ruim 43,= per maand.
O, vrijgezellen Mark zal zich wel hebben vergist. Nee, goede vriend, het gaat niet over haar wekelijkse onkostendeclaratie. Het gaat gewoon over haar schamele inkomen waarvan ze moet leven! Waar zij, niet declarabel, van moet eten.
Kom op Rutte, geef toch ruiterlijk toe dat je meende dat het om een onkostendeclaratie ging. Je zal er even over worden uitgelachen, maar al snel zal bij het grote publiek de gedachte postvatten dat de VVD gelukkig toch niet zó asociaal zal zijn.
Kort geleden zat ik, een van die schaarse zomerse dagen, op een zonovergoten terras te genieten van een biertje. Op gehoorafstand zat een groepje mensen over de goede oude tijd te praten, over dingen die op dat moment ook in mijn herinnering naar boven werden gehaald. Aanleiding daartoe was een Solexclub, die voorbij was gekomen. Hoewel ik daarin hun gepasseerd genoegen niet kon delen, ik reed toen een bloedsnelle brommer met Sachsmotor, herkende ik wel weer iets van hun speelse tijdperk, dus voordat er brommer gereden mocht worden. Met één van die spelletjes was ik zelf ook erg fanatiek, het zogenaamde sigaretten- doosjes kaarten. Dat was dan wel nog in een tijd dat echt iedereen rookten. De mannen plain, de vrouwen met filter. Er was zelfs een sigaret met een gezondheidsclaim, Docter Duskin, of zo iets.
Wij kinderen hadden ook zo ons plezier van het roken. Door het sparen van de lege sigarettendoosjes. De voor- en achterkant knipten we door tweeën, zodat je 4 speelkaarten overhield. Het kaartspel was erg simpel. Om beurten draaide je een kaart, die op een stapel verdween.
Had je bijvoorbeeld een Chief Whip gedraaid en de volgende speler draaide ook een Chief Whip, was de hele stapel voor hem. Zo kon je stapels kaarten winnen. Extra plezier had je er van als er een exclusief merk, of een buitenlandse kaart bij zat. Die kans was redelijk groot, omdat alle vriendjes wel een oom of neef op een (Shell) olietanker had varen.
Het deed mij deugd dat, ver van mijn plaats delict van weleer dit boeiende spel nog eens verbaal over tafel ging. Busje schrap, pinkelen , alle Wii spelen pur sang passeerden de revue. Van mij hadden zij best nog wat langer op het terras mogen blijven zitten.
Later voor de buis werd ik opnieuw op die goeie ouwe tijd getrakteerd, nu door Barry Hay van de Golden Earing in zijn commercial voor Eye Wish Groeneveld. Daarin benadert hij de opticiën van achteren en knipt met zijn vingers, als begroeting, tegen zijn oor. Een gebaar waarmee ook werd geknikkerd of het bekende neusballetje mee werd weggeschoten.
Menig maal ben ik door het oorknippen tegen mijn oorlel geschoten. Goed bedoeld en puur als begroeting. Meer kinderleed is mij niet overkomen.
Het verbaasd mij dat tijdens de verkiezingsdebatten er geen enkele partij is geweest, die de iglo-tax ter sprake heeft gebracht. Kennelijk blijft deze vorm van woonbelasting ook de volgende regeringsperiode volledig buiten schot. Raar, want de hypotheekaftrek staat wel ter discussie en de huren lijken tot 2% per jaar te worden verhoogd.
Of zijn er misschien weinig of helemaal geen iglos in ons land? Maar dan nog, de werkelozen 55-plussers moeten waarschijnlijk tot hun 67e jaar aan het werk gaan. Werk wat er óók weinig of helemaal niet is.
Wordt 55+ toch ontzien, ja dan verdwijnt mijn argument voor iglo-tax, als sneeuw voor de zon.
Deel twee van het Euro Songfestival vond ik zeker van een hoog niveau. Bijna traditioneel heeft Nederland de finale niet gehaald. Eigenlijk vond ik Sha-la-lie vanavond wel het beste pauzenummer.
Hoewel de zomer nog moet beginnen, zitten we nu al opgescheept met het surrogaatprogramma van Pauw & Witteman: Knevel & Van den Brink. En dat valt niet mee, want eigenlijk is daarmee mijn natuurlijke P&W slaapsnoepie vervangen door een K&B placebo. Met zijn journalistieke achtergrond weet Tijs nog wel wat van het programma te maken. Maar Andries Knevel, oud-directeur van de Evangelische Omroep, hoort ècht niet thuis in dat praatprogramma.
Het programma mmmm-koffietijd is m wat mij betreft van harte gegund. Maar laat hem nou niet zijn gereformeerde vingertje s-avonds laat nog naar ons opheffen. Een moralist als hij, die ooit voor zijn roeping al zijn popmuziek heeft weggedaan, hoort dan al te slapen.
