1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Het is altijd dankbaar om reacties te krijgen op je blog, ook al komen die via e-mail binnen. Vandaar dat ik met plezier in ga op de vraag wat mijn vaders motorenzaak met de wielersport had te maken. Als wielerfan, met een zoon die fietste, heeft mijn vader een aantal dikkebandenwedstrijden georganiseerd, zoals de Ronde van de Delftselaan en Ronde van de Gooilaan. Toen hij eenmaal, via RRC Sparta, in de wielersport was terecht gekomen, werd hij s-winters geconfronteerd met een krakkemikkige, stalen hometrainer die het steeds begaf. Hij heeft toen een compleet nieuw stel wedstrijdhometrainers gebouwd. Toen, heel revolutionair met plastic rollen.
Zijn vinding was een doorslaand succes. Veel wielerverenigingen schaften voor zon 455,= (een rooitje oud geld; een heel bedrag voor een vereniging.) de hometrainers aan. Maar ook de Holland Amerika Lijn kocht ze voor passagiersschepen. Vaak werden ze ook aan Hilversum verhuurd, waar zij als extra attractie bij spelprogrammas werden ingezet. Er werd ook een handzaam, inschuifbaar type ontwikkeld, als thuishometrainer voor de wielrenner. Thuis, home, ja dat is dubbelop, maar lijkt mij niet fout te rekenen, omdat de hometrainer te groot was om thuis te gebruiken. Maar ik dwaal af.
De kleine hometrainer ging voor een meijertje ( 45,=) als warme broodjes over de toonbank. Tijdens wielerzesdaagsen stonden deze rollenbanken langs de baan, waarop de baanrenners zich los konden rijden. Kortom, De Bob Kroon hometrainer had zn weg naar de wielersport gevonden. Voor mijn vader dus op naar de Quote 500.
Mooi niet, ondanks dat er behoorlijk veel geld mee viel te verdienen. Blijkt ook wel, want een fietsenmaker uit Wassenaar heeft zich met (toen) een namaak wèl een bungalow in gewerkt. Mijn vader had zijn tijd tegen. Doordat er steeds minder motoren werden verkocht liep zijn omzet in de zomermaanden drastisch terug, waardoor er onvoldoende financiële middelen beschikbaar waren om s-winters de productie van hometrainers groots aan te pakken. Uit financiële nood heeft hij toen voor een habbekrats zijn idee verkocht. Om uiteindelijk de vuile wasjes te gaan draaien, zoals beschreven in Uitlaat van 11 oktober.
Mijn gezeik had ik eigenlijk voor mij willen houden, ware het niet dat ik mij realiseerde dat ik daarmee de doelstelling van mijn blog geweld aandoe. Immers, zoals in de kop van mijn blog staat te lezen: Met geknetter in mijn hoofd komen er velerlei gedachten bij mij los, waarvan ik er dagelijks één wil prijsgeven.
Nou, daar is ie dan:
Vandaag is mijn heftige antibioticakuur afgelopen, met de conclusie dat het geen kloten* heeft geholpen. Een tering ervaring, die mij menigmaal eerder is overkomen. Kennelijk ben ik zo vreselijk eigenwijs, dat zelfs mijn lichaam niet naar medicijnen wil luisteren.
* Vergeef mij mijn taalgebruik, maar reken maar dat het beëindigen van een mislukte medicinale kuur zwaar kut is.
Hoewel de uitkeringsperiode drie jaar blijft, is het beleid van de aankomende regering er op gericht werkelozen sneller (opnieuw) aan het werk te krijgen. Omscholing is daar één van de middelen voor. Dat vind ik niet alleen een goed idee, maar heb dat ooit van heel dichtbij meegemaakt.
Mijn vader, zoals ik eerder heb neergeschreven een op en top motorman, kon halverwege de jaren zestig geen droogbrood meer verdienen in zijn motorenzaak. Er werd massaal voor de auto gekozen. Voor hem werd het tijd om iets anders te gaan doen. De zaak werd gesloten om, na een gigantische verbouwing, opnieuw te worden geopend als wassalon. In die tijd een nieuw fenomeen in Nederland.
Omdat mijn vader ruim 25 jaar met motoren in een pure mannenwereld heeft geleefd, moest eigenlijk ook ´zijn brein´ worden verbouwd, waar toentertijd niet de mogelijkheden toe waren. Hij had het zelf maar te doen en dat is hem, ogenschijnlijk, heel goed gelukt. Ik ben er van overtuigd dat zijn Haagse gevoel voor humor daar een heel belangrijk instrument voor was. Sowieso heeft het heel wat anekdotes voortgebracht.
