Mijn voetenleed is nog niet ten einde. De omgeruilde wandelschoenen van een topmerk voor de populaire ‘vierdaagse schoenen’ van New Balance geven nog even niet de verademing waarop ik had gehoopt. Het lijkt mij dat mijn opgelopen voetblessure na een weekje rust nog niet geheel is hersteld.

Maar ja, als een renpaard in zijn startbox stond ik gisteren weer te popelen om 22 kilometer vanuit Castricum te gaan lopen. En toen maar een klein stukje blauwe lucht door de wolken heen viel waar te nemen trok ik, ondanks de weersvoorspelling, m’n nieuwe NB’s aan. Het weer leek mee te gaan vallen.

Zo was het ook, tenminste de eerste twee uur. De motregen diende, bijna tegelijk met schrijnende pijn aan mijn rechtervoet, zich aan. Gelukkig liep ik op dat moment door het bosrijke gedeelte van de tocht, zodat de bakken indirect op mij vielen. Niet de regen maar de schrijnende pijn verstierde een beetje deze ontzettend mooie wandeltocht.

Eenmaal terug in het dorpshuis had ik toch wel een ontzettend voldaan gevoel en bij de eerste goudgele rakker was het leed al nagenoeg geleden. Maandag weer effe gauw met mijn voetmecanicien in contact, in het vertrouwen dat ik tijdens mijn Portugese wandeltochten weer met volle teugen, vooral pijnloos, kan genieten.

In ieder geval genoot ik, na mijn barre tocht, van mijn biertje. Maar eigenlijk ook van de omgeving. Allereerst van de vier wandelverenigingsleden, die met de bus (waarschijnlijk vanuit Utrecht) naar hier zijn gekomen. Onderweg werd ik door hen in hun speedmars al eens gepasseerd, waarna zij kennelijk toch ergens een stop hadden gemaakt. Want uiteindelijk ben ik ze een halfuurtje voorgebleven. Maar goed, ze zaten nu bij een bokbiertje hun tocht te evalueren. “Ik ga in ons clubblad een nieuwe rubriek starten, waarin ik over onze tochten ga schrijven”, zei één van hen, de clubbladredacteur naar ik begreep. Dat zal hij nog niet zo lang zijn, want ik kan mij niet voorstellen dat je als wandelredacteur nu pas op het idee komt om over de bezigheden binnen de club te gaan schrijven. Maar ach, beter laat dan nooit. Hij liet zich in ieder geval door zijn medelopers goed voeden met stuf, waar hij achter zijn toetsenbord iets mee kan. Daarbij komt dat hij zijn wandelrubriek een wetenswaardig tintje mee wil geven, getuige het feit dat hij zijn tafelgenoten de tocht van een rapportcijfer liet voorzien. Zij kwamen op 2 zevens en 2 achten, waarbij werd aangemerkt dat de regen een negatieve invloed op hun waardering had. Ik kon mij, natuurlijk in stilte, vinden in die redenering. Kort daarna vertrok de bus, zodat ik mij op andere zaken kon concentreren. En die waren er….

Aan de andere kant van de bar was er een soort uitgeefluik, waar regelmatig wandelaars voor stonden om iets te bestellen, waarbij de groetensoep erg populair was. In het zaaltje achter, buiten mijn beeld, werd dit gezamenlijk geconsumeerd. Er bleef voldoende te kijken over, want binnen de commerciële ruimte van het dorpshuis waren maar liefst 7 vrijwilligers druk aan het werk, ondanks dat dit niet helemaal synchroon liep met de drukte. Het was vermakelijk te zien hoe deze 65++’s in alle vrolijkheid zich van hun taak kweten. Het kwam over als een goed geoliede horecaonderneming. Niet één keer heb ik, “M’n collega komt zo bij u,” gehoord. En iedereen was voor elke functie direct inzetbaar. Maar dan toch viel mij iets op wat mij enigszins te denken gaf. Ik nam nog maar een biertje om daarover meer te kunnen ontdekken.

Er moet iets met die 65++ mensen aan de hand zijn, of moeten zij in ieder geval een bijzonder verleden hebben. Naar het lijkt een crimineel verleden. Ik ging mij afvragen in wat voor een dorpshuis ik was terechtgekomen. Zou het iets met de reclassering te maken hebben?!, fantaseerde ik er op los. Was ik er getuige van hoe oudere delinquenten hun taakstraf ondergingen?! Het kon bijna niet anders, want vanaf het uitgifteluik gezien zat er een 65+++mevrouw, met pen en papier voor zich, verdekt opgesteld. Steeds als er een bestelling werd opgenomen, liep een van de bediendes naar haar toe, om de bestelling nog eens te herhalen. In de bekende streepjestaal, vier recht en één er schuin doorheen, werd alles nauwgezet genoteerd. Mij was het wel duidelijk, dit bedienend personeel kan heel goed wedijveren met menig professionele horecaan. Maar ja, je moet ze wel kort houden.

14-10-2012, 12:59 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Over het algemeen doe ik niet lang over het kopen van schoenen. Ze zijn leuk en ze passen, zijn daarbij de belangrijkste overwegingen. Bij het kopen van wandelschoenen is dat wel even wat anders. Dan moet je namelijk ter plekke beoordelen of die schoenen je wel lekker zitten. Op dát moment, maar ook na 10, 20 en 25 kilometer. Dat vraagt om opperste concentratie en om na te denken, bij elke proefstap die je doet. Geloof me, zeker met mijn moeilijke voeten met hoge wreven, valt dat als den donder niet mee.

