1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Waarschijnlijk
heb ik gisteren met succes aan het inkomen van mijn revalidatiearts
zitten knabbelen. Bij wijze van babbelen dan. Deze medicus voorziet dat
ik mijn rechter voet in een stand van 90° in het gips moet laten
zetten. Dit om van de pijn in voornamelijk mijn rechter tenen af te
komen, wat tijdens mijn wandeltochten na zon 10 kilometer opkomt. Op
verzoek kreeg ik uitstel tot na de Egmondse wandelmarathon van het aankomend weekend.
Tijdens het consult maakte hij naar zij collega toe een opmerking, dat
ik nog al kleine pasjes neem. Daarvoor had mijn podologe ook al gezegd
dat, kennelijk door het 14 dagen stilliggen op een zandbed, ik anders
ben gaan lopen. Veel te weinig op mijn hielen terecht kwam. Toen op de
sportschool daarover nog eens de opmerking kwam dat ik meer mijn
hakken in het zand moet zetten, letterlijk dan, had ik mijn
optelsommetje klaar. Op de loopband liep ik heel bewust met grote
stappen, waardoor ik automatisch meer op mijn hielen terecht kwam.
Bingo! Met een gipspoot in het vooruitzicht bleef ik gedreven maar
liefst drie uur lang op de loopband met een moyenne van 5,8 km/p.u.
Ruim 17 kilometer verder had ik nog steeds geen pijn.
Zaterdag
heb ik het in het wild nog eens uitgeprobeerd. De tocht van 20
kilometer verliep pijnloos. Het gaat er op lijken dat ik voorlopig niet
nog meer medische kosten behoeft te maken.
Het was een heel emotionele dag. Vandaag trok ik mijn, nog
maar één keer gedragen, Jan Des Bouvries kostuum aan, die in december 2012
bijna voor mijn neef vermaakt moest worden. Ik had mazzel, kwam door die
verschrikkelijke tijd heen en kan concluderen dat ik bij mijn ernstige ziekte
geen inborstkanker ben opgelopen. Vandaar dat ik alles steeds zonnig bleef
inzien, geen fractie van mijn (gevoel voor) humor ben verloren, het zelfs lijkt
alsof ik volledig gereset ben. Creatiever dan ooit heb ik maar liefst drie ideeën
in ontwikkeling. Geen idee of het vermarkten slaagt. Mij gaat het niet om die
poen. Mij gaat het er om dat ik mijn, recent bedachte spreukje, Ik wil niet dat het zn gangetje met mij
gaat, volledig kan waarmaken. Ja, ik ben lekker bezig.
Vandaag werd mij, zoals tijdens mijn werkzame tijd zo vaak gebeurde,
weer eens een naamplaatje opgeplakt. Ik was op de nieuwjaarsreceptie van de
Nederlandse Vereniging Van Uitvinders (NOVU) en terug naar huis, terwijl ik
mijn zus telefonisch enthousiast verslag deed, overviel mij daarover toch de
emoties. Met recht, dat ik dat nog mag meemaken.
Heel raar, sinds mijn
kankeroperaties bijt ik geen nagels meer. En dat terwijl ik mijn vingers
werkelijk afkloof. Tijdens mijn dienstplicht (1967 ná Christus) heb ik een
poging gedaan om van deze verslaving af te komen. Ik faalde. Vond nagelbijten
overigens ook helemaal geen probleem, alleen werd ik door vrouwen nog wel eens
daarover terechtgewezen. Zij vonden het vies?!
Ik heb geen enkele behoefte meer om op m'n vingers te kluiven. M'n zus Kieneke had
daar een aardige verklaring voor. Volgens haar is mijn (virtuele) harde schijf
volledig gedelete en is mijn systeem langs natuurlijke weg opnieuw
geïnstalleerd. Ik krijg steeds meer het idee dat zij gelijk heeft.
Altijd heb ik een creatieve manier van denken
gehad. Ben zelfs creatief opgeleid. Van die kwaliteit heb ik zowel privé als
zakelijk veel plezier gehad. Heb ik trouwens nog. Sterker nog, het lijkt er op
dat mijn creatieve manier van denken nog verder is ontwikkeld. Het 'creatief
5.0' is geworden.
