1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Zal ik nou echt overal kwade bedoelingen achter zoeken? Geloof ik juist niet in het goede van de mens. Tja uhhh, kennelijk is mijn glas soms half leeg. Zeker als ik naar tv-reclame kijk. Dan ben ik inderdaad misschien de spreekwoordelijke azijnzeiker.
Neem nou die ASR Verzekeringen, ooit de verzekeringstak binnen Fortis. Die filmpjes met alledaagse tafereeltjes zijn best leuk. Maar dan Wij zijn ASR verzekeringen Oké, nog niets aan de hand . Het is datgene wat dàn volgt: En wie bent u?
Hé hallo, als ASR zich in haar (toekomstige) klanten verdiept, weten zij echt wel wie u bent. Daardoor komt er bij mij een geheel andere betekenis van En wie bent u? bovendrijven. Meer van Wie bent u , of wel: "Wie denkt u wel dat u bent?
ASR komt mij veel te hautain over. Daar ben ik verzekerd van.
Aan de indrukwekkende begrafenis van Harry Mulisch ging een ongekend mooie herdenking voor af. Prachtig spraken zijn twee dochters. Marcel van Dam wist het afscheid van Harry met leden van zijn Herenclub heel emotioneel te verwoorden: (citaat)
Hij sliep de zegenrijke slaap der stervenden, maar gelukkig durfde Julius hem daar uit te wekken. Hij tilde zijn oogleden op en na een moment van verwarring zag hij ons staan. Het dodenmasker week voor een brede glimlach. En Harry, die geleefd had van het woord, kon alleen nog afscheid nemen door zijn handen als een misdienaar tegen elkaar gedrukt naar zijn kin te brengen, om zo onze vriendschap te eren. Uitgeput gaf hij zich over aan het onvermijdelijke. Nooit eerder hebben we vriendschap intenser beleefd."
Dit kippenvelmoment had voor mij een extra dimensie, doordat het sterven van mijn moeder in gedachten hiermee vol in beeld werd teruggebracht. Hierover mòet ik nu verhalen, om het daarmee alsnog vast te leggen:
Mijn moeder was in coma geraakt, zodat wij kinderen uren lang geen contact meer met haar konden hebben. Tegen haar praten, haar strelen, op haar voorhoofd kussen, haar kneepjes in haar handen geven, er leek geen enkel contact met haar te maken Tot aan echt haar aller laatste minuut van het aardse bestaan. De onmacht van een laatste contact met haar kinderen overwon zij, door eerst over haar linker en kort daarna over haar rechter wang een dikke traan te laten biggelen.
Intenser had ons afscheid niet kunnen zijn.
Ik heb van mijn leven nog nooit zon fijne moeder gehad,
De keren dat ik mijn auto had gewassen en hij door vogels was vol gepoept, reageerde ik furieus. Met een ongebreidelde scheldkanonnade dus. Eenmaal uitgeraasd weet ik de gebeurtenis dan naar behoren te relativeren. Wel geholpen door de gevleugelde woorden van mijn overleden moeder: Wees blij dat olifanten niet kunnen vliegen.
Er was een digitale nieuwsbrief met aanbiedingen voor nodig, om dit weer in mijn herinnering terug te brengen. Of liever gezegd mijn opspelende fantasie over onzinproducten, zoals autolakspray waarmee afgedaalde vogelpoep binnen luttele seconden als sneeuw voor de zon verdwijnt.
Directe aanleiding was de Bestseller tegen de overlast van marters bij je auto. Is dit middelgrote roofdiertje inderdaad een probleem voor autorijdend Nederland? Ik heb nooit van dit probleem gehoord. Zou ik dan toch ook met mijn fantasyproduct moeten komen?!
