1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Heeft u een extra voordelenkaart
van ons, meneer? Ja, uhh, thuis. Maar dan heeft u er niets aan. Zo kan ik
geen spaarpunten bijschrijven. Jammer hoor, want u kunt heel snel een gratis
artikel bij elkaar gespaard hebben. Licht teleurgesteld verliet ik
Kruidvat. Ik was speciaal naar deze Chinese kruidenier gegaan, ja echt deze
afhaaldrogist is in Chinese handen, om van de aanbiedingen te profiteren. En dan
blijkt dat ik nóg méér profijt bij ze had kunnen hebben. Maar dan had ik wel het
pasje bij me moeten hebben.
Ik word gek van die pasjes. Mijn Truus had
haar portemonnee er uitpuilend mee. Heel wat van die plastiekjes heb ik
weggepletterd. Een aantal, waarvan er ook nog steeds nieuwsbrieven binnenkomen,
heb ik gehouden. Natuurlijk niet in mijn portemonnee. Daardoor loop ik
voordeeltjes en spaarpunten mis.
Op zich is het wel praktisch dat die
voordeelpasjes het zegeltjes plakken heeft vervangen, wat mijn keukenla
veel overzichtelijker heeft gemaakt. Maar dan wil ik die rotzooi niet
naar mijn portemonnee verplaatst hebben. En daar moeten die winkels met
klantenpasjes wat aan doen. Of nog beter, moet er een Airmiles-achtig
bedrijf komen, die alle voordeeltjes en spaarpunten van élk bedrijf, via
één voordeelpasje, voor je bijschrijft.
Waar blijft nou toch dat ene pasje,
voordelig winkelen?!
In bepaalde sporten,
veel wat met atletiek heeft te maken, zijn het juist zwarte mensen die
uitblinken. Vooral de marathon wordt door hun gedicteerd. Dan vind ik het raar
dat er in de wandelsport nauwelijks Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse mensen zijn
te vinden. Je zou bijna je vergrijpen aan het vooroordeel, dat ze te lui
zijn om te lopen.
Maar dat zou niet eerlijk zijn, want maar
liefst 70% van de wandelaars zijn vrouwen. Zijn mannen dan per definitie te lui
om te lopen? Nee, er moet een andere verklaring zijn. Wandelen is niet sexy. Is
een gezellig tijdverdrijf voor de oudere vrouwen. Nou, mooi niet! Ik geef het je te doen om een wandeltochtje te maken
van zon 20 kilometer.
Ruim vijf jaar geleden begon ik met het
wekelijks lopen van een georganiseerde wandeltocht. Eerst van 15 kilometer en
inmiddels van 20 tot 25 kilometer, het liefst met een moyenne van 6 kilometer
per uur. In afstand en snelheid tegelijk mijn matje. Langere afstanden
laat ik liever aan de specifieke prestatielopers.
In die tijd heb ik heel wat mooie plekjes in
Nederland ontdekt. Zijn al wandelend de leukste gedachten bij mij boven komen
borrelen, waarvoor ik geinige plaatjes kon schieten om het dan met illustratie
neer te bloggen. Ik hoop nog lang en veel te lopen. Moet je ook doen jôh!
Ooit werkte ik voor een paar miljoen
regionale dagbladlezers. Daarnaast hield ik voor de lol, nu al ruim tien jaar,
mijn eigen website (www.kroondomein.com) bij. Goed voor een paar duizend
bezoekers per maand. Nadat ik met de vrolijke VUT ging ben ik dagelijks gaan
bloggen, wat na het overlijden van mijn Truus wat minder frequent is geworden.
Zoals ik al eerder schreef, is schrijven in
mijn optiek niets anders dan een variant op het openslaan van je regenjas.
Je wilt dan niet bekeken, maar gelezen worden. Het doet mij dan ook deugd
dat er inmiddels ruim 12.000 lezers per maand mijn Knetter bezoeken. Ik
heb zelfs het gevoel, ook al zou dat dagdromerij zijn, dat Knetter ook
enige invloed op ons dagelijks bestaan heeft.
Zo heb
ik een aantal keren over het vormen van een community geschreven, het
laatst nog op 22 februari met Ik wil op mijn nummer worden gezet. Bij
kruidenier C1000 hebben ze dat goed begrepen. Zij roepen ons met hun
tv-commercial op om voor elkaar boodschappen te doen, wat zij belonen met 1 + 1.
