Niet ten onrechte krijgt de wandelsport steeds meer aanhangers. Het leuke van deze vorm van sportieve ontspanning is, dat bijna iedereen het kan doen, het weinig geld kost, er georganiseerde afstanden variërend van 5 tot 45 kilometer (en meer) gelopen kunnen worden, waarbij iedereen ook nog eens z’n eigen wandeltempo bepaald. Er zijn ook weinig bewegingsvormen die zo vreselijk goed voorlichaam en geest zijn, zeker als daar de vrije natuur voor is opgezocht.

En dat deed ik vandaag dan ook. Met het vooruitzicht dat in het weekend er opnieuw regen op komst is, er door de 4daagse van Nijmegen het weekend geen georganiseerde tochten zijn, reed ik naar het bezoekerscentrum van de Schoorlse Duinen. Daar vandaan is er een keuze uit  zo’n zestal gepijlde afstanden. Ik koos voor de langste afstand van 20 kilometer, met drie trappen met totaal bijna 500 treden, veel kuitenbijters van meer dan vals plat, een kleinere versie van de beroemde klimduin, mul zand en een mooi stuk strand. Weliswaar heel zwaar, maar wel een van de allermooiste tochten die ik heb gelopen. Hulde aan Staatsbosbeheer.

Maar ja, wat de ene overheidsinstelling erg goed doet, vergriept de andere. In dit geval waarschijnlijk de lagere overheid, Gemeente Schoorl. Geheel tegen alle aangename aspecten van het lekker wandelen in, hebben zij een parkeermeter geplaatst op de parkeerplaats voor de wandelaars. Niks lekker op je gemak een mooie wandeling maken, niks even van de wandelroute afwijken en zeker niet te lang op een terrasje blijven zitten. Niks zo maar ontspannen in de natuur. De Gemeente Schoorl wenst je, tijdens ontspannen wandelen in de natuur, op te jagen:“Snel. snel, snel”, anders staat er je zomaar een parkeerbon te wachten.

“Dan moet je maar een extra paar euro’s de meter laten slikken”, zal het belerende tegenargument op parkeerwachterniveau zijn. Waar, recht toe recht aan en wars van alle maatschappelijke betrokkenheid, geen speld valt tussen te krijgen. Blijft toch dat de Gemeente Schoorl wandelaars probeert op te jagen. Volgens mij moet hier Den Haag ingrijpen.

In het verleden mocht een apotheek geen reclame maken. Dan zou je zeggen dat deze branche door gemis aan ervaring niet weet hoe ze met reclame maken om moeten gaan. Nou, doe het dan niet!

Want, je moet toch wel het verkeerde pilletje hebben gesliktom toe te staan dat een reclamebureau, ongetwijfeld voor veel geld, een commercial maakt zoals die vandaag op de tv verscheen.

Op zo’n commercial, maar eigenlijk ook zo’n apotheek, zit niemand te wachten.

Truus en ik hebben weer gevleugelde woorden aan ons taalgebruik toe kunnen voegen. Met dank aan mijn zus. Zo nu en dan zijn dat verrassende teksten, die door de timing op z’n minst een glimlach uitlokken. Maar soms ook onbegrijpelijke voor buitenstaanders. Zoals: “Je spatbord rammelt,” die wij tijdens een vakantie in Oostenrijk regelmatig bezigden, op het moment dat een autochtoon ons ongevraagd, in ieder geval dialectisch, niet te verstaan ons aansprak. Voor hem antwoordden wij voor hem even onverstaanbaar “Je spatbord rammelt.” Waar hij dan weer met een brede grijns, schouderophalend, op reageerde.

Die intieme grap, tussen Truus en mij, zal ik verklaren. Er bestaat een mop dat twee jongens samen fietsen, waarop de een zegt: “Je spatbord rammelt.” De ander schreeuwt: “Wat zeg je?” “Je spatbord rammelt.” “Wat zeg je nou?!” “Je spatbord rammelt.” “Ik kan je niet verstaan, want mijn spatbord rammelt!”.

“Je spatbord rammelt,” werd voor ons een metafoor voor: “Wat zeg je?” Of, “Ik versta je niet”. Ook gebruikten wij het spatbord openlijk binnen een groep, als wij elkaar meldden dat hij of zij echt niet te verstaan, of onbegrijpelijk was. “Ik ga maar vast”, is er ook zo eentje die wij nog steeds regelmatig gebruiken. De verklaring is op ons kroondomein te vinden, waarvoor ik onderaan deze blog een link heb geplaatst.

Ons bijzondere taalgebruik is ook min of meer een “Kronentrekje”. Maar omdat mijn vrouw al vanaf haar 15^e binnen onze familie verkeert, daardoor in mijn optiek gewoon een echte Kroon is geworden, heeft zij dat trekje zich als vanzelf eigen gemaakt. In huize Jas gold namelijk een andere vorm van humor. Mijn schoonmoeder kon onze humor zelfs helemaal niet waarderen. Tijdens een verjaarspartijtje stelde ik zowel mijn schoonmoeder als mijn moeder aan vrienden voor. “Dit is mijn schoonmoeder en dit mijn baarmoeder.” Wat partybreed toch wel een leuke woordgrap werd gevonden, maar niet door mijn schoonmoeder. Mijn Truus trok in humoristische zien toen ook al erg naar mij (en mijn familie) toe.

Ik kom hierop door de macabere, maar voor ons o zo leuke, grap van mijn zus. Truus zou een e-mailadres voor mijn zus opschrijven. Op het briefje stond echter een adres, inclusief postcode. Verbaasd las mijn zus de notitie. “Adres? Je zou toch het e-mailadres geven?!” “Pfff, oh ja, sorry”. “Waar zit jij met je gedachten?!,” vroeg mijn zus gespeeld ontsteld. Tja, dat is humor die je moet liggen.

Wij hebben er in ieder geval, ondanks alles, erg veel plezier om (gehad). Geinig toch dat je samen met je vrouw dezelfde aparte humor kunt delen. Nog leuker is het dat Truus morgen jarig is, wat wij in de meest intieme familiekring een beetje vieren.

n.b.: Ik ga maar vast in het kroondomein:
www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/ikgamaarvast.htm