1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Nadat ik vandaag van een parkeerplaats reed, bemerkte ik onderweg dat er een folder tussen mijn ruitenwisser was gestopt. Die lees ik thuis dan wel, wie weet kan ik er een voordeeltje uit putten. Hoopvol nam ik het aan beide kanten bedrukte drieluikje dan ook mee naar binnen.
In een vreselijk lettertje begon de tekst met Tekorten, verliezen, teleurstellingen, angst, vrees . en ga zo maar door. Die eerste zin las ik alleen maar, omdat ik begreep dat hier een blog in zat.
Jemig, shalom (sjaal om), rot op!, het is vandaag 26° C. Nou ja, misschien een iets te makkelijke grap, dan maar verder op de serieuze toer.
Je bent toch ècht niet van deze wereld als je meent mensen te kunnen bereiken, met een dubbelzijdig ongelay-out platte tekst, met als slotzin (ook alleen omwille van mn blog gelezen): Bekeert u en gelooft het evangelie! Met even veel effect, zouden zij evenzogoed in China met een in het Nederlands geschreven folder zieltjes kunnen winnen.
Wat voor rare belevingswereld hebben die volgelingen van Davidson dan toch?! Zoals het lijkt hebben zij niets wat menselijks is, laat staan dat zij met (normale) mensen weten om te gaan. Dat zij echte liefde voelen, emoties hebben, dus kunnen lachen en kunnen huilen. Dat ze plezier kunnen hebben, dat ze Nee, niets van dat dat ze beheersen zij. In mijn optiek zijn zij totaal gek! Zelfs een gevaar voor onze maatschappij!
Voor de TV werd mij niet de tijd gegund, om voor mijzelf te bedenken voor wie ik zou zijn, voor Duitland of voor Argentinië. Duitsland scoorde al binnen drie minuten 1-0, tijdens de WK kwartfinale. Dat geeft mij geen reden om dan maar voor de onderliggende partij, dus Argentinië, te kiezen. Ook nergens voor nodig, want Nederland verkeerde gisteren in een vergelijkbare situatie (0-1) tegen Brazilië, terwijl ons dreamteam inmiddels toch door is naar de halve finale. Er is dus nog hoop voor het land van onze mooie Maxima.
Mijn keuze, voor wie ik ben, is dus nog niet bepaald. Zal ik dan maar het verleden wat betreft misdaden tegen de menselijkheid, doorslaggevend laten zijn? Zinloos, want beide landen kunnen die toets der kritiek verre van doorstaan.
Voetbalhistorisch gesproken dan? Zowel van Duitsland (1974) als van Argentinië (1978) verloor Oranje bij hun thuis, op dubieuze wijze, de finale van het WK-voetbal. Tegen Duitsland revancheerden wij ons min of meer door hen in eigen huis, in de halve EK finale met 2-1 te verslaan, waarna Oranje uiteindelijk wel europees kampioen werd.
Dan toch maar tegen Argentinië ons revancheren? Ach laat maar, inmiddels staat het 2-0 voor Duitsland. Of hoop ik nou toch stiekem op een laatste seconden-spektakel, zoals dit gisteren tussen Uruguay-Ghana zich afspeelde.
Laat Nederland nou eindelijk maar eens wereldkampioen worden.
Ingevingen komen heel vaak bij mij binnen, tijdens lange(re) autoritten en gedurende het douchen. Voor mijn eerste eigen spreukje, inmiddels gebundeld onder de rubriek Gein uit mijn Brein van mijn Kroondomein.com, heb ik zelfs mijn auto aan de kant van de weg moeten zetten, om te noteren: Wat valt er dàn nog te geloven, als Theo loog. Een lange tijd hing deze gedachtespinsel op het prikbord van mijn wc, niet geheel zonder gevolgen. Eerst was er ene Theo, onze klusjesman, die op een gegeven moment verbolgen van de wc kwam. Hij had ons namelijk nog nooit voorgelogen. Een ander wc-bezoek heeft opgeleverd dat het spreukje werd opgenomen in het lokale kerkblad. Overigens niet de reden waarom ik destijds ben verhuisd.
Meerdere douche-ingevingen zijn verder gekomen dat mijn eigen brein. Zoals het spreukje: Je beste maat is de middelmaat. Begin 2005 werd mijn zus gevraagd of haar broer met een spreukje in de Succesagenda staat.
