1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Na gisteren tijdens een prachttocht in Streefkerk 22 kilometer achter mijn kuiten te hebben gewerkt, vandaag min of meer een rustdag gehouden. Min of meer, omdat ik momenteel een huishoudschool-opleiding, met mijn vrouw als lerares, aan het volgen ben. Voor het geval zij een aantal dagen het ziekenhuis ingaat. Omdat zij het nadien ongetwijfeld ook rustig aan moet doen, volg ik tegelijkertijd de cursus Hendrik Jan de tuinman. Want ja, ook die klussen zaten in het huishoudpakket van mijn vrouw. Wat dat betreft heb ik dat ouderwetse rollenpatroon 41 jaar (vandaag) weten te handhaven. Hulde aan mijn vrouw natuurlijk.
Na alle werkzaamheden naar haar tevredenheid te hebben verricht, dook ik toen pas onder de douche. De zomerse buitentemperatuur ten spijt, liet ik het water zo heet mogelijk op mijn hoofd kletteren. Even lijkt het dan dat mijn chronische koppijn zich met de shampoo vermengd en door het doucheputje verdwijnt. Een extra dimensie van mijn verkwikkende wasbeurt.
Al en jaar en dag flitsen er tijdens het douchen creatieve gedachten door mijn hoofd. Meer dan eens heb ik aan het idee van dat moment geld kunnen verdienen. Een extreem voorbeeld borrelt bij mij boven.
Voor een parfumerist heb ik ooit zijn bijzondere levensverhaal geschreven, wat in een lokale krant werd gepubliceerd. Enkele maanden nadien zag ik mijn verhaal nagenoeg letterlijk in een ander huis-aan-huisblad terug. Het verbaasde de geurtjesmeneer, die nu voor het gemak maar even Roderick heet, dat hij voor een tweede publicatie mij ook moest betalen. Min of meer met gesloten beurs, met producten en een nieuwe klant, voldeed hij uiteindelijk toch aan zijn verplichtingen. Aan Roderick bleek verder geen gulden meer te verdienen.
Neemt niet weg dat hij na maanden weer op mijn stoep stond. Of ik een (her)openingscampagne voor zijn verbouwde zaak wilde bedenken. Wat mag dat dan kosten?, vroeg ik hem om teleurstelling van zijn of (veel belangrijker) van mijn kant te voorkomen. Heel weinig, want de weken dat we voor de verbouwing gesloten waren, zaten we zonder inkomen en de verbouwing heeft ook veel meer gekost dan gepland, was zijn minder aanlokkelijke antwoord. Hij was mij te gierig van huis uit om welwillend en tegemoetkomend aan zijn verzoek te willen voldoen. Hij kon me wat. Gedecideerd heb ik hem afgewezen.
Nog geen half uur nadien had ik daar spijt van. Ik had namelijk tijdens een lekker hete douche een smaakmakend idee voor zijn heropening. Maar dan nog had ik geen zin om mij verder voor deze vrek in te spannen. Daar had ik het volgende op gevonden. Ik belde hem op: Roderick, ik heb een exclusief idee voor de heropening van je zaak. Ik heb geen tijd om het verder voor je uit te werken, maar als je mij f. 300,= ( 135,=) betaalt mag je het idee, inclusief een kopregel voor de advertentie, zo van mij meenemen. Tja, dat is dan wel een hoop geld. Voor een erg goed idee, pareerde ik. Oké, ik kom kijken. Vergeet dan niet die drie meyertjes mee te nemen. Nog geen kwartier later las hij mijn idee door, was er erg van gecharmeerd, probeerde nog even af te pingelen, maar overhandigde mij uiteindelijk toch die 300 gulden.
Hij had waar voor zijn geld, want de heropening was een succes. Toch had ik het blije gevoel dat hij er was ingestonken. Het had mij namelijk maar een kwartiertje douchen gekost.
Als ik in mijn blog op de actualiteit in ga, wil ik het wel op het juiste moment doen. Dit keer niet. Ik vind het namelijk niet kies om tijdens Dé Paasshow, met bedankt voor die bloemen, De Paus te bekritiseren. Goede Vrijdag vind ik hiervoor een beter moment.
Als Nederlandse variant op het vragenuurtje van Paus Benedictus konden er vragen via RTL worden gesteld, die door een priester werden beantwoord. En natuurlijk kwam daarbij de heel Nederlandse vraag wat de Paus verdient.Niets!, was hierop het antwoord. De Paus ontvangt geen salaris, betaalt geen belasting, maar Vaticaan betaalt wel alle kosten.