Dat begon
al bij mijn productidee, waar ik nog steeds bijna dagelijks druk mee ben om het
te vermarkten. Iets wat zonder kapitaal en organisatie niet meevalt. Ik heb al
de nodige teleurstellingen moeten verwerken. Vooral van de zakenlui-kak die
geen geheimhoudingsverklaring wilden tekenen. Desalniettemin kom ik steeds een
stapje verder. Komt er altijd weer een nieuw idee bij mij binnen om m'n doel te
bereiken.
Om de voortgang positief te beïnvloeden had ik
vanavond opnieuw een idee waarmee ik enthousiast aan de slag ga. Zo ben ik in
ieder geval lekker bezig. Maar naast dat productidee zijn er inmiddels weer
drie boeiende ideeën ontstaan, die stuk voor stuk de moeite waard zijn om uit
te werken. Ik zou bijna om assistentie vragen om mee te helpen mijn ideeën uit
te werken. Toch maar niet, ik houd het op ZZGP' er, waarbij de G voor
gepensioneerd staat. Ik voel mij in luxe omstandigheden verkeren.
Nou is dit bericht niet uit zelfverheerlijking
(masterbatieshow, oneerbiedig gesproken) ontstaan. Nee, uit pure verbazing,
genietend On THE Sunny Side of THE Street.
Volgens
overlevering kwamen de Chinezen midden jaren vijftig naar Nederland, om op
hoeken en straten loempia's te verkopen. Hun volgende stap was het openen van
een simpel restaurantje, begin jaren zestig een ware hype. Menig leeftijdgenoot
heeft er hard aan meegewerkt om voor buiten
de deur eten het werkwoord Chinezen in de dikke Van Dale vermeld te
krijgen. De Aziaten deden ook hun achterdeur van slot, zodat je het Chinees ook
kon afhalen. Zoals de saté, inclusief pindasaus, verpakt in een leeg en
omgespoeld conservenblik. Dat waren nog eens tijden...
Die tijd kwam terug in mijn herinnering, toen ik pas op de
parkeerplaats van ons kleine winkelcentrum een Vietnamees waarnam, met
loempiaatjes als koopwaar. Nu niet op de hoek van de straat, maar heel riant in
een Mercedes bestel, met openslaande klep. Niet geheel zonder wantrouwen liep
ik er eerst in een boog omheen. Tot het moment dat ik rond een uurtje of vier
de glasbak vulde en trek kreeg in een loempiaatje. Het vriendelijk, leuke Vietnamese
typje begon direct ongedwongen een sociaal praatje, waarbij ik het niet na kon
nalaten heel Hollands te vragen hoeveel loempiaatjes ze wel niet moest
verkopen, om alleen al de kosten van de Mercedes terug te verdienen.
Haar onbevangen glimlach verraadde haar werkelijke gedachte
niet. Tenminste, als zij er zo over zou denken, zoals ik bij zon vraag zou
doen. Maar dit terzijde. De goed uitziende Mercedes bleek behoorlijk oud te
zijn, voor een prikkie gekocht en door haar handige man volledig als snackkar
geschikt te zijn gemaakt. Mijn respectvolle blik was voor haar het commerciële
seintje om meer van haar handel aan te prijzen. Uit de wijde omtrek komen ze bij mij mn zelfgemaakte Bami en Nasi
halen, sprak zij wervend. Ik beloofde eens haar kookkunst te komen keuren.
Bij de aangename gedachte niet aan de kookpot te hoeven
staan, bezocht ik twee dagen nadien opnieuw de Mercedes bestel voor een portie
bami. Inderdaad, heerlijk, rijkelijk voorzien van kip en verse groenten. Het
Vietnameesje werd aan mn kookboek, pagina routeplanner, toegevoegd.
Alvorens ik enthousiast mijn culinaire ontdekking, tijdens
een etentje bij mijn buriendin, kon
vertellen, kwam zij er al mee, vooral
die nasi is overheerlijk. Als bami-meneer was dit advies wat minder aan
mij besteed, hoewel, niet elk advies moet je zomaar naast je neerleggen.
