1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Hoe kom je in hemelsnaam de middag door, terwijl er vanavond àlles op het spel staat. Nee, dit valt niet te relativeren, want daarvoor hebben wij `iets ouderen` te veel meegemaakt. In 1974, het moment dat wij in de finale tegen Duitsland stonden, werd de Schwalbe uitgevonden, waarmee Oranje de wereldtitel werd ontnomen. In 1978, in overtreffende trap, met de finale tegen Argentinië. Ook daar mochten wij niet winnen. Het snuitje van prinses Maxima heeft ons uiteindelijk milder en vergevingsgezinder gemaakt ten opzichte van Argentinië. Maar ten slotte was de Europese titel in 1988 ons doekje voor het bloeien. Eerlijk gezegd heeft het 22 jaar goed gestelpt. Ook toen de huidige WK aan de gang was en Nederland in de voorronden weinig overtuigend overkwam.
Gaande de tijd werden de oude wonden toch weer opengereten. Nog maar enkele uurtjes voor onze wereldtitel komt een vreemd gevoel van nervositeit bij mij boven. Alsof ik zelf de voetbalschoenen moet onderbinden. Nee, mijn bijdrage is niets meer dan in oranje T-shirt naar mn grootbeeld schreeuwen.
Gisteren heb ik al weten te onderbouwen dat Het Heilige Schrift voor òns heeft gekozen. Misschien wel als uitgestelde straf voor de Spaanse inquisitie. Er valt dus niets te vrezen.
Maar ja, die lange middag hè. Gelukkig kan de Tour de France, zeker doordat het de eerste bergetappe is, voor enige afleiding zorgen. Dan valt wel te hopen dat het geen slaapverwekkende etappe is, zoals ons de eerste week van dit Franse festijn werd voorgeschoteld. Met nog 95 kilometer te gaan geeft het hier nog geen blijk van, maar geduld alsjeblieft, want de eerste zware col moet nog komen.
De eerste Nederlandse vuvuzelas laten in mijn omgeving al van zich horen, waarmee het avondverlangen verder wordt aangewakkerd. Ik ga mijn oranje T-shirt aantrekken. Veel plezier vanavond en maak er een groot feest van!
Digitaal gesproken kan de inktvis, anno 2010, geen autoriteit meer bezitten. Dan is de vraag gerechtvaardigd waarom Duitsland, in feite terug in de tijd, nog waarde hecht aan de voorspellingskwaliteiten van octopus Paul. Feit is wel dat het achtarmige zeemonster alle WK voetbalwedstrijden van Duitsland goed heeft voorspeld. Misschien wel om Oranje de gordijnen in te jagen, hebben onze oosterburen de mosselact ook losgelaten op de finalewedstrijd Nederland - Spanje. Paul koos voor Spanje. Belachelijk genoeg werd deze voorspelling in het bijzijn van de pers gedaan. Ja zeker, ook de Nederlandse.
Zonder dat ik mij op Char-, Ogilvie-, of Jomandakwaliteiten wil beroepen, kan ik wel vol overtuiging zeggen dat Paul er naast zit. Kwestie van historisch besef. In 1648, na succesvolle voorronden in Den Briel, Haarlem, Leiden en Alkmaar, wonnen wij alles van de Spanjaarden. Overwinningen bekend onder de naam tachtigjarige oorlog. In een tijd overigens, dat Oranje in de lage landen, een rol van betekenis is gaan vervullen.
Oké, daar waren geen voetbalschoenen aan te pas gekomen. Dat kwam later. Eerst hebben wij de Spanjaarden moeten leren voetballen. Hun leermeesters zijn ondermeer Johan Cruijff, Johan Neeskes, Ronald Koeman, Marc Overmars, Patrick Kluivert, de broertjes De Boer, Mark van Bommel, Giovanni van Bronckhorst, Rinus Michels, Louis van Gaal en Frank Rijkaard. En dat is alleen nog maar de opsomming van FC Barcelona.
Ook Madrid heeft ons lesje moeten leren, via Leo Beenhakker, Guus Hiddink, Ruud van Nistelrooy, Rafaël van der Vaart en Klaas-Jan Huntelaar. Laatstelijk zijn Arjen Robben en Wesley Sneijder, twee van de tien genomineerden voor de Gouden Bal (bokaal voor de beste spelers van dit WK toernooi), nog bij Madrid weggestuurd(?!) Kortom, Spanje speelt inmiddels het beroemde, Nederlandse voetbal.
Eerlijkheidshalve mag Julio Alfonso hier niet onvermeld blijven. Een Spanjaard die juist in een Nederlands Elftal, dat van Quick Steps in Den Haag, een dominante rol vervult.
