Daar ben ik weer met een van mn kankerverhalen. Tja, de
gevolgen van die ziekte heeft nou eenmaal een grote impact. Nou heb ik nog de
mazzel er min of meer luchtig over te kunnen schrijven. Ik heb het niet alleen
overleefd, maar blijf mij nog steeds verbazen over de verdere gevolgen die het,
voor iedereen anders, heeft. Ook vandaag weer. Al eerder constateerde ik, na al die operaties, compleet gereste
te zijn. Ik bijt geen nagels meer, mijn haar groeit heel langzaam en mijn
creativiteit heeft zodanig zn hoogtepunt bereikt dat ik terstond lid ben
geworden van de Nederlandse Orde Van Uitvinders. (Ja zeker, hallo?!)
Vervelend was het dat ik als nawee, na tien kilometer wandelen
verrekte van de pijn in mijn tenen. Zo erg, dat een revalidatiearts mijn voet
onder 90° in het gips wilde zetten. Een podologe had daarvoor al een extra
spietje aan mijn steunzooltjes toegevoegd. Zoals geschreven, hoefde dat gips uiteindelijk
niet doordat ik er achter kwam dat bij het nemen grotere passen, die pijn
wegbleef. Wat met het lopen van de wandelmarathon, over twee dagen, vorige week
nog werd bewezen.
Vandaag, met weinig lust in den donder, liep ik een
wandeltocht in Medemblik. Nog maar net drie kilometer achter de kuiten,
realiseerde ik mij ineens dat ik mijn steunzooltjes met extra hielstukje vergeten
was. Ik liep domweg in de wandelschoenen zonder zelfs de standaardzooltjes. Met
enig voorstellingsvermogen, kan je dan wel bedenken dat ik heel erg spannende
kilometers tegemoet ging. Op welk moment komen de eerste pijntjes en hoelang
zou ik dat dan nog vol kunnen houden. Terug gaan vond ik te lullig, dus ging
op hoop van zegen door. Mijzelf motiveren dat het wel eens goed zou zijn te
weten na welke afstand ik voetproblemen zou krijgen.Om een lang verhaal iets korter te maken: aan het eind van
de 16 kilometers had ik nog steeds geen centje pijn?! Niet in mijn tenen, maar
ook niet aan mijn achillespees waarvoor ik ooit die steunzooltjes door de podologe
voorgeschreven kreeg. Gek toch zeker?! Mijn volgende wandeltocht probeer ik
natuurlijk weer zonder hulpmiddelen.