Nooit heb ik een mooiere opening van een blog neergeschreven als intro voor mijn kroegbezoek. (Is hier ook sprake van een gave?!) Ik was weer eens in de beroemde Amsterdamse kroeg Hoppe (€ 2,50 een biertje, dat wel). De keren dat ik daar was, kwam er altijd wel een leuk gesprek op gang. Dit keer moest ik daarvoor mijn zitplaats prijsgeven. “Nee joh, ga lekker zitten. Ik heb toch een zitfobie. Altijd lastig met eten…”

Gelukkig werd het niet serieus genomen, werd er om m’n grap gelachen. “Nou dat zeg je”, respondeerde mijn gesprekspartner, “ik ben bedrijfsarts en pas had ik nog een dwaas die niet kon werken omdat ze heel erg met Libië bezig was”. “Met Libië?!” “Ja en zij was net zo Hollands als jij en ik. De situatie in Libië en de dood van Khafaffi heeft zoveel met haar gedaan, dat ze niet in staat is te werken. Nou ja, eigenlijk moet ik haar geen dwaas noemen, maar het is wel raar.” “Dan heb je haar toch zeker wel gewoon aan het werk gestuurd?!” hoopte ik op een kostenneutraal besluit van de arts. “Wel nee jôh, laat haar dan maar even een paar weekjes gaan”, sprak zij voor mij de teleurstellende woorden, terwijl ik toch een hele sociale manier van denken heb. Maar dit keer wist dit geen post te vatten. Rot op, die mevrouw moet gewoon aan het werk.

Dit verschil van inzicht, oké van haar kant van professionele aard, deed ons gesprek niet stokken. We keuvelden rustig verder. Maar er zat iets bij mij dwars. Die mevrouw was arts en deed niets anders dan mensen controleren. Dat beviel mij niet en daar wilde ik het over hebben. Omwille van de ontspannen sfeer liet ik voor haar een drankje inschenken. “Weet je…”, begon ik heel voorzichtig. “Als arts heb je toch een roeping. Wil je mensen beter maken. Als leek vind ik het dan heel raar dat een arts ook genoegen neemt met alleen maar mensen controleren.” Er verscheen een bijna wulpse glimlach om haar mond. “Dokter zijn heb ik nooit als roeping gezien. Heel simpel, zowel mijn moeder als mijn vader zijn arts, dan kies je bijna als vanzelfsprekend ook voor medicijnen als studierichting. Eenmaal afgestudeerd zocht ik naar een baan die ook tijdens mijn huwelijksjaren en mijn rol als moeder was in te vullen. Nou, dat werd een baan als controlerend geneesheer bij het GAK. Niet bepaald een uitdaging, maar leuk genoeg om het meestal met plezier te doen. En het betaalt zo ongelooflijk goed…”.

Ik humde wat om te bevestigen dat ik haar betoog had gevolgd. Begrepen heb ik haar niet. Hoppe had wel weer een educatief karakter. De biertjes waren een prettige bijkomstigheid.

12-11-2011, 00:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Al eerder heb ik mij lovend uitgelaten over de meiden van de Thuiszorg. Sinds gisteren wil ik daar toch nog een schepje bovenop doen. Toen werd ik, precies acht weken na het overlijden van mijn Truus, nog een keer door de teamleidster bezocht. Het voelde aan als een familiebezoek. Dat komt natuurlijk doordat zij zes weken lang heel intensief de meest emotionele periode van mijn leven hebben meegemaakt. Ons onderwerp van gesprek was daardoor ook heel intiem. Ging over dingen die ik nog vaak herbeleef maar waar ik het, buiten mijn zus, met niemand over heb. Ik kan niet verwoorden hoe waardevol de nazorg van de Thuiszorg is.

Wel wil ik hier kwijt dat de meiden mijn Truus als een heel plezierige patiënte hebben ervaren. Graag naar haar toekwamen. Erg verdrietig vonden ze het, dat zij niet méér voor Truus konden doen. Mijn mevrouw Kroon hield de regie compleet zelf in handen. Zo wilde zij niet dat haar medicatie werd verhoogd. Zij verkoos pijn boven suf worden van de medicijnen. Enkele uren voor haar dood kreeg zij van de pijn het kippenvel dik op haar armen. Met wapperende handen wees zij toen nog elke vorm van hulp af. “Laat me nou maar, laat me nou maar, het gaat zo wel weer over”. Ook voor de Thuiszorg een onvergetelijk moment.

