Nadat ik 10 september mijn trieste bericht
had geblogd, dacht ik verder geen aanleiding, inspiratie of lust te hebben om
mijn Knetter nog voort te zetten. Maar ja, Knetter ben ik ooit
gestart om dagelijks één gedachte prijs te geven. En gedachten zijn er,
vreselijk veel gedachten. In mijn hoofd weggepletterd als de kleren in de
linnenkast van een studentenhuis. Het moet hoog nodig geordend worden.
Hoewel ik daar nog helemaal niet mee
bezig was, kwam er dat lieve, aansporende berichtje van Willeke op mijn laatste
blog binnen. Het was te veel eer, maar tegelijk het laatste duwtje. Ik ga het
weer oppakken. Met van alles en nog wat als onderwerp, maar zeker ook nog over
mijn Truus. Want, over haar ben ik nog niet uitgeschreven. De laatste maanden
schreef ik, in samenspraak met haar, heel wat blogs over haar ziekte. Omzichtig
geformuleerde verhalen, bekeken door een roze bril. Goed verstaanders lazen
tussen de regels door veel meer dan Truus, door haar optimisme deed.
Daarover wil ik nog het nodige van mij afschrijven. Maar ook over haar
bijzondere afscheidsviering en de invloed van de virtuele wereld, die de laatste
maanden via internet voor Truus was opgebouwd. Nou nog kijken of ik die plannen
kan waarmaken.
Nu ik alleen thuis ben,
klinken de toetsen op mijn toetsenbord wel heel erg hard. Keihard, zoals het
leven nu lijkt te zijn. Het besef van weduwnaar zijn groeit met de dag. De
gedachte dat het nu ook voor mij geen enkele zin meer heeft, heb ik inmiddels
verworpen. Truus heeft mij toch niet voor niets op hoog niveau in het (ons)
huishouden geschoold. Steeds meer plannen komen er in mij op. Allereerst pak ik
het sporten en wandelen weer op, wat de laatste weken door de intensieve zorg
voor Truus er niet meer van kwam. Woensdag daarin al een try-outje gedaan met
een 15 kilometertocht in Stede Broec. Na 10 kilometer voelde ik wel dat de
vanzelfsprekendheid van afstandswandelen mijn kuiten had verlaten. Het zal
daardoor nog een hele dobber worden, om zaterdag 26 km. van Dam tot Dam
(Amsterdam/Zaandam) te lopen. Ik zal effe door de pijn heen moeten, doorzetten
en het beschouwen als de start van de tweede episode in mijn
leven.
Ik heb nog wel even te
recupereren. Naar mate de ziekte van Truus meer bezit van haar nam, haar aan het
slopen was, werd de zorg voor haar intensiever. Waarbij ik door een geweldige
huisarts en de meiden van de Zorg (Evean) fantastisch werd bijgestaan. Tot aan
haar allerlaatste nacht heeft Truus s nachts niemand van de zorg in huis willen
hebben, terwijl haar hulpbehoefte steeds groter werd. Soms tot vijf keer in een
nacht hielp ik haar met wat drinken, een plasje doen of even haar kussens
herschikken. De laatste week per oproep dan toch door de Nachtzorg
bijgestaan.
Na mijn meissies overlijden
voelde ik pas wat voor een wissel dat op mij had getrokken. De eerste nachten
viel de slaap niet te vatten, wat van lieverlee wat beter werd. Maar, heel gek,
had ik tot gisternacht nog steeds dat ik om 4:00 uur klaar wakker was. Het
tijdstip dat Truus mij s nachts veelal nodig had. Er even uit dan maar, om rond
6:00 uur een restslaapje te pakken. Vannacht werd mij een rustperiode van 0:00
tot 8:00 uur gegund. Weliswaar met een wees-nou-eens-een-vent-pilletje,
(Oxazepam). Nog even en dan kan ik weer zonder.
|