|
Behept met een historisch vooroordeel stond
ik op een ongepijld moment voor een dilemma. Moest ik mijn wandeling
naar links of juist naar rechts voortzetten. Ik twijfelde. Lang genoeg om
ingehaald te worden door de wandelaarster die ik even daarvoor in stevige pas
passeerde. Je moet hier naar rechts
Ik bleef twijfelen, omdat ik
nou eenmaal van die generatie ben die kaartlezen niet graag aan een vrouw
overlaat. Echt, je moet naar rechts, werd ik opnieuw aangespoord. Dit
keer kwam het zo overtuigend over, dat ik toch maar een aantal passen naar
rechts maakte. Mijn gids van één moment volgde mijn tred. Weet je
het zeker?, zocht ik naar meer bevestiging. Ja, heel zeker, ik heb in
deze omgeving gewoond. Gek genoeg kwamen de twijfels weer bij mij boven.
Het is uiteindelijk het advies van een vrouw. Ik had er echt een second
opinion voor nodig. Een mannelijke fietser bracht mij uitkomst. Meneer, is
dit de Schaapjesdijk? De man hield in. Jazeker. En lopen
wij nu richting de Kalfjesbocht?, zocht ik nog steeds naar de
vergissing is vrouwelijk. Ja, gewoon vijf minuten doorlopen, dan kom je
vanzelf op de Kalfjesbocht. Een onnodig luid gegniffel viel mij ten deel.
Deze boer had zichtbaar kiespijn.
Ik versnelde mijn pas, stilletjes met de
gedachte dat ik zo mijn blunder verder kon ontlopen. En ondanks dat mijn tempo
terug was op inhaalniveau van daarvoor, had mijn gids ook haar pas
versneld, waardoor wij naast elkaar kwamen te lopen. Nu liep ik deze tocht van
15 kilometer omdat ik na een blessure niet te grote afstanden moest afleggen.
Voor mij was het maar de vraag of zelfs die 15 kilometer mij niet zouden
opbreken. Dan is het toch maar goed dat je niet alleen loopt, waar normaal toch
echt mijn voorkeur naar uit gaat. Ik ging mij netjes aan de tred van mijn
medeloopster houden. Dan blijft een praatje natuurlijk niet uit.
Het werd eigenlijk verder een heel gezellige
wandeling, waarbij wij elkaar iets over ons zelf vertelden. Die mevrouw, Wilma
vanaf dat moment, bleek in het recente verleden een kilometervreetster te zijn.
Had meerdere malen de 4daagse van Nijmegen gelopen. Nu wel met gepaste
bescheidenheid hoorde ik haar wandelbelevenissen aan, zoekende naar het moment
dat ik het over een andere boeg kon gooien. Mijn wandelervaring zou verder niet
kunnen imponeren.
Via professie kwam ik toch daar waar
ik de kilometervreetster meende te kunnen overtreffen. Tja, mannen tegen de
vrouwen blijft toch een belangrijke missie in het leven. Stap voor stap
bracht ik het gesprek richting mijn schrijven en mijn eigen Kroondomein.com. Ook
nu wist Wilma weer opvallend goed aan te haken, want zij schreef ook.
Ppfff.
Dan toch maar toegegeven, het was een
ontzettend leuke en boeiende wandeling geworden. Enthousiast door haar verhalen
bood ik haar spontaan aan, om haar leuke stukjes via mijn site te publiceren. En
dat imponeerde wel. Kortom, Wilma schrijft inmiddels onder Wilmas Woordenspel,
onder de rubriek publiek domein leuke anekdotes op mijn kroondomein.
Ik heb haar er zelfs toe weten te verleiden om haar boeiende beroepservaring
onder Warboel in bloggertje te publiceren.
Vandaag was het weer een goed moment om
samen Wilmas Woordenspel en Warboel bij te praten.
Natuurlijk al wandelend, dit keer door de duinen van Schoorl. Daar waar ik
meende mijn tempo op haar af te moeten stemmen, werd dit andersom. Het werd puur
aanklampen. Maar ja, het zand was mul en nu wist ik goed de weg.
n.b. Lees Wilma's Woordenspel in mijn
Kroondomein:
www.kroondomein.com/kroonophetwerk/WilmasWoordenspel.html
|
