1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Zal het dan toch zo zijn dat Geert Wilders op termijn gelijk heeft?! Nou ja, als het gaat om een dubbel paspoort dan. In dat geval ben ik eigenlijk wel om en dat heeft niets met welke vorm van discriminatie te maken. Deze corrigerende gedachte is bij mij opgekomen, nadat in het nieuws kwam, dat de kersverse staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, Marlies Veldhuijzen van Zanten-Hyllner, zowel het Nederlands als Zweedse paspoort bezit.
Waar is dat toch voor nodig, twee paspoorten? Het is toch niets meer dan een document om landsgrenzen te kunnen overschrijden. Zij die een tweede paspoort bezitten lijken dat vanuit bepaalde sentimenten, misschien chauvinisme, te doen. Voor die onzin moeten we toch geen officiële documenten laten misbruiken. Nee, één paspoort voor iedereen. Uiteindelijk ben je toch ook één keer geboren. En ben je eenmaal getrouwd, val je niet steeds op je ouders terug, zoals je ook niet zal terugvallen op je moederland, als je thuisland Nederland is.
Dus, mevrouw Veldhuijzen van Zanten-Hyllner, door in Zweden te zijn geboren is dat niets meer dan uw moederland. U woont, werk, leeft en geniet in Nederland, wat een Nederlandse van u heeft gemaakt. Met één paspoort, het Nederlands paspoort.
Eén persoon met één reisdocument. Laten ze daar in Brussel maar eens wat aan doen.
De wielrenner uit het gezin (blog van 14 oktober) was ik niet, hoewel ik het wel eventjes ben geweest. Maar omdat ik wist het maximale te hebben bereikt, het altijd verstandig is om op het hoogtepunt van je carrière te stoppen, ben ik op 13 jarige leeftijd met een kampioenstitel op zak met wielrennen gestopt.
Jaren nadien ben ik wel gaan tourfietsen. Hiervoor zelfs binnen de wielervereniging een aparte tourafdeling opgericht. Grappig genoeg is dit in ledental nu ver weg het grootste onderdeel van die vereniging.
Mijn vader drong er destijds wel op aan dat ik niet op zomaar een tourfiets moest stappen. Die moest ik speciaal laten bouwen, door een beroemde framebouwer in de Amsterdamse Jordaan. Ver voordat ons eerste tourseizoen van start ging, liet ik samen met mijn vrouw, door Wim Bustraan ons het kader aanmeten. Op zich al een hele bijzondere gebeurtenis. Onze armen en benen werden opgemeten, waarna wij op een fiets model moesten zitten. Bustraan liep als een Rembrandt om ons heen, alsof wij geschilderd moesten worden.
Negen maanden nadien konden wij onze RIH afhalen. Heel duidelijk was te zien dat onze frames met de hand waren gemaakt. Want, ondanks dat mijn vrouw in lengte 5 cm. korter is, was haar frame door haar langere benen hoger. Jaren hebben we, in clubverband, met veel plezier de mooiste toertochten gemaakt. Door onze verhuizing naar Noord-Holland kwam hier een einde aan.
Dat is nu 23 jaar geleden. En nog steeds hangen de twee RIHs bij ons in de schuur. Tòen was onze RIH ons veel te lief om te verkopen, nu zal voor een ouderwetse racefiets met achterhaalde derailleur en toeclips aan de pedalen er geen belangstelling meer voor bestaan.
Los daar van, heel Hollands weten wij er eigenlijk nog steeds geen afstand van te doen. Maar je weet het nooit. Gewoon marktplaats.nl in de gaten houden.
Toch doet het mij wel goed, dat wij eindelijk af zijn van dat opgeheven vingertje van Jan Peter Balkenende. Het bleek namelijk van hem slechts een gebaar te zijn, want veel heeft hij van zijn normen en waarden niet weten te maken. Nee, geef mij dan toch maar dat vingertje van Rutte, wat door heel rechts Nederland kan worden afgelikt.
Nu Rutte niet alleen meer over rechts Nederland gaat (wordt daar overigens het oosten van het land mee bedoeld?), geldt het voor héél Nederland. Dus: kom op landgenoten, lik je vingers er bij af! Ook als je denkt dat het nergens naar smaakt, er geen groenen vingers zijn en Wilders een veel te grote vinger in de pap heeft. Niet lullen, maar likken!
Laten we onze nieuwe premier toch maar die kans gunnen. Er is altijd nog een oppositie die niets te Wilders door de vingers zal zien en onze premier waarnodig direct op de vingers zal tikken. Heel eerlijk moet ik zeggen dat Mark Rutte, tijdens zijn persconferentie, wel heel klare taal sprak. Wat toch wel een verademing is.
Het contact met de pers en daardoor ook met ons, heeft Mark behoorlijk in de vingers. Zo vind ik het heel knap hoe hij de NOS, omwille van zijn charmeoffensief, voor zijn karretje heeft weten te spannen. De NOS, nota bene onderdeel van de publieksomroep, waar zijn regering behoorlijk in gaat snijden. Het valt toch wel te bidden dat de NOS zich hiervoor uitbundig heeft laten betalen?! Voor die 90 minuten vingers aflikken met kabinet Rutte brengen zij toch wel een commercieel tarief in rekening, bijvoorbeeld voor een vriendenprijsje van een half miljoen euro. Oké, dit natte vingertarief kan ook worden omgezet in tien vingers (is: handen) af van de publieke omroep.
