Het mooie verhaal in de boevenbus.

Niet dat mijn roots er iets mee te maken hebben, maar ik wilde al heel lang graag naar het gevangenismuseum van Veenhuizen. Vroeger had ik natuurlijk veel van dit boevendorpje gehoord. Een gratis NS-reis en de toezegging van een vriendin dat zij meewilde, deed mij besluiten naar Drenthe te gaan. Door drie uur te treinen, maar dan heb je natuurlijk wel het meeste profijt van een gratis reis, en een halfuurtje met de bus werden wij in Veenhuizen opgebracht. Nou ja, de laatste vijfhonderd meter moest je te voet afleggen. Helemaal geen straf, want een diversiteit aan huizen, met stichtelijke spreuken aan de gevel, brachten ons al enigszins in de stemming.

Op internet had ik al gelezen dat de originele boevenbus alleen maar zondags een verkenningsrit van een halfuur door het gevangenisdorp Veenhuizen rijdt. Bij die teleurstelling had ik mij al neergelegd. Alleen, toen wij aan kwamen lopen stond de boevenbus toch bij de bajeshalte klaar. Met een echtpaar in de wacht en de chauffeur buiten beeld.

Bij de kassa kwamen wij deze delinquentenchauffeur toch tegen. Verheugd stapte ik op hem af: “Gôh, wat fijn. U rijdt toch?” “Met hoeveel mensen bent u?” omzeilde hij mijn vraag. “Nou, wij met z’n tweetjes”. “Maar wij willen ook graag mee”, was het wachtende echtpaar onze kant uitgekomen. “Dan bent u met z’n viertjes,” hoofdrekende de busbestuurder ons voor. “Ja?”. “Da’s te weinig”. “Met hoeveel moeten wij dan zijn chauffeur?, rook ik mijn kansen. “Nou, met minimaal acht personen”. “En wat kost de busrit?” bereidde ik mijn deal zorgvuldig voor. “Twee euro per persoon”, kreeg ik als repliek, zonder dat de bedoeling van mijn vraag was doorgedrongen. “Nou dan betalen wij toch 4 euro, in plaats van twee euro per persoon”. Bij de chauffeur rezen de vraagtekens zichtbaar tot boven zijn wenkbrauwen.

“Of u nu van acht personen 2 euro krijgt, of u krijgt van 4 personen 4 euro, dan is de opbrengst toch hetzelfde?!”. “Uhh, ja dat wel, maar onze oude bus is erg duur in onderhoud’, poogde hij mijn deal af te ketsen.

Daarbij leek het alsof het echtpaar met snobistische uitstraling het mij kwalijk nam dat ik trachtte een deal te sluiten, zonder dat met hen vooraf te hebben overlegd. De 2x vier euro joeg ze volledig buiten beeld. Gelukkig kwam er toen nog een stelletje binnenlopen en voordat ik hen 2x vier euro in onze trip wilde laten investeren, was er ook een gids bij ons komen staan, die duidelijk wel een rondje Veenhuizen wilde maken. “Laten we dat nou maar doen Bartje”, moedigde hij de chauffeur aan, waarbij wij duidelijk profiteerden van de hiërarchie die nog steeds in dit criminele dorpje voortleeft.

De gids woonde in een veel grotere woning op het terrein en ook daarin was hij de chauffeur de baas. Wij konden instappen en, zoals bazen nou eenmaal kostenverhogende deals sluiten, werd het tarief weer tot 2 euro per persoon teruggebracht. Het werd een onvergetelijke rit.

Later op de middag kwamen we het kakstel nog tegen en natuurlijk konden wij het niet nalaten bij hen zout in de wonden te strooien. “Ja maar, vier euro per persoon is toch te gek?” “Wij hadden het er graag voor over, want het was fantastisch. En de grap is dat we toch maar 2 euro per persoon hoefden af te rekenen”. De grimas die zij toen trokken sprak boekdelen.

“Nou wij zijn naar het glasmuseum geweest en dat was ook heel mooi". Wij gingen niet verder in op deze teleurstellingverwerkende tekst. Want, welke verjaardag valt nou op te leuken met een verhaal over het bezoek aan een glasmuseum in Veenhuizen?!