Vogelpoepspray tegen autolakvlekken. Werkt ook uitstekend tegen olifantenstront. Te bestellen via mijn site: www.kroondomein.com
Na een dagje treinen ga ik het niet hebben over een half uur vertraging heen en twintig minuten vertraging terug. Ook niet over de te korte trein terug, die de NS in het spitsuur had ingezet, daarbij de reizigers bedankte voor het begrip. Wat ik om mij heen echter niet waarnam, wat ook gekomen zou kunnen zijn, doordat we als haringen in een ton stonden. Tja, de NS heeft kennelijk nog steeds de reputatie van onwaardig mensvervoer hoog te houden.
Maar daar gaat het dit keer niet over. Wel over de NS, maar dan over de noodrem. In afwachting van de trein kwam een jonge man naast ons staan, die ongevraagd een relaas aan ons kwijt wilde. Vanochtend, nog geen twintig minuten onderweg, zo begon hij, kwamen we met een fikse klap met de trein tot stilstand. Er had iemand aan de noodrem getrokken. Na een tijd te hebben stilgestaan, kwam de trein weer op gang, stopte weer, kwam op gang en stopte weer. Met horten en stoten kwamen we bij het volgende station, waar wij werden verzocht de trein te verlaten. Ik heb toen maar weer de trein teruggenomen, om het nu opnieuw te proberen.,
,De trein reed met vertraging het station binnen en wij namen, niet met weemoed, afscheid van onze welbespraakte medereiziger, die gelukkig aanspraak kon maken op de eerste klas coupé. In Amsterdam moesten wij overstappen en hadden natuurlijk onze aansluiting gemist. Tenminste , we hadden geluk. Want ook onze overstaptrein had vertraging, zodat we direct konden instappen. De trein kwam even, enkele meters, in beweging. Dames en heren, helaas kunnen wij onze weg nog niet vervolgen. Er heeft iemand aan de noodrem getrokken, kunnen daardoor niet rijden. Wij verhelpen het probleem zo spoedig mogelijk. Sorry voor dit ongemak.
Over een traject van vijftig kilometer was er dus binnen enkele uren sprake van twee keer een vergrijp aan de noodrem. Wat een ongein in de trein. Maar ik vraag mij wel af: Waarom zit er heden ten dage in hemelsnaam nog een noodrem in de trein? Mocht er b.v. een hert het spoor onverwachts oversteken, is het toch de machinist zelf, die de noodstop moet maken. Nog erger??? Ook dan zal de machinist ingrijpen!
Ik kan echt niet bedenken, op welk moment een reiziger voor een noodstop moet zorgen?! Een streekbus heeft toch ook geen noodrem aan boord?!
Of zal het zijn omdat een trein erg lang is en het NS personeel daardoor geen zicht heeft op bijvoorbeeld de veiligheid van de reizigers in de trein. Als dàt het geval is, rechtvaardigt dat nog steeds niet een noodrem waarmee de trein plotsklaps kan worden stilgezet.
NS-meneer, maak van die noodrem een noodknop, die kan worden ingedrukt op het moment dat de nood aan de man is. Het treinpersoneel kan dàn in actie komen,, terwijl de trein heel normaal kan doorrijden, om desnoods bij het eerste de beste station te stoppen.
Is deze noodgreep nou nodig, om ongewenste noodstops bij de spoorwegen te voorkomen?
Kijk, dit is een provocatie die er echt toe doet. Confronteer meneer de Paus maar eens met het normale leven van homos buiten de poorten van het Christelijk bastion. Wie weet springt de vonk van kussende homos wel over naar de aanwezige geestelijken. Dan hebben zij eindelijk een fantastisch podium om uit de geestelijke kast te komen. Maar ja, houd de kinderen hier dan wel verre van.
Wat nauwelijks voorkomt, gebeurde vandaag, ik heb mijn krant niet ontvangen. Niet eens de schuld van de ontzettend trouwe bezorger, maar storing in de drukkerij. Mijn standaard opening van de dag werd verstoord. Noodzakelijkerwijs week ik uit naar internet, waar iets van mijn honger naar nieuws kon worden bevredigd. Iets, want ik ben een echt ouderwetse krantenlezer. Met de krant opgevoed.
