Gelukkig staat er voor mijn Kroondomein geen bordje Verboden toegang. Want dan had de gebeurtenis van vandaag zich niet kunnen afspelen. Vanuit het niets stond daar nu ineens een vriendin van ons aan de digitale poort, die wij pakweg 30 jaar niet hadden gezien of iets van hadden gehoord. Want zo gaat dat. Vriendin Wilma, ja die van de blog “Warboel”, weet dat altijd zo mooi te verwoorden. “Mensen lopen een stukje mee op je levenspad.” Zo ook Arry, oorspronkelijk een collega van mijn Truus bij Simca, de auto-importeur van weleer.

In de jaren zeventig van de vorige eeuw hebben we veel lol met elkaar gehad. Gingen we met een vriendenkring regelmatig met elkaar op stap. Leuke dingen doen en lachen vooral veel lachen. Arry was destijds minstens zo fanatiek als ik met het spelen van Stratego, waardoor we nog wel eens een nachtje doorhaalden. Mijn dienstplichtige verleden (67-3) was daarbij nauwelijks een voordeel.

En dan lopen die levenspaden ineens sterk uiteen. Niet door haar huwelijk, want haar Jan hoorde evenzogoed binnen onze vriendenclub. Maar toch, een van de laatste dingen die mij bijstaat, is het mogen dansen met die beeldschone bruid. Het ging zoals dat altijd gaat. Toen wij zo’n honderd kilometer van Rotterdam af gingen wonen, werd de kans ook veel kleiner dat wij elkaar weer eens zouden treffen.

Wat een geluk dat ik eigenaar ben van kroondomein.com. Want, wie weet zocht Arry googelend iets binnen de landgoederen van het Koninklijk Huis, het aardse Kroondomein van ‘collega’ Bea en kwam zij onbedoeld in mijn digitale versie terecht. Gelukkig maakte zij toen niet rechtsomkeer, maar meldde zich aan.

Jemig, een mailtje van Arry. Dat was echt shocking. Allerlei herinneringen verdrongen zich onder mijn hersenpan. Niets heb ik, tot aan het overlijden van mijn Truus, te klagen gehad over de latere en huidige tijd. Maar jemig, wat was het toen leuk. Wij hebben het daarover nog vaak gehad en vooral ook met de vraag hoe het met die vrienden van weleer nu zou gaan.

Nu blijkt, het zijn geen vrienden van weleer, maar gewoon vrienden. Natuurlijk heb ik het mailtje direct beantwoord. Al schrijvend kwamen toen veel leuke herinneringen en waterlanders boven. Wat had ik mijn Truus deze (digitale) ontmoeting graag gegund.

Hoe aangenaam je sociale leven ook kan zijn, toch zijn er veel momenten dat je op jezelf bent aangewezen. Vandaag was het zo’n dag. Het was prachtig weer, dus alle reden om er uit te gaan. Alleen en zonder doel. Ik koos voor mijn populairste plaatsje aan de kust, Egmond aan Zee. Door de bossen op zich al een heerlijke fietstocht.

Het was al lunchtijd, dus koos ik vrij snel voor een zonovergoten terras. Onder het motto ‘hetzoumemooieenrotzorgzijn” ging ik direct aan de drank, een mooie kelk Affligem. Een bewuste keuze in de wetenschap dat een vaasje bier te makkelijk wordt weg geklokt, terwijl zo’n Abdijbiertje rustiger, bijna nippend, door mij wordt gedronken.

Altijd leuk zo’n terrasje waar de passanten in alle soorten en maten in een karavaan voorbij trekken. Maar ja, elke gedachte, elk woord wat bij je naar bovenkomt, vloeit ongebruikt terug in dat deel van je hersens waar het boven kwam borrelen. Niet zonder bij mijzelf soms een glimlach te hebben opgeroepen. Mijn stemgeluid deed alleen dienst bij het bestellen van een nieuwe consumptie.

Op het volle terras zat ik aan een tafeltje van vier. Er kwamen twee vrouwen mijn kant op, of ik er bezwaar tegen had dat zij…. “Welnee, ga lekker zitten…” Achter mijn zonnebril zag ik dat één van de twee een bijzonder leuk typie was en geen ring droeg. Met het opvangen van gespreksflarden ging ik haar steeds leuker vinden en begreep ik dat zij ook single is. Kijk, dan schiet de werkelijkheid ten opzichte van de digitale wereld toch behoorlijk te kort. Ter plekke had ik namelijk Marianne (want zo heet ze) d’r profiel willen aanklikken. Om even te zien of zij in de markt is en waar ze dan naar op zoek is. Helaas; maar ook helaas dat zij zo druk in gesprek waren dat ik mijn kans niet schoon kon zien. Ik moest het, bij hun opstappen, met een vriendelijke groet doen. Jammer dat ook mijn digitale profiel voor Marianne niet zichtbaar is geweest.

Tegenover het terras staat een aantal volledig bezette banken, waarop de mensen de passanten maar ook de terrassanten bekijken. Een beetje raar. Mét consumptie kijkt naar zónder consumptie en andersom. Maar het zou ook kunnen zijn dat de lokale bevolking plaats heeft genomen op de gratis banken. Met enige fantasie zag ik die zitplaatsen als een soort stambanken, vergelijkbaar met de stamtafel of de bar in de kroeg.

Zó zou het moeten zijn. Als je de kroeg in gaat en uit bent op een praatje, dan wel contact zoekt, kies je natuurlijk voor de bar. Daar spelen de lollige dingen zich immers af. En dat is nou precies wat een terras moet ontberen. Je schuift op een terras niet zomaar bij iemand aan om een gezellig praatje te maken. Om effe lol te hebben. Een omissie van een terras.

Dat zou anders moeten kunnen. Op een terras zou er ook een soort bar moeten zijn, waar iedereen frank en vrij kan aanschuiven. Dat hoeft dan niet letterlijk een bar te zijn, maar gewoon een gezamenlijk zitje waar je elkaar op zoekt. Een slimme horecaan weet daar ongetwijfeld wel een goeie invulling aan te geven.

Lijkt me leuk, hoef ik node de kroeg niet in, maar kan ik lekker op een terras aanschuiven om gezamenlijk een beetje lol te hebben.

N.B: Een echt lollige terras-ervaring schreef ik neer in mijn kroondomein:
www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/bekaktterras.htm