Heel illustratief voor gebeurtenissen rond zijn ´omscholen in de praktijk´ is wel het volgende verhaal:
Mijn vader, techneut als hij was, was in de salon bezig met technisch onderhoud van de wasmachines, terwijl een aantal vrouwen hun wasje aan het draaien waren. Eén van die dames, toen in actie direct naast de machine die door mijn vader onderhanden werd genomen, meende uitleg te moeten geven aan datgene waar ze mee bezig was. Ik smeer altijd even de kruisjes aan, hing zij letterlijk de vuile was bij mijn vader buiten.
Oké, met reparaties aan motoren, was hij goed bekend met een vuile uitlaat, maar met mannen onder elkaar werd daar heel anders over gesproken.
Op de dag van Alkmaar Ontzet, vond ik het een goed moment om het Stedelijk Museum binnen te stappen, om mij visueel door het verleden te laten boeien. Met de mooiste schilderijen liep ik door de geschiedenis van de stad. Verder het gebouw in, kwam het verleden steeds dichterbij. Na het passeren van mijn eigen geboortejaar, stond ik met verbazing stil bij een poster van 1951.
Sintelbaanraces in het sportpark. Voor de poster werd op een klein TV-scherm in 20 seconden zwart-wit beelden van deze wedstrijd getoond. Jemig , op deze vierkante meter museum werd historie getoond, waar ik als kleuter Live bij aanwezig mocht zijn. Tenminste , de kans is groot dat mijn vader op 2 september 1951 aan deze wedstrijden deelnam en misschien was hij zelfs onduidelijk zwart-wit in beeld. Wat een rare gewaarwording. Er kwamen steeds meer herinneringen bij mij boven, in ieder geval van menig 2e paasdag, waarvan ik mij herinner altijd op de (paarden) speedwaybaan van Alkmaar te zijn geweest.
Door nieuwe wetgeving, waar maar liefst vijf jaar voorbereidingstijd voor nodig was, kan binnenkort na een kalenderjaar een jaarcontract per maand worden opgezegd. Met natuurlijk de nodige uitzonderingen. Zoals voor dagbladen. Daarvoor geldt een opzegtermijn van drie maanden, omdat de uitgever met inkopen van papier met opzeggingen rekening moet kunnen houden. Wat een onzin, alsof per abonnee een kilootje papier minder wordt ingekocht(?!) Het is toch ook niet zo dat je drie maanden na aanmelding pas de krant in de bus mag verwachten, omdat eerst meer papier moet worden ingekocht .
Nog gekker is het met opzeggen van het ANWB lidmaatschap. Zij profiteren van de uitzondering voor verenigingen en moet je 11 maanden langer dan gewenst lid blijven van zon club.
Wat een vreselijk bericht, Antonie Kamerling kon niet verder leven. .
Het valt ook niet te bevatten, een mooie vent in de bloei van zijn succesvolle leven, een àlles kunner, ook nog eens verrijkt met een pracht vrouw en leuke kinderen. Hoe heeft het toch zover kunnen komen.
Antonie moet wel heel erg ziek zijn geweest en bleek niet geholpen te kunnen worden. Het lijkt er op dat de zorg vreselijk heeft gefaald. Zonder te willen Zwarte Pieten is het voorstelbaar dat het uiteindelijke probleem bij het Ministerie van Volksgezondheid ligt. Zeker is het dat de geestelijke gezondheid met grote problemen kampt.
Het zit tussen zn oren, vind ik al een ongepaste uitdrukking en staat naar mijn idee symbool voor de onmacht van de zorg. Niet tussen de oren, maar achter de wenkbrauwen is de onzichtbare plek van veel sickness. Volkomen onzichtbaar voor alles en iedereen. Met onbegrip als extra aanjager van het probleem. Daphne Deckers wist het vanavond, in relatie tot Antonie, zo duidelijk te zeggen: Voor iedereen is een gebroken been zichtbaar; niemand ziet een gebroken ziel.
