1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Van kinds af aan heeft brood bij ons thuis
altijd een betekenisvolle rol gehad. Bij ons kwam absoluut het voorverpakte
brood van Hus niet op tafel. De keren dat ik TipTop, want zo heette het, bij
mijn vriendje at, hoopte ik maar dat het niet vers uit de verpakking kwam. Want
dan was het, sorry Chris, nog enigszins te eten. In huize Kroon werd TipTop als
klapkauwgom bestempeld. Ons brood, dubbelhardgebakken melkplaat, kwam van de
warme bakker.
Omdat de warme bakker de laatste jaren niet
meer in onze directe omgeving te vinden is, zijn wij veroordeeld tot het
(afbak)brood van de supermarkt. Het enige wat wij dan bij onze super (C 1000) op
30 meter afstand van ons huis kochten, omdat het van Albert Heijn absoluut niet
was te pruimen.
Tot voor kort. Albert Heijn introduceerde
een stevig donker meergranen brood. Werkelijk om van te smullen. Geen moment
mijmerde ik nog naar die goeie ouwe tijd van de warme bakker. Waarna opnieuw het noodlot toe sloeg. Nou ja,
relatief gesproken natuurlijk. Het stevig donker meegranen brood lag niet meer
in de broodmanden. Oké, dan maar één keertje die pech, om de volgende
supershop weer het lekkerste brood te scoren.
Opnieuw helaas. De afbakjuffrouw zag dat ik
zoekende was, dus heel klantgericht sprak zij mij aan. Kan ik u helpen
meneer? Uhh, ik zoek dat lekker donkere bruin. De vorige keer kon ik het ook
al niet vinden. Klopt meneer, er is iets met het deeg aan de hand, waardoor
het brood niet lekker afbakt. Dat is inmiddels ruim een week zo. Dat vind ik
knap vervelend, want eigenlijk vind ik de rest van jullie brood niet te eten.
Tja, sorry meneer, we hebben veel mensen die erg teleurgesteld zijn. Wij hopen
ook dat het probleem nu snel is opgelost. Dit brood, het was lichter bruin,
is ook lekker hoor meneer. Als u wilt zal ik het even voor u snijden. Oké,
doe er dan maar twee, respondeerde ik licht gelaten.
De afbakjuf wist met haar napraatje
( After Sale noemen ze dat marketing technisch) mijn teleurstelling
goed weg te poetsen. Té goed misschien, want achteraf bleek dat ik die twee
broden ter waarde van 4,18 niet had ingescand, wat tijdens de
steekproefcontrole op het afrekenplein bleek. Apart van een ieder die
klaarblijkelijk geen fouten hadden gemaakt, werd nu mijn gehele boodschappenkar
opnieuw gescand. Met extra aandacht, ook van mijn collega-inkopers mocht ik
de verschuldigde 39,96 van bon 99269404 bij de controlepost afrekenen. Met de
wetenschap dat, door deze lullige fout, ik de eerst aankomende keer weer een
algehele controle mag verwachten.
Het onaangename shoppinggevoel, voor een
tweede keer mijn favoriete brood niet aan te treffen, wist de afbakjuffrouw
handig bij mij weg te halen, maar kreeg ik op het afrekenplein dubbel en dwars
terug. Oké, ik was iets vergeten, maar werd afgeleid. Albert Heijn bleef een
week lang in gebreken. Desalniettemin mocht ik op het strafbankje plaatsnemen.
Weet je wat familie grootgrutter, als jullie
niet bij machte zijn om leveringproblemen snel op te lossen, zoals dit keer met
het stevig donker meegranen brood, schrijf dat dan duidelijk neer op een
mededelingenbord. Voorkom daarmee dat ik door een allervriendelijkste
afbakjuffrouw wordt afgeleid. (Komt waarschijnlijk ook doordat ik thuis heel wat
zorgen heb, wat u niet kunt weten natuurlijk. Maar ik zal daar binnen uw
klantenkring de enige niet in zijn.)
Om mij volledig op het werk, wat
eigenlijk de caissière had moeten doen, te kunnen concentreren, is het misschien
beter dat uw personeel mij niet meer ongevraagd aanspreekt. Wat mij betreft mag
dat best kenbaar worden gemaakt op de AH-boodschappenkar. Niet
met:
Maar met: Niet spreken met de
inkoper.
O ja, door een vergissing zat ik op het
strafbankje. Wat mij betreft mag Albert Heijn nu er op plaatsnemen. Want,
ondanks dat de filiaalhouder (winkelnr. 1315641) heeft toegezegd dat er ook weer
Amstelvaatjes voor de Beertender komen (Ik heb die vraag al meer
gekregen), is dit er nooit van gekomen; Is de stuifvrije kattenbakvulling
meestal uitverkocht; Heb ik meerdere malen een rotte sinaasappel in het netje
aangetroffen en heb ik 2x een liter Boerenland melk geschift weg kunnen gooien,
terwijl de uiterste datum nog niet was verstreken.