Het deed mij goed dat de laatste zes weken van Truus haar leven verbaal nog even langskwamen. Ik kon de bevestiging, dat het onmenselijk was zo nog langer te moeten lijden, weer even goed gebruiken. “Ik weet zeker dat Truus ondanks alles tevreden is geweest. Apentrots mag je op haar zijn en d’r afscheidsviering was helemaal zoals wij Truus die weken hebben ervaren. Vanavond gaan wij met ons gehele team gezellig uit eten, dan komt zeker Truus weer ter sprake en zullen wij op haar proosten”.

Een mooiere toast kan ik mij niet bedenken.

09-11-2011, 10:06 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Het mooie verhaal in de boevenbus.

Niet dat mijn roots er iets mee te maken hebben, maar ik wilde al heel lang graag naar het gevangenismuseum van Veenhuizen. Vroeger had ik natuurlijk veel van dit boevendorpje gehoord. Een gratis NS-reis en de toezegging van een vriendin dat zij meewilde, deed mij besluiten naar Drenthe te gaan. Door drie uur te treinen, maar dan heb je natuurlijk wel het meeste profijt van een gratis reis, en een halfuurtje met de bus werden wij in Veenhuizen opgebracht. Nou ja, de laatste vijfhonderd meter moest je te voet afleggen. Helemaal geen straf, want een diversiteit aan huizen, met stichtelijke spreuken aan de gevel, brachten ons al enigszins in de stemming.

Op internet had ik al gelezen dat de originele boevenbus alleen maar zondags een verkenningsrit van een halfuur door het gevangenisdorp Veenhuizen rijdt. Bij die teleurstelling had ik mij al neergelegd. Alleen, toen wij aan kwamen lopen stond de boevenbus toch bij de bajeshalte klaar. Met een echtpaar in de wacht en de chauffeur buiten beeld.

Bij de kassa kwamen wij deze delinquentenchauffeur toch tegen. Verheugd stapte ik op hem af: “Gôh, wat fijn. U rijdt toch?” “Met hoeveel mensen bent u?” omzeilde hij mijn vraag. “Nou, wij met z’n tweetjes”. “Maar wij willen ook graag mee”, was het wachtende echtpaar onze kant uitgekomen. “Dan bent u met z’n viertjes,” hoofdrekende de busbestuurder ons voor. “Ja?”. “Da’s te weinig”. “Met hoeveel moeten wij dan zijn chauffeur?, rook ik mijn kansen. “Nou, met minimaal acht personen”. “En wat kost de busrit?” bereidde ik mijn deal zorgvuldig voor. “Twee euro per persoon”, kreeg ik als repliek, zonder dat de bedoeling van mijn vraag was doorgedrongen. “Nou dan betalen wij toch 4 euro, in plaats van twee euro per persoon”. Bij de chauffeur rezen de vraagtekens zichtbaar tot boven zijn wenkbrauwen.

“Of u nu van acht personen 2 euro krijgt, of u krijgt van 4 personen 4 euro, dan is de opbrengst toch hetzelfde?!”. “Uhh, ja dat wel, maar onze oude bus is erg duur in onderhoud’, poogde hij mijn deal af te ketsen.

Daarbij leek het alsof het echtpaar met snobistische uitstraling het mij kwalijk nam dat ik trachtte een deal te sluiten, zonder dat met hen vooraf te hebben overlegd. De 2x vier euro joeg ze volledig buiten beeld. Gelukkig kwam er toen nog een stelletje binnenlopen en voordat ik hen 2x vier euro in onze trip wilde laten investeren, was er ook een gids bij ons komen staan, die duidelijk wel een rondje Veenhuizen wilde maken. “Laten we dat nou maar doen Bartje”, moedigde hij de chauffeur aan, waarbij wij duidelijk profiteerden van de hiërarchie die nog steeds in dit criminele dorpje voortleeft.

De gids woonde in een veel grotere woning op het terrein en ook daarin was hij de chauffeur de baas. Wij konden instappen en, zoals bazen nou eenmaal kostenverhogende deals sluiten, werd het tarief weer tot 2 euro per persoon teruggebracht. Het werd een onvergetelijke rit.

