Het gaat er op lijken dat mijn weigering, om een buurvrouw onder mijn Facebook-vrienden te scharen, mij uiteindelijk voor de rechter brengt. Nou dat moet dan maar, want die mevrouw heeft zo’n zure uitstraling, dat ik vrees dat mijn nulletjes-en-eentjes er door worden aangetast.

In real life had ik het al niet zo op haar. Na één van haar akkevietjes belde zij destijds mijn Truus op, met het verzoek weer aardig gevonden te willen worden, want zoals zij zei: “Het leven is al zo kort….” Wat voor mijn Truus bijna een profetisch uitspraak was. Ik heb daar nooit aan toegegeven, waarin ik ben volhard, nadat zij nooit enige vorm van medeleven heeft getoond, bij het ziekbed en overlijden van mijn vrouw.

Recent ging die mevrouw toch weer in een charmeoffensief, nu via Facebook, waar zij om mijn digitale vriendschap vroeg. Hooglijk verbaasd door dit verzoek, heb ik het geweigerd. Oef, dit was tegen de zere muis.

Kennelijk wenste Joke N. hier rancuneus actie op te ondernemen. Daarvoor moest echter wel eerst haar eigen straatje schoon worden geveegd. Haar achtertuin was namelijk één grote wildernis, met veel zon weghalende, langs de erfgrens staande bomen. Rond november werd er de gehele wildernis, met alles wat er groeide en bloeide, door een gespecialiseerd bedrijf compleet weggehaald. Ook haar voortuin kreeg een spic en span beurt.

Haar aanval kon worden geopend. Nadat zij allerlei nare dingen had uitgebroed, spande zij verder DAS Rechtsbijstandsverzekering voor haar karretje. Gisteren ontving ik een aangetekend schrijven, waarin heel wat sommaties stonden uitgestald. Allereerst moet mijn boom in de achtertuin, dicht tegen de erfgrens aan, na bijna veertig jaar verdwijnen. Ook de boom in mijn voortuin, een leeftijdgenoot van die andere, zal de bijl in moeten, ten einde ‘de onrechtmatige hinder weg te nemen. Volgens mij staat deze overlast gelijk aan de overlast van de natuur, wat naar mijn oordeel haar verzuring bevestigd. Maar dit ter zijde.

Natuurlijk was de afgewezene niet geheel gerust, over haar succes mijn bomen weg te krijgen. Er moesten meer ijzers in het vuur worden gezet. Daarvoor dook zij heel diep in haar dagboek en kwam terecht bij het jaar 2001. Zes jaar daarvoor hadden wij een ‘serre’ dak op onze patio laten zetten, waardoor deze kleine open ruimte een fraaie tuinkamer van 3.00 x 3.00 meter werd. Natuurlijk niet alvorens toestemming van de buren te hebben gekregen en een bouwkundige van de Gemeente Alkmaar de bouwvergunning had verleend.

Na zes jaar ontstond er bij de buren een afwatering probleem. Kennelijk veroorzaakt door dit dak, wat met een kunststof, mat raam op ons gezamenlijk muurtje rust. Zowel de buren als wij hebben er een bouwkundig adviseur bij gehaald, die gezamenlijk tot een oplossing kwamen. Volledig op mijn kosten is toen voor veel geld, door een erkend bedrijf, de afwatering aangepast en de schade hersteld. Iedereen blij.

Tot 12 jaar na dien, of liever gezegd, tot na de afwijzing van het vriendschapsverzoek bij Facebook. DAS werd gedicteerd, dat alles maar weer eens opnieuw moet worden bekeken. Daarbij zelfs een schadeclaim, inclusief de bomenlast, in het vooruitzicht moet worden gesteld.

Natuurlijk is mijn repliek, inclusief alle bewijzen al de deur uit. DAS zal hieruit wel concluderen dat er op een heel onaangename manier misbruik van hun wordt gemaakt. Hopelijk staat hier ook een straf, lees schadeclaim, op.

Denk nou niet dat ik, door deze nare ervaring, dan toch maar alles en iedereen op mijn Facebook toelaat.

