1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Je kunt geen blad openslaan of er rolt weer een diversiteit aan busreizen uit. Van zonvakanties tot stedentrips en alles heel erg vriendelijk geprijsd. Je hoeft daar zelfs geen verkoopdemonstratie van veel te dure dekens voor bij te wonen. Hoe kunnen ze het doen voor die prijs?!
Eén keer heb ik deels zon stedentrip per touringcar meegemaakt, wat mij ook ten dele goed is bevallen. Ik verklaar mij nader. Heel lang geleden werkte ik voor zowel het Rotterdamsch Nieuwsblad als voor dagblad Het Vrije Volk. Naar opvatting van mijn toenmalige baas had ik een uitzonderlijke prestatie geleverd, die hij extra maar vooral ludiek, wilde belonen. Bonussen bestonden toen nog niet. Omdat in die tijd het heel normaal was dat de krant voor hun lezers reizen organiseerde, werd bedacht dat ik met mijn vrouw maar drie dagen naar Parijs moest gaan, volledig op kosten van de krant.
Parijs, weliswaar toen al een aantal keren geweest, trok ons wel. Alleen zon lezersreis met de bus, zagen wij niet zitten. Na wat gesteggel kreeg ik toestemming om met mijn leaseauto, van de zaak, te gaan.
Toen wij in de loop van de middag in het luxueuze hotel net buiten Parijs aankwamen, was het busgezelschap er nog niet. Dat kwam, naar mij later bleek, niet doordat zon bus veel minder snel rijdt, maar doordat zij eerst heel Zuid-Holland doorreden om mensen bij opstapplaatsen op te pikken.
Los van ons toekomstig gezelschap konden wij bij het hotel al inchecken. Aan de balie en later aan de bar werden wij met alle egards behandeld. Een zoveel-sterren hotel waardig. Rond etenstijd kwam dan toch het krantengezelschap aan. Er werd snel collectief ingecheckt, om een uurtje later met de bus een rondrit door Parijs te maken. Reisleider Hans wist dat wij bij de groep zouden aansluiten. Waarom wij met eigen vervoer waren was hem niet duidelijk. Ondanks dat hij hier voorzichtig naar bleef vissen, hebben wij dit niet onthuld, wat ook weer onze VIP behandeling ten goede kwam. Want, kennelijk was hij van mening, dat we voor de krant de kwaliteit van de reis moesten checken.
Met dat wij voor de eerste maal de bus instapte, greep Hans naar de microfoon en stelde ons aan het gezelschap voor. Zij zullen een aantal van onze excursies meemaken, geeft daarom de heer en mevrouw Kroon een hartelijk applaus!. Wat gênant, maar het gezelschap was ons goed gezind.
Parijs bij nacht, een boottocht op de Seine, sightseeing en de Moulin Rouge, we hebben het allemaal met het gezelschap meegemaakt. Ook die ene maaltijd, alvorens de nachtclub te bezoeken. Dat was dan echt zon busgezelschappenhap in een apart zaaltje, waarop menig busvakantieganger zijn of haar mening over eten in het buitenland heeft gevormd. De bediening was volledig in stijl van het schnitzeltje, dorperwtjes, gebakken aardappeltjes en minicup ijs, met niet te zuipen koffie toe. Van het gezelschap geen wanklank. Kennelijk was het hen niet om het eten te doen, maar om een paar fantastische dagen Parijs, voor weinig.
De resterende tijd, buiten het gezelschap om, werden wij door een Franse vriendin vermaakt, inclusief de restaurantjes waar de beroemde Franse keuken werd waargemaakt.
Toch was het meisje teenager af, dat maakte haar vraag eigenlijk nog erger: Mam, hoe deden jullie dat dan? Wat? Nou, als je ergens onderweg wilde afspreken. Toen er nog geen mobieltjes waren Gewoon, we zorgden daar dan op tijd te zijn.Jeetje, wat lastig, zat je zeker een hele tijd op elkaar te wachten. Daar moet ik ècht niet aandenken. Welnee jôh, iedereen kwam gewoon op tijd.
Pffff?!
Deze dialoog gaf weer eens de tegenstrijdigheid van mijn leeftijdsgevoel en werkelijkheid aan. Die jonge vrouw is in het mobiele tijdperk opgegroeid. Zal ik er bij haar nog een schepje bovenop doen, dat er ook een tijd was dat de telefoon vast zat aan de muur en de hoorn je hooguit een halve meter de ruimte gaf.
Ik zal de gespaarde telefoonkaarten toch maar eens op marktplaats zetten?!
