1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Rang is alleen Rang, als er Rang op staat, een beroemde reclameslogan uit de begin jaren zestig en, wie weet, nog steeds in gebruik voor deze Friese zuurtjes. Destijds een schot in de roos, maar achteraf gezien niet zo verwonderlijk. Voor de liefhebber kon namelijk geen enkel snoepje zich meten met de echte Rang. Daardoor is de slogan voor die snoeprol dan ook gerechtvaardigd.
Van Rang naar mijn wandeltocht van vandaag, wat voor mij misschien ook wel een zuur snoepje was. Zuur, omdat ik er 120 autokilometers voor over had, om deel te nemen aan de 46e Merwedewandeltocht. Maar Merwede was geen Merwede, ondanks dat er Merwede op stond. Reclametechnisch gesproken absolute not done, want beloof nooit wat je niet kunt waarmaken. En dat deden ze met de Merwedewandeltocht. Geen druppel heb ik van die pracht rivier mogen aanschouwen.
Maar ja, te kritisch mag ik er eigenlijk niet over oordelen. Uiteindelijk werd deze tocht door alleen maar vrijwilligers georganiseerd en was het inschrijfgeld slechts 1 euro vijftig. Het was ongekend mooi weer, warmer dan ooit op 2 april gemeten en ik kon tijdens mijn tocht ook nog genieten van mijn muziekoortje. Wat heb ik dan nog te klagen . Trouwens, een heel bijzondere gebeurtenis maakte van de Merwedewandeltocht toch één die ik nooit meer zal vergeten. Zelfs met heel veel plezier aan terug zal denken.
Ik had nog maar een paar kilometer gelopen, toen ik boven aan een dijk onder mij een prettig opvallende vrouw zag lopen, met een hond aangelijnd en een kleuter in de kinderwagen. Dat lijkt wel dat zal toch niet doorlopen maar of nee toch niet . Clementine Blok schoot door mijn gedachten. Een geweldige kunstenares, gek op dieren, die op mijn kroondomein.com een digitale expositie houdt. Door dezelfde interesses zijn wij ooit via Internet met elkaar in contact gekomen. Schrijven elkaar met een bepaalde regelmaat, maar kennen elkaar niet Real Life. 7 Maart besteedde ik nog aandacht aan haar Engelse Setter, die alleen nog in leven kon blijven na een dringend noodzakelijke operatie.
Maar ja, zal Claim (voor haar vrienden) daar ècht lopen? Ik liet mij van de berm naar beneden zakken en riep haar aan: Mevrouw . Zij hield stil en keek mij vragend aan. Inmiddels was ik er van overtuigd dat zij het mòest zijn. Ben jij Claim? Ja, was haar verbaasde antwoord. Nadat ik mij bekend had gemaakt, kuste zij mij allerhartelijkst, heel vriendschappelijk, links rechts links.
In ons geanimeerde gesprek, alsof we elkaar live al jaren kennen, kwam natuurlijk ook haar hond Fironi ter sprake, terwijl ik hem over zijn vriendelijke kop mocht aaien. De vreselijke dure operatie was maar net op tijd, waarmee Claim opnieuw Fironi het leven heeft gered. Zodra ik er maar even tijd voor heb, schrijf ik je over die gebeurtenis, zodat de vele mensen die mij hielpen, dit in het kroondomein terug kunnen lezen. Fironi drukte nog eens zijn natte snuit dankbaar in mijn hand. Het lijkt wel of het zo moest zijn , poogde Claim alsnog onze toevallige ontmoeting te rationaliseren.
Ik moest verder, zodat ik opnieuw met een links-rechts-links afscheid van haar nam. Wat een bijzondere gebeurtenis . Mocht de kans groter zijn dat ik Claim met Fironi opnieuw ontmoet, dan dat ik aan de Merwede kom te lopen, schrijf ik toch opnieuw met plezier op de 47e editie van die wandeltocht in.
