Heel voorzichtig werd er al naar gevraagd, naar die vriendin die inmiddels twee keer anoniem in mijn blog is voorgekomen. Het zal toch niet zo zijn dat…. Nou ja, eigenlijk wel. Hallo, nou al, Truus is nog maar krap drie maanden dood. Ja?!. Dan ben je toch heel erg aan het rouwen. Ja, inderdaad heel erg. Maar ik ben ook vreselijk alleen.

Daar waar ik een proefballonnetje opliet, werd er meestal positief op gereageerd. Soms ook met wat minder begrip. Gelukkig heb ik de voors en tegens niet als adviezen beschouwd. Ik moest het daarover met mijzelf eens worden. En dat ben ik nog niet. Tenminste, ik heb er nog een dubbel gevoel over en ben nog lang niet klaar met het uitverdrieten.

Zij die mij kennen weten dat ik geen meneer ben die alleen kan zijn. Zoals die bewuste zondag het weer heeft bevestigd. Ik had de behoefte om helemaal niets te doen. Lekker effe lezen, opgenomen tv-programma’s bekijken en natuurlijk Studio Sport. Zo’n dag kom ik dan redelijk zwijgzaam door. Maar ondanks dat, vond ik het heerlijk dat Truus er dan gewoon was. Las ik, las zij. Keek ik tv, keek zij tv. Het waren heerlijke zwijgzame momenten samen. Ook dat is een ultiem moment van intimiteit.

Nu, bijna vier weken geleden, had ik een uitgesproken tering weekend. Natuurlijk, ik had die zaterdag een pracht wandeltocht in Overveen gelopen, waarna een zondag effe niets mij altijd heel erg welkom is. Maar niet die zondag. Dat kwam al doordat ik nu de gemaakte foto’s mijn meissie niet kon laten zien. Somber vroeg ik mij af waarom ik die foto’s nog maakte. Het werd een dag van ontzettend veel verdriet met de vraag hoe ik in hemelsnaam verder moest.

Zó wilde ik niet verder. In een hevig emotionele bui, jazeker met een glas whisky, kroop ik later op de avond achter mijn PC, op zoek naar een datingsite. Het werd 50PlusMatch, waar ik gelijk maar een (proef)maand lid van werd. Een investering van € 19,95.

Het zou zo maar kunnen zijn dat het achteraf een hele goeie investering blijkt te zijn. Niet doordat de reacties op mijn profiel binnenstroomden. Welnee, het initiatief moest volledig van mijn kant komen. Met wat rondgescharrel op die site zag ik dat er ook viel te chatten, zelfs met een mevrouw in Alkmaar. Alvorens haar digitaal aan te spreken bekeek ik even haar profiel. Leek me leuk. En hoewel ik zowel mondeling als schriftelijk niet op mijn mondje ben gevallen, had ik weinig tekst paraat. Uiteindelijk ging het om mijn leven een geheel andere wending te geven.

Misschien emotioneel gestuurd, gooide ik het heel snel over een andere boeg: “Zullen we morgen aan de kust een wijntje gaan drinken?” Met “waarom niet?!” als antwoord.

Wow, ik had een date?! Die werkelijkheid riep een bepaalde spanning op, maar gaf ook een warboel in mijn kop. Hoe kon ik, nauwelijks twee maanden na de dood van mijn lieve Truus?! Die gedachte maakte mij erg onrustig. Als mijn eigen Perry Mason verdedigde ik in m’n hoofd mijn plannen. “Vergeet niet dat ik nu al 100.000 seconden alleen ben, terwijl ik helemaal niet lang alleen kan zijn. Vergeet niet dat mijn Truus al veel langer, minstens een jaar, ziek was. En vergeet alsjeblieft niet dat Truus met haar vreselijke lijdensweg ook een behoorlijke aanslag op mij heeft gedaan”. Ik weet echt niet waarom ik deze verdediging heb neergeschreven. Maar in ieder geval graag gedaan, voor degene die het even niet kon vatten.

Hoe dan ook. Door het prachtige weer konden wij elkaar op het terras ontmoeten. Heel gek, het was direct al vertrouwd. Onze eerste ontmoeting was ontzettend leuk, duurde maar liefst 4 ½ uur, waarin we over en weer veel vertelden, maar ook veel lachten. Die mevrouw vond ik direct al erg leuk. In diezelfde week trokken we al een hele dag samen op en treinden we naar het gevangenisdorp Veenhuizen. Ik had zelfs het lef om haar, na de biefstuk van Loetje, naar mijn neef en nicht op kraamvisite mee te nemen. Nadien hadden we samen de beschreven happening in Hoppe en in de Jordaan.

Afgelopen woensdag heb ik haar de leukste plekjes van Den Haag laten zien. Ondanks dat ik nu nog geen lovende tekst aan haar CV wil toevoegen, kan ik niet anders zeggen dat zij een vrouw naar mijn hart lijkt te zijn. Ze heeft een bovengemiddeld gevoel voor humor, liet mij zelfs al een paar keer schateren. Lijkt emotioneel mijn gelijke, getuige de momenten dat wij beiden met tranen in onze ogen zaten. En geeft bovenal mij de gelegenheid om over Truus te praten. Betrekt haar zelf vaak in ons gesprek. We hebben lol, vreselijk veel lol. Jemig!

De laatste dagen betrapte ik mijzelf erop dat ‘k liep te fluiten. Als dat geen teken is…. Maar ja, het is mijn Truus niet. Na fluiten komt twijfel… en in die episode zit ik nog volop. Bijna als de blaadjes aan een bloemetje vind ik haar erg leuk, iets minder, erg lief, nog al druk, erg grappig, nogal bijdehand, ontzettend lief…. Ik geloof dat mijn twijfels erg worden aangestuurd door mijn 47 jaar lange leven met mijn lieve Truus. Die tijd moet ik proberen te archiveren om uitsluitend nog met veel genoegen eraan terug te kunnen denken. Mijn eventuele nieuwe relatie moet ik zeker niet gaan vergelijken. Niet als God zelf volledig naar eigen wensen virtueel willen Photoshoppen. Ik moet haar nemen zoals ze is. En ze is vreselijk leuk, lief en veel meer.

Samen hebben we al bedacht dat we het gewoon een kans moeten geven. Voor mijzelf, en dan hoop ik niet dat dit onbewust mijn verdedigingsmechanisme is, staat het bijna vast dat mijn Truus hier als regisseuse een rol in heeft gespeeld. Want, het is toch absurd, dat je hooguit tien minuten contact hebt op een datingsite, je direct daarna ruim vier uur genoeglijk een wijntje drinkt en nog een aantal keren samen heerlijk op stap bent geweest. Zal dat toeval zijn? O ja…., over toeval gesproken, mijn lieve vriendin heet Trudy?!

25-11-2011, 23:14 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)