Ik wil mij niet bezondigen aan vooroordelen. Maar ja, ze moeten er niet om vragen. En dat deed Sjef Janssen uit Sittard. Met hem had ik de afspraak dat hij, zodra werkzaam in Noord Holland, hij bij mij zou langskomen, om wat praktische adviezen te komen geven.
Ik heb het over het premobiele en navigatieloze tijdperk. Ook al omdat de nummering in onze wijk erg gecompliceerd in elkaar zit, zou hij mij bellen op het moment dat hij ons winkelcentrum had gevonden. Ik zou er dan heenlopen om hem naar mijn huis te loodsen.
Na zn belletje liep ik de afgesproken richting uit. Zonder resultaat, kennelijk is Janssen bij het verkeerde winkelcentrum terechtgekomen. Dus terug naar huis, in afwachting van zijn volgende belletje. De herkansing volgde. Weer niet, terwijl hij dan zeker en vast bij ons winkelcentrum zou staan. Dan toch maar weer terug naar huis, in afwachting van de volgende call.
Dit keer won ik meer informatie van mijn (nog onbekende) bezoeker in. Sta je bij de ingang van het winkelcentrum? Niet?! Waar dan? Nou, daar waar ik de hele tijd al sta. Ik heb een blauwgrijze auto en sta zon beetje in het midden van de parkeerplaatsen.
Vreemd, waarom niet direct herkenbaar, bij de ingang van het winkelcentrum, vroeg ik bij de derde gang naar de parkeerplaatsen mij af. Natuurlijk keek ik nu wel heel minutieus de parkeerplaatsen af en ja hoor, daar ergens in het midden .
Het bleek inderdaad Stef Janssen uit Sittard te zijn. Typisch dat zon man zich zo verstopt, terwijl hij door mij gevonden wilde worden.
Dagje treinen, altijd leuk. Dit keer naar Arnhem. De terugweg ging bijna niet goed. Om acht uur in de avond zou onze trein gaan. Nog twintig minuten de tijd, dus gelegenheid om 2=1 zonnebrand bij Etos te kopen. De aardige juffrouw sloeg aan, fout, toch twee is twee. Juffrouw, het komt uit de actiemand van 2=1. Oh, sorry, Uhh, maar de korting moet er automatisch afgaan?! Hoe radeloos zij ons ook aankeek, wij wisten ook niet wat ze nu moest doen. Als we maar de helft van ons geld terugkrijgen. Alle begrip van de verkoopster èn van de twee verkoopsters, die er inmiddels bij waren gekomen. Eerst het bedrag even terugboeken, dan één fles opnieuw aanslaan, dan gewoon de tweede gratis. Een advies met een hoog filiaalchefgehalte, ondanks dat de drie dames geen van drieën die uitstraling hebben. De terugboeking was inmiddels gebeurd, maar het lukte nog steeds niet om tegen 2=1 af te rekenen. Voor ons een raadsel, dat niet simpel één fles langs de kassa kon. Ja weet u, het heeft met fout balansen te maken. Daardoor komen er verkeerde prijzen in het systeem. De ongevraagde uitleg begrepen wij helemaal niets van. Waarom geeft u niet gewoon de helft van het betaalde geld terug,? was nu onze inbreng, op logica gebaseerd. De dames bediscussieerden samen ons ei van Columbus.
Na wat gemor aan de kassa moest onze simplificatie toch als onmogelijk worden beschouwd. Het was inmiddels 19:53 uur, nog 7 minuten te gaan. De Etos Ladys hadden zelf inmiddels een boekhoudkundige truc bedacht, maar ook dat slimmigheidje werd door de kassa niet gepikt. Dames, onze trein gaat zo, betaal het hele bedrag maar aan ons terug en kijk later maar hoe u de flacons weer in de 2=1 mand terug kunt krijgen. Natuurlijk, sorry voor het ongemak. Toch werd met een laatste poging de flacons langs de scanner geschoven. Het resultaat was opnieuw niets meer dan Game Over" van een fruitkast. Onze betaling werd ongedaan gemaakt. Nog vijf minuten te gaan.
In versneld tempo kwamen wij langs de NS infobalie, waar een beambte ons min of meer op stond te wachten. Over drie minuten perron 7, wees hij ons desgevraagd de weg. De trein stond al klaar, hoewel, wel richting Doetinchem. Dan zal deze wel zo vetrekken, om plaats te maken voor onze trein. Niet geheel gerust met deze gedachte perron 7 verder opgelopen. Verrek, in de verte stond nog een trein. Die voor ons, met nog één minuut te gaan. Net aan wisten we m te halen.
