1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Ook mijn eerste oudejaarsavond wil ik
helemaal alleen zijn. Echt niet zielig, want gisteren heb ik samen met een
vriendin van ons, wiens jaar ook heel slecht was verlopen, een alternatieve
oudejaarsdag gevierd. Eerst bij het Matinee van Sjaak Bral in Theater
Diligentia, op een van de allermooiste plekjes van Den Haag.
Daarna zijn we de kroeg ingedoken, waar we
heel gezellig ons onder voornamelijk Haagse Brallenputters hebben
begeven. Als de grootste vrienden verlieten wij dit prachtcafé in Buurtschap
2005. Nog maar net op tijd wisten we toen, drie minuten na elkaar, onze laatste
trein te halen. Mijn feestje is dus al gevierd.
Vanavond overkomt mij een heel
bijzonder oud en nieuw. Het grote verdriet over het verlies van mijn Geertruida
(Truus) overheerst, terwijl ik tegelijk weer uitkijk naar nieuwjaarsochtend,
wanneer ik Geertruida (Trudy) van Schiphol kan afhalen. Hoe heeft het
allemaal zo kunnen lopen?!
Als man van de symboliek, wil ik de ene (Truus)
herdenken en de ander (Trudy) officieel mijn leven binnenlaten. Vandaar dat bij
hun foto op deze oudejaarsavond Truus haar kaarsje brandt. Als mijn Oud en
Nieuw.
Al heel wat jaren heb ik een jaarkaart voor
het Noordhollands Duinreservaat, waar ik dan ook al heel wat kilometers heb
gewandeld. Jaarlijks haalde ik die kaart bij de boekhandel in Egmond aan zee,
waar jm netjes krijgt ingeseald.
Dezer dagen zou ik jaarkaart 2012 weer gaan
halen, ware het niet dat ik door de folder van het PWN Waterleidingbedrijf werd
verleid om de jaarkaart bij hun via Internet te bestellen. Ach waarom niet, dus
mijn kaart bij de baas zelf aangevraagd. Het joetje werd door PWN van
mijn bankrekening afgeschreven en vandaag (31 december) lag mijn nieuwe pas in
de bus.
Lekker interessant. Valt daar
dan wel een blog aan te wijden?! Wis en waarachtig! Het was namelijk of ik water zag
branden. De waterdragers snoepten namelijk 9 dagen van mijn jaarkaart
af, door m op 22 december te dateren, terwijl mijn kaart 2011 dan nog niet is
verlopen. Daar neem ik natuurlijk geen genoegen mee. Gewoon, uit principe.
Vandaag stuur ik ze een mailtje waarin ik voor mijn jaarkaart een vol jaar
claim.
Zal mij benieuwen of het PWN, die kennelijk
als monopolist niet gewend is om commercieel met de consument om te gaan, de
jaarkaart als nog een levensduur van 365 dagen zal geven. Wordt natuurlijk
vervolgd.
Waren het gisteren
mijn voeten, vandaag waren mijn ogen aan de beurt. Tijdens een soort APK-keuring
bij mijn huisarts leek het wel een goed idee om weer eens doorverwezen te worden
naar de oogarts. Uiteindelijk was ik daar ruim negen jaar geleden voor het
laatst, toen mijn linker oog werd gelaserd en rechts een compleet nieuw lensje
werd geplaatst. Een actie waardoor ik tot op heden alleen nog maar een leesbril
hoef te dragen.
Alvorens door te worden verwezen moest er
eerst van mijn opticiën, waar ik precies een jaar geleden nog een nieuwe
leesbril had aangeschaft, een oogmeting gedaan worden. Aldus geschiedde en ben
ik in afwachting van de oproep voor de oogarts.
Dat doet mij wel terugdenken aan mijn leuke
tijd in Rotterdam, waar ik voor Dagblad het Vrije Volk meewerkte aan speciale
uitgaven. De jaarlijkse voetbalkrant van dit socialistisch dagblad, die bij de
start van het nieuwe seizoen verscheen, was beroemd. Natuurlijk met veel
aandacht voor Feyenoord die, net voor het ter perse gaan van die voetbalspecial,
een foto aanleverde van het nieuwe elftal.
Dit was niet onze enige samenwerking met De
Kuip. Want ook voor de popconcerten in dit stadion maakten wij specials, die
niet alleen in de krant verschenen, maar ook in De Kuip werden uitgedeeld. Dat
dit ook daadwerkelijk gebeurde werd in een rechtstreeks radioverslag van het
concert van Rod Stewart (1983) bewezen.
Ik had een fabrikant van surfplanken er voor
geïnteresseerd om de achterpagina te sponsoren, waarbij onder de surffoto de
tekst van I Am Sailing werd afgedrukt. En ver voor het tijdperk van het
elektronische scorebord, waarop tijdens concerten ook de songteksten zijn te
lezen, kwam luidkeels uit 31.000 kelen het I Am Sailing via de radio de
huiskamer binnen. De PR stunt was geslaagd.