Later op de middag kwamen we het kakstel nog tegen en natuurlijk konden wij het niet nalaten bij hen zout in de wonden te strooien. “Ja maar, vier euro per persoon is toch te gek?” “Wij hadden het er graag voor over, want het was fantastisch. En de grap is dat we toch maar 2 euro per persoon hoefden af te rekenen”. De grimas die zij toen trokken sprak boekdelen.

“Nou wij zijn naar het glasmuseum geweest en dat was ook heel mooi". Wij gingen niet verder in op deze teleurstellingverwerkende tekst. Want, welke verjaardag valt nou op te leuken met een verhaal over het bezoek aan een glasmuseum in Veenhuizen?!

09-11-2011, 10:06 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Treurig nieuws in De Telegraaf van vandaag. Natuurlijk is ‘een pisstop naar elk gewenst moment’ prachtig. Alleen had het nooit anders mogen zijn. Waar kleuters in het Hofnarretje op grote schaal werden misbruikt, worden de bejaarden in veel te veel verzorgingshuizen evenzogoed misbruikt. Ze mogen niet plassen wanneer ze willen. Lees: wanneer het nodig is. Een grote schande!

Daarom vind ik dat alle Hofnarretjes voor senioren, waar niet naar hartenlust kan worden geplast, gewoon gesloten moet worden. Want daar is echt sprake van bejaardenmisbruik.

09-11-2011, 10:05 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Het is heel aannemelijk dat binnen onze vriendenkring aan Truus de belofte is gedaan een beetje op hem te passen. Dat merk ik aan den lijve. Ondermeer met als gevolg dat ik al een bakkie heb gedaan in de coffeecorner van de Hema. Dat ik word geadviseerd over een scherp inkoopbeleid voor de dagelijkse boodschappen. Ik lijkt te verkeren in het netwerk van een soort Vereniging van Geëmancipeerde Huisvrouwen (VVGH). En dat bevalt mij prima. Niet eens alleen in educatieve zin.

Inmiddels heb ik wel ervaren dat de inkoopadviezen niet altijd aansluiten op de persoonlijke omstandigheden. Op jacht naar het hoogste rendement van inkoopvoordeel, weet ik nu dat de darmen van mijn twee katten daarin een verstorende rol kunnen vervullen. Mijn diertjes kregen de diaree van het kattenvoer van Kruidvat en/of van Lidl. Om verdere ongenoegens van een vervuilde kattenbak te voorkomen, heb ik beide leveranciers voor die producten uit mijn lijstje geschrapt.

Deze minder goede ervaring weerhoudt mij er echter niet van om op koopjes te blijven jagen. In dat verbad werd ik, binnen de VVGH-kring, gewezen op de Euroknallers van Albert Heijn, waarvoor je door de knieën langs de supermarktschappen moet banen. Een exercitie die vele euro’s voordeel moet opleveren. Het leek mij verstandig om ook nu weer via mijn katten deze test te doen.

Dit keer via Morro, een brokkenpiloot bij uitstek. Voor hem kocht ik 2 kilo Brokjesmix van het Albert Heijn discountmerk Euroshopper. Werkelijk een uitzinnig koopje, dacht ik. Want, zonder dat mijn kater de verpakking, laat staan de prijs, van de brokken had gezien, was hij na twee happen uitgegeten. Door geen ander eten voor hem neer te zetten wilde ik forceren dat zijn bakje leeg zou komen. Mooi niet.

Door een inkoopfout kon ik maar even de pé om mijn hartstikke vriend (Morro’s Nickname) in hebben. Omwille van het gemak neem ik zo nu en dan nog een kant en klaar maaltijd van Albert Heijn. Dit keer had ik trek in hutspot met rookworst. Met alleen oog op de houdbaarheidsdatum nam ik de 500 gram uit de koeling. Eenmaal thuis bleek het een Euroshopper te zijn. Zonder enige argwaan, wat vooroordeel zou betekenen, ging het de magnetron in en stond mijn rode wijntje al klaar. Mmmm, heerlijk hutspot…., dacht ik. Het was werkelijk niet te eten. ( “Nie binne te hâhwe” op z’n Haags) De hutspot had evenzogoed bordkarton en de worst een opgedroogde spons kunnen zijn.

Als vanouds zit Morro nu weer heerlijk aan de brokken van een gerenommeerd merk.

09-11-2011, 10:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)