Ja hallo! En dat heet niets verdienen?! Zijn de katholieken echt zó naïef dat ze daar intuinen. Wakker worden alsjeblieft! Als Vaticaan, laten we hen even de werkgever noemen, alles van de Paus betaalt, heeft de Heilige Vader gewoon een heel fors inkomen. Geen loonstrookje, maar een portemonnee waaruit onbeperkt alles wordt betaald. Dat heet écht inkomen. Zonder belasting, dus zelfs een zwart inkomen.
Zo wordt dat niet gezien?! Nou dán is dat volgens mij zwarte magie.
Er zijn te veel momenten dat ik vind dat de wereld inmiddels kloten in elkaar zit. Niet alleen door de oorlogen, want die zijn er sinds mensenheugenis. Maar, op veel kleinere schaal, de respectloze samenleving, waarvan je niet kan geloven dat daar ooit nog verbetering in kan komen. Daarbij valt het niet mee om het gedachtegoed van Wilders verder te ontkennen. Want ja, we hebben last van kutmarokanen en ander soortig petjestuig die menen de gemeenschap grof te kunnen terroriseren. Dan lijkt het aannemelijk dat de schuld ligt bij hun afkomst. Uit primitieve landen terwijl hun, vaak gebrekkig sprekend Nederlands, ouders hier hun landsgewoonte voortzetten, door tot aan middernacht hun kinderen buiten te laten. Want het is de straat die volgens hun cultuur de kinderen moet opvoeden.
Toch vertrouw ik er nog steeds op dat het een schijnwaarheid is. Een kleine minderheid aan tuig, vaak inderdaad met een Islamitische achtergrond, zijn verantwoordelijk voor ons schrikbeeld, angst en neiging tot discriminatie. Ja, wat mij betreft worden die zonder enig pardon ons land uitgeflikkerd. Want het is verder nog niet zo beroerd met onze maatschappij gesteld. Ook niet door het samenleven met onze Medelanders, de allochtonen. In tegendeel zelfs.
Gisteravond werd ik emotioneel behoorlijk geraakt door de zoon van de Syrische Koerd Nadim Youssef, het eerste slachtoffer van de moordpartij in Alphen aan de Rijn. Wat een ongelooflijk fijne gozer, nog maar vier jaar in ons land en toch perfect Nederlands sprekend.
Omdat hij in ons ogen uit een primitief land komt, verwacht je van hem veel haat en drang tot vergelding. Niets van dat alles. Met nadruk zei hij, bij Pauw en Witteman, dat de ouders van massamoordenaar Tristan van der Vlis zichzelf totaal niets moeten verwijten. Dat hij zelfs graag eens met hen in gesprek wil, om ook hen te steunen in hun verdriet. Jazeker, hier sprak iemand uit het achterlijke Syrië.
Vanavond kreeg ik kippenvel bij de Live uitzending uit dat f**king Gouda. Aan niets herkende je de probleem stad numero één van Nederland, wat de allochtonen betreft. Het zou heel goed kunnen dat het negatieve imago van Gouda de EO/RKK er toe heeft bewogen om juist daar The Passion Live ten uitvoer te brengen Wat een pracht idee! Het was een eigentijdse uitvoering van de musical Jesus Christ Super Star, waarbij bestaande nummers van Nederlandse artiesten, zoals de Kast, Marco Borsato en André Hazes, ongewijzigd het kruisigingverhaal zijn binnen gebracht. Ondermeer fantastisch door Do vertolkt. Het leek er op dat de ganse bevolking van Gouda bij deze opvoering werd betrokken. Klasse!
Wat mij betreft gaat het niet zozeer om het wel of niet geloven. Maar om de moraal van het verhaal. En dat leek in Gouda, ook bij de jeugd, heel goed te zijn overgekomen.
Op advies van de podologe, moest ik het afgelopen weekend omwille van een teenblessure, mijn wandelplezier met 10 kilometer inkorten. Het werd een fantastisch mooie bloesemtocht in de regio van Purmerend. Doordat juist daar geen richtingspijl stond, er volgens de routebeschrijving evenzogoed linksaf (weg vervolgen) als rechtsaf (als dat de naambordloze Westerweg zou zijn) gegaan kon worden, twijfelde ik hoe verder te gaan. Een wandelaarster, die ik kort daarvoor voorbij was gelopen, wist zeker dat we rechtsaf moesten. Een moment dat we samen opliepen. Vrij snel zette ik er weer een tandje bij, waar zij echter gevolg aan gaf. Het tempo was daardoor hoog genoeg, zodat ik verder geen moeite deedom weer op zes per uur uit te komen. Misschien wel goed om nog even samen te lopen, mijn blessure zou immers nog steeds op kunnen spelen en dan sta ik er tenminste niet alleen voor, beredeneerde ik egoïstisch de acceptatie van een medewandelaarster. Ook het keuvelen kwam nu op gang.