Iets daarvan weet ik in te voelen. Zonder daarover Willekiaans te droeftoeteren, haal ik dan toch nog maar eens mijn onzichtbare sickness aan. Mijn ongeneeslijke slijmvlies bezorgt mij elke minuut van de dag (en bij wakker zijn ook s-nachts), eufemistisch gesproken, grenzeloze overlast. Elke dag moet ik knokken om mij zo redelijk mogelijk te voelen, waarvan ik s-avonds behoorlijk ben uitgeteld. Mijn sociale leven is daardoor toch wel enigszins in de knel gekomen. Vooral doordat ik, ondermeer door mijn gezegend gevoel voor humor, mijn beroerd voelen behoorlijk weet te maskeren. Het heeft eigenlijk van mij een meeloper gemaakt. Meedoen met veel pleziertjes, maar zelf niet de Power hebben, daarvoor het initiatief te nemen. Ik merk daardoor, onbegrepen, nog wel eens buiten de selectie te vallen. Mijn pech is, dat ik mijn slijmvlies niet zichtbaar in het gips kan meedragen.
Vandaar dat ik zo goed begrijp wat een last het is om een onzichtbare ziekte te hebben. Mijn geluk is dat het in hevigheid pieken en dalen kent. En omdat het fysiek is, ik mij er gelukkig wel toe weet aan te zetten, om vier dagen per week te sporten, met de daarbij veel vrijkomende Satisfaction. Geestelijk ongezond kent dat geluk veel minder.
Laat alsjeblieft de geestelijke zorg daarom verbeterend in een stroomversnelling geraken.
Ongetwijfeld onder zware druk en na minimaal zon 30 uur binnen eigen kring te hebben vergaderd, zegt Verhagen dat nu alle 21 fractieleden steun zullen geven aan de uitvoering van het regeerakkoord. Met veel moeite heeft de CDA-top Kathleen Ferrier en Ad Koppejan dus binnen het nauwelijks zeewaardig bootje kunnen houden. Een meerderheid van 76 stemmen is zo niet in alle opzichten vanzelfsprekend. De aankomende regering wankelt nu al.
Máár, daar heeft sluwe Verhagen het volgende op gevonden De Staatkundig Gereformeerde Partij van Kees van der Staaij heeft 2 plaatsen op de reservebank in mogen nemen. De SGP meent zo toch ook iets van regeringsmacht naar zich toe te kunnen trekken. Kennelijk wordt ook deze club van streng gelovigen niet door gewetensbezwaar gehinderd.
Naast Den Haag (VVD) staat nu ook Venlo (Partij Wilders) en Ede (grootste SGP conglomeraat), of eigenlijk de hele Bijbelbelt inclusief Staphorst en Urk, in het centrum van de macht.
De Randstad is daardoor niet zo Randstedelijk meer.
Het schijnt zo te zijn dat, als je iemand niet mag, de kans groot is dat dit wederzijds is. Mocht je met die gedachte problemen hebben, zorg dan gewoon dat je iedereen aardig vindt. Maar ja, dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan en mij niet in alle gevallen gegeven.
Ik heb wel eens de neiging, bij het ontmoeten van een vage kennis die ik absoluut niet mag, om op hem af te stappen met de vraag: Waarom vind jij mij een lul?
Haal ter stond die boterham uit je mond! Moet ik het nog een keer zeggen? Ja, ik moet het nog een keer zeggen: Haal ter stond die boterham uit je mond. Ohh, je hebt geen boterham in je mond. Maar, laat het niet weer gebeuren. Aan dit stukje conference van Seth Gaaikema moest ik denken, toen ik het antwoord las op mijn klacht bij de NS. (Blog 19.9.jl)
Dat hun antwoord 14 dagen wegbleef, heeft er mee te maken dat zij tussentijds daarover ten onrechte mijn vrouw aanschreven en meenden geen verdere informatie over mij te hebben, zodat ik daarover opnieuw mijn info zond. Kennelijk begrepen zij ook mijn klacht niet, had ik mis-schien streep-jes tus-sen de let-ter-gre-pen moe-ten zet-ten. Gemakshalve gingen zij er dan maar van uit, dat ik was vergeten uit te checken. In mijn antwoord heb ik nog eens kinderlijk eenvoudig uitgelegd, waar het echt om ging. Aan hun gevoelsleven mankeerde niets, want zij gaven wel te kennen dat het heel vervelend voor mij is geweest en of zij van mij toestemming kregen, via hun PC, in mijn reisgegevens te kijken. (?!) Want nee, dat doen ze niet zomaar (?!), omdat het privacygevoelige reisgegevens zijn.