Vandaar toch maar eens de bami voor nasi ingeruild. Pfff, het is onbegrijpelijk
wat voor signalen mijn papillen toen afgaven. Lekker .?! Nee, veil meâh dan
leikâh! Om er van in je dialect terug te vallen. Zou er, net als bij wijn een
omfietsgids bestaan, zou deze nasi er absoluut in staan. Sterker nog, het hoort
thuis in de gids Daar rijd ik met
plezier vijftig kilometer voor om.
Nu al verheug ik mij op aankomende woensdag, inmiddels mijn vaste
nasi-dag.
Een aantal keren heb ik mij er toelaten verleiden om via een datingsite een
nieuwe partner, maatje of goede vriendin te vinden. Iets waar ik geen
successtory van wist te maken. En dan komt dat onweerstaanbare aanbod van WeetWieJeDate.nl
langs, drie dagen gratis een volledig abonnement. Tja, dan komt toch weer die hunter
in mij boven. Zo stond ik de laatste dagen weer in de digitale etalage.
Ik had haast, want binnen drie dagen moest ik mijn prooi
binnen hebben. Kennelijk hebben de dames, waar ik interesse in had, wél een
abonnement, want in een mij te trage moyenne verliepen de chat conversaties. Binnen
de mij gegeven drie dagen ben ik er niet achter gekomen of mijn kandidate(n)
inderdaad wel gevoel voor humor hebben, actief genoeg zijn en de interesses
voldoende met de mijnen matchen. De WordFeud-achtige snelheid van WeetWieJeDate.nl
speelde mij parten. Juist op het moment dat ik een concreet antwoord mocht
verwachten, ik daarvoor de inbox aanklikte, kreeg ik meedogenloos een venster
in beeld waarop de tarieven staan waarmee ik mijn verlangde antwoord kon kopen.
Daar trap ik niet nog een keer in. Ik vind dat ze mij netjes
uit hadden moeten laten praten.
Door internet achterhaald, komen er steeds minder van deze
gerubriceerde advertenties in de krant. Daardoor heeft deze grote
kennismakingsadvertentie mij verbaasd. Van een Koningin Maxima-type die meer
dan 25 jaar succesvol in eigen business heeft gewerkt. Wat voor zaken, zonder
dat er van internet gebruik werd gemaakt, moet dat dan wel niet zijn geweest?! Ik
kan niet geloven dat dit Amerikaanse type veel geld uitgeeft aan een ouderwetse
advertentie, terwijl zij het digitaal eenvoudig voor het kiezen heeft.
De laatste
twee maanden ben ik druk geweest met mijn uitvinding. Het uitwerken,
presentabel maken en gegadigden aanschrijven om tot een gesprek te
komen. Los van degenen die wat tijd nodig hebben om te reageren, wilden
men met mij rond de tafel, zónder dat zij de door mij verlangde
geheimhoudingsverklaring wilden tekenen. Gewoon in volle vertrouwen. Ja dag!!! Zij hebben niets en ik álles te verliezen. Zij getuigen daarmee, wat mij betreft met het predikaat zakenman-kak, niet geschikt te zijn om met mij zaken te doen. GAME OVER.
Ik
heb daar van geleerd dat ik mij te bescheiden heb opgesteld. Direct na
de oliebollen neem ik met drie marktleiders contact op, nu niet met mijn
hoed in mn hand, maar met de terechte stelling dat zij in aanmerking
komen voor
Begin 2014 gaat alles zijn beslag krijgen. Omdat álles zo maar zou kunnen, wil ik toch nog even de 'Jan met de pet' uithangen. Kieneke, ik heb 'm morgen op hoor.
Ik heb
maar even de regie van mn zussie overgenomen. Er hoeven geen kaarsjes
meer worden gebrand! Maar wat ben ik dankbaar dat jullie dat wel hebben
gedaan.
Het is nu ongeveer een jaar geleden dat mijn kaarsje ongewild leek uit te gaan. k Weet mij nog met, Het is goed zo
te herinneren dat ik daar (even) enigszins in ging berusten. Kennelijk
heb ik toen, met support van mijn omgeving, mn knoppie Game Over teruggevonden, met na een jaar een ongekend resultaat.
Hier kom ik op, doordat ik in het ziekenhuis op controle ben geweest.