Met nog enkele dagen te gaan heeft neef Jan en mijn nichten Tiny en Elly hun Hollandse trip (zie: Ze komen van 15 maart jl.) er weer opzitten en keren terug naar Zuid Afrika. Een zestal dagen hebben wij hen begeleid met rondkijken in hun oorspronkelijke vaderland. Waar ik mij eerst inzette om hun op leuke oer Hollandse plekjes te brengen, veranderde mijn taak steeds meer in die van de paparazzi. Mijn neef had zich kennelijk voorgenomen om iedereen aan te spreken, die maar even zijn kant op keek. Slechts met een knikje en een glimlach werd ik met mijn camera door hem in stelling gebracht, om zulke momenten te vereeuwigen.
Hierbij ging het niet alleen om aardige mensen van het moment, maar ook om de absolute top van BV Nederland. Daar had Jan het wassenbeeldenmuseum van Madame Tussauds niet voor nodig. Alsof het Mandela Junior betrof, ging zowel onze minister-president Rutte als de vice-premier Verhagen met alle plezier op de foto met neef Jan.
Jammer dat hij weer gaat, want er waren nog zoveel leuke bekende Nederlanders, waarmee ik hem op de plaat had willen vastleggen.
Je zal toch bij elke slok drinken of hap eten een brok in je keel krijgen Met als gevolg dat je zo snel mogelijk, liefst op de WC, je van een golf slijm moet ontdoen . Om na een paar volgende happen of slokjes, opnieuw te moeten spurten. Wel vier tot vijf keer achtereen. En dat dag in dag uit, vanuit het niets, nu al weer een hele maand lang.
Het zal je maar gebeuren dat je daarvoor, via je huisarts, met een veel te ver weg-afspraak, bij de KNO-arts terecht moet komen. Maar, dat door de oplopende urgentie, je huisarts bij KNO de afspraak 14 dagen naar voren weet te halen.
Die dag dan vandaag is geweest, dat er al om 9:15 uur uit dit eerste onderzoek niets naar voren kwam, waardoor er een foto gemaakt moet worden. Daarvoor dan wéér een afspraak, dat kan echt niet vandaag, werd gemaakt, voor maar liefst drie weken verder in de tijd. Met nog eens een hele week, het gaat er nòg steeds over dat bij elke hap of slok een golf slijm wordt opgehoest, voordat de KNO-meneer hopelijk zodanig een diagnose kan stellen, dat (medicinaal) de kwaal kan worden aangepakt.
Deze ellende overkomt mijn vrouw al een maand lang en met nog bijna een maand voor de boeg. De kilos vliegen er af en met de dag wordt ze beroerder. Wel voor de huisarts, maar voor de KNO-arts geen enkele reden om de behandeling te bespoedigen. Ze moet bijna letterlijk wachten totdat ze een ons weegt.
Wat moet ik daar in hemelsnaam van denken? Laat ik maar onderkoeld en heel algemeen daarover mijn mening geven: Het is ongehoord om een patiënt bijna twee maanden aan zijn of haar lot over te laten, terwijl er niet normaal aan de primaire levensbehoefte van eten en drinken kan worden voldaan! Bij meer vraag dan aanbod moeten ook artsen heel gewoon door blijven werken. Hard, heel hard, dag en nacht, zeven dagen per week, totdat de laatste urgentie-behandeling van de wachtlijst kan worden doorgestreept. De zorgverlening kan niet anders dan een continubedrijf zijn.
Het zou zo maar een ouderwets gebruik kunnen zijn, maar het heeft wel wat: netjes je jasje dicht, bij een officieel moment. Daardoor is het niet zo gek dat leden van de Tweede Kamer deze traditie vasthouden, als zij achter de katheder hun betoog houden. Maar, zon regel moet je niet overdrijven. Voorkom alsjeblieft dat sprekers die uit hun jasje zijn gegroeid, achter het spreekgestoelte plaatsnemen, terwijl de knoop op springen staat. Want dat leidt af.
Geloof maar dat een corpulent Kamerlid zich veel gelukkiger voelt, als hij zijn jasje los mag doen. Het betoog wordt er niet minder om. In tegendeel.
Het valt niet mee om mijn schrijversdip te overwinnen, waarbij ik een lezersreactie: Nou en val mij daar niet mee lastig, heel begrijpelijk vind. Neemt niet weg dat ik toch nog even mijn toetsenbord blijf beroeren, in een poging weer op te starten. De laatste dagen leek het weer willen schrijven een beetje op het plan om te gaan lijnen. Iets wat je altijd vanafmorgen gaat doen, waarbij morgen altijd morgen zal blijven.