Ja dag!, zo vroom zullen zij ècht niet zijn. Geen enkele info, zoals een wachtwoord, hebben zij van mij nodig om mijn reisgegevens in te zien. Denk je dan echt dat zij eerst toestemming vragen?!
Gisteren kwam dan eindelijk het verlossende woord van NS, van meneer S.St. (toch maar een derde letter bij de initialen gebruikt, om niet verweten te kunnen worden, dat ik die meneer van de Klantenservice een bepaald stempel wil opdrukken.) Alvorens mijn verontwaardiging verder te uiten, toch maar eerst even een gezelschapsspelletje, met onderstaande reisgegevens. (De gegevens over 17.9. hebben te maken met mijn check of mijn OV-chipkaart goed werkt, nadat ik voor de 3e keer al een mailtje van de NS kreeg, dat mijn kaart nog geactiveerd moest worden. Een heel ander verhaal, wat misschien ook nog eens wordt gebloggeerd).
Hoe laat nam ik zaterdag 18.9. de trein? En waar naar toe? Hoe laat was ik daar? En hoeveel is er toen voor die reis berekend? Waar vandaan vertrok ik diezelfde dag en om hoe laat? Om een beetje te helpen: ik had die dag van (Amster)Dam tot (Zaan)Dam gelopen. Kwam ik aan, daar waar ik die ochtend om 8:54:29 ook was vertrokken? En wat heeft die terugreis, van een ander vertrekpunt, mij gekost?
Juist ja. Ik kwam tot dezelfde conclusie: De NS heeft de heenreis veel te veel ( 10,= ipv 3, 90) afgeboekt. Logisch dat ik die 6,10 terug wil hebben!
En wat schrijft die meneer S.St.: De 10,= is van uw OV chipkaart afgeschreven, doordat de uit-check niet goed is gegaan. Uit coulance hebben wij dit voor u aangepast en het te veel betaalde op uw rekening gestort.
Wat zegt u daar meneer NS? Uitchecken niet goed gegaan? Uit coulance???
Vandaar: Haal ter stond die boterham uit je mond. Ohh, je hebt geen boterham in je mond. Maar, laat het niet weer gebeuren.
Als babyboomer ben je nou eenmaal je hele leven er mee behept; met een lichte aversie tegen Duitsers. Niet zozeer een afkeer jegens de Duitser persoonlijk, maar meer tegen het collectief van de Oosterburen. En dat terwijl ik toch heel graag in Duitsland kom. Natuurlijk is het in de loop der jaren wel wat minder geworden en is het woord Mof nagenoeg uit mn vocabulaire verdwenen. Alleen de foute Duitser krijgt deze titel nog mee, zoals de criminele Marokkaan met Kutmarokkaan wordt aangeduid. En die uitzonderingen mogen blijven bestaan, vind ik.
Maar goed, ondanks dat ik de Duitser ontmoft heb, kan ik het niet nalaten hen in menig kroonjuweeltje in mijn kroondomein.com, licht te beschimpen. Met mijn verhaal Het lieveheersbeestje en de Tien Geboden als mogelijk dieptepunt.
Het lijkt er op dat ik daarvoor inmiddels moet boeten. De eerste drie keer schonk ik niet zoveel aandacht aan een lawine aan SPAM, van tenminste 600 junkmailtjes per keer. Mijn virusscanner had ze uiteindelijk onder ongewenste e-mail weggezet. Maar vanavond, na weer een Duitse aanval van ruim 600 ongewenste mails, realiseerde ik mij dan toch dat het hier een digitale afrekening moet zijn. De nulletjes en eentjes komen van rechts, waar ik in dit geval het oosten mee bedoel.
En wat nu? Direct in de auto springen richting Munchen, om het in een feesttent op een halfliterpulbier zuipen te zetten, wat ongetwijfeld straal bezopen het Brüderschaft trinken tot gevolg zal hebben. Of, als charmeoffensief, ineens Duitse Schlagers uit mijn speakers te laten galmen? Of, als dat nog meer aanspreekt, via de WDR alleen nog maar naar de Amerikaanse speelfilms Duits nagesynchroniseerd te kijken? Vooralsnog heb ik in dat alles echt geen zin.