Bij de chirurg die tot vier keer toe met mij heeft gestreden. Nu wist
zij niet wat zij zag en wat zij hoorde. Mag ik met u op de foto ,
grapte zij haar verwondering weg. Dit wereldwijf verdient mij in
haar prijzenkast. Maar ja, om daar in blakende gezondheid nou rond te
gaan hangen
Trouwens, ze kon ook heel tirannisch
zijn. Van de eerste tot na de vierde operatie kwam zij regelmatig met
veel belangstelling aan mijn bed. Maar wel steeds met de vraag: u komt toch wel genoeg uit bed?; Zit u wel regelmatig op een stoel naast uw bed?; Veel bewegen hoor; Ik moest van haar zelfs een volle infuuszak gebruiken om mijn armspieren te trainen. U loopt toch wel regelmatig? Hoeveel heeft u vandaag gelopen? Zij bleef mij maar aansporen en wat een geluk dat ik naar haar luisterde.
Nu, achteraf, begrijp ik pas hoe belangrijk haar aansporingen zijn geweest. Ik zie het aan mijn schijtzak,
vergeef mij het woord, maar voor het begrip stoma ben ik de man niet
naar. Gedurende wandeltochten, maar ook tijdens fitness op de
sportschool, heb ik een heel goede productie. Voor een darmpatiënt van
erg groot belang.
Over een half jaar gaan ze in het ziekenhuis weer eens kijken, naar datgene wat ze nu bijna niet geloofden. Lekker toch!
Gisteren was het al weer 26 jaar geleden dat mijn favoriete schrijver Simon
Carmiggelt overleed. Als 13 jarige jongen had ik de eer door hem in het
Haagse Rode Kruisziekenhuis gegroet te worden. Zou hij toen in mij enig
schrijftalent hebben herkend, of was het gewoon omdat ik met een
gipsbeen langsliep?!
Acht jaar geleden werd ik op een wel heel
verrassende plek aan hem herinnerd. In een kerk op Malta stond ik oog in
oog met zijn borstbeeld.
Hier
begrijp ik dus niets van, een parkeermeter midden in het winkelcentrum
Boven t Y in Amsterdam. Hoewel, het is natuurlijk wel 020. Misschien de
parkeermeter voor de PatsersParkeerPlaatsen?!
Na ruim 4 ½ jaar is dit weer eens een zakenlunch. Nou ja,
een VanderValkie in mn eentje, een beetje om te vieren dat mijn idee wat ik
bij de Nederlandse Orde van Uitvinders heb neergelegd, met enthousiasme is
ontvangen. Met allerhande adviezen werd ik er toe aangespoord om het vooral
verder uit te werken en onder licentie het in de markt te zetten.. Ik krijghier héél wat uitvinders, waarvan ik er ook heel wat moet
teleurstellen, maar dit Het was om warm van te krijgen.
En nú staat mij héél wat te doen, waarschijnlijk zelfs tot
aan het stichten van een bedrijfje aan toe. (Hallo,
66 jaar oud, heb de dood al een keer in de ogen gekeken, crisistijd . en dan
een bedrijfje beginnen?!)
Ach weet je, rond de afgelopen kerst heb ik voor de hemelpoort gestaan
en ben gelukkig teruggestuurd. Nu weet
ik waarom. Ik heb nog werk te doen. En dat gaat gebeuren ook!
Deze
maand is het precies 35 jaar geleden dat ik mij bij de Kamer van
Koophandel met een eigen bedrijf had in laten schrijven. Ik had
inmiddels een paar vaste klanten: een parfumerie, kapper,
schoonheidssalon, opticiën, dierenpension, een Telefunken dealer en een
paar reclamebureaus. Ook schreef ik wekelijks een column en publiceerde
regelmatig succesverhalen van ondernemers in weekbladen. Kortom, ik had
werk zat.
Dit
alles deed ik vooralsnog in de avonduren, naast mijn baan als
vertegenwoordiger bij Dagblad Het Vrije Volk. Waar ik overigens, net als
hoofdredacteur Herman Wigbold, geen bijbaan mocht hebben. Maar ach,
mijn klanten kende mijn situatie en als ik publiceerde deed ik dat onder
de naam Ed de Keizer. Dit alles met de bedoeling om binnen afzienbare
tijd als full prof copywriter voor mijzelf te beginnen.