Maar ook een Rotterdamse opticien wist
optimaal aandacht te vragen voor zijn exclusieve brillencollectie. Door zijn
opvallende advertentie in Het Vrije Volk was Rod Stewart, met diezelfde bril,
zelfs te gast in het tv-programma Voor de vuist weg van Willem Duys.
Toch leuk dat ik aan die acties destijds een belangrijke bijdrage heb kunnen
leveren. 28 Jaar na dato kwamen die beelden tijdens een oogtest weer op mijn
netvlies terug.
Van horen zeggen weet ik dat
vrouwen hun haar anders gaan dragen als zij een nieuwe relatie hebben. Een
grappig maar onbekend fenomeen in onze mannenwereld. Hoewel .
Ik ben
een fervent blote voetenloper. In huis dan. Zodra ik thuis kom gaat
mijn T-shirt en joggingbroek aan, wel een beetje knappe, dus zonder
zon lubberkont. Meestal gaan mn sokken dan ook uit. Een gewoonte die
genetisch, van moeders kant, is bepaald. Zonder dat ik daar ooit acht op heb
geslagen, blijkt dat bloot lopen een behoorlijke aanslag op mijn voeten
te hebben gedaan. Daar werd ik op gewezen door Trudy, mijn vriendin waarmee ik
mijn tweede leven ben ingegaan. Is het dan zo dat ik, als variant op het
nieuwe coupegedrag van de vrouw, iets aan mijn voeten gaat doen?!
Ja en Nee.Nee, omdat ik daar nooit op zou komen. Ja, omdat Trudy mij
een voetenbon cadeau heeft gedaan.
Zon pedicure zag ik trouwens wel tegen op.
Niet zozeer omdat het mij een verwijfde actie leek, maar meer door het
idee van dat gefriemel aan mijn voeten. Ik kan ook heel slecht tegen kietelen.
Trudy had mij echter al een voorproefje gegeven, door wat eelt weg te schrapen
en mijn maatje 41 met crème te masseren. Verrassend genoeg heb ik dat heel
prettig gevonden. Dus, vol enthousiasme op naar de pedicure.
Toch licht bedremmeld nam ik in de behandelstoel
plaats. Met voorbedachten rade was ik er op mijn slippers naar toe gegaan, zodat
ik ter plaatse niet mijn schoenen hoefde uit te trekken.
Ja heel gek, aan dát uittrekken was
ik absoluut nog niet aan toe. In ieder geval kon er nu direct worden
gerenoveerd.
Alsof de winterbanden onder mijn
enkels door zomerbanden waren vervangen. Wat een zalig gevoel. Ik lijk
op wolken te lopen en nu weet ik al, dat met mijn opgeknapte onderstel mijn 1058
kilometer wandelplezier van 2011 zal worden overtroffen.
Een leuke gebeurtenis, voor
mijzelf dan, is volledig aan mijn aandacht ontsnapt. Op 17 december jongstleden
had ik een lustrum te vieren. Mijn Kroondomein bestond toen precies 10 jaar,
www.kroondomein.com Het was eigenlijk uniek dat ik destijds die naam kon
kopen, want uiteindelijk is het kroondomein in de werkelijke wereld het
landgoed van Het Koninklijk Huis. Met enige fantasie geloof ik zomaar, dat zeker
Prins Willem-Alexander knarsetandend heeft waargenomen, dat een man uit het
volk zich van het digitale Kroondomein heeft meester gemaakt. Tja Alex, zo
zijn wij, nou ja, jij binnen afzienbare tijd, beiden bezitters van een
Kroondomein. Hopelijk doet het jou wel deugd dat die andere bezitter een
Hagenees is.
Het zou toch verschrikkelijk zijn
als het digitale Kroondomein in Chinese handen zou zijn gevallen?! Zoals
het nu is, is het overigens geen garantie voor de toekomst. Ik durf echt
niet te beloven dat ik het digitale Kroondomein, onder druk van het grote geld,
in eigen beheer zal blijven houden. Misschien voor mij wel reden geweest om,
voor de zekerheid, een tweede digitale uitklep, met Knetter te hebben
opgezet. Waarmee ik overigens heb te vieren, ik feest wat af, dat deze maand er
royaal boven de 10.000 bezoekers wordt gescoord.
In ieder geval heb ik er nog steeds veel plezier in, om ook
mijn Kroondomein voor die bezoekers interessant te houden. Lezen zij ook
Knetter, ervaren zij dat de verhalen van de laatste tijd daarin eerder zijn
gepubliceerd. Mijn schrijven kent nou eenmaal een maximaal vermogen. Neemt niet
weg, dat er daarnaast nog heel wat te lezen overblijft. Daartoe blijf ik
iedereen graag uitnodigen.