Dan toch nog maar even de laatste vijf treffen tussen Nederland en Spanje. Twee keer winst, twee keer verlies en een keer gelijk. Oranje dan wel op winst in de periode van het moderne voetbal; het Nederlandse voetbal. Daarom octopus Paul, ik houd mij maar bij een Bijbelse uitspraak: Een discipel staat niet boven zijn meester.
Geinig die reacties op mn blog van gisteren, al waren die voor de Gemeenteambtenaren niet echt poeslief. Bij nader inzien zou ik heel graag de sollicitatiebrief, inclusief CV, van de functionaris willen zien, die de tekst voor het spraakmakende bord heeft bedacht. Want ik ben benieuwd op welke kwaliteiten hij of zij is binnengekomen.
Zou het misschien een sprookjesprins zijn met werkervaring in de Efteling?
De gemeente Enkhuizen wedt hier sowieso op het verkeerde paard. Het zal mij trouwens ook benieuwen hoe zij katten hun wil weten op te leggen?! Want die dieren zijn echt niet voor de poes!
De Tour de France gaat vandaag over een klein gedeelte van de kasseienstroken van de voorjaarsklassieker De Hel van het Noorden (Parijs-Roubaix). Ooit lagen deze kinderhoofdjes, zoals op de Zuiderparklaan, ook door heel Den Haag. Bij regen zijn er toen heel wat Hagenezen op hun gebbetje gegaan, waarop ik (zelfs repeterend) geen uitzondering was.
Bij jonge Hagenezen waren de kasseien van de Parallelweg, in het Haags: Perelleweg, vooral populair als corrigerend anticonceptiemiddel. Zodra je vriendin over tijd was, kreeg zij de Parallelticket. Dit hield in dat zij achterop een niet-verende bromfiets, rechtstreeks op de bagagedrager, zon tien keer heen en terug over de Parallelweg moest denderen. Een gekende actie voor een lekenabortus. Tenminste, zo ging het verhaal.
Mocht het ritje Perelleweg niet hebben geholpen, het meisje na maanden erg zichtbaar zwanger was, werd er naar haar gekeken met de opmerking: Kijk, zij heeft met de baas zelf gesproken.
Armstrong een groot renner, maar ook door zijn optreden buiten de wielersport. Het hield niet op bij zijn gewonnen strijd tegen kanker. Met zijn Lance Armstrong Foundation, van het bekende gele polsbandje, trekt hij nog dagelijks voor anderen ten strijdetegen die vreselijk slopende ziekte. Voor de start van de Tour in Rotterdam nam hij de moeite om de patiënten van de Daniël den Hoedkliniek een hart onder de riem te steken. Echt heel groots!
Een paar jaar geleden had ik beroepshalve met een stichting te maken, die zich inzet om jaarlijks kankerpatiëntjes de dag van hun leven te geven, door met hen met de mooiste bolides vanuit Rotterdam naar het circuit van Zandvoort te rijden. En dan ook nog eens naar harte lust, natuurlijk als bijrijder, in de mooiste, duurste, exclusiefste, oudste race- en tourwagens over het circuit te denderen. Een hele avond lang.
Omdat onze dagbladen er enigszins bij betrokken waren, maakte ik op uitnodiging zon Maarten Memorial Day mee. Ik had er geen notie van wat mij die dag te wachten stond. Het overtrof meer dan mijn stoutste verwachtingen. In een gigantisch colonne vertrokken wij, ik als bijrijder in een Ferrari, vanaf De Kuip richting Zandvoort. Niet nadat wij eerst de Daniël den Hoedkliniek hadden gepasseerd. Met tranen in mn ogen zag ik achtergebleven patiënten en verplegend personeel onze karavaan enthousiast toezwaaien. Hier voelde ik mij heel ongemakkelijk bij. Ik realiseerde mij namelijk dat mijn plaats evenzogoed door een ongeneeslijk patiëntje ingenomen had kunnen worden. Mijn bobo-kont had voor hem of haar plaats moèten maken.
Natuurlijk heb ik van die uitzonderlijke dag genoten. De organisatie wilde absoluut niets weten van mijn schuldgevoel. Zonder medewerking van sponsors valt deze dag niet te organiseren en dan is dit van de organisatie onze blijk van waardering. Het zij zo, maar dat maakt van mij nog geen geboren bobo. Op de uitnodiging van het jaar er op ben ik dan ook niet ingegaan, toch wel in de hoop dat ik daardoor iemand met die kankerziekte in mijn plaats een onvergetelijke dag heb kunnen bezorgen.