Met andere woorden, stel met je buren samen een boodschappenlijstje op, koop het
gezamenlijk in en deel de kosten. Waarmee je mooi de helft goedkoper uit
bent.
Maar er staat meer te gebeuren.
Gisteravond zag ik in De Wereld draait Door (DWDD) de jonge onderneemster
Marieke Hart haar binnenkort te lanceren website www.thuisafgehaald.nl presenteren. Hiermee wil zij bewerkstelligen dat buren voor
buren koken. Volgens haar is het maar een kleine moeite voor iemand die graag
kookt, om een extra portie voor een buur mee te koken. Haar website is dan de
nieuwe vorm van sociale media, waarin vraag en aanbod van koken voor
elkaar kan worden teruggevonden.
Voor
elkaar boodschappen doen en voor elkaar koken, Knetter goeie
initiatieven die het leven weer wat socialer maakt.
Alles bij mekaar genomen, was het eigenlijk
dit keer een heel rare gewaarwording, achteruit rijdend met de trein om op mijn
bestemming te komen. Ik zal een volgende reis moeten uitproberen of het toeval
was. Want
In dezelfde coupé zat een oude Chinees, zo
een die zich normaal schuil houdt achter het luikje van de afhaalchinees, een
boek te lezen. En hoewel het gekend is, is het toch vreemd van het Chinese lezen
getuige te zijn. Hij sloeg inderdaad bladzij na bladzij van achteren naar voren
om.
Schuin naast mij kwam een onverzorgde man
zitten, die al in kennelijke staat was, met nog twee halve litertjes bier bij
zich. Voor mij was het wel duidelijk dat deze man leed aan het
flipperhuigsyndroom. Hij was namelijk heel intensief bezig met het nat houden
van zijn huig, waarvoor hij in hoge frequentie slokken van zijn bier nam. Een
schouwspel wat erg deed denken aan het nat houden van een gestrande dolfijn,
waar de naam van deze ziekte van is afgeleid.
Nauwelijks een kwartier later waren beide
tinnetjes bier leeg en leek het verdrogen van zn huig alsnog te worden
ingezet. Dan man werd er beroerd van. Huigverschrompeling lijkt ook nog eens
gepaard te gaan met ongecontroleerde bewegingen. Want, bij het volgende station
had hij de grootste moeite om zonder te strompelen bij de deur te komen.
Tollend, bijna achteruit waggelend, zocht hij zijn weg naar buiten. Door de drukte op het perron was hij vrij snel uit
mijn gezichtsveld verdwenen.
Wat een reis, de een las zijn boek
achterstevoren, terwijl de ander nagenoeg achteruit de trein verliet. Neemt niet
weg dat ik vooruit blijf kijken.
Vier oud-politici, Wouter Bos, Jan Marijnissen, Marco Pastors en Kay de Linde, keken gisteravond terug op de monsterzege van Pim Fortuyn, tijdens de gemeenteraadsverkiezingen, precies tien jaar geleden. In een totaalshot was een vijfde man zichtbaar. Aan zijn slow motion hand die naar zn gezicht reikte, aan zn lodderige blik en glimmende ogen zag je het direct, deze man was lazerus. Toen hij het woord kreeg bleek dat nog eens overduidelijk. Harry Mens, want hij is die dronkaard, was als vriend van Pim Fortuyn aan het gezelschap toegevoegd.
De oud politici hadden boeiende anekdotes en analyses over het historisch van groot belang zijnde Fortuyn-tijdperk. Politiek zou in het vervolg heel anders worden bedreven. Waarbij Jan Marijnissen het misverstand wenste weg te nemen dat dit het populisme genoemd kan worden. Dronken Harry viel daarbij regelmatig in de rede. Ontfutselde anderen het woord om, vooral in de ik-vorm, te melden dat Pim niet alleen een grote vriend van hem was, maar dat hij vaak op belangrijke momenten door Pim werd gebeld. Het gezelschap ging de onzinnige verhalen met een hoog ik-gehalte van de makelaar uit Lisse steeds meer negeren. Niet de cameraman, die leek er plezier in te hebben leukeshot van deze beschonken man te maken.