Vergeef mij mijn harde oordeel, maar ik vind het echt niet te pruimen als de praatgrage Knevel, een journalistiek bedoeld programma verstierd met onzinnige vragen. Voorbeeld? Gisteravond was één van de gasten de altijd smaakmakende Maarten van Rossem.
Net nadat Andries Knevel meldde een foto te tonen waarop Maarten samen zit met broer en zus, stelde hij de meest onnozele vraag: Wie is diegene in het midden?
Vanavond lekker een avondje verkiezingsdebatten. Naar zeggen komt het er nu echt op aan. Omwille van de populariteit zullen weer de nodige Oneliners worden gebezigd. Misschien met opnieuw een uitdrukking, zoals elkaars bordje leegeten uit de wielersport, gebezigd tijdens de analyse: De VVD wil de CDA verder leegeten.
Zal na vanavond de PVDA nog steeds tevreden zijn over het debatterende optreden van Job Cohen en blijft het CDA geloof in het leiderschap van Jan Peter Balkenende ongeschonden overeind?
s Hagenees begreep ik er niets van: de 3e pinksterdag. Heel lang wist ik niet eens wat Pinksteren anders voorstelde dan twee vrije dagen. Uiteindelijk heb ik mijzelf hierin enigszins bijgeschoold, zodat ik weet dat Pinksteren met het neerdalen van de Heilige Geest heeft te maken. Iets wat door de Christenen al eeuwen wordt gevierd en wij niet kerkelijken hebben met veel plezier solidair dit feest altijd meegevierd. Maar geen drie dagen, zoals dat traditioneel in de Zaanstreek het geval is. Daar hebben zij dan weer hun goeie reden voor. De Zaankanters hadden het 1e en 2e pinksterdag 1574 namelijk veel te druk met het in de pan hakken van de Spanjaarden. Daarom koppelden zij aan hun overwinningsfeest, net na Pinksteren, die 3e pinksterdag. Jammer dat zij daarin niet heel Nederland hebben meegekregen, maar dit ter zijde.
De 3e pinksterdag 2010 wilde ik toch ook enigszins die feestvreugde delen. Voor een enthousiast wandelaar is het dan bijna een vanzelfsprekendheid om dit met de 3e Pinksterdagwandeltocht te doen, uiteindelijk was het prachtig zonnig weer, dus op naar Zaandam-Kogerveld. De start was, hoe kan het ook anders, vanuit een kerk.
De toch was door prachtige natuurgebieden. Alleen ging ik na ruim twee uurtjes lopen mij toch zorgen maken over de lengte van de tocht. Want nog steeds werd er verder van Zaandam weggelopen, richting Purmerend. Bij het nader bestuderen van mn routebeschrijving zag ik dat de tocht niet verder was uitgeschreven, dan tot aan een restaurant in Purmerend. Had ik dan het tweede A-viertje, met de resterende beschrijvingen, niet meegenomen? Uitgaande van mijn stevige wandelpas zou ik inmiddels rond de 18 kilometer gelopen hebben, toen ik andere wandelaars inhaalde, liet ik mij door hen bijpraten. Al snel was mij duidelijk dat ik de volledige route wel in handen had en dat de finish in Purmerend was.
Nee dit is per traditie een lijnwandeling, kreeg ik nog als verklarende tekst. Hoe moest ik nou weten dat deze wandeltocht, bij uitzondering, niet eindigde waar hij begon? Ook aan de finish, onder genot van een drankje, wist ik geen medestanders te vinden. Naar het scheen had ik hèt moeten weten, alsof het een bekende passage uit de Bijbel betrof en ik de Ongelovige Thomas was. Hoewel ik, dan wel voorbereid, volgend jaar deze tocht weer denk te lopen, wees de kerk ook deze keer mij niet de juiste weg.
Nu deed ik toch zelf, waar ik zon vreselijke bloedhekel aan heb, met de nodige herrie op zondag klussen. Maar ja, soms breekt nood wetten. En zon nood hadden we. Zaterdag werden de houtdelen van mijn huis door prachtige kunststofdelen vervangen. Een, niet door mij uitgevoerde klus, die inclusief opbouw voor twee man een dag werk zou zijn. Ware het niet dat demonteren van het zonnescherm, door de vastgeroeste bouten, niet zomaar wilde lukken. Een uitloop die de werkdag zou overschrijden.
Er niet helemaal zeker van, dat in de komende dagen de buienradar weer actief zou zijn, stemden wij er in toe, dat het werk zondagmorgen afgemaakt zou worden. Weg Zondagsrust, waar ik zoals gezegd, niet van gecharmeerd ben. Misschien heeft het ook wel met mijn genoeglijke woonomgeving te maken, met de tuin aan het water gesitueerd. Dat maakt van onze woning een camping aan huis. En daar wil je in alle rust van kunnen genieten.
Inmiddels is het tweede pinksterdag, zit ik met mn laptop aan het water te bloggen en is gelukkig alle rust teruggekeerd. De kakofonie van futen, eenden, meerkoeten, allerhande vogels en volière buurvogels niet meegerekend.