Nu, zesenzestig jaar verder, moet ik mijn vader misschien wel dankbaar zijn voor de upgrading van mijn geboorteadres, want al met al heb ik over mijn levensloop niet te klagen. Van jongs af aan lonkte de commercie, waar mijn studierichting vanaf de kleuterschool al volledig op was gericht.

Mijn vervolgopleidingen verliepen echter veel minder gladjes. Mede door spanningen thuis, ontstaan door een dreigend faillissement van mijn vaders motorenzaak (iedereen ging auto rijden), ging ik steeds minder goed leren. Dit in combinatie met puberaal gedrag ging ik steeds meer van het fenomeen spijbelen genieten. Voor mijn vader tijd om in te grijpen. Niet, zoals dat heden ten dage zou gaan, door in overleg met de school mij weer aan leren te krijgen. Nee, ik moest van school, gaan werken en geld verdienen.

Als ‘werkstudent’ had ik inmiddels al de nodige commerciële ervaring opgedaan. Met kerstbomen verkopen, wat helaas maar twee weken per jaar kan, wat ik overigens niet als een nadeel beschouwde, maar wat mijn vader als onvoldoende arbeidsinzet zag. Wat ook gold voor die ene dag in het jaar dat ik op Koninginnedag op het Haagse Buitenhof oranje speldjes op revers prikte, wat naar ieders eigen inzicht geldelijk beloond mocht, uhh moest, worden.

Mijn vader zag meer in het uitbouwen van de portiekenwijk, die ik van een vriend had overgenomen. Elke zaterdag ging ik met dweil, bezem en emmer mijn wijk in om de portieken schoon te maken. Met niet te grote inspanningen, verdiende dat goed. Zeker als het ’s winters had gevroren, want ook dán kwam de portiekenman, weliswaar alleen maar om aan te vegen, waar gewoon het volle pond voor moest worden betaald. Toch zag ik het niet zitten om in de schoonmaakbranche verder te gaan. Wederom onder druk van mijn vader werd het uiteindelijk een baantje als jongste bediende op kantoor bij Rubberfabriek Vredestein. Tot het moment dat mijn toenmalige verloofde trouwplannen kreeg verdiende dat genoeg. Toen moest er worden bijverdiend, waarvoor ik ’s avonds verzekeringen voor de Nationale Nederlanden ging verkopen.

Na ons trouwen kregen we in Maassluis een huis van Vredestein toegewezen. Baantechnisch gesproken, had de rubberfabrikant in de nabije toekomst echter onvoldoende perspectieven te bieden, dus werd het tijd om naar een andere baan uit te kijken. Maar dan iets wat ik altijd al wilde, een job in de buitendienst. Spaarbrieven verkopen voor, “sparen, sparen, kapitaal vergaren,” de NCV/NSL leek mij hiertoe een leuk opstapje. Vooral de provisie en bonussen waren heel aantrekkelijk, maar uiteindelijk ging het ondoorzichtige product mij tegenstaan. Opnieuw ging ik op zoek en vond een baan als advertentievertegenwoordiger bij het Rotterdamsch Nieuwsblad, onderdeel van de Haagsche Courant. Vanaf dat moment kreeg mijn carrière een boost.

Nou ja, niet direct. Eerst moest ik ervaren wat voor knullig advertenties winkeliers ter plaatsing aanboden. Zoals Radio Simonis, vooral uw TV’s, radio’s en bandrecorders (Ja, over díe tijd heb ik het). “Meneer Simonis, het is toch logisch dat u als radiospeciaalzaak radio’s en televisies verkoopt.” “Ja, én?” “Nou, dan hoeft u dat toch niet in uw advertenties te zetten?! Het lijkt mij beter dat u een goeie aanbieding plaatst.” “Kroon, ik adverteer zo al jaren én met succes.” Volgens mij een slechte redenering, alleen wist ik dat niet goed gefundeerd te verwoorden. Ik wilde me in de materie scholen.

Zo werd ik opnieuw werkstudent. Alleen werkte ik op de dag om ’s avonds te studeren en in Utrecht college te lopen. Een heel riedel diploma’s in de Reclame wist ik zo in vier jaar tijd, mede door de aansporing van mijn Truus, te behalen. De winkeliers maakten nadien graag gebruik van mijn gediplomeerde adviezen. Daarnaast wist ik met de opleiding Copywriting niet alleen mijn lust tot schrijven te bevredigen, maar ook leuke bijbaantjes te creëren. ’s Avonds schreef ik teksten voor brochures in opdracht van reclamebureaus, schreef als rechtaardige socialist zelfs rond de verkiezingstijd een lezing voor de VVD. Een actie wat mij toen weer aan een bijbaantje hielp bij een huis aan huisblad, waar ik wekelijks een column mocht schrijven.

Dagblad Het Vrije Volk, waar ik inmiddels werkte, verbood echter om voor concurrerende media te werken. Een onrechtvaardige huisregel, waar ik mij niets van aantrok omdat de hoofdredacteur Herman Wigbold ook zijn zakken vulde, ondermeer als (TV) presentator van VARA’s Achter het Nieuws.

Zekerheidshalve had ik mij wel met Ed de Keizer een pseudoniem aangemeten. Een naam waar ik dan weer niet naar luisterde, als ik door een redacteur van de gratis krant werd geroepen. Wat zullen zij mij een arrogante kwast hebben gevonden. Een aantal jaren heb ik deze leuke bijbaan gehad, zonder dat het mij problemen gaf. Hoewel, kennelijk is er ooit een poging gedaan om achter de ware persoon van Ed de Keizer te komen. (De perikelen hierover vallen te lezen in mijn www.Kroondomein.com onder de kroonjuweeltjesnaam  “Wie O Wie”.)

In Dagblad Nederland heb ik uiteindelijk tot mijn VUT aan toe 35 jaar lang de mooiste baantjes gehad. Tevreden kijk ik op mijn 66e verjaardag terug op mijn Route 66. Natuurlijk met dank aan mijn vader voor zijn valse geboorteaangifte.