Naarmate ik mij ontwikkelde, steeds dichter ´onder de rook´ van de directie werkzaam was, kreeg ik een geheel andere visie op deze topmanagers. Zo danig zelfs dat ik directieleden niet meer meenam op mijn afspraken. Eenpaljasdirecteur, die uiteindelijk de laan werd uitgestuurd, deed hier de deur voor dicht.

Zijn ongewenste optreden had zoveel impact, dat ik binnen de mediawereld steeds weer opnieuw met brede grijns aan het betreffende voorval werd herinnerd. Als je het voorval leuk wist aan te dikken, was je er van verzekerd dat toehoorders aan je lippen hingen. Ook ik heb er een aantal verjaardagen mee opgeleukt. Let wel, door in mijn inleiding te zeggen: “Wat ik pas hoorde van…,” waarbij ik een willekeurige concurrent noemde. Die meneer de (oud) directeur moet vandaag maar eens aan de digitale schandpaal. Nou vooruit, zonder dat ik zijn naam zal onthullen.

Mijn betreffende baas had om onbegrijpelijke reden achter mijn rug om contact met één van mijn belangrijke relaties. Hij wist daarbij te bewerkstelligen dat hij aan een volgend gesprek ‘persoonlijk’ zou deelnemen. Verrassend genoeg werden wij die keer niet door twee, maar door vier gesprekspartners ontvangen. Omzichtigheid was dus geboden.

Niet voor mijn onervaren directeur, die in hiërarchische zin, meende het gesprek naar zich toe te kunnen trekken. Iets waar hij, door onvoldoende dossierkennis, het tegenovergestelde mee bereikte van wat wij voor ogen hadden. Erger nog, de discussies raakten onnodig oververhit, waardoor er een time-out noodzakelijk was. Ik zou van onze kant het gesprek weer gaan leiden. Iets wat mij, vooral door de dossierkennis, geen enkele moeite kostte.

Geheel onverwachts kwam er uit het niets weer een onverstandige uitspraak van mijn directeur, waardoor opnieuw veel irritatie bij onze gesprekspartners naar boven kwam. Met een ongewenste discussie tot gevolg. Opnieuw volgde er een time-out, waarbij ik dit keer een vertrouwelijk gesprek met de woordvoerder van de tegenpartij aanging. Gelukkig klikte dit als vanouds, zodat ons gesprek weer centraal kon worden voortgezet. Slot van liedje was toch dat we, naar tevredenheid van beide partijen, ons gesprek wisten af te ronden. Het imago van mijn directeur had wel, zonder dat hij dit zelf echt in de gaten had, een behoorlijke deuk opgelopen. Maar dat werd nog erger.

Omdat het inmiddels lunchtijd was, werd ons aangeboden met hen een broodje mee te eten. Dit keer liet ik dit besluit, omwille van de hiërarchie, aan mijn directeur over. Kennelijk om toch nog even gezamenlijk in ontspannen sfeer bij elkaar te zijn, stemde hij hiermee in. De twee forse schalen met broodjes werden de vergaderzaal binnengebracht. Met de klok mee namen we per persoon twee broodjes. Tot ieders verbazing nam mijn directeur geen broodje van de schaal.

“Tast rustig toe!”, werd hij hiertoe nog aangespoord. “Nee dank je, ik eet vegetarisch.” Inderdaad bleken er alleen nog, weliswaar overheerlijke, broodjes met vleeswaren op de schaal te liggen. Onze gastheer wist raad, haalde tussen twee broodjes gezond de ham af en bood het als broodjes kaas aan.

Dan zou je zeggen dat, doordat meneer de directeur voornamelijk storendaan de gesprekken had deelgenomen, hij het aangepaste broodje kaas zou accepteren. Zelfs dat is niet waar. Want, er hàd toch vleeswaren tussen de broodjes gezeten.

Nu werd er een beroep gedaan op de inventiviteit van de directiesecretaresse en verdomd het lukte haar. Kort nadat zij het verzoek kreeg, kwam zij terug met twee boterhammen pindakaas, afkomstig uit het tupperwaredoosje van een van de medewerksters. Door het smeuïge kauwen op de pindakaasboterham, ging het gegniffel aan mijn directeur voorbij.

In wintertijd liggen de spelregels echter ietsje anders. Ligt er ijs blijft sowieso de tuindeur voor al het poezenverkeer gesloten. Ook bij regen is er geen vrije doorgang, al het gemiauw ten spijt. Het lijkt er op dat onze poezenvriendjes, zeker kater Morro, er geen begrip voor kunnen hebben, dat ze niet altijd en op elk moment een frisse neus kunnen halen. Ze voelen zich hevig betutteld. Alsof ze zelf niet oud en wijs genoeg zijn.

Het is vooral Morro die ons, mij in het bijzonder, wil laten voelen wat betutteling voor impact op je leven kan hebben. Sinds enkele weken heeft hij mij hiervoor op de korrel genomen. Die katerkop laat zich het merendeel van de avond niet zien. Hij ligt dan languit naast de verwarming in onze lange gang.

Net voor middennacht, als de eindtune van het tv-programma Pauw en Witteman klinkt, staat hij naast mijn fauteuil mij doordringend aan te kijken, met een blik van kom op, het is bed tijd. Lang weet ik dat aanstaren, van toch wel een ontzettend leuk snuitje, niet te weerstaan en maak aanstalten.

Eenmaal in de benen mauwt hij goedkeurend en begeleid mij als een PVV beveiliger richting slaapkamer. Met opgeheven staart, alsof hij wil zeggen dat het zó goed is. Geduldig wacht hij totdat ik in nachttenue mijn bed in kruip, springt er bij, geeft wat kopjes als een welterusten en verdwijnt.

Als iemand die nog wat langer op mag blijven, voel ik hem later weer aan het voeteneind op bed springen. Het moment dat we al slapend weer elkaars gelijken zijn. Waarna hij de volgende avond, wederom met toegeëigend katerlijk gezag, mij naar mijn slaapplaats helpt.

Toch blijf ik in mijn poezenluikloze tuindeur volharden.