Nee, coulant als ik ben, heb ik
daar nooit een punt van gemaakt. Nu Albert Heijn nog.
Tuurlijk, de humor ligt
op straat. Maar daarvan zit er toch ook heel wat in het koppie van Truus. Het is
heel knap hoe zij onze verdrietige momenten weet weg te
grappen.
Zonder dat wij het wisten of het ons
realiseerden, was Truus al erg ziek toen Jan, Tiny en Elly, onze neef en nichten
uit Zuid-Afrika, na 35 jaar half maart bij ons op de stoep stonden. Bikkel als
ze is, heeft zij de overzeese familie heel gastvrij ontvangen, waarmee ze
verbloemde hoe beroerd zij zich toen al voelde. Ook deed ze heel normaal aan de
leuke uitstapjes mee. Hoewel ., dat kon zij nou niet helemaal beheersen. Juist
in die periode ging het ziek zijn zich echt manifesteren. Want, alles wat ze die
dagen dronk of at, hoopte zich als een brok op, om er even later spontaan weer
uit te komen. Truus had het eerste doktersbezoek hiervoor al achter de rug en
wij dachten dat het iets met een ontsteking had te maken, zoals ze dat twee
maanden daarvoor aan haar polsen heeft gehad.
Bizar toch eigenlijk dat Zuid
Afrika de eerste ellende van Truus heeft meegemaakt. Met een beetje
inlevingsvermogen kan je begrijpen hoe machteloos zij zich voelen, doordat ze
niet effe gauw op ziekenbezoek kunnen komen. Iets waar mijn zus, met
slechts 200 kilometer afstand ook al mee heeft te kampen.
Dat gevoel is bij ons nu ook sterk
opgekomen. Want, wat zouden wij graag Elly vandaag met een bezoekje op haar
verjaardag willen verrassen. Was het maar de Bloemfonteinstraat in Den Haag
(90,3 km), dan stonden we al op de stoep. Helaas, het is 14.575 kilometer
verderop.
Ik hoor het mijn moeder nog zeggen, als ze
een bakkie deed met haar vriendinnen: Dan werk ik het hele huis door.
Nooit kunnen denken dat ik ook nog eens het hele huis door zou
werken. Dat doe ik nu elke maandag. Stofzuigen vind ik het leukst in de
keuken, waar het gemorste kattenvoer de buis doorratelt en in de badkamer, nog
leuker, geeft het een geweldige rikketikketikketik van grind, wat de katten de
bak uit hebben gezwiept. De, te weinig tegenkomende plukjes stof, zuigen ook
altijd zo dankbaar op.
Om meer plezier van het stoffen te hebben
ben ik geneigd om maar eens een weekje over te slaan. Om dan een lekker grijs
geworden dressoir met een soort plumeau te lijf te gaan. Dat is mij door Truus
echter ten strengste verboden. Zeker een keer per week dien ik het huis door te
werken, waarbij ik de geringe vrijheid heb om eens te switchen naar de dinsdag.
Omwille van de discipline maak ik maar geen gebruik van deze
vrijheid.
Voor ik
de stofzuiger de banken en bedden onder jaag, heb ik dat al met de plumeau
voorgewerkt. Met het uitslaan van die stofvreter, waarbij het stof om je oren
vliegt, heb ik enigszins eer van mijn werk. Maar, ik vind het zo jammer dat het
stof ter plekke niet goed valt te aanschouwen.
Wist te aanschouwen,
want ik heb er wat op gevonden. Alvorens de plumeau zijn weg onder bank of bed
vindt, schijn ik met de oplaadbare zaklamp richting het werkgebied. Door zo over
de vloer te schijnen worden de stofdeeltjes in de lichtbundel zichtbaar,
waardoor ik met veel meer plezier het stof de plumeau in strijk. Wat een
uitvinding! Dit is toch een doorbraak in de wereld van het stof?! Dat de dames
die, historisch gesproken, veel langer door het stof zijn gegaan, hier nooit op
zijn gekomen. Zal ik dan maar patent vragen op mijn
lichtstoffen?!
De aanblik s ochtends van een lichtbundel
door ons huis, zal voor onze omgeving even wennen zijn. Voor de zekerheid heb ik
de buren over mijn lichtstoffen geïnformeerd, zodat ik niet het risico loop dat
er politie voor mijn deur staat, in de veronderstelling dat er duistere figuren
achter het licht te vinden zijn.
Maar alsjeblieft buurtjes, zie je ´s avonds
lichtstralen door ons huis gaan, geloof dan niet dat ik aan het stoffen ben en
bel dan wel zo spoedig mogelijk
112.