Vroeger thuis mochten wij kinderen wel de krant van de deurmat halen, maar dan niets meer dan m ongeopend op tafel leggen. Mijn vader, toen nog onbetwiste hoofd van het gezin, was de eerste die de courant (Haagsche Courant) mocht openen. Nadat hij m tot de laatste letter had gelezen, kwam de krant voor de rest van het gezin beschikbaar.
Na mijn trouwen nam ik, als vanzelfsprekend, ook de Haagsche Courant in huis. Want, heel traditioneel ging ook hier de krant van vader op zoon. Nog los van het feit dat ik om den brode in Dagblad Nederland terecht ben gekomen, vind ik het als notoire dagbladlezer, triest dat de krant aan importantie heeft ingeboet.
De dagbladen doen daar zelf ook nog eens aan mee, door het formaat van de krant te halveren. Ongetwijfeld voor de uitgevers een kwestie van oorzaak en gevolg. Maar wel met het trieste gevolg dat zij de lookalike van die flutblaadjes van trein en bus zijn geworden. Bepaald geen bladen die maar iets van de dagbladreputatie van, de krant is een meneer en wat in de krant staat is waar, kunnen evenaren.
Ik dweep bij dat oude, robuuste krantenformaat, waarvoor ik speciaal aan de eettafel moet gaan zitten. De juiste plek om je over het nieuws met achtergronden te informeren. Voor mij is zon krant nog steeds een autoriteit. Morgenochtend ben ik gelukkig weer in mijn oude doen.
Soms is het nodig dat ik een Stopper plaats, een fenomeen uit de dagbladen, waar ik 29 juni eerder over schreef. Het beeldmateriaal hiervoor komt uit eigen camera. Hoewel ik niet altijd op stopperjacht ben, heb ik vaak een digitaal cameraatje aan mijn broekriem hangen. Eigenlijk ook om een moment ter herinnering vast te leggen, om er later over te kunnen schrijven. Mijn geheim achter een dagelijkse Knetter.
Maar er zijn ook geschoten fotos die ik niet geheel zonder trots mijn Knetter in jaag. Dit keer een mooie pose van een aantrekkelijke vrouw. Voordat ik afknipte, was het mij gegund om bijna ongegeneerd lang naar die schoonheid te mogen kijken. Zij genoot er zelfs zichtbaar van.
Dat doet mij terugdenken aan datgene ik eerder schreef, over het zonder enige gêne te willen kijken naar al dat moois, wat de natuur ons heeft te bieden. Veel stillevens heb ik gaande de tijd al digitaal vastgelegd. Ook zo maar een koe in de wei. Voor die melkdonateur was dat geen enkel probleem. Zij keek, loom kauwend met de tong uit haar bek, net zo ongegeneerd terug.
Om zo maar het vrouwelijk schoon, wel of niet met open mond, aan te staren is natuurlijk not done. Daarvoor zou je bijna de kwaliteiten van Ti Ta Tovenaar willen hebben. ` .en dan doe ik dit, en alles staat stil ` (Een toverspreuk die met klappen in de hand gepaard gaat. ) Hierachter schuilt totaal geen kwade bedoelingen. Niets meer dan Live het beeld stil te kunnen zetten om, zoals naar stillevens, langer van het natuurschoon te kunnen genieten, zonder dat iemand zich daar ongemakkelijk bij voelt. Miss Stopper had hier geen Ti Ta Tovenaar voor nodig, vandaar dat ik dit keer met plezier haar hier als Stopper plaats.
Over een traject van vijftig kilometer was er dus binnen enkele uren sprake van twee keer een vergrijp aan de noodrem. Wat een ongein in de trein. Maar ik vraag mij wel af: Waarom zit er heden ten dage in hemelsnaam nog een noodrem in de trein? Mocht er b.v. een hert het spoor onverwachts oversteken, is het toch de machinist zelf, die de noodstop moet maken. Nog erger??? Ook dan zal de machinist ingrijpen! 
