|
Mijn Route 66, van Den Haag via Maassluis naar
Alkmaar, had in 1947 een bijzondere start. Ik werd namelijk in illegaliteit
geboren, een status die naar ik aanneem inmiddels is verjaard. Dat komt doordat
mijn vader valse aangifte heeft gedaan. Ongetwijfeld met de beste bedoelingen,
want kennelijk voorzag hij dat in de Haagse Schilderswijk geboren worden, je in
je levensloop een nauwelijks in te halen achterstand oplevert. Het was ook niet
de bedoeling dat ik in het achterkamertje van oma Kroon ter wereld zou komen.
Mijn ouders hadden namelijk een huis in de nette Zuiderparkbuurt toegewezen
gekregen wat zij, alvorens er in te trekken, nog aan het opknappen waren. Tot
dat moment logeerden zij met mn veertien maanden oudere broer bij mijn vaders
moeder. (Mijn opa was in de Hongerwinter van 1944 gestorven.) Met andere
woorden, ik had nog effe moeten wachten met het geboren worden, dan had mijn
vader legaal Zuiderparklaan 343 als geboorteadres op kunnen
geven.
Nu,
zesenzestig jaar verder, moet ik mijn vader misschien wel dankbaar zijn voor de
upgrading van mijn geboorteadres, want al met al heb ik over mijn levensloop
niet te klagen. Van jongs af aan lonkte de commercie, waar mijn studierichting
vanaf de kleuterschool al volledig op was gericht.
Mijn
vervolgopleidingen verliepen echter veel minder gladjes. Mede door spanningen
thuis, ontstaan door een dreigend faillissement van mijn vaders motorenzaak
(iedereen ging auto rijden), ging ik steeds minder goed leren. Dit in combinatie
met puberaal gedrag ging ik steeds meer van het fenomeen spijbelen genieten.
Voor mijn vader tijd om in te grijpen. Niet, zoals dat heden ten dage zou gaan,
door in overleg met de school mij weer aan leren te krijgen. Nee, ik moest van
school, gaan werken en geld verdienen.
Als werkstudent
had ik inmiddels al de nodige commerciële ervaring opgedaan. Met kerstbomen
verkopen, wat helaas maar twee weken per jaar kan, wat ik overigens niet als een
nadeel beschouwde, maar wat mijn vader als onvoldoende arbeidsinzet zag. Wat ook
gold voor die ene dag in het jaar dat ik op Koninginnedag op het Haagse
Buitenhof oranje speldjes op revers prikte, wat naar ieders eigen inzicht
geldelijk beloond mocht, uhh moest, worden.
Mijn vader zag
meer in het uitbouwen van de portiekenwijk, die ik van een vriend had
overgenomen. Elke zaterdag ging ik met dweil, bezem en emmer mijn wijk in om de
portieken schoon te maken. Met niet te grote inspanningen, verdiende dat goed.
Zeker als het s winters had gevroren, want ook dán kwam de portiekenman,
weliswaar alleen maar om aan te vegen, waar gewoon het volle pond voor moest
worden betaald. Toch zag ik het niet zitten om in de schoonmaakbranche verder te
gaan. Wederom onder druk van mijn vader werd het uiteindelijk een baantje als
jongste bediende op kantoor bij Rubberfabriek Vredestein. Tot het moment dat
mijn toenmalige verloofde trouwplannen kreeg verdiende dat genoeg. Toen moest er
worden bijverdiend, waarvoor ik s avonds verzekeringen voor de Nationale
Nederlanden ging verkopen.
Na ons trouwen kregen we in Maassluis een
huis van Vredestein toegewezen. Baantechnisch gesproken, had de rubberfabrikant
in de nabije toekomst echter onvoldoende perspectieven te bieden, dus werd het
tijd om naar een andere baan uit te kijken. Maar dan iets wat ik altijd al
wilde, een job in de buitendienst. Spaarbrieven verkopen voor, sparen, sparen,
kapitaal vergaren, de NCV/NSL leek mij hiertoe een leuk opstapje. Vooral de
provisie en bonussen waren heel aantrekkelijk, maar uiteindelijk ging het
ondoorzichtige product mij tegenstaan. Opnieuw ging ik op zoek en vond een baan
als advertentievertegenwoordiger bij het Rotterdamsch Nieuwsblad, onderdeel van
de Haagsche Courant. Vanaf dat moment kreeg mijn carrière een
boost.
Nou ja, niet direct. Eerst moest ik ervaren wat
voor knullig advertenties winkeliers ter plaatsing aanboden. Zoals Radio
Simonis, vooral uw TVs, radios en bandrecorders (Ja, over díe tijd heb ik
het). Meneer Simonis, het is toch logisch dat u als radiospeciaalzaak radios
en televisies verkoopt. Ja, én? Nou, dan hoeft u dat toch niet in uw
advertenties te zetten?! Het lijkt mij beter dat u een goeie aanbieding
plaatst. Kroon, ik adverteer zo al jaren én met succes. Volgens mij een
slechte redenering, alleen wist ik dat niet goed gefundeerd te verwoorden. Ik
wilde me in de materie scholen.
Zo werd ik opnieuw werkstudent. Alleen
werkte ik op de dag om s
avonds te studeren en in Utrecht college te lopen. Een heel riedel diplomas in
de Reclame wist ik zo in vier jaar tijd, mede door de aansporing van mijn Truus,
te behalen. De winkeliers maakten nadien graag gebruik van mijn gediplomeerde
adviezen. Daarnaast wist ik met de opleiding Copywriting niet alleen mijn lust
tot schrijven te bevredigen, maar ook leuke bijbaantjes te creëren. s Avonds
schreef ik teksten voor brochures in opdracht van reclamebureaus, schreef als
rechtaardige socialist zelfs rond de verkiezingstijd een lezing voor de VVD. Een
actie wat mij toen weer aan een bijbaantje hielp bij een huis aan huisblad, waar
ik wekelijks een column mocht schrijven.
Dagblad Het Vrije
Volk, waar ik inmiddels werkte, verbood echter om voor concurrerende media te
werken. Een onrechtvaardige huisregel, waar ik mij niets van aantrok omdat de
hoofdredacteur Herman Wigbold ook zijn zakken vulde, ondermeer als (TV)
presentator van VARAs Achter het Nieuws.
Zekerheidshalve
had ik mij wel met Ed de Keizer een pseudoniem aangemeten. Een naam waar ik dan
weer niet naar luisterde, als ik door een redacteur van de gratis krant werd
geroepen. Wat zullen zij mij een arrogante kwast hebben gevonden. Een aantal
jaren heb ik deze leuke bijbaan gehad, zonder dat het mij problemen gaf. Hoewel,
kennelijk is er ooit een poging gedaan om achter de ware persoon van Ed de
Keizer te komen. (De perikelen hierover vallen te lezen in mijn
www.Kroondomein.com onder de kroonjuweeltjesnaam Wie O
Wie.)
In Dagblad Nederland heb ik uiteindelijk tot mijn
VUT aan toe 35 jaar lang de mooiste baantjes gehad. Tevreden kijk ik op mijn 66e
verjaardag terug op mijn Route 66. Natuurlijk met dank aan mijn vader voor zijn
valse geboorteaangifte.
|
