Doordat er twee mensen waren ontslagen, bleven alleen Wim en ik over op de vierpersoonskamer van het MCA. Natuurlijk in afwachting van de volgende patiënten. Of worden zij in de geprivatiseerde zorg gasten genoemd?! Hoe dan ook, een oud vrouwtje werd begeleid door haar mooie dochter, onze kamer binnengeleid. Ons sobere uitzicht, waarbij wij opkeken naar alles wat bewoog, kreeg een meer dan aangename afwisseling. Het was zaak om hier omzichtig mee om te gaan, waarbij vaak je hoofd bewegen de beste tactiek bleek te zijn. Zo kreeg je die schone vertoning het meeste binnen je gezichtsveld.

Maar ja, zij was het niet die de kamer met ons ging delen, maar haar oude moeder. Wat hadden wij graag het oudje afscheid van haar dochter zien nemen. Eenmaal met z’n drietjes op kamer, kregen we wat meer gelegenheid om onze senior kamergenote beter in ons op te nemen. Het was een klein kakkineus vrouwtje, beetje Indisch typetje, dat met een hoog geaffecteerd stemmetje sprak. Haar peper en zoutkleurige haar, niet eens grijs laat staan spierwit, zat in een coupe zoals dat van een veertienjarig kostschoolmeisje zit. Zij liep in hele kleine, Japanse pasjes. “Waarom loopt u zo?” werd haar nog door een verpleegkundige gevraagd.“Nou gewoon kind, om vooruit te komen”, diende zij van een veelzeggend repliek.

Vooralsnog viel er moeilijk met haar in contact te komen. Haar bed stond naast die van Wim, met een gordijn als scheiding, alleen bedoeld voor de persoonlijke zorg door de verpleegkundigen. Toen zij zich eenmaal in bed had genesteld, trok zij de afscheiding met Wim voor de helft dicht, waardoor mijn maatje een deel van zijn uitzicht verloor. Stilzwijgend werd door de belanghebbenden het gordijn open en dicht getrokken. Iets wat één van de verpleegsters was opgevallen. “Zo mevrouw Jungerius, we laten nu het gordijn gewoon open, zodat uw buurman ook kan zien wie er binnen komen”. “En op de klok kan kijken”,vulde Wim nog dankbaar aan. “Ja, maar ik ben erg op m’n privacy. Waarom moet ik hier dan ook met twee mannen op een kamer liggen?” Op haar protest werd verder niet gereageerd. Nog een paar keer probeerde het dametje van het gordijn een soort ziekenhuisschutting te maken, maar nadat zij daarvoor nog een keertje vermanend was toegesproken, legde zij zich bij haar ongewenste situatie neer.

Wim, een geboren gastheer waarmee hij in zijn restaurant De Vestibule ooit furore maakte, deed gaande de dag opnieuw een poging om met mevrouw J. in contact te komen. Nu moest het wel lukken, want zij had mij als haar overbuurman inmiddels al eens vriendelijk toegezwaaid.“Wat heeft u een charmante dochter mevrouw”, richtte Wim zijn woorden op haar moederhart. Het werkte, want vol trots vertelde zij over haar kinderen, waarbij wij met verbazing aanhoorde dat die schoonheid al tegen de vijftig aan loopt. Wim hoefde verder nauwelijks nog iets te vragen, want haar levensloop kwam, als vanuit de koptelefoon van een rondvaartboot, in een woordenstroom op ons af. 85 Jaar was zij en tot voor kort nog kern gezond. Zij heeft op Nederlands Indië gewoond, waar haar vader apotheker was en zij genoot van haar rijke kinderjaren. Totdat de Jappen kwamen en zij met haar ouders in de beruchte kampen werden ondergebracht. Na dit te hebben overleefd ging de familie terug naar Holland. Onze sympathie groeide voor deze pientere vrouw.

’s Ochtends na het ontbijt verviel mevrouw J. nog even in haar Indische jaren. Zij belde de verpleging, want ze was klaar met het ontbijt en er kon worden afgeruimd. Na haar operatie zagen wij haar niet terug. Toch had ze dit ook overleefd en lag nu in een éénpersoonskamer. 