We
hebben het dan nog wel over de tijd van de schrijfmachine. Steeds als
een tekst halverwege het A-viertje vast liep, of dat het toch mij niet
helemaal zinde, trok ik het papier boven uit de machine en liet het als
prop in de prullenbak verdwijnen. In die tijd heb ik heel wat weggepropt.
En daar zat nou juist de bottleneck. In dat steeds weer opnieuw moeten
beginnen, ging zo vreselijk veel tijd zitten. Daarbij komt dat ik mijn
dagelijkse werk ook zo leuk vond. In zakelijk opzicht leek ik, familie
technisch gezien, niet veel slaagkans te hebben, want zowel mijn vader
als mijn broer zijn met hun eigen bedrijf failliet gegaan. Waar
natuurlijk weinig stimulans van uitging.
Zij hadden trouwens beiden ook een creatieve manier van denken. Mijn vader had een (wedstrijd)hometrainer ontwikkeld, waar uiteindelijk iemand anders mee aan de haal is gegaan. *) Mijn broer bedacht een zogenaamde toolbidon,
optisch gewoon een bidon, maar waarin een reservebandje en wat
gereedschap was verstopt. Hiervoor ben ik nog de boer op geweest, niet
voordat de kandidaten voor een jaar een geheimhoudingsverklaring hadden
getekend. Desalniettemin zagen wij na ruim een jaar die toolbidon bij
Halfords in de winkel liggen.
In de loop der tijd heb ik ook de nodige ideeën ontwikkeld. Zoals de ScrabbleMatic, in de tijd dat Scrabble alleen nog maar een bordspel was. Bedoeld om de geluksfactor van het lettervolgorde trekken uit
te bannen. Zo kon Scrabble een serieus competitiespel worden. Mijn
schoonvader had een prototype van de letterautomaat gemaakt waarop, naar
bleek, geen patent kon worden gevraagd. Het vernuftige kastje had
namelijk het principe van een sigarettenautomaat. Dus bestond de
uitvinding al en of je daar nu sigaretten, snoep of Scrabblelettertjes
in stopte, was niet van belang. Toen heb ik de Nederlandse Scrabble
leverancier, Hausemann & Hötte in Wognum er over aangeschreven.
Natuurlijk zonder iets over het idee, of voor welk spel het was bedoeld,
te onthullen. Ik dacht mijn slag geslagen te hebben. Mooi niet. Ik
kreeg van H&H een dreigbrief waarin zij mij sommeerde per kerende
post te onthullen om wat voor idee en welk spel het ging. (Ik heb thuis
alles overhoop gehaald, want die brief moet ik nog ergens hebben. Om,
als verlate rancune m nu via mn site en FaceBook- alsnog te
publiceren.) Inmiddels is mijn idee, door de digitale wereld met
Wordfeud, naar grootvaders kolenhok verwezen.
Ik heb trouwens ook wat minder serieuze ideeën gehad, waar ik alleen over heb geschreven. Hergebruik bejaarden **),
een goedkope(re) pakketpostendienst waarbij senioren met een rollator
pakketten bezorgen, met de supermarkt als uitvalbasis. De
pakketpostendienst bestaat inmiddels wel bij de supermarkten.
Drive and Duty
***)het idee om simpele autos op basis van een kilometercontract
gratis weg te geven, waarbij het verdienmodel in de veel hogere
benzineprijs zit. Vergelijkbaar met de gratis mobiele telefoon bij een
telefoonabonnement. Dit idee is door de krankzinnig hoge benzineprijzen
achterhaald.
De Congresbon ****) Dit
idee was gebaseerd op de verkoop van fictieve congressen, wereldwijd en
over aller hande onderwerpen, geschikt voor elke branche. Als je hierop
inschreef kreeg je een fraai uitgevoerde congreskoffer thuis, inclusief
de fictieve deelnemerslijst. Hiermee was het thuisfront er van te
overtuigen dat je een aantal dagen op congres ging, terwijl je met je
vriendin vakantie ging vieren. Dit briljante idee, uit mogelijk
verdachte geest, is werkelijkheid geworden. Uitvoerig werd over dit
bedrijf Fakealibi.co.uk in het Noordhollandsdagblad van 29 maart 2005
geschreven. (Zie hiervoor mijn kroonjuweeltje). Opnieuw een gemiste
kans.