Het gaat er op lijken dat mijn weigering, om een buurvrouw onder mijn Facebook-vrienden te scharen, mij uiteindelijk voor de rechter brengt. Nou dat moet dan maar, want die mevrouw heeft zo’n zure uitstraling, dat ik vrees dat mijn nulletjes-en-eentjes er door worden aangetast.

In real life had ik het al niet zo op haar. Na één van haar akkevietjes belde zij destijds mijn Truus op, met het verzoek weer aardig gevonden te willen worden, want zoals zij zei: “Het leven is al zo kort….” Wat voor mijn Truus bijna een profetisch uitspraak was. Ik heb daar nooit aan toegegeven, waarin ik ben volhard, nadat zij nooit enige vorm van medeleven heeft getoond, bij het ziekbed en overlijden van mijn vrouw.

Recent ging die mevrouw toch weer in een charmeoffensief, nu via Facebook, waar zij om mijn digitale vriendschap vroeg. Hooglijk verbaasd door dit verzoek, heb ik het geweigerd. Oef, dit was tegen de zere muis.

Kennelijk wenste Joke N. hier rancuneus actie op te ondernemen. Daarvoor moest echter wel eerst haar eigen straatje schoon worden geveegd. Haar achtertuin was namelijk één grote wildernis, met veel zon weghalende, langs de erfgrens staande bomen. Rond november werd er de gehele wildernis, met alles wat er groeide en bloeide, door een gespecialiseerd bedrijf compleet weggehaald. Ook haar voortuin kreeg een spic en span beurt.

Haar aanval kon worden geopend. Nadat zij allerlei nare dingen had uitgebroed, spande zij verder DAS Rechtsbijstandsverzekering voor haar karretje. Gisteren ontving ik een aangetekend schrijven, waarin heel wat sommaties stonden uitgestald. Allereerst moet mijn boom in de achtertuin, dicht tegen de erfgrens aan, na bijna veertig jaar verdwijnen. Ook de boom in mijn voortuin, een leeftijdgenoot van die andere, zal de bijl in moeten, ten einde ‘de onrechtmatige hinder weg te nemen. Volgens mij staat deze overlast gelijk aan de overlast van de natuur, wat naar mijn oordeel haar verzuring bevestigd. Maar dit ter zijde.

Natuurlijk was de afgewezene niet geheel gerust, over haar succes mijn bomen weg te krijgen. Er moesten meer ijzers in het vuur worden gezet. Daarvoor dook zij heel diep in haar dagboek en kwam terecht bij het jaar 2001. Zes jaar daarvoor hadden wij een ‘serre’ dak op onze patio laten zetten, waardoor deze kleine open ruimte een fraaie tuinkamer van 3.00 x 3.00 meter werd. Natuurlijk niet alvorens toestemming van de buren te hebben gekregen en een bouwkundige van de Gemeente Alkmaar de bouwvergunning had verleend.

Na zes jaar ontstond er bij de buren een afwatering probleem. Kennelijk veroorzaakt door dit dak, wat met een kunststof, mat raam op ons gezamenlijk muurtje rust. Zowel de buren als wij hebben er een bouwkundig adviseur bij gehaald, die gezamenlijk tot een oplossing kwamen. Volledig op mijn kosten is toen voor veel geld, door een erkend bedrijf, de afwatering aangepast en de schade hersteld. Iedereen blij.

Tot 12 jaar na dien, of liever gezegd, tot na de afwijzing van het vriendschapsverzoek bij Facebook. DAS werd gedicteerd, dat alles maar weer eens opnieuw moet worden bekeken. Daarbij zelfs een schadeclaim, inclusief de bomenlast, in het vooruitzicht moet worden gesteld.

Natuurlijk is mijn repliek, inclusief alle bewijzen al de deur uit. DAS zal hieruit wel concluderen dat er op een heel onaangename manier misbruik van hun wordt gemaakt. Hopelijk staat hier ook een straf, lees schadeclaim, op.

Denk nou niet dat ik, door deze nare ervaring, dan toch maar alles en iedereen op mijn Facebook toelaat.