|
Waarschijnlijk
heb ik gisteren met succes aan het inkomen van mijn revalidatiearts
zitten knabbelen. Bij wijze van babbelen dan. Deze medicus voorziet dat
ik mijn rechter voet in een stand van 90° in het gips moet laten
zetten. Dit om van de pijn in voornamelijk mijn rechter tenen af te
komen, wat tijdens mijn wandeltochten na zon 10 kilometer opkomt. Op
verzoek kreeg ik uitstel tot na de Egmondse wandelmarathon van het aankomend weekend.
Tijdens het consult maakte hij naar zij collega toe een opmerking, dat
ik nog al kleine pasjes neem. Daarvoor had mijn podologe ook al gezegd
dat, kennelijk door het 14 dagen stilliggen op een zandbed, ik anders
ben gaan lopen. Veel te weinig op mijn hielen terecht kwam. Toen op de
sportschool daarover nog eens de opmerking kwam dat ik meer mijn
hakken in het zand moet zetten, letterlijk dan, had ik mijn
optelsommetje klaar. Op de loopband liep ik heel bewust met grote
stappen, waardoor ik automatisch meer op mijn hielen terecht kwam.
Bingo! Met een gipspoot in het vooruitzicht bleef ik gedreven maar
liefst drie uur lang op de loopband met een moyenne van 5,8 km/p.u.
Ruim 17 kilometer verder had ik nog steeds geen pijn.
Zaterdag
heb ik het in het wild nog eens uitgeprobeerd. De tocht van 20
kilometer verliep pijnloos. Het gaat er op lijken dat ik voorlopig niet
nog meer medische kosten behoeft te maken.
|
