Ooit lag ik in een deuk over een cartoon. Jammer, ik kan niet tekenen. Maar oké, ik zal het proberen te verwoorden, waarbij ik een aanslag doe op de fantasie van de lezer.

Een Belg (tuurlijk) loopt over straat en ziet een bananenschil liggen, waarop hij reageert: “Ohhh, daar gaan we weer”.  

Laat ik de afgelopen, windstille zaterdag nou een variant op deze mop zelf hebben meegemaakt. Tijdens een wandeltocht in het Gooi zag ik in Huizen de pet van een fietser afwaaien. Natuurlijk ging hij achter zijn petje aan. Pakte ‘m op en wilde onverstoord verder fietsen.   Ik kon het niet nalaten:“Er staat toch helemaal geen wind meneer?!” “Nee, maar elke keer als ik hier voorbij rijd waait m’n petje af”, kreeg ik uitleg over het ongemak van deze Huizenaar. Het ging mij te ver om deze goede man er op te wijzen dathet petje pleiten moment makkelijk is te voorkomen.

Kennelijk zijn ze toch niet goed uitgeslapen op die Gooise matras.

20-11-2011, 23:40 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Na mijn bezoek aan het Amsterdamse Loetje ( tuurlijk die biefstuk ) en toen Hoppe, kon ik de verleiding niet weerstaan om nog effe door te gaan, waarvoor we een kroeg in de Jordaan uitkozen. Dit keer niet de slokjeswinkel waar ik ooit eerder een genoeglijke avond had beleefd. Hier was het een besloten happening, dus dan maar een paar passen verderop de harde Jordaanmuziek trotseren.

Juist op de plek waar ik dan graag aanwezig wil zijn, aan de bar, stonden er nog twee krukken uitnodigend onbemand. Om niet direct te amicaal over te willen komen, bestelde ik niet een Amsterdammertje, maar heel Haags een vaasje. En vrij snel natuurlijk nog een.

De muziek was, voor zo op z’n tijd, heerlijk Amsterdams, maar vooral knoert hard. Daardoor viel er moeilijk met mijn vriendin een conversatie op gang te brengen. De omgeving moest het ‘m doen. Snakkend naar het waarnemingsvermogen van wijlen Simon Carmiggelt volgde ik alles wat bewoog. En zowaar, er ging mij iets opvallen.

Bij mijn eerste biertje, nou oké ook bij het tweede biertje, want zo snel kon zij niet weglopen, tapte een leuk ogende vrouw, die minder leuk deed. “Doe mij er ook maar een vriendelijk gezicht bij…” , sprak ik (wat later bleek) onaardig, wat door de harde Hazes kennelijk niet werd gehoord. Kort daarna was zij achter de bar verdwenen, opgevolgd door een stevige mevrouw die ook niet bepaald alle lol naar zich toetrok. In de buurt van de muziekzuil stond een kastelein hevig zijn best te doen de leuke Jordaantjes auditief aan elkaar te rijgen.

Hij had duidelijk plezier in zijn werk, deed heel vriendelijk naar zijn gasten, maar toch…, toch was er iets. Vooral zijn contact met de biertapster leek niet bepaald op rolletjes te lopen. Zodra zij dichterbij elkaar stonden sprak hij, voor ons nog wel onverstaanbaar, met stemverheffing, terwijl zij (zal het zijn vrouw zijn?) het zich gelaten liet welgevallen. Bij mij kwam de situatie enigszins grimmig over. So what! Ik verkeerde in goed gezelschap, er werd Amstel getapt en de muziek werd steeds gezelliger. “Doe mij nog maar een vaasje!”

Mijn waarneming bleek faliekant fout te zijn. Hier kwam ik achter, nadat mij een foto opviel waarbij een biertje was neergezet. De DJ-kastelein kwam op mijn wenken naar mij toe en gaf uitleg: “Dat is mijn vader die in juli overleed. Toen brood en brood mager, terwijl hij enkele maanden daarvoor nog een stevige vent was. Wacht maar even…” Terug uit de keuken kwam hij met foto’s aan die de aftakeling van zijn vader zichtbaar maakte. Met een snik in zijn stem gaf hij er uitleg aan. “Het was zijn kroeg, was altijd gezellig en wilde graag zijn mensen om zich heen hebben. Kijk”, hij wees naar de gezette mevrouw waar hij ogenschijnlijk onmin mee had, “dat is mijn zuster. Hij daar is mijn zwager en die mevrouw,” dat was degene die ik snerend om een vriendelijk gezicht verzocht, “is mijn vrouw. Het is hier echt een familiebedrijf en nu, nu ook, nu mijn vader er niet meer is, blijven wij het saampjes doen. En zetten we elke avond een biertje bij papa neer”. Dankbaar dat wij zijn verhaal wilde aanhoren streelde hij heel even onze handen en ging terug naar zijn muziek.

Als ongewenste ervaringsdeskundige hield ik mijn ogen natuurlijk ook niet droog. En ik maar denken dat er bonje viel waar te nemen. Over de hele kroeg hing er een deken van verdriet. Met die wetenschap keek ik ineens heel anders naar de bazen van dit café. “The Show Must Go ON”. Het was er gezellig genoeg om lekker te blijven zitten.

Bij ons vertrek bleek de sympathie over en weer te zijn (geworden). Zowel broer als zus kusten ons allerhartelijkst een tot ziens. “Je komt toch nog wel een keertje terug, goser”, heeft lang bij mij nageklonken.

-o-o-o-

17-11-2011, 22:54 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)