Het valt niet mee om mijn schrijversdip te overwinnen, waarbij ik een lezersreactie: Nou en val mij daar niet mee lastig, heel begrijpelijk vind. Neemt niet weg dat ik toch nog even mijn toetsenbord blijf beroeren, in een poging weer op te starten. De laatste dagen leek het weer willen schrijven een beetje op het plan om te gaan lijnen. Iets wat je altijd vanaf morgen gaat doen, waarbij morgen altijd morgen zal blijven.
Maar mijn morgen is vandaag toch aangebroken. Tijdens mijn fitnesstraining om precies te zijn. Gisteren volgde ik mijn krachttrainingcircuit, wat helemaal niet lekker verliep. Als ervaringsdeskundige weet ik dan dat de lente mij parten speelt. Mijn lentekriebels worden al jaren overruled door het lullige ongemak van hooikoorts. Vele malen medicinale bijstand mocht nauwelijks baten. Dit jaar lijk ik echter het juiste blauwe pilletje ( nee, niet die
) te slikken. Vandaag ging mijn cardio-training als een speer. Zo goed zelfs, dat ik er mij niet aan hield om dit als een herstel-training te zien, waarbij mijn hartslag niet te ver mocht oplopen.
Direct al op de crosstrainer ging het zo goed, dat ik juist wel mijn hartslag, dus ook de prestatie, opzweepte. Daarbij moet dan wel worden gezegd dat ik voor het eerst met een oortje in trainde. Niet het veel besproken wielrenners-oortje, maar twee van die dingen gekoppeld aan een muziekknijpertje, vastgeklemd aan mijn sportbroek. Jemig, wat kwam ik lekker in het ritme door de Irish Washerwoman van The Jumping Jewels. Ook op de loopband liep ik met mijn vingers in mijn neusgaten. Bij wijze van babbelen dan. Ook hier verlegde ik in behoorlijke maten mijn grenzen, door net zo makkelijk stijgingsniveau 11 en een snelheid van 6,5 km p/u aan te houden. Net toen de laatste minuut inging, kwam Roy Orbison op mijn MP3, met zijn pracht vertolking van Pretty Woman, de LIVE versie uit The Black and White Night, waarmee hij mijn halfuurtje band met tien minuten verlengde. Meer dan voldaan zocht ik uiteindelijk dan toch de kleedkamer op.
Met het nog even nahijgen realiseerde ik mij, dat ik over mijn conditie niets te klagen heb. Onwillekeurig vroeg ik mij daarbij af hoelang ik er, als vent van 63 lentes, nog van mag profiteren. Bijna, of het die inspanningsinvestering nog wel waard is. Ik moet maar meer vertrouwen hebben in reïncarnatie. In dat geval kom ik in topconditie terug. Maar ja, terug in wat?, vroeg ik mij toch enigszins vertwijfeld af. Wat heb ik er aan, lichamelijk in goeden doen te zijn, terwijl ik als wijngaardslak terugkeer. Leuk hoor, mijn wedergeboorte met mijn eigen huis hypotheekvrij op mn rug, maar dan wordt het nooit meer stevig doorstappen. Laat het mij, in dit leven, maar niet van mijn conditietraining afhouden. Je weet maar nooit. Een gedachtesprongetje die mij weer een geheel andere richting uit liet denken
Want, stel je nou toch eens voor, als ik reïncarneer, zal mijn schoonmoeder destijds ook zijn gereïncarneerd en die gedachte maakt mij heel onzeker. Zij zal toch niet in mijn kater Morro, door mij Hartstikke-vriend genoemd, zijn gekropen?! Dan laat ik mij niet door mijn kat, maar door mijn schoonmoeder elke avond rond middernacht naar bed sturen ?! ( Zie mijn blog Poeslieve kattenkwaad van 17.01.2011) Het zou te gek zijn. De kans lijkt mij groter dat de reïncarnatie via ons poesje Lotta heeft plaatsgevonden. Dat verklaart waarom dit diertje altijd bij mijn vrouw op schoot wil en zij steeds met een grote boog om mij heen loopt. Mocht het zo zijn, ga ik nu echt niet voor haar staan met de verklaring dat, mijn schoonmoedergrapjes altijd alleen maar omwille van de grap zijn geweest en ik haar altijd wel heb gemogen.