31-03-2013, 18:28 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

30-03-2013, 12:32 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Niet dat ik culinair gesproken een mening van betekenis heb, ’t is lekker of ‘t is niet lekker, was ik toch licht verbouwereerd toen ik Ron Blauw in De Wereld Draait Door hoorde toelichten, dat hij stopt met zijn twee sterren restaurant. Waarmee hij eigenlijk zijn sterren aan het Michelin mannetje teruggeeft. De enkele keer dat ik in een Michelin sterren restaurant zakelijk heb gegeten, was ik zeker wel verrast door de heerlijke smaken die op m’n papillen bijeen werden gebracht. Maar eerlijk gezegd vond ik het ook wel erg kakkineus, een beetje ongezellig en ga ik net zo lief een biefstuk verorberen bij Loetje. Een beroemd eetcafé in Amsterdam.

Dan lijkt het raar dat het ‘sterrenverlies’ van Ron Blauw mij iets doet. Ik denk dat het heel erg met chauvinisme heeft te maken. Trots zijn op Nederlandse restaurants die door de beroemde Franse smulpapen worden geprezen. Bij Mathijs van Nieuwkerk (DWDD) kwamen topkoks langs die zich uitspraken over de ‘sterrenslag’ van Ron Blauw. Waarbij ik direct moest denken aan Wim Kaspers, tot enkele jaren geleden eigenaar van het beroemde, gezellige, Alkmaarse eetcafé De Vestibule. Wat zou Wim daar nou van vinden? Juist naar zijn mening ben ik heel nieuwsgierig, vooral ook doordat hij dat ongetwijfeld heel smeuïg zal verwoorden.

Wim ken ik nog maar heel kort. Hij was de eerste die mij op de vierpersoonskamer in het ziekenhuis aansprak. Wijzend op mijn trainingsjack vroeg hij: “Wat is www.kroondomein.com?” “Da’s m’n eigen website.” “Mooi, maar wat staat daar dan op?,” ging het vragen over in een diepte interview. Zonder mij verder eerst te installeren, raakte ik met Wim in een aangenaam gesprek, waarbij de spreekwoordelijke klik bijna hoorbaar was.

“Leuk Arnold”, ik schrijf zelf ook, heb naast een heel fraai kookboek (en dat is het) “Koken achter de Kachel” (voor al de mannen die denken dat ze niet kunnen koken), het boek “Bourgondisch Sporten”geschreven. Googel m’n naam maar eens dan kom je het allemaal tegen. En weet je wat nou zo grappig is?” Van zo’n boeiende verteller wilde ik natuurlijk wel weten wát voor hem grappig is. Het antwoord liet niet langt op zich wachten. “Ik ben van oorsprong dyslectisch; dom, zoals ze dat voeger op school noemden. Daar hebben we het later nog wel over. Hier, heb je vast wat te lezen.” Zijn Bourgondisch Sporten schoof hij mijn nachtkastje binnen.

Voor mij werd het tijd om de inhoud van m’n koffer in de smalle kledingkast te legen en van mijn(ziek)bed bezit te nemen. Mede door Wim z’n grappen en grollen was ik op een heel gezellige kamer gekomen, ondanks dat we het stuk voor stuk door onze ziekte behoorlijk hadden te verduren. Ook de verpleging deed met plezier onze bedden aan. We leken zelfs genomineerd voor de prestigieuze prijs “het lachende laken”.

In alle mogelijke stemmingen kwamen wij onze tijd door. Inmiddels wist ik van Wim dat hij tegen zijn woordblindheid had geknokt, door destijds op verzoek over zijn deelname aan de Marathon van New York z’n belevingen neer te schrijven. Toen nog moest zijn komische pennenvrucht worden geredigeerd. Al gauw bleven zijn verhalen, die hij later als columnist voor een huis-aan-huisblad schreef, ver van het rode potlood, doordat Wim zich al jaren dagelijks met puzzeldoorlopers taalkundig traint.

Wim lag eerder in het ziekenhuis dan ik, dus had er ook recht op om voor mij weer te mogen vertrekken. Zijn Bourgondisch Sporten had hij uit mijn nachtkastje gehaald, om vervolgens bij afscheid het in mijn handen te drukken. Nog even gauw had hij voorin een persoonlijk woordje toegevoegd, wat ik nog steeds niet met droge ogen weet terug te lezen.

28-03-2013, 15:31 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)