1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Met Pasen wordt er weer heel wat Matses bij het ontbijt gegeten. Een flinterdun, niet gerezen brood, wat er uit ziet als een erg grote cracker. Historisch gesproken eten de joden dit bij het Paasontbijt, om daarmee het beëindigen van de joodse slavernij in Egypte te herdenken. Hoewel ik respect heb voor deze traditie, komen er onwillekeurig beelden van mijn jongensjaren naar boven. Mijn Matse was toen zeekaak, een veel dikker, knoertharde scheepsbeschuit, wat je als jongen voor centen bij bakkerij Hus haalde. Destijds de Febo voor de jeugd. Onze snacks bestond toen uit niet meer dan zeekaak, koekkruimels en puddingstukjes. Met de Parijsenbol als de Van Dobbenkroket van de jaren zestig.
Hus was overigens niet bepaald een kwaliteitsbakkerij, ondanks dat zij in elke wijk van Den Haag minstens één vestiging hadden. Zij waren goedkoop, zeker als je TipTop nam, hun gesneden en voor lange houdbaarheid verpakt witbrood, wat mij een sterke associatie met klapkauwgom gaf. Hun moorkoppen daarentegen waren weer om te smullen. Als je tenminste niet de pech had, dat er weinig slagroom in zat. Dat gebeurde soms, doordat eigen personeel de moorkop via de onderkant wel eens leegzoog.
Maar goed, terug naar het paasontbijt. Door mijn herinnering aan de zeekaak, waar je tanden en kiezen echt op stuk kon bijten, vind ik de Matse maar eigenlijk de zeekaak voor watjes.
Aanstaande woensdag is het precies twintig jaar geleden, dat Marco Borsato de Soundmixshow won, met het fantastische nummer At this Moment. Een nummer wat hij niet alleen leende van Billy Vera, maar het ook nog eens met passie veel beter vertolkte. Voor mij is het één van mijn favoriete songs gebleven. Een paar dagen na zijn overwinning zag ik hem bij het Noordhollands Dagblad. Ik werkte daar en liep richting receptie, toen ik Marco bedremmeld hoorde zeggen, dat hij een afspraak had met de heer Kerkhoven, PR medewerker van de krant.
Wie kan ik zeggen? Marco Borsato. Ogenblikje, Peter ik heb hier meneer Borsato voor jou. De receptioniste had duidelijk niet naar de populaire Soundmixshow gekeken. Ik wel en vond het leuk om iets van Marcos Moment meebeleefd te hebben.
Vandaag was het eindelijk lekker weer, om op een strategische plaats naar langsrijdende fietsers te kijken. En dan vooral te letten op het achterwiel. Het is bijna komisch om te zien hoeveel fietsers op veel te zachte banden rijden.
Ze trappen zich te pletter en maken een grote kans lek te rijden. Als je deze dagen een terrasje gaat pikken, let dan eens op die achterwielen. Het merendeel rijdt vals plat.
Dat smaken verschillen verklaart naar mijn idee niet dat ik niets begrijp van moderne kunst, terwijl er hele volksstammen zijn, die er weg van zijn. Het mag eigenwijs lijken, maar die kunstkenners wantrouw ik. Bij mij kan het er niet in, dat zij heel iets anders in een schilderij zien. Maakt dat van mij een cultuurbarbaar? Denk ik niet. Ook ik kan van een heel mooi schilderij genieten. En dan hoeft het niet eens een Rembrandt of van een Van Gogh te zijn.
Twee jaar geleden heb ik, met uitleg van een geschoolde kunstkenner, een fantastisch, selectieve rondleiding gehad in de Hermitage van het Russische Sint Petersburg. Selectief, omdat je voor het grootste, sowieso belangrijkste, museum van de wereld dagen nodig zou hebben om alleen al de belangrijkste stukken te hebben gezien.
Of ik The Dance van Henri Matisse ook heb gezien, kan ik mij niet herinneren. Zou dit wel het geval zijn geweest, ben ik er niet geïnteresseerd voorbij gelopen. En dan lees ik dat Ernst Veen, directeur van de Hermitage in Amsterdam, voor zes weken The Dance van Rusland heeft mogen lenen, speciaal met een Boeing 747 van de KLM ingevlogen. Apentrots beveelt hij ons aan om, alleen al daarvoor, naar de Amsterdamse Hermitage te komen. Naar zijn zeggen het belangrijkste kunstwerk, wereldwijd, van de vorige eeuw.