Ongevraagde publicatie, maar wel ijdelheidstrelend. Er waren ook ingevingen die baar geld hebben opgebracht. Eén daarvan denk ik nog steeds met veel genoegen aan terug.
Voor een plaatselijke winkelier had ik zijn trieste levensverhaal geschreven, wat in lokale media werd gepubliceerd, waarvoor ik achteraf gezien vrij sober financieel was beloond. Te meer daar deze winkelier, van een parfumeriezaak, daar uiteindelijk goed garen mee had gesponnen. Ongevraagd had hij zelfs het artikel ook in een ander blad laten publiceren. Toen zijn zaak, na een verbouwing, heropend zou worden, belde hij mij op of ik voor hem hierover een artikel en/of advertentietekst wilde schrijven. Maar het mag niet veel kosten, want de verbouwing heeft al erg veel geld gekost. Dit vooruitzicht gaf mij reden zijn klandizie af te wijzen. Ik had toen nog niet gedoucht.
Tijdens het douchen viel mij een aansprekende kopregel te binnen, waaraan een perfecte openingsstunt kon worden gekoppeld. Eerst dacht ik: die vrek kan verrekken. Maar vrij van emoties, bedacht ik later dat ik mijn idee toch simpel te gelden kon maken en belde de man terug: Ik heb er nog eens over nagedacht en heb toch een openingsstunt voor je bedacht, inclusief een heading. Kom maar naar mij toe om het te lezen. Als je het wilt hebben, prima, zonder dat ik het idee verder uitwerk kan je het meenemen voor 200 gulden (nu 90,=) . Nieuwsgierig en gretig stond hij een kwartier later voor mijn deur en bingo, het douchen had mij twee meijertjes opgeleverd. Geld stinkt niet en ik helemaal niet, want ik had net gedoucht.
Als dienstplichtig soldaat der eerste klasse, diende ik voor mijn nummer bij de Inspectie der Infanterie in mijn woonplaats Den Haag. Ik had er altijd gein in om dagelijks met mijn oude VW, net geen brilletje, de kazernepoort en de hoogste officieren op de fiets te passeren. Eenmaal op kantoor had ik, als medewerker (èn als enige die werkte) van het geclassificeerde secretarie, met voornamelijk balende officieren te maken, die met een te hoog geclassificeerde ABOHZIS* bij de troepen waren weggehaald, om op kantoor hun dagen te slijten.
Omdat ik als dienstplichtige ook hevig baalde, hadden zij in mij min of meer een maatje gevonden. De meest vertrouwelijke, persoonlijke en intieme verhalen werden mij toevertrouwd. Het wel heel bijzondere verhaal, wat ik over de vrouw van een generaal hoorde, zal dan ook uit die hoek gekomen zijn.
Hoewel ik haar helaas nooit heb gezien, zal zij wel het domste blondje van de jaren zestig zijn geweest. Zij was tot het volgende in staat:
Als zij met de auto bijvoorbeeld vanuit Eindhoven naar Amsterdam moest, liet zij door haar man, meneer de generaal, op een briefje schrijven welke richting zij aan moest houden. Dus: Eindhoven, Den-Bosch, Utrecht, Amsterdam. Haar spiekbriefje kwam op de passagiersstoel te liggen.
Zonder het gemak van Tom Tom, maar met spiekbriefje, ging zij dan op weg. Eerst naar Den Bosch. Daar aangekomen volgde zij dan de borden centrum, om vanuit hartje stad de borden Utrecht op te pikken. In Utrecht door naar het centrum, om daar door de ANWB borden naar Amsterdam doorverwezen te worden. Eenmaal op de Dam zocht zij verder naar haar plaats van bestemming. De omtrekkende bewegingen, als bevel in het leger, was haar niet vreemd.
-o-o-o-
* ABOHZIS was de gezondheidsclassificatie voor dienstplichtige militairen in Nederland. Alle onderdelen van ABOHZIS (zie onder) werden gekeurd op een schaal van één tot vijf. Eén betekende niks aan de hand, vijf was het slechtst. Als er op één van de onderdelen een 5 werd gescoord dan was de dienstplichtige ongeschikt voor dienst. (Bron Wikipedia)
Sprookjespark De Efteling heeft tegenwoordig wel een heel vreemde manier om kinderen naar hun park te lokken, getuige hun tv-commercial. De situatie is als volgt:
Ventje kan niet slapen en roept om pappa. Wat is er kerel, kan je niet slapen? Er zit een draak in de kast. Wat zeg je? Er zit een draak in de kast! Vader volledig in paniek rent met opgepakt kind naar beneden en roept tegen zijn vrouw: Schatje, we moeten hier weg! Inclusief goudvis in kom, springen zij in de auto en ontvluchten zo hun huis.