Maar mijn morgen is vandaag toch aangebroken. Tijdens mijn fitnesstraining om precies te zijn. Gisteren volgde ik mijn krachttrainingcircuit, wat helemaal niet lekker verliep. Als ervaringsdeskundige weet ik dan dat de lente mij parten speelt. Mijn lentekriebels worden al jaren overruled door het lullige ongemak van hooikoorts. Vele malen medicinale bijstand mocht nauwelijks baten. Dit jaar lijk ik echter het juiste blauwe pilletje( nee, niet die ) te slikken. Vandaag ging mijn cardio-training als een speer. Zo goed zelfs, dat ik er mij niet aan hield om dit als een herstel-training te zien, waarbij mijn hartslag niet te ver mocht oplopen.
Direct al op de crosstrainer ging het zo goed, dat ik juist wel mijn hartslag, dus ook de prestatie, opzweepte. Daarbij moet dan wel worden gezegd dat ik voor het eerst met een oortje in trainde. Niet het veel besproken wielrenners-oortje, maar twee van die dingen gekoppeld aan een muziekknijpertje, vastgeklemd aan mijn sportbroek. Jemig, wat kwam ik lekker in het ritme door de Irish Washerwoman van The Jumping Jewels. Ook op de loopband liep ik met mijn vingers in mijn neusgaten. Bij wijze van babbelen dan. Ook hier verlegde ik in behoorlijke maten mijn grenzen, door net zo makkelijk stijgingsniveau 11 en een snelheid van 6,5 km p/u aan te houden. Net toen de laatste minuut inging, kwam Roy Orbison op mijn MP3, met zijn pracht vertolking van Pretty Woman, de LIVE versie uit The Black and White Night, waarmee hij mijn halfuurtje band met tien minuten verlengde. Meer dan voldaan zocht ik uiteindelijk dan toch de kleedkamer op.
Met het nog even nahijgen realiseerde ik mij, dat ik over mijn conditie niets te klagen heb. Onwillekeurig vroeg ik mij daarbij af hoelang ik er, als vent van 63 lentes, nog van mag profiteren. Bijna, of het die inspanningsinvestering nog wel waard is. Ik moet maar meer vertrouwen hebben in reïncarnatie. In dat geval kom ik in topconditie terug. Maar ja, terug in wat?, vroeg ik mij toch enigszins vertwijfeld af. Wat heb ik er aan, lichamelijk in goeden doen te zijn, terwijl ik als wijngaardslak terugkeer. Leuk hoor, mijn wedergeboorte met mijn eigen huis hypotheekvrij op mn rug, maar dan wordt het nooit meer stevig doorstappen. Laat het mij, in dit leven, maar niet van mijn conditietraining afhouden. Je weet maar nooit. Een gedachtesprongetje die mij weer een geheel andere richting uit liet denken
Want, stel je nou toch eens voor, als ik reïncarneer, zal mijn schoonmoeder destijds ook zijn gereïncarneerd en die gedachte maakt mij heel onzeker. Zij zal toch niet in mijn kater Morro, door mij Hartstikke-vriend genoemd, zijn gekropen?! Dan laat ik mij niet door mijn kat, maar door mijn schoonmoeder elke avond rond middernacht naar bed sturen ?! ( Zie mijn blog Poeslieve kattenkwaad van 17.01.2011) Het zou te gek zijn. De kans lijkt mij groter dat de reïncarnatie via ons poesje Lotta heeft plaatsgevonden. Dat verklaart waarom dit diertje altijd bij mijn vrouw op schoot wil en zij steeds met een grote boog om mij heen loopt. Mocht het zo zijn, ga ik nu echt niet voor haar staan met de verklaring dat, mijn schoonmoedergrapjes altijd alleen maar omwille van de grap zijn geweest en ik haar altijd wel heb gemogen.
Ik draaf weer door. Feit blijft dat ik lekker heb gesport en de schrijversdraad weer zo goed mogelijk ga oppakken.