Bij die inkoopcessie heb ik dan altijd én m’n oude schoenen én m’n podotherapeutische binnenzooltjes bij me. Zo ook met de aankoop van mijn nieuwste wandelmaatjes. De deskundige verkoopster nam alle tijd voor mij, nou ja voor mijn voeten dan. Meerdere typen en merken werden mij ondergebonden, waarna ik een rondje door de zaak liep. Stapje voor stapje moest ik dan zo tot een aankoopbesluit komen.

Dit keer viel mijn keuze op schoenen van een topmerk (since 1921) met een minder soepele zool. Mijn keuze werd mede beïnvloed doordat de podologe had geconstateerd dat ik rechts m’n voet niet helemaal afwikkelde. Een beweging die noodzakelijk schijnt te zijn, om op langere trajecten lekker door te kunnen blijven stappen. En juist door de bouw van deze schoenen werd je met afwikkelen geholpen. Een semi-automaat onder de schoenen dus.

Niet dat ze direct optimaal zaten, leken ze wel lekker te lopen. “Tja, dat is even wennen, vooral omdat de zool stugger is.” Dat klonk heel aannemelijk, te meer doordat ik mijn dienstplichtige legerkistjes in 1967 ook eerst in heb moeten lopen, die nadien soepel genoeg waren om voor de vijand eventueel heel hard weg te kunnen lopen. Daardoor ging ik voor deze duurdere schoenen.

De voorspelling van de wandelschoenenmevrouw, dat ik zonder inlopen, makkelijk een wandeltocht van 20 kilometer zou kunnen lopen, kwam helaas niet uit. Sterker nog, mijn voeten begonnen na zo’n 10 kilometer al behoorlijk op te spelen. Daarbij had ik ook nog eens het geluk dat onze op papier gekochte wandeltocht van geen meter klopte, zodat wij noodzakelijkerwijs uiteindelijk ongeveer 30 kilometer liepen. Pijnlijk, maar lekker uitgelopen, naar ik hoopte. Mooi, uhhh pijnlijk, niet.

Ook de volgende en de volgende wandeltocht liep ik met pijnlijke poten, waarna ik mijn podologe als joker inzette. En, ondanks dat vooral mijn rechter zooltje iets werd aangepast, mocht het niet baten. Zelfs een avondwandeling van 10 kilometer in de stromende regen, zette de schoenen niet naar mijn voeten. Ik ging een beetje geloven in de strijd die de Japanse soldaten net voor de Tweede Wereldoorlog hadden te leveren. Zij hadden namelijk in vredestijd letterlijk lood in hun schoenen, waarmee zij heel veel kilometers hebben gelopen. Omwille van de uitgewerkte strategie, dat zij tijdens het oorlogsgeweld veel harder zouden lopen.

Mijn jaarlijkse Dam tot Dam van 26 kilometer stond voor de deur. Ik had al 170 kilometer met mijn lood in de schoenen gelopen. Stapje voor stapje voelde ik de pijn, zodat ik mijn podologe nogmaals als een soort mecanicien had ingeschakeld. Opnieuw een kleine aanpassing. Stap na stap heb ik dat gevoeld, het hele verrekte traject lang.

Gek genoeg recupereerde ik dan wel weer heel snel en was ik mijn voetenleed weer snel vergeten. Daardoor bleef ik vertrouwen houden in dit topmerk wandelschoen. Nou ja, vertrouwen…. De inmiddels ingeseinde schoenenimporteur was er van overtuigd dat het niet aan de schoen lag, maar ook de podologe kon verder voor mij niets meer doen. Daar sta je dan…., want lopen doet pijn. Eigenlijk deed het een beetje denken aan de begintijd van de computer. Waar jij dacht dat een probleem aan de computer lag, bleek het softwarematig te zijn en anders om. Ook hier viel niemand aan te spreken.

Opnieuw zocht ik mijn heil in de wandelschoenenwinkel, waar inmiddels twee dames zich mijn wandelleed hadden aangetrokken. Een nieuwe try-out, nu met extra dempende zooltjes, volgde. De thuistocht van 25 kilometer kon ik gelukkig tijdig naar 15 kilometer inkorten, want mijn voeten brandden de schoenen uit.

Met dit trieste bericht kwam ik terug bij mijn meelevende schoenenleverancier. Zij vonden het heel begrijpelijk dat ik na 232 pijnlijke kilometer de handdoek in de ring, ofwel de schoenen in de hoek, gooide. Maar ja, dan moet je tot een voor beide partijen aanvaardbare afwikkeling (dit keer niet de beweging van mijn voeten) komen.

Het voorstel van de winkelier was redelijk, waarbij ik niet uitsluit dat het vooruitzicht van een pijnloze wandeltocht hierin mij handtam, uhhh: voettam, heeft gemaakt. De schoenen gaan ter beoordeling terug naar de fabriek en ik heb opnieuw voor het mijn vertrouwde merk New Balance, type Wandelvierdaagse Nijmegen, gekozen. Mijn merkentrouw had gewoon met mijn huwelijkstrouw moeten overeenkomen. Zaterdag zullen mijn NB’s mij 25 wandelkilometers lang moeten plezieren.

10-10-2012, 22:51 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)