In hun slaapkamer alleen in bed, in het pikken donker, vindt een kind het niet altijd even prettig. Wie heeft er niet, voor het slapen gaan, eerst even onder bed gekeken?! Daarom, kinderen angst aanjagen leidt tot nachtmerries, of erger nog, bedplassen. En dat is geen sprookje.
Na 165 dagen moest het er eens van komen, effe niet weten wat ik moet schrijven. Ik zou dus gewoon een dagje moeten overslaan en misschien de kop van mijn blog enigszins aanpassen. Niet dagelijks, maar bijna dagelijks geef ik één van mijn gedachten prijs. Nee, het is nu toch nog mijn eer te na. Met bloggen ben ik uiteindelijk begonnen om, in mijn grote vakantie (vrolijke vut), wel mijn schrijfvaardigheid enigszins te onderhouden.
Was er destijds bij de krant onvoldoende volume, werd dit met een zogenaamde stopper (pagina) opgevuld. Aardige anekdote in dat verband speelde zich af voordat de PC, laat staan internet, gemeengoed was geworden. De redactiepaginas werden toen ook nog redelijk statisch opgemaakt, waardoor er nog wel eens gaten vielen. Ook hier werd dan een stoppertje voor gebruikt. Was hiervoor niets voorhanden, werd het wel even geschreven, zoals het berichtje in Het Vrije Volk: Een van de kabeltouwen van een loopbrug bij het dorpje Sitolotho (Midden Afrika) is gister rond het middaguur geknapt, waarbij 3 mensen het ravijn in zijn gestort.Twee ooggetuigen konden hier melding van maken. De plaatselijke bevolking zal trachten de lichamen te bergen. Of woorden van soortgelijke strekking. Zon fopbericht zou vandaag aan de dag natuurlijk niet meer kunnen.
Maar goed, vandaag plaats ik dan mijn eerste stopper. Het is mijn kater Morro, alias Hartstikkevriend. De foto maakte ik op het moment dat hij, nieuwsgierig als altijd, kwam snuffelen wat ik aan het doen was. Met mijn fototoestel in handen was er toen snel afgeknipt.
Doordat Morro zich naar mij uitrekte kloppen de verhoudingen van mijn dwaze kater van geen kant. Wat iets met perspectief of zo heeft te maken. Mn zorg, ik vind het een vreselijk leuk plaatje en hangt als poster in de kamer. Vandaag gaat Morro digitaal, als stopper, dat wel.
Alleen met het luisteren van het radioverslag, tijdens de WK wedstrijd Engeland-Duitsland, kon je er niet van overtuigd zijn dat het schot van Frank Lampard via de paal ver over de doellijn was gegaan, waarmee Engeland op gelijke hoogte met Duitsland kwam. (2-2) Tot ieders, nou ja bijna ieders, verbijstering kende de Uruguayaanse scheidsrechter Jorge Larrionda dit loepzuivere doelpunt niet toe. Ook zijn lijnkompaan zag niet wat de hele wereld wel zag: GOAL!!!
Toch wel heel schandalig. Nog los van het feit dat het de FIFA-dictator Joseph Blatter nog steeds lukt om cameraondersteuning tijdens de wedstrijden tegen te houden, is de arbitraire blunder onacceptabel. Omdat de voetballers tijdens het WK toernooi full profs zijn, zijn het niet alleen landen, maar ook bedrijven die tegen elkaar spelen. De scheidsrechter is daarbij als freelancer ingehuurd, met als één van zijn taken, als boekhouder, de doelpunten in te boeken.
Daarin heeft hij een dergelijk grove fout gemaakt, dat het zonder enige twijfel als fraude aangemerkt kan worden. En op het plegen van fraude staat simpelweg gevangenisstraf. Het Engelse bedrijf kan voorts de geleden schade op de ondeskundige boekhouder verhalen.