Ik-ik-Harry schoot in de verdediging, voor zijn goede vriend Pim natuurlijk, toen ook een voorbeeld werd getoond waarin Fortuyn liet zien niet tegen zijn verlies te kunnen en, evenals Hans Dijkstal in 2002, vroegtijdig het debat verliet. Zelfs zonder de uitgestoken hand van Paul Rosenmüller aan te nemen. Door hem was hij namelijk in het debat schaakmat gezet. Ik weet nog heel goed, aldus Mens,waarom Pim toen wegliep. Iets wat verder niemand wist. Drie uur voor het debat was namelijk zijn moeder overleden. En ik weet heel goed wat dat is, want van de week is mijn moeder overleden. Heel professioneel wist Paul Witteman toen de stilte op te vangen met een nog gecondoleerd.
Het was overigens zijn vader die pas was overleden, kwam er uit de politieke hoek. Zijn moeder, ik weet het zeker. De vriendschap die Pim Fortuyn met Harry Mens had, bleek minder innig dat Harry wilde doen geloven. Want het was inderdaad het overlijden van zijn vader. Van Kay de Linde kwam het overtuigende bewijs: Toen ik eens bij Pim Fortuyn aan zijn bureau stond, zag ik een foto van zijn moeder en van President Kennedy hangen. Toen ik hem naar die fotos vroeg , antwoordde Pim dat zijn moeder hem altijd voorhield dat, als hij de politiek in zou gaan, hij net als John F. Kennedy door zijn kop geschoten zou worden. Pim ging pas de politiek in toen zijn moeder was overleden. Nou ja, ik dacht toch dat het zn moeder was, omdat , waarna Mens gelukkig in de rede werd gevallen.
De rest van het gesprek bleef Harry Mens met onzin-opmerkingen de stoorzender, zoals zo'n man die je aan de bar van een kroeg ook wel eens aantreft. Die heel vervelende mannetjes.
Wat zal die man zich schamen als hij de volgende dag, hersteld van zn kater, het programma terugziet. Misschien moet ik zondagmorgen, bij hoge uitzondering, eens kijken naar zijn tv-programma Business Class. Wie weet, zal hij nog een draai aan zijn uitglijder weten te geven.
Het dienstertje had helemaal niet verwacht dat er mensen op het terras zouden zitten. Het was immers nog maar 12 graden en nauwelijks zon. Vandaar dat de jonge bink niet langer afwachtte en het nagenoeg lege restaurant binnen kwam om hier zijn lunchebestelling te doen.
Mag ik twee tomatensoep, een uitsmijter ham, een boeren omelet en twee gazen melk?Wit of bruin brood?Doe maar bruin. Waar ga je zitten? Nou daar bij mijn vriendin op het terras, antwoordde hij gevat. Buiten?!, vroeg zij nog vol ongeloof. Ja?! Uhhh, als het kan graag ook een karafje water Nee, dat kan niet, verraste zij hem (en mij) met haar antwoord. Een karafje water serveren wij alleen bij koffie en wijn, meende zij nog logisch te verklaren. Oké, laat dan maar zitten.
Even had ik de neiging het, verder lief ogende, jonge ding te vragen of zij bang was dat het water op t terras zou bevriezen. Haar voor te houden dat het haar baas niets kost om een karafje water weg te geven, de klant erg blij zou zijn en de overlevingskans voor dit restaurant in deze crisistijd weer een heel klein beetje is toegenomen.
Die taak heb ik van de bedrijfsleiding toch maar niet ongevraagd overgenomen.
Vandaag liep mijn gratis NS-reis af, zodat ik besloot om er op uit te gaan. Het liefst voor een stadswandeling en het allerliefst dan met een gids. En dat kon. Via internet kwam ik er achter dat er vandaag (zondag) om 12:00 uur een Theresiawandeling met de Stadsgidserij in Tilburg was. Op naar Brabant dus. Nu was dit de eerste stadswandeling zonder mijn Truus, wat mij nou niet bepaald in een feeststemming bracht. Maar ja, je móet. Alles wat je de eerste keer zonder je geliefde doet, doet pijn. In die zin heb ik al het nodige kunnen afvinken.
Ik ben blij dat ik gegidst deze arbeiderswijk van Tilburg heb bezocht. Veel bouwstijlen, mooie architectuur, tenminste, als je er op wordt gewezen en veel leuke wetenswaardigheden.