Misschien kan ik volstaan met datgene waarmee zij ook vinden dat het kón volstaan. Uiteraard met de nadruk op kón. (Pff, laat ik niet weer onbedoeld iets over mij afroepen.) Dus bij deze: Ich habe es nicht gewüsst! Ik had niet willen kwetsen en wil zeker de huidige generatie Duitsers 40-45 niet kwalijk nemen. Wel wil ik, in welke vorm dan ook, altijd de competitie met Duitsers blijven aangaan. Dat lijkt me leuk en kan een ander juk van de Duitse schouders halen. Want Duitsers schijnen wèl gevoel voor humor te hebben.
Kennelijk zijn bijna alle 21 CDA fractieleden, na 15 uur vergaderen, vannacht om half vier spontaan met elkaar het eens geworden, om tijdens het komende congres het Christen-Democratisch Appèl op te heffen.
Vandaag, vijf dagen voor dierendag, was er eigenlijk een heel vreemde gebeurtenis, waar toch de hele kop van Noord-Holland jaarlijks naar uitkijkt. En dat sinds 1884. Onder de noemer Landbouwdag kwamen er heel wat veewagens naar Alkmaar, waar in meerdere arena´s er een ´optreden´ van diverse diersoorten was. Heel centraal, op het Waagplein, was er een optreden van het edeldier. Gerangschikt naar soort was er ´een wedstrijd´ welk paard het mooist was, mooi liep en galoppeerde. Eeuwige roem voor mens (fokker) en dier, was hiervoor de inzet.
Nog geen vijftig meter van deze missverkiezing trad het vleesvee op. Deze runderen namen ook deel aan een wedstrijd. Maar dan niet wie het mooiste, maar eigenlijk wie ´het lekkerst´ lijkt, met de dikste billen en het meest op de heupen. Met ook hier eeuwige roem voor de fokker, maar slechts een uurtje roem voor de uitverkoren runderen, die daarna op transport werden gesteld, op weg naar het slachthuis.
Solidair met de winnaars onder het rundvee, had ik vandaag eigenlijk paardenbiefstuk moeten eten.
Het is dan zo ver, de regering Wilders, met Rutte en Verhagen als secondanten, is nagenoeg een feit. De gracht, als winkelhaak half om Het Binnenhof, kan verder worden uitgegraven, om van de regeringsgebouwen een complete vesting te maken. Want het zal niet langer te doen zijn, voor het bewakingsmannetje hier in beeld om, met een paar collegas langer voor de veiligheid van het PVV-blondje in te staan. De bewakingskosten van een miljoen euro per jaar zullen peanuts blijken, vergeleken bij de kosten die er de komende jaren voor security op de begroting moeten komen te staan.
Lekkere start voor een regering die ruim 18 miljard gaat bezuinigen.
Zal het nou zo zijn, dat mijn KNO arts (zie 31.8.jl) mijn blog heeft gelezen en daar zijn lering uit heeft getrokken? Had hij destijds last van een mannelijk periodiekje, of wist hij in een eerste contact zich niet zo goed een houding te geven? Geen idee! Wel trof ik vandaag een heel andere arts aan. Nog wel heel vormelijk, dat wel.
Ik heb uw CT scan bekeken, daaruit blijkt dat er erg veel in uw hoofd is gebeurd en dat ik wat dat betreft niets meer voor u kan betekenen. Ondanks dat àl uw holten zijn ontstoken, heeft het geen enkele zin u nog eens te opereren. Uw slijmvlies is ziek.
Pfff, het goede nieuws is dat ik niet ziek ben ( zie je dat het niet aan mij ligt) en het slechte nieuws, dat wel mijn slijmvlies ziek is, waar ik dan wel direct de vervelende gevolgen van ervaar. De arts vervolgde: U zult moeten leren leven , met de pieken en dalen, die uw slijmvliesziekte met zich meebrengt. Uit de scan maak ik op dat de gevolgen momenteel erg hevig zijn. Het enige wat ik kan doen is, voor de vervelendste piekmomenten u met medicamenten te helpen.
Het recept hiervoor lag al klaar; ondermeer een antibioticakuur voor de eerstkomende 14 dagen. Voor u heeft het geen zin om nu naar uw apotheek te gaan, want het verkeer schijnt nu al ( het was half vijf) volkomen vast te staan. Begin dus morgen maar met de kuur. Nou, als daarmee zijn medemenselijkheid niet is aangetoond, dan weet ik het niet meer. Ik kreeg zelfs een heel ontwapende lach, na een opmerking van mij over snuiten en ophalen. U begrijpt wat ik u heb gezegd?, vroeg hij nog allervriendelijkst, waaruit ik begreep dat ik wel heel erg heb te lijden. Eindelijk had ik na jaren de boodschapper van het slechte bericht voor me. Het was effe slikken, maar wel heb ik de wetenschap dat bij de klotenperioden (piekmomenten) mijn arts met drugs klaarstaat.