Het werd best een leuk gesprek, vooral ook doordat de conversatie over en weer ging. Het alleen maar over jezelf kletsen had ik absoluut met een tempoversnelling afgestraft. Gaande de kilometers kwamen we er van elkaar achter, dat niet alleen wandelen maar ook schrijven een van onze hobbys is. Bij mij was dat zo nu en dan, maar ik begin het steeds leuker te vinden. Hoewel ik dat best een beetje eng vind, zou ik soms willen publiceren. Maar ja, vindt daar maar eens de kruiwagen voor, onthulde Wilma, zoals ze bleek te heten, nadat we in ons gesprek de U-vorm hadden verlaten.
Er ging iets bij mij broeien. Zij zoekt de kans tot publiceren, ik heb maar geen tijd om veel nieuws aan mijn Kroondomein.com toe te voegen, omdat mijn blog al mijn stuf opslokt. Voor het mooie heb ik binnen mijn Kroondomein personeel nodig. Effe wat meer dan inzenders voor de rubriek Poespas, Blaf Zelf! en Leeuwendeel. Ondertussen luisterde ik naar datgene waarover ze wil schrijven, waarbij een heel grappig idee over een kinderverhaal mij een nauwelijks zichtbaar huppeltje van plezier ontlokte. Ik moet het haar gewoon voorstellen!
Als je het leuk vindt en je verhalen zijn leuk genoeg, mag je in mijn Kroondomein publiceren. Nu maakte zij wèl zichtbaar een huppeltje van blijdschap. De rest van de wandeltocht leek het meer op een sollicitatiegesprek. Zoals het ene idee het andere idee losmaakt, kwam ik er daardoor op dat het Kroondomein eigenlijk meer een publiekdomein moet worden, waarin ook schrijfvaardige mensen hun verhalen kwijt kunnen. Ik ga dat zeker verder uitwerken. Voorlopig geef ik het maar de werktitel Meer dan kroontjespenmee.
Hoewel mijn vrouw het zonder wilde doen, raadde onze huisarts haar eenroesje aan, waardoor ze gisteren na de behandeling in een uitslaapkamer kwam. Van het nare onderzoek heeft zij niets gemerkt.
Op u moet dan wel even gaan slapen mevrouw, reageerde ze bijna verontwaardig, dat ze daar te klaar wakker voor was. Glimlachend, maar toch hoofdschuddend, liet de ontzettend aardige verpleegkundige haar gang dan maar gaan.
Toen ik dit verslag kreeg, was dit voor mij wel een oppepper. Yes, ook nu wil ze de regie niet uit handen geven, waarmee ze toont hoe sterk ze mentaal is. Waar ik normaal het maar lastig zou vinden, deed het mij nu juist goed. Want, haar knokken is begonnen.
Direct na het onderzoek kregen wij van de arts toch het onheilspellende bericht, dat het inderdaad slokdarmkanker is. Dit keer werd deze jobstijding niet naar binnen gemokerd. Op een aangename manier, vreemd verwoord maar ik weet het niet anders te omschrijven, vertelde hij wat de volgende stappen, de kansen en bedreigingen zijn en welk team van meerdere specialistische ziekenhuizen hierbij direct betrokken zijn. Gek genoeg luchtte het ons allebei op en kregen we weer een beetje vertrouwen in de toekomst.
Een verpleegkundige deed ons uitgeleidde en nam hartelijk afscheid van mijn vrouw. Mij zag hij niet staan, wat mij gek genoeg alleen maar plezierde. Heel letterlijk neemt hij het, er moeten zijn voor zijn patiënten, en dat is nou precies waar het volledig om gaat.
Door het gemene onderzoek bleek s avonds mijn vrouw heel voorzichtig toch vloeibaar te kunnen eten en te drinken, zonder dat zij zes keer naar de WC moest hollen. Die lullig kleine verbetering deed ons goed. Dan later op de avond toch ook maar een glaasje witte wijn. Proost, op een terugkerende gezondheid!
Na beiden weer een goede nachtrust te hebben gehad, zijn we allebei zonder steen op onze maag de dag begonnen. Mijn vrouw ogenschijnlijk weer een beetje in haar oude doen. Ik, met weggedrukte zorgen, voldoende ruimte in mijn kop om weer dingen rancunevrij aan mijn toetsenbord toe te kunnen vertrouwen.