Is er niet tot zon soort deal gekomen, heeft de NOS zich danig in de vingers gesneden.
Het is altijd dankbaar om reacties te krijgen op je blog, ook al komen die via e-mail binnen. Vandaar dat ik met plezier in ga op de vraag wat mijn vaders motorenzaak met de wielersport had te maken. Als wielerfan, met een zoon die fietste, heeft mijn vader een aantal dikkebandenwedstrijden georganiseerd, zoals de Ronde van de Delftselaan en Ronde van de Gooilaan. Toen hij eenmaal, via RRC Sparta, in de wielersport was terecht gekomen, werd hij s-winters geconfronteerd met een krakkemikkige, stalen hometrainer die het steeds begaf. Hij heeft toen een compleet nieuw stel wedstrijdhometrainers gebouwd. Toen, heel revolutionair met plastic rollen.
Zijn vinding was een doorslaand succes. Veel wielerverenigingen schaften voor zon 455,= (een rooitje oud geld; een heel bedrag voor een vereniging.) de hometrainers aan. Maar ook de Holland Amerika Lijn kocht ze voor passagiersschepen. Vaak werden ze ook aan Hilversum verhuurd, waar zij als extra attractie bij spelprogrammas werden ingezet. Er werd ook een handzaam, inschuifbaar type ontwikkeld, als thuishometrainer voor de wielrenner. Thuis, home, ja dat is dubbelop, maar lijkt mij niet fout te rekenen, omdat de hometrainer te groot was om thuis te gebruiken. Maar ik dwaal af.
De kleine hometrainer ging voor een meijertje ( 45,=) als warme broodjes over de toonbank. Tijdens wielerzesdaagsen stonden deze rollenbanken langs de baan, waarop de baanrenners zich los konden rijden. Kortom, De Bob Kroon hometrainer had zn weg naar de wielersport gevonden. Voor mijn vader dus op naar de Quote 500.
Mooi niet, ondanks dat er behoorlijk veel geld mee viel te verdienen. Blijkt ook wel, want een fietsenmaker uit Wassenaar heeft zich met (toen) een namaak wèl een bungalow in gewerkt. Mijn vader had zijn tijd tegen. Doordat er steeds minder motoren werden verkocht liep zijn omzet in de zomermaanden drastisch terug, waardoor er onvoldoende financiële middelen beschikbaar waren om s-winters de productie van hometrainers groots aan te pakken. Uit financiële nood heeft hij toen voor een habbekrats zijn idee verkocht. Om uiteindelijk de vuile wasjes te gaan draaien, zoals beschreven in Uitlaat van 11 oktober.
Mijn gezeik had ik eigenlijk voor mij willen houden, ware het niet dat ik mij realiseerde dat ik daarmee de doelstelling van mijn blog geweld aandoe. Immers, zoals in de kop van mijn blog staat te lezen: Met geknetter in mijn hoofd komen er velerlei gedachten bij mij los, waarvan ik er dagelijks één wil prijsgeven.
Nou, daar is ie dan:
Vandaag is mijn heftige antibioticakuur afgelopen, met de conclusie dat het geen kloten* heeft geholpen. Een tering ervaring, die mij menigmaal eerder is overkomen. Kennelijk ben ik zo vreselijk eigenwijs, dat zelfs mijn lichaam niet naar medicijnen wil luisteren.
* Vergeef mij mijn taalgebruik, maar reken maar dat het beëindigen van een mislukte medicinale kuur zwaar kut is.
Hoewel de uitkeringsperiode drie jaar blijft, is het beleid van de aankomende regering er op gericht werkelozen sneller (opnieuw) aan het werk te krijgen. Omscholing is daar één van de middelen voor. Dat vind ik niet alleen een goed idee, maar heb dat ooit van heel dichtbij meegemaakt.
Mijn vader, zoals ik eerder heb neergeschreven een op en top motorman, kon halverwege de jaren zestig geen droogbrood meer verdienen in zijn motorenzaak. Er werd massaal voor de auto gekozen. Voor hem werd het tijd om iets anders te gaan doen. De zaak werd gesloten om, na een gigantische verbouwing, opnieuw te worden geopend als wassalon. In die tijd een nieuw fenomeen in Nederland.
Omdat mijn vader ruim 25 jaar met motoren in een pure mannenwereld heeft geleefd, moest eigenlijk ook ´zijn brein´ worden verbouwd, waar toentertijd niet de mogelijkheden toe waren. Hij had het zelf maar te doen en dat is hem, ogenschijnlijk, heel goed gelukt. Ik ben er van overtuigd dat zijn Haagse gevoel voor humor daar een heel belangrijk instrument voor was. Sowieso heeft het heel wat anekdotes voortgebracht.
Heel illustratief voor gebeurtenissen rond zijn ´omscholen in de praktijk´ is wel het volgende verhaal:
Mijn vader, techneut als hij was, was in de salon bezig met technisch onderhoud van de wasmachines, terwijl een aantal vrouwen hun wasje aan het draaien waren. Eén van die dames, toen in actie direct naast de machine die door mijn vader onderhanden werd genomen, meende uitleg te moeten geven aan datgene waar ze mee bezig was. Ik smeer altijd even de kruisjes aan, hing zij letterlijk de vuile was bij mijn vader buiten.
Oké, met reparaties aan motoren, was hij goed bekend met een vuile uitlaat, maar met mannen onder elkaar werd daar heel anders over gesproken.