Hopelijk zijn de dames van Etos niet te lang het spoor bijster geweest.
In mijn blog van 7 mei gaf ik al duidelijk te kennen dat ik bepaald geen fan ben van onze buurtsuper, nog geen 100 meter van ons huis. Sterker nog, ik neig er toe om hen via de rechter aan te klagen, om voor de onnodige Honig onthouding er fiks wat smartengeld uit te slepen. Het zou heel terecht zijn.
Vele maanden ben ik namelijk verstoken gebleven van één van mijn lievelingsgerechten, kapucijners. Deze onthouding had ik te danken aan het feit dat de Honig Kapucijners Mix niet meer te koop bleek te zijn. Als je de supermarktmedewerkers mocht geloven, was deze mix zelfs uit het assortiment gehaald. Kennelijk bij gebrek aan gebruikers.
Blijk ik ook hier weer een erg afwijkende smaak in mijn mond te hebben?! In huize Kroon werd node de kapucijners verbannen. Mogelijk enigszins onder mijn druk, vroeg mijn vrouw meerdere malen bij de supermarkt, of Honig toch weer de kapucijnermix terug in het assortiment heeft gebracht . Met veel gevoel voor impact, werd er door het personeel steeds teleurstellend op geantwoord.
Achteraf bleek het personeel helemaal niet meelevend te zijn geweest. Eerder vol desinteresse. Want, bij toeval viel het oog van mijn vrouw namelijk op de Honig Kapucijnersmix, weliswaar op een geheel andere plaats in de schappen. Vanavond heb ik dus weer van mijn favoriete gerecht kunnen genieten.
Heerlijk, maar achteraf wel met een nare bijsmaak. C1000 kan bij mij echt geen goed meer doen.
Verstand heb ik er niet van, maar toch vraag ik mij af waarom de Tweede Kamerverkiezingen alleen maar over geld gaan. Is het echt alleen maar de economie die telt?! Waarom moeten wij steeds meer verdienen en onze huizen steeds meer waard worden?!
Zeker vanaf Jan Modaal verdienen we toch genoeg?! Wij kunnen alles doen (en laten) wat we willen. Dan zou het toch vanzelfsprekend moeten zijn dat we, zij die niet rond kunnen komen, een handje komen helpen. Zo moet het mogelijk zijn om ook de zwakkeren in onze samenleving tot prestaties te stimuleren. Prestaties dan wel op hun eigen niveau, waarmee zij zelfvoldoening ontwikkelen.
Collectiviteit, Teambuilding, Saamhorigheid, dat is wat wij in ons land nodig hebben. Wat zou het als we het economisch dan wat minder doen? Wat zou het dat we daarmee onze topmanagers het land uitjagen?! Het is nog maar de vraag of dit al oude dreigement ook wordt waargemaakt. En dan nog, dan groeit onze sub-top door naar de top. Het lijkt me niet dat wij daar minder van worden.
Rupsje Nooit Genoeg moet in dit land geen voedingsbodem meer vinden. Dus onze huizen moeten ook maar niet meer, meer, meer waard worden. Huizen zijn om in te wonen, niet om als oppot spaarpot te dienen. Trouwens, wat heb je aan een (te) hoge waarde, waardoor huizen onverkoopbaar zijn geworden?! Worden onze huizen minder waard, zijn er ook meer (zoals de jeugdige starters) die een huis kunnen kopen. Een goed argument om, op termijn, de hypotheekrente voor een groot deel af te schaffen. Het lijkt mij goed dat daarvoor dan een instapsubsidie in de plaats komt.
Natuurlijk is het tegenargument van de waardevermindering dat velen met een te hoge hypotheek schuld blijven zitten, ten opzichte van de waarde van het huis. Ja, das waar. Helaas is hen te veel schuld door de strot geduwd, door de banken waar de overheid (wij dus) miljarden in heeft gepompt. Het is dan heel gerechtvaardigd dat diezelfde overheid ook helpt bij het probleem van de overfinanciering van huizen, van de minder draagkrachtigen. Te financieren uit datgene wat er wordt bespaard met beperking van de hypotheekaftrek.
Oké, mijn verhandeling is er een van de koude grond. Toch ben ik er zeker van dat het méér, méér, méér zijn grenzen kent en dat wij nu de douane daarvan heel dicht zijn genaderd. Het wordt tijd dat wij geestelijk onze grenzen gaan verleggen.