Wat is dat toch voor een idiote uitdrukking: Kijk wat mooi, het is toch net t buitenland ?! Wat een onzin. Alsof onze lage landen niets moois hebben te bieden en al dit moois buiten onze landsgrenzen valt te vinden. Zij die Nederland zo dom onrecht aandoen, gaan wat mij betreft in eigen land op inburgeringcursus. Of, pak de auto of motorfiets en rijdt de ANWB toeristische routes. Beter nog, trek wandelschoenen aan en ga aan de toeristische loop. Zoals ik dit nu ook weer heb gedaan.
Aanvankelijk zou ik zaterdag in Schiedam een tocht lopen, geheel in het teken van de (Schiedamse) jenever. Van die borreltocht zag ik af, door de via Weer On Line voorspelde hoosbuien. Vandaag waren de wandelvooruitzichten voortreffelijk en was er een aantrekkelijke tocht van uit Velp. De afstand van 17 km. leek mij mooi genoeg, ware het niet dat de 25 via de Posbank zou gaan. Een locatie die al langer op mijn verlanglijstje staat.
Door al het op en neer gaan, en dan heb ik het nog steeds over wandelen, werd het een hele zware tocht, maar wel ontiegelijk mooi, bijna 25 kilometer lang. Op 2 kilometer na, het enige deel op een fietspad en ook nog eens in gezelschap van één van de oudste leden van de KNBLO. Tenminste, dat zei hij in onvervalst Genneps dialect. Hij zei nog véél meer, zonder zich af te vragen of het mij wel zou interesseren. .wel vergunning voor nodig Man, zou mij een rotzorg zijn, dacht ik zonder op hem verder nog te reageren. Ik zei dat we er wel een vergunning voor nodig hadden , herhaalde hij heel nadrukkelijk. Oh toch?!, corrigeerde ik mijzelf, waar genoegen mee werd genomen, maar tegelijk de kick off was voor nog veel meer gezever.
Gelukkig boog de route, na die 2 kilometer fietspad, weer naar rechts, opnieuw omhoog. Zijn adem zou wel stokken, waarmee zijn zouteloze verhaal wel zou verstommen. Niks was minder waar, kennelijk gewend, om in alle situaties door te lullen, bleef hij zichzelf verheerlijken.
Dit wilde ik niet langer. Nou was het makkelijk om de man de kat te geven, zo van: Man wat lul je nou, ga lekker je familie in Gennep er mee lastig vallen en laat mij verder met rust". Geciviliseerd als ik ben, koos ik niet voor deze optie. Als je het niet erg vind, ga ik een tandje terug . Omdat zijn reactie niet direct kwam, had ik even de angst dat hij zich aan mijn tempo zou aanpassen. Maar gelukkig, na mijn succes verder zette hij zelfs een tandje bij. Met graagte wilde ik even de mindere zijn. Let wel, gespeeld. In de laatste 12 kilometer kreeg ik hem nog drie keer in het vizier. Mijn momenten om het weer even ietsje rustiger aan te doen.
Er wordt al jaren gesteggeld over een fietstunnel onder de drukke ringweg door. Nu ook de provincie daaraan zijn bijdrage zal leveren, is het realiseren hiervan ineens veel dichterbij gekomen. Hoewel ., door de tijd ingehaald, is er nu veel weerstand tegen die vrij lange fietstunnel. De voorkeur gaat nu naar een fietsbrug uit. De kuiten moeten dan, met de klim over de ringweg, veel meer worden aangespannen, maar het wordt wel als veel veiliger ervaren. Tja, in die tijd leven we anno 2010, dat een fietstunnel als onveilig wordt ervaren.
Mijn levensvisie en ideologie zal ik nooit verlaten, maar in bepaalde mate lijkt links nu toch rechts te worden ingehaald. Politiek correct zijn schijnt niet meer te kunnen. Oké, dat moet dan maar, want ons gevoel van veiligheid mag absoluut niet verder worden aangetast.
