Deze maand is het precies 35 jaar geleden dat ik mij bij de Kamer van Koophandel met een eigen bedrijf had in laten schrijven. Ik had inmiddels een paar vaste klanten: een parfumerie, kapper, schoonheidssalon, opticiën, dierenpension, een Telefunken dealer en een paar reclamebureaus. Ook schreef ik wekelijks een column en publiceerde regelmatig succesverhalen van ondernemers in weekbladen. Kortom, ik had werk zat.

Dit alles deed ik vooralsnog in de avonduren, naast mijn baan als vertegenwoordiger bij Dagblad Het Vrije Volk. Waar ik overigens, net als hoofdredacteur Herman Wigbold, geen bijbaan mocht hebben. Maar ach, mijn klanten kende mijn situatie en als ik publiceerde deed ik dat onder de naam Ed de Keizer. Dit alles met de bedoeling om binnen afzienbare tijd als full prof copywriter voor mijzelf te beginnen.

We hebben het dan nog wel over de tijd van de schrijfmachine. Steeds als een tekst halverwege het A-viertje vast liep, of dat het toch mij niet helemaal zinde, trok ik het papier boven uit de machine en liet het als prop in de prullenbak verdwijnen. In die tijd heb ik heel wat weggepropt. En daar zat nou juist de bottleneck. In dat steeds weer opnieuw moeten beginnen, ging zo vreselijk veel tijd zitten. Daarbij komt dat ik mijn dagelijkse werk ook zo leuk vond. In zakelijk opzicht leek ik, familie technisch gezien, niet veel slaagkans te hebben, want zowel mijn vader als mijn broer zijn met hun eigen bedrijf failliet gegaan. Waar natuurlijk weinig stimulans van uitging.

Zij hadden trouwens beiden ook een creatieve manier van denken. Mijn vader had een (wedstrijd)hometrainer ontwikkeld, waar uiteindelijk iemand anders mee aan de haal is gegaan. *) Mijn broer bedacht een zogenaamde toolbidon, optisch gewoon een bidon, maar waarin een reservebandje en wat gereedschap was verstopt. Hiervoor ben ik nog de boer op geweest, niet voordat de kandidaten voor een jaar een geheimhoudingsverklaring hadden getekend. Desalniettemin zagen wij na ruim een jaar die toolbidon bij Halfords in de winkel liggen.

In de loop der tijd heb ik ook de nodige ideeën ontwikkeld. Zoals de ScrabbleMatic, in de tijd dat Scrabble alleen nog maar een bordspel was. Bedoeld om de geluksfactor van het ‘lettervolgorde trekken’ uit te bannen. Zo kon Scrabble een serieus competitiespel worden. Mijn schoonvader had een prototype van de letterautomaat gemaakt waarop, naar bleek, geen patent kon worden gevraagd. Het vernuftige kastje had namelijk het principe van een sigarettenautomaat. Dus bestond de uitvinding al en of je daar nu sigaretten, snoep of Scrabblelettertjes in stopte, was niet van belang. Toen heb ik de Nederlandse Scrabble leverancier, Hausemann & Hötte in Wognum er over aangeschreven. Natuurlijk zonder iets over het idee, of voor welk spel het was bedoeld, te onthullen. Ik dacht mijn slag geslagen te hebben. Mooi niet. Ik kreeg van H&H een dreigbrief waarin zij mij sommeerde per kerende post te onthullen om wat voor idee en welk spel het ging. (Ik heb thuis alles overhoop gehaald, want die brief moet ik nog ergens hebben. Om, als verlate rancune ‘m –nu via m’n site en FaceBook- alsnog te publiceren.) Inmiddels is mijn idee, door de digitale wereld met Wordfeud, naar grootvaders kolenhok verwezen.

Ik heb trouwens ook wat minder serieuze ideeën gehad, waar ik alleen over heb geschreven. Hergebruik bejaarden **), een goedkope(re) pakketpostendienst waarbij senioren met een rollator pakketten bezorgen, met de supermarkt als uitvalbasis. De pakketpostendienst bestaat inmiddels wel bij de supermarkten.

Drive and Duty  ***)het idee om simpele auto’s op basis van een kilometercontract gratis weg te geven, waarbij het verdienmodel in de veel hogere benzineprijs zit. Vergelijkbaar met de gratis mobiele telefoon bij een telefoonabonnement. Dit idee is door de krankzinnig hoge benzineprijzen achterhaald.

De Congresbon ****)
Dit idee was gebaseerd op de verkoop van fictieve congressen, wereldwijd en over aller hande onderwerpen, geschikt voor elke branche. Als je hierop inschreef kreeg je een fraai uitgevoerde congreskoffer thuis, inclusief de fictieve deelnemerslijst. Hiermee was het thuisfront er van te overtuigen dat je een aantal dagen op congres ging, terwijl je met je vriendin vakantie ging vieren. Dit briljante idee, uit mogelijk verdachte geest, is werkelijkheid geworden. Uitvoerig werd over dit bedrijf Fakealibi.co.uk in het Noordhollandsdagblad van 29 maart 2005 geschreven. (Zie hiervoor mijn kroonjuweeltje). Opnieuw een gemiste kans.

Niets heeft al die ideeën mij opgeleverd. Nou ja, één keertje dan wel de eer, waar ik eerder over schreef. Mijn verzonnen levensverhaal over Diaka *****) heeft heel lang op posterformaat in een showroom in Nijmegen gehangen.

Het wordt tijd dat ik nu toch eens geld aan mijn idee ga verdienen. Er is hoop. Om die reden heb ik mij aangemeld bij de NOVU (Nederlandse Orde van Uitvinders). Mocht mijn nieuwe idee als product te beschermen zijn, dus zonder het ‘sigarettenautomateneffect,’ valt er toch eens te cashen en kan een niet nader te noemen branche daar goed garen mee spinnen. Dit wordt natuurlijk vervolgd.

  -o-o-o-

Lees hierover mijn kroonjuweeltje:

*) “Geen Quote door hoge nood.”

http://www.kroondomein.com /kroonjuweeltjes/GeenQuote.html

**) “Hergebruik bejaarden” 
http://www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/hergebruikbejaarden.htm

***) “Drive & Duty”
http://www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/driveenduty.htm

****) “De Congresbon”
http://www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/congresbon.htm

*****) “Diaka”
http://www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/Diaka.htm