In de loop der jaren heb ik van
mijn Kroondomein meer een community gemaakt. Als dierenliefhebber wilde ik,
naast mijn geschrijf over mijn katten, ook graag emotionele verhalen verzamelen
van zowel katten- als hondenbezitters, waarvoor de rubriek Poespas en Blaf Zelf!
ontstond. Leeuwendeel kwam er voor andere dierenliefhebbers.
Dan was er een moment dat
door een (amateur) kunstenaar mijn ijdelheid werd gestreeld, die een lovende
tekst had over mijn creativiteit, maar die tegelijk vond dat er ook ruimte moest
zijn voor beeldende creativiteit. Zo ontstond er ook, met de naam
Kroon op het Werk, een digitale expositieruimte. Hare Majesteit,
met plezier ruim ik ook voor u een ruimte in. Natuurlijk beloof ik dan wel dat
dié digitale expositieruimte nooit in andere (lees Chinese) handen zal
vallen.
Een voorbeeld van Kroon op het Werk van
Dana
Treadwell-Huisman
Mijn pen leg ik nu even neer, beter
gezegd mijn toetsenbord laat ik nu even onberoerd, om alsnog stil te
staan bij het vreugdevolle moment van 10 jaar Kroondomein.com Zou ik daar ooit
nog Koninklijk voor worden onderscheiden?!
De knaken, nou ja de twee euromunten, liggen weer klaar voor de aanbellers.De bezorger van bla-bla-bla wenst u een gelukkig Nieuw Jaar. Waarna een kaartje als bewijs onder je neus wordt gedrukt. Ik doe de deur even dicht voor mn katten, wordt vol begrip geaccepteerd, wat natuurlijk ook heeft te maken met de hoop op een leuke tip. En omdat er nooit kritisch of afkeurend naar mijn muntstuk wordt gekeken, neem ik aan dat de twee euro ten minste het gemiddelde van de giften haalt.
Het zou het gemiddelde zelfs kunnen overstijgen, als je bedenkt dat de bezorgers van de vele pakken folders vaak met lege handen blijven staan. Onzin natuurlijk. Oké, de Nieuwjaarstip is ooit voor de krantenbezorger bedoeld. Maar niet ten onrechte volgden de bezorgers van huis-aan-huisbladen, waarna de folderaars ook graag een graantje kwamen meepikken. Ik heb toch niet om die reclamerotzooi gevraagd, verdedigde een buur zich voor het feit dat bij hem niets viel te halen. Een mening die ik niet deel.
Uiteindelijk komen de bezorgers van de folders evenzogoed door weer en wind en stel je dat niet op prijs, plak dan een Nee-Nee-sticker op je brievenbus. Doe je dat niet, kijk je toch kennelijk belangstellend de folders in. Haal je er, net als ik, nog wel eens leuke koopjes uit. Dan mag de tipgever, de bezorger van die folders dus, daarvoor toch ook wel eens worden beloond?! Nu ik die redenering neerschrijf vind ik die twee eurootjes zelfs erg mager beloond. Het gaat om het gebaar, zullen we omwille van de gemoedsrust maar zeggen.
Trouwens, de dagbladmeneer krijgt altijd wel meer. Nou ja, altijd?! Dit jaar voor het eerst kon ik m weer een leuke tip in zijn handen drukken. Een paar jaar achtereen werd er door de krantenbezorger rond Oud & Nieuw niet aangebeld. Werd er ook geen nieuwjaarskaartje in de bus gestopt, waardoor ik het idee, dat hij steeds tijdens onze afwezigheid had aangebeld, wel kon laten varen.
Eenbuurman met vroege dienst kwam uiteindelijk met de verklaring, nadat hij de bezorger had gesproken. Deze krantenman, van een jaar of vijfenveertig, was van Turkse afkomst. Wilde met zijn krantenwijk graag een extra centje verdienen, maar weigerde om uit die Christelijke fooienpot te snoepen. Als Moslim was hij daar heel principieel in.
Graag had ik m zijn Nieuwjaarsfooi gegund. Vind het, niet om financiële reden, jammer dat hij mijn krant niet meer bezorgt. Hij gaat toch wel goed met hem?! Heden ten dage geen vanzelfsprekendheid meer, hè Van Leers?!
.
Zon pedicure zag ik trouwens wel tegen op.
Niet zozeer omdat het mij een verwijfde actie leek, maar meer door het
idee van dat gefriemel aan mijn voeten. Ik kan ook heel slecht tegen kietelen.
Trudy had mij echter al een voorproefje gegeven, door wat eelt weg te schrapen
en mijn maatje 41 met crème te masseren. Verrassend genoeg heb ik dat heel
prettig gevonden. Dus, vol enthousiasme op naar de pedicure. 
