Dat smaken verschillen verklaart naar mijn idee niet dat ik niets begrijp van moderne kunst, terwijl er “hele volksstammen” zijn, die er weg van zijn. Het mag eigenwijs lijken, maar die “kunstkenners” wantrouw ik. Bij mij kan het er niet in, dat zij heel iets anders in een schilderij zien. Maakt dat van mij een cultuurbarbaar? Denk ik niet. Ook ik kan van een heel mooi schilderij genieten. En dan hoeft het niet eens een Rembrandt of van een Van Gogh te zijn.

Twee jaar geleden heb ik, met uitleg van een geschoolde kunstkenner, een fantastisch, selectieve rondleiding gehad in de Hermitage van het Russische Sint Petersburg. Selectief, omdat je voor het grootste, sowieso belangrijkste, museum van de wereld dagen nodig zou hebben om alleen al de belangrijkste stukken te hebben gezien.

Of ik The Dance van Henri Matisse ook heb gezien, kan ik mij niet herinneren. Zou dit wel het geval zijn geweest, ben ik er niet geïnteresseerd voorbij gelopen. En dan lees ik dat Ernst Veen, directeur van de Hermitage in Amsterdam, voor zes weken The Dance van Rusland heeft mogen lenen, speciaal met een Boeing 747 van de KLM ingevlogen. Apentrots beveelt hij ons aan om, alleen al daarvoor, naar de Amsterdamse Hermitage te komen. Naar zijn zeggen “het belangrijkste kunstwerk, wereldwijd, van de vorige eeuw.”