Heel mild ben ik in mijn blog van 1 april geweest over het KNO-bezoek van mijn vrouw. Gedreven door een optelsom van slechte ervaringen met die KNO-arts, neem ik nu geen blad meer voor mijn mond. Wat een ongelooflijke paardenlul was dat. Nog maar net de klacht aangehoord te hebben, vroeg hij heel bot: Waar denkt uzelf aan, keelkanker? Mijn vrouw schrok zich natuurlijk te pletter. Destijds had onze huisarts voor elkaar dat de afspraak in een spoedafspraak werd omgezet, wat drie weken eerder was dan aanvankelijk. Dan mag je verwachten dat het maken van fotos, ook met spoed zou gebeuren. Ondanks dat ik daarop aandrong, Dokter mijn vrouw kan een maand lang bijna niet eten en drinken. De kilos vliegen er bij haar letterlijk af., gaf hij geen gehoor. Met een zijig lachie en zijn hand vooruitgestoken liet hij ons volkomen in het ongewisse.
Aan de afspraakbalie bleek er geen spoed te worden gemaakt. Voor de fotos moesten er drie lange weken worden gewacht. Toch probeerde ik het ook nog even bij de afspraakmaakmevrouw, Juffrouw mijn vrouw kan al een maand lang nauwelijks eten en drinken; trouwens onze huisarts had toch niet voor niets een spoedbezoek met de dokter geregeld?! Mijn motief leek aan te slaan. De dokter heeft er geen spoed bij gezet, maar ik zal er notitie van maken om het toch nog even bij hem na te vragen. De dag erop belde zij heel netjes hierover: Nee, de dokter vindt de fotos maken niet spoedeisend. Wat een ongelooflijke hufter! Maar zijn wanprestatie had zijn hoogtepunt nog niet bereikt.
Een dag nadat de fotos waren gemaakt, let wel na een lijdensweg van drie weken voor mijn vrouw, werd er door het ziekenhuis gebeld. Dokter van L., die KNO-arts dus, wil de afspraak van volgende week vervroegen naar morgen. Weer een schok voor mijn vrouw. Op haar vraag of de fotos daar aanleiding voor gaven werd (overigens terecht)door de assistente niet gereageerd.
Van L. had een vernietigende openingszin: U heeft slokdarmkanker. Kennelijk verbaasd over de geschrokken reactie van mijn vrouw, voegde hij daar aan toe: Had u dat zelf niet gedacht?! Ook ik viel hierbij stil. Gelukkig is er dan internet, zodat ik met terugwerkende kracht daar alsnog op kan reageren: Nee, ongelooflijke lul. Wij hopen gewoon het beste, zoals iedereen het beste zou hopen. Het is toch raar dat zon pedante kwast dit zo keihard kan zeggen, terwijl hij nota bene niet de specialist is die dat eindoordeel kan hebben. Daarvoor moesten we naar de maag- darm- en leverspecialist, wat een maand eerder had kunnen zijn, als die van L. wel goed zijn werk had gedaan. Nu prevelde hij, nog steeds even zijig, dat het enige wat hij voor mijn vrouw kon doen, was zijn collega bellen om tot spoed aan te dringen. Maar ook daar had die van empathie verstoken specialist niet direct succes mee.
Toen de fotos van mijn vrouw echter op de betreffende afdeling waren binnengekomen, belden zij voor een spoedafspraak. Dit intakegesprek was met een fantastische arts, iemand die wel begrijpt hoe mijn vrouw momenteel heeft te lijden. Zijn diagnose was vol empathie: Wij beschouwen het als slokdarmkanker, tenzij het tegendeel wordt bewezen. Het is de toon die de muziek maakt, nietwaar! Een verder onderzoek moet snel en grondig gebeuren mevrouw en dat gaan we doen. Weet u wat, ik loop wel even mee naar de balie om tot spoed aan te dringen. Ik zal uw huisarts ook even bellen, dan is hij ook op de hoogte. Het klonk als knuffelrock in onze oren.
Telefonisch zouden wij de vervolgafspraak doorkrijgen, wat inmiddels is gebeurd. Maar laat u wel even bloed prikken en toch nog wat fotos maken. Wanneer? Nu natuurlijk. Niks drie weken wachten, nee direct handelen. Waarom kan dat dan nu wel?!
Van het vreselijke bericht dat mijn vrouw heeft gekregen, is toch een gevoel overgebleven dat er nu alles aan gedaan zal worden. Kan je nog een hoop van leren Van L.