De rondleiding door de Theresiawijk begon voor mij toch wel met een lichte schok. Een hoe kan dat toch zo zijn?!. Onze gids hield namelijk na een paar minuten lopen al stil bij een kunstwerk met 7 rozen, van Twan Hendriks. De uitleg vond ik verbluffend. Deze gestileerde rozen kwamen de Heilige Theresia van Lisieux toe. Ik wil het rozen (zegeningen) laten regenen op aarde. Een verhaal wat ik al kende, maar dan over de Heilige Rita uit Italië. Juist van haar hebben Truus en ik in het bedevaartsplaatsje Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo een beeldje gekocht, om Truus bij te staan in haar gevecht tegen de ongeneeslijke ziekte. Door deze flashback had ik vanaf dat moment het gevoel dat mijn meissie de wandeling meemaakte.
Zo heeft zij dan ongetwijfeld zich ook verbaasd over de vele verhalen die onze gids over deze wijk kon vertellen. Bijvoorbeeld over de immigranten vanuit de (latere) Randstad, die hun werk vonden bij dn Atelier, fabrieken en werkplaatsen van de Nederlandse Spoorwegen, waarschijnlijk de latere Werkspoor en inmiddels weer uit Tilburg verdwenen. Die Randstedelingen vonden als Protestanten in de parochie, zoals een Tilburgse wijk werd genoemd, geen geestelijke ondersteuning. Daarvoor kregen zij uiteindelijk hun eigen Protestante kerk, werd verteld, toen wij bij een complete bouwval stilhielden. Anno 2012 is er nog maar één Protestante kerk onder de katholieke Tilburgers te vinden. Een mededeling waarbij de gezichtsuitdrukking van de gids volledig neutraal bleef. Zijn leedvermaak was wel zichtbaar toen hij een anekdote over de Katholieke kerk vertelde.
De niet meer in gebruik zijnde protestante kerk.
Wij stonden stil bij een klooster, waar nog maar een paar decennia geleden nonnen van de meest strenge orde zaten, die in optimale armoede leefden. Door mijn gebrek aan kennis van de Katholieke kerk, en onvoldoende geheugen om te onthouden wat er werd verteld, ontbreekt hier de relevante informatie. Wel heb ik onthouden dat Monseigneur Bekkers, in de late vijftiger jaren Bisschop van s Hertogenbosch, ook geen lieverdje was. Hij had opvattingen die niets onder doen voor de opvattingen van de terecht verguisde Imam, die het heden ten dage nog vertikt om een vrouw een hand te geven. Willem Bekkers vertikte dat destijds ook. Hij mocht door de nonnen worden gezien, maar die zusters hadden geen enkel recht zichzelf te vertonen.
Natuurlijk kwam ook de historie van Tilburg als textielstad ter sprake, hoewel het daar niet echt de wijk voor was. De gasfabriek, waarvoor na vijftig jaar nog steeds een waterzuiveringsinstallatie werkzaam is, het Sint Josephgasthuis en de Spoorzone (alle werkzaamheden de NS betreffende) drukten de belangrijkste stempel op wijk Theresia.
Voor textielhistorie moet ik ongetwijfeld voor een ander gegidste wandeling inschrijven. Alleen de textielbaronnen Mutsaerts kwamen verbaal even langs. Maar dan alleen om het belang van de tweede t in hun naam te onderstrepen. Want alleen met díe t heb je toegang tot de grote kapitalen van deze familie. O ja, de Belgische broertjes Deprez kwamen ook ter sprake. Recht tegenover het huis van de directeur van de gasfabriek, het enige huis met een voortuin in de straat, hebben zij het kapitale tweelingen pand Casa Cara en Villa Anna laten bouwen, toen zij de eerste stoomketelfabriek van Nederland ten behoeve van de textielindustrie introduceerden.
Een leuke uitsmijter was de Strohulzenfabriek van Verbunt. Ja van die wijnkopers, maar dan wel van hun broer Henri. Hij hield zich bezig met het beschermen van de wijn tijdens transport. De strohulzenmanchet voorkwam het gerinkel en breken van de flessen. Bij de opkomst van karton als verpakkingsmateriaal zijn de strohulzenfabrieken als vanzelfsprekend op de fles gegaan.
Wat ik zei, leuke weetjes uit zomaar een wijk in Tilburg. Die Stadsgidserij heeft zo nog een tiental stadswandelingen. Voor mij een verademing. Eindelijk, na de zoveelste aflevering van de tv-serie Sopranos te hebben gezien, weer eens een vervolgserie in de buitenlucht. Ik ga ze zeker volgen en hoop natuurlijk dan weer een signaaltje van mijn Truus te krijgen.
