Voor een plaatselijke winkelier had ik zijn trieste levensverhaal geschreven, wat in lokale media werd gepubliceerd, waarvoor ik achteraf gezien vrij sober financieel was beloond. Te meer daar deze winkelier, van een parfumeriezaak, daar uiteindelijk goed garen mee had gesponnen. Ongevraagd had hij zelfs het artikel ook in een ander blad laten publiceren. Toen zijn zaak, na een verbouwing, heropend zou worden, belde hij mij op of ik voor hem hierover een artikel en/of advertentietekst wilde schrijven. “Maar het mag niet veel kosten, want de verbouwing heeft al erg veel geld gekost”. Dit vooruitzicht gaf mij reden zijn klandizie af te wijzen. Ik had toen nog niet gedoucht.

Tijdens het douchen viel mij een aansprekende kopregel te binnen, waaraan een perfecte openingsstunt kon worden gekoppeld. Eerst dacht ik: “die vrek kan verrekken.” Maar vrij van emoties, bedacht ik later dat ik mijn idee toch simpel te gelden kon maken en belde de man terug: “Ik heb er nog eens over nagedacht en heb toch een openingsstunt voor je bedacht, inclusief een heading. Kom maar naar mij toe om het te lezen. Als je het wilt hebben, prima, zonder dat ik het idee verder uitwerk kan je het meenemen voor 200 gulden (nu € 90,=) . Nieuwsgierig en gretig stond hij een kwartier later voor mijn deur en bingo, het douchen had mij twee meijertjes opgeleverd. Geld stinkt niet en ik helemaal niet, want ik had net gedoucht.



n.b.: Mijn spreukjes zijn gebundeld onder “Gein uit mijn Brein”: www.kroondomein.com/gein.htm