Via internet heb ik getracht mijn mening over dit beroemde schilderij van Matisse, wat voor vele miljoenen is verzekerd, bij te stellen. Het is mij niet gelukt. Ik zie niets anders dan wat dansende poppetjes die door een getalenteerde tiener zijn neergekwast. Echt een werkje wat je, in minivorm, met een magneetje voor een tijdje op de koelkastdeur zou plakken. Wat zien die geschoolde kunstkenners daar in hemelsnaam dan in. Ik heb de indruk dat zij alleen maar bevestiging zoeken voor eigen intelligentie. Ik ben zo goed geschoold, dat ik heel goed begrijp en inzie wat Henri Matisse met dit schilderij heeft bedoeld . Ja, ja, voor mij is het niets meer dan de nieuwe kleren van de keizer.
n.b.: Echt mooi kunstwerk, nota bene van amateurs, valt gratis in een digitale expositie te zien onder de rubriek Kroon op het werk in mijn kroondomein: www.kroondomein.com/kroonophetwerk.htm
Gisteravond heb ik geboeid gekeken naar Victor Lamme, breinprofessor van de Universiteit van Amsterdam, die ons iets meer kon vertellen over ons onderbewustzijn. Heel bijzonder vind ik zijn theorie dat rechtsdenkende mensen over het algemeen banger zijn. Zowel in de rechtse pers, De Telegraaf met zn schreeuwende koppen, als in de rechtse politiek, zoals bij Wilders, is dit heel goed waarneembaar. Wilders doet niets anders dan appelleren aan angst (voor de Islam). Met de republikeinse president van Amerika, George W. Bush, was het al niet anders. Heel polariserend liet hij de wereld duizenden angsten uitstaan.
Het aantreden van de 44e president van Amerika, democraat Barack Obama, was dan ook een verademing en geeft ons terecht goede hoop voor de toekomst.
Dan is het toch maar goed dat wij ook van onze huidige regeringscoalitie afscheid hebben moeten nemen. We moeten niet langer versomberen, want de meesten van ons hebben ècht geen reden tot klagen. Zoveel heeft de crisis ons niet aangedaan. Nog steeds leven wij ons luxe leventje in een heel democratisch land, waar geen van ons echt bang behoeft te zijn. Daarom wordt het tijd dat wij weer oog krijgen voor elkaar, plezier hebben en elkaar helpen waar het kan. Als we op 9 juni een nieuwe regering moeten kiezen, lijkt mij de politieke richting niet zo moeilijk meer.
We hebben allemaal wel iets van bijzonder gedrag, waar we eigenlijk niet bij stilstaan. Totdat je er op wordt gewezen, of dat het toevallig ter sprake komt. Dat bijzondere staat bij mij in rechtstreeks verband met ruitenwissers. Want (ook) als ik een autorit in de regen heb gemaakt, parkeer ik mn auto en doe het contact uit. Thats it. Door veel ge-ja maar om mij heen, heb ik inmiddels begrepen dat ik daarmee buitengewoon slordig gedrag vertoon. Naar het schijnt is het heel normaal dat je de ruitenwissers eerst in de rust stand laat komen, alvorens je het contact afzet. Kennelijk behoren de wissers, buiten gebruik, netjes plat te liggen. Mijn repliek dat, bij het later wegrijden, de wissers vanzelf op zn plaats terugkomen, vindt totaal geen gehoor. Bij rondvragen bleek mij dat mijn wissertheorie weinig volgers kent.
Dat doet mij denken aan een andere minitest, waarmee je een tweedeling kunt maken in het type mens. Marketingtechnisch gesproken een eerste, grove stap naar doelgroepomschrijving. Je kunt namelijk mensen indelen in vouwers en proppers.
De vouwers zijn mensen die toiletpapier netjes vouwen alvorens te gebruiken. Proppers daarentegen rollen wc-papier af, maken er als het ware een prop van om het zo te gebruiken. En daarin valt een primaire karaktertrek van mensen waar te nemen. Met dit simpele 'marktonderzoek kan het als gezelschapsspel erg veel plezier geven. Ook geeft het een extra dimensie aan terrasbezoek. Probeer maar uit.
Had ik het vrijdag nog over Sonja en Yolanthe, die toch iets missen om een TV programma te kunnen presenteren, ook bij de andere kunne wordt er verkeerde keuzes gemaakt. Goed voorbeeld daarvan is sowieso Frans Bauer, die met een poppenkaststem en veel gestotter het ooit roemruchtige programma Bananensplit presenteert.
Met veel verkneukeling en uitbundig gelach, is er met Fransje in ieder geval iemand die het programma nú nog leuk vindt. Een minder lachgevoelige presentator zou nog iets van dit programma kunnen maken.
Maar ook Jack Spijkerman. Ooit een geëngageerd presentator van de VARA, die ondanks zijn Christelijke achtergrond met het linkse gedachtegoed sympathiseerde. Achteraf bleek het helaas links denken, rechts zakken vullen. Want Jack zocht de commerciële zenders op, om uiteindelijk de simpele programmas Wat vindt Nederland en Echt waar? te presenteren. Niets geëngageerd meer, gewoon luisteren naar de autocue en met overdreven lachen de indruk willen wekken, hoe leuk het programma wel niet is. En dat is het juist niet, zeker niet met Jack Spijkerman. Misschien dat zijn programmas nog eens in de herkansing kunnen, met een leuk rondborstig type. Sowieso leuker om naar te kijken.
Nog een programma waarvoor de verkeerde presentator werd gekozen, Kat in de zak van Peter van der Vorst. In dit programma lijkt, de van het lachen schokschouderende, Peter het programma Breekijzer van stoere Storm, Pieter Storm te willen imiteren. Met de camera als rugdekking neemt Peter het voor de consument op. Zijn eerste uitzending werd de toon gezet. Met Peter, schokschouder, van der Vorst valt niet te spotten.
Case 1: Het vogeltje, wat na een half jaar al dood was, werd door de dierenhandelaar gratis vervangen, òndanks dat hij eerder voor oplichter was uitgemaakt.
Case 2: Een cursist voor de opleiding pedicure voelt zich genomen. Peter er op af, wordt de tent uitgezet en krijgt de politie op zn dak. Heel ongewoon ging nu de politieagent, samen met de cursist, binnen over de cursus praten. Tot ieders verbazing kwam de cursist met een blij gezicht en terugbetaald cursusgeld later weer naar buiten.
Case 3: Lidl had een veel te vette ham verkocht. Geen punt Liddl gaf èn geld terug èn een nieuw hammetje om de klant alsnog tevreden te stellen.
Case 4: Van een gekochte boerderij in Drenthe bleek de veranderde dakconstructie zo slecht te zijn, dat er zelfs sprake was van instortingsgevaar. En dit, terwijl een bouwkundige van Vereniging Eigen Huis deze fouten niet heeft geconstateerd en daardoor een verkeerd advies had afgegeven. Bij reclamatie hebben zij, anderhalf jaar lang, ondanks vele pogingen tot contact, niets van zich laten horen. Natuurlijk ging de geduchte Peter ook hier op af. Trots op eigen kunnen liet hij voor de camera weten dat Eigen Huis een toezegging tot gesprek heeft gedaan. Kijk dan weet je nog eens iets uit het vuur te slepen?!
Dood vogeltje vervangen, geld terug door tussenkomst van de politie, een hammetje en een toezegging tot gesprek ., zijn de povere resultaten die Peter van der Vorst met zijn breekijzer heeft bereikt. Of dit programma moet direct van de buis, òf worden gepresenteerd door een vent met ballen. Petertje moet maar weer terug naar het roddelcircuit.
Aanstaande woensdag is het precies twintig jaar geleden, dat Marco Borsato de Soundmixshow won, met het fantastische nummer At this Moment. Een nummer wat hij niet alleen leende van Billy Vera, maar het ook nog eens met passie veel beter vertolkte. Voor mij is het één van mijn favoriete songs gebleven. Een paar dagen na zijn overwinning zag ik hem bij het Noordhollands Dagblad. Ik werkte daar en liep richting receptie, toen ik Marco bedremmeld hoorde zeggen, dat hij een afspraak had met de heer Kerkhoven, PR medewerker van de krant.
