|
Zo langzamerhand
mijn gêne voorbij, durf ik er voor uit te komen dat ik ooit op het politiebureau
aangifte heb gedaan voor mijn gestolen auto. Wantrouwend als schoonfamilie kan
zijn, zocht mijn schoonvader de plaats delict op en zag daar mijn auto
onaangeroerd staan. Ik had mij in de twee parallel lopende, identieke lanen
vergist.
Nadien heb ik ook heel wat meters in
parkeergarages afgelegd, wat mogelijkerwijs mijn enthousiasme voor wandeltochten
heeft aangewakkerd. Tegenwoordig laat ik mij echter niet meer foppen. Als het er
al niet op staat, schrijf ik de juiste positie van mijn auto op het
parkeerkaartje. Maar ja
.
Vandaag ging ik even naar een bouwmarkt,
waar op de royale parkeerplaats alle ruimte was om te parkeren. Nog geen
kwartier later liep ik al weer richting mijn auto, op afstand al drukkend op de
afstandsbediening van het slot. Geen reactie. Paar passen dichterbij, opnieuw,
geen reactie. Pal naast mijn auto de laatste poging via de
afstandssleutel. Totaal geen reactie. Jemig, moet juist nu het batterijtje leeg zijn.
Wat een geluk dat er nog één ouderwets slot
in het portier aan de chauffeurskant zit. Maar ook deze mechanische poging mijn
portier te openen lukte niet. Een passant wist te bedenken dat het slot wel
bevroren zal zijn, omdat het nooit langs ouderwetse weg wordt gebruikt. Het
klonk aannemelijk. Het zal dus toch langs de afstandelijke weg dienen
te geschieden. Dus, terug de bouwmarkt in. De hulpvaardige verkoper van een
kwartiertje terug was wederom behulpzaam. Met een schroevendraaier opende hij
het sleuteltje om uit het hart van de afstandstechniek de energiebron op te
halen. Wat een pech, dat type batterijtje verkochten zij niet.
Zonder het batterijtje op energie na te
meten, nee, meneer dat kunnen wij helaas niet, kreeg ik de
dichtgeschroefde sleutel terug. Ja, laat het lege batterijtje maar in de
sleutel zitten. Heel klantvriendelijk zocht hij het telefoonnummer van
mijn dealer op. Wat is uw kenteken, meneer Kroon. Uhhh, moet ik
even terug naar mn auto lopen
Oké
, ohh, een ogenblikje, dan neem ik eerst
even een ander lijntje
In die
tussentijd liep ik terug naar mijn auto en las het kenteken op: 13, mijn
kenteken begint toch niet met 13?! Ik weet vrijwel zeker dat dit
ongeluksgetal niet bij mijn auto hoort. Aan de andere kant van de telefoon
was mijn dealer (gelukkig) nog met een andere klant in gesprek. Vertwijfeld keek
ik om mij heen. Nog geen 10 stappen verder stond precies dezelfde auto, in
precies dezelfde kleur met nagenoeg hetzelfde kenteken. Alleen begon het niet
met 13 maar met 15.
Door mijn autosleutel nu op deze wagen te richten, begon ie
vrolijk met zijn lichten te knipperen. Uitnodigend kon ik zonder enige moeite
het portier openen. Nou, nee meneer de dealer. Als u het niet verder
vertelt zal ik u zeggen wat er is gebeurd. Weliswaar discreet, maar niet
zonder te gniffelen, wenste hij mij op afstand een prettig weekend.
|
