|
Het spreekwoord
Het gras van de buren lijkt altijd groener kan ook meer zijn dan dat
het lijkt. Als je het over een petje hebt tenminste. Het afgelopen weekend,
tijdens de wandelmarathon van Egmond, werd ik met mijn neus weer eens op die
feiten gedrukt. Vooral zondag regende het niet alleen, maar stond er ook een
fikse storm van minstens windkracht 6.
Ondanks dat ik elk weekend zon 20 kilometer
mijn kuiten laat passeren, ben ik niet echt het prototype wandelaar. Nooit draag
ik een rugzak, heb ik wat mondvoorraad eten in de zakken van mijn shirt en zijn
mijn twee halve liters water óf in mijn broekzakken (in de zomer) óf in mijn
wandeljack (in de winter) weggestopt. Regenkleding heb ik niet aan boord. De
Halfords poncho heb ik inmiddels 10 jaar in mijn bezit, heb ik af en toe voor
een tocht bij mij gestoken, om later weer in de kast ongebruikt terug te leggen.
Het komt ook niet veel voor dat ik in regen loop en de weinige keren dat het wel
gebeurd wacht ik te lang, ben ik al zeik nat, waardoor de poncho niets meer voor
mij kan betekenen.
De enige bescherming tegen de regen, enigszins dan, is mijn
petje. Niet dat natte haren voor mijn ogen komen te hangen, mijn wenkbrauwen
worden nog niet gehaald, maar dat ietsje aan bescherming doet toch altijd
prettig aan. Alleen dat petje staat niet bepaald geborgd op mijn hoofd en lijkt,
voor mijn gevoel, de wind vrij spel te geven. Nou ja lijkt, ik zag een petje
door de lucht vliegen. Maar ik zag ook veel petjes ongestoord op wandelhoofden
zitten, terwijl die koppen met alle gemak alle kanten opkeken. En daar begrijp
ik nou helemaal niets van.
Met mijn petje op, bij windkracht zes,
laveer ik mijn hoofd 'al zeilend' alle kanten op, zoals een zeiler zijn zeilen
bol zal houden. Al lopend staat mijn hoofd meestal schuin tegen de wind in om de
storm er geen vat op te laten krijgen. Mijn zicht is hiermee beperkt, waardoor
de kans op herkenning van wandelbekenden bijna een onmogelijkheid is. De wind
heeft mij zo ogenschijnlijk arrogant gemaakt.
Terug naar dat groene gras, naar dat
petje van de buren. Hoe krijgen ze het voor
elkaar?!
|
Mijn buitenlandgevoel werd verder aangewakkerd in
de mooie kroeg van start en finish. Conform mijn bestelling kreeg ik een heel
mooie biertje uitgeserveerd. Het viel mij direct op dat het niet zon
twee-slokken-biertje uit de Randstad was. Nee, een mooi vol glas, prima
getapt, waarop ook nog eens de inhoud in centiliters stond aangegeven, 0.3
cl. Wat een verademing.