Niets heeft al die ideeën mij opgeleverd. Nou ja, één keertje dan wel de eer, waar ik eerder over schreef. Mijn verzonnen levensverhaal over Diaka *****) heeft heel lang op posterformaat in een showroom in Nijmegen gehangen.
Het
wordt tijd dat ik nu toch eens geld aan mijn idee ga verdienen. Er is
hoop. Om die reden heb ik mij aangemeld bij de NOVU (Nederlandse Orde
van Uitvinders). Mocht mijn nieuwe idee als product te beschermen zijn, dus zonder het sigarettenautomateneffect, valt
er toch eens te cashen en kan een niet nader te noemen branche daar
goed garen mee spinnen. Dit wordt natuurlijk vervolgd.
Sinds dit jaar zit er op ons winkelcentrum gelukkig ook een herstelturk,
zodat ik niet altijd maar op de
binnenstad ben aangewezen. Een echte TiTaTovenaar met kleding. Ik kan het weten
want, doordat mijn eerste wandeltochten een hoog stroffelgehalte kende, heb ik drie
keer vrij kort achter elkaar mijn kapot gevallen, dure broeken moeten laten
repareren. Dat deed hij écht onzichtbaar. Dus, totaal geen klagen. Nou ja, tot
die laatste keer dat hij mijn broek zou inkorten. Hij had het (terecht) druk,
waardoor ik langer dan normaal moest wachten. Maar oké, na drie dagen, vrijdag
klaar. Juist een dag dat ik er moeite voor moest doen om op tijd bij zijn
winkel te zijn. De baas zelf was er niet, maar toch kreeg ik mijn broek mee.
Foutje, want thuis bleek mij dat er niets aan de broek was
gedaan. Met redelijk de pé in ging ik terug en zwierde de broek met een
onvriendelijke opmerking op de toonbank, de aardige juffrouw verbouwereerd
achterlatend. Toen ik de volgende dag mijn broek opnieuw kwam halen, was het
weer de baas zelf. U was erg boos hè?!, werd ik door hem begroet. Wat ik
moest beamen. Natuurlijk lag mijn broek nu wel klaar. Ik wil het met u goed maken . Nee, echt. Het is vervelend dat u voor
niets moest komen. Een volgende keer als u iets heeft te repareren of in te
korten betaalt u niets. Een leuk gebaar, maar ach . Na zon twee maanden
kwam ik voor het inkorten van mijn broek weer bij hem binnen.
Bij het opmeten zei hij het al. U hoeft nu niet te betalen, weet u nog?! Ach joh, ik was toen effe
boos, maar Nee, nee, geen probleem, ik heb het u beloofd, ik maak de broek
korter en u betaalt niets!
Wat een geweldige service van zon kleine ondernemer. Nou
meneer Wilders, als u nog eens . Hoewel, ik kan mij voorstellen dat hij m dan
dubbele tarief laat betalen. Nou, wat mij betreft!
Als variant op het veel voorkomend
verkeersbord Werk in Uitvoering, heeft de gemeente Utrecht sinds dit
jaar wel een heel bijzonder verkeersbord: Geen Werk in Uitvoering". Dit
bord staat geplaatst voor de brug over de Vecht, bij het Zandpad en de
lege hoerenboten.
Woensdag deed ik een dagje Rotterdam.
Ik wilde gewoon effe uitvinden hoe het zou gaan met mijn vouwfiets in de trein.
Ik kon m heel makkelijk in de coupé tussen twee banken kwijt. Voor herhaling vatbaar dus. Zo ook Rotterdam. Het was weer een tijd
geleden dat ik er was. In de niet-lullen-maar-poetsen-stad, waar ik 40 jaar
geleden (pfff) mijn dagbladcarrière begon. Veel grappige herinneringen kwamen
bij mij boven. Maar, ik wilde nog verder terug in de tijd. Toen ik als Haagse
jongen met vriendjes op de fiets naar Rotterdam reed, om ondermeer de sensatie
van de Maas-fiets-tunnel te ervaren. Als kwajongens reden wij plankgas een
aantal keren op en neer.
Dat aantal werd nu één keer, maar wel plankgas,
zeker boven de maximum snelheid van 30 kilometer. Lekker hoor zon
snelheidsovertreding.
01-12-2013, 12:41